คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แสงแห่งรุ่งอรุณ
"อ่ะ!!!!!! เช้าแล้วเหรอว่ะ" ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากฝันที่ทำให้เขาทรมาน ตลอด20 ปี
"ไม่ได้การแล้วต้องรีบไปรวมพล" คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงหยิบถังน้ำที่มีน้ำอยู่เกือบครึ่งมาวางข้างหน้า
คร่อกๆๆๆๆๆๆถุย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเค้าบ้วนปาก แต่บ้วนด้วยความงุนงง โชก!!! (เอาน้ำราดหัวมันเลย เผื่อจะดีขึ้น) ชายหนุ่มคิด
"ได้ผลแหะ" ความสดชื่นกลับมาเยือนชายหนุ่มอีกครั้งนับตั้งแต่จากตื่นเมื่อครู่ เห็นได้จากใบหน้าอันสดใสแต่เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังของเขา
จากนั้นจึงหยิบเอาชุดที่ถอดทิ้งไว้เมื่อคืนมาใส่ แล้วสวมเกราะอย่างว่องไว เพื่อให้ทันเสียงแตรที่เป่าให้สัญญาณรวมพล
"แสงแดดยาม ทอออกมาจากพระอาทิตย์ ชางไม่ไยดีต่อเราเลย" ชายหนุ่มกล่าว พร้อมเอามือบังแสงแดดที่ทอออกมาจากดวงตะวันที่อยู่เบื้องหน้าเค้าเมื่อเค้าฟลุดออกมาจากกระโจมของเขา
"นายกองจาคัส นายกองจาคัส" เสียงดังมาจากอีกฝากของกระโจม "เสียงไอเวรตัวไหน คุ้นๆว่ะ ออ ลูกน้องเรานี่หว่า" จาคัส คิด
"ว่าไง มีอะไรเหรอ" จาคัสกล่าวด้วยท่าทีสงสัย
"ท่านแม่ทัพต้องการให้ท่านไปพบ ตอนนี้ครับท่าน" ทหารนายนั้นตอบด้วยมาดเข้มแข็งเท่าที่เขาจะทำได้
"ทราบแล้ว ไปพักผ่อนได้" จาคัส ตอบ พร้อมกับเดินไปทางกระโจมท่านแม่ทัพ
"นั่นน่ะเหรอ จาคัส" ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น +++โป็ก++++ "โอ้ย มึงทำXXX ไรว่ะ" มันตอบกลับเจ้าของหอกที่เอาด้ามเคาะหัวมันซึ่งเป็นทหารเพื่อนเขานั่นเอง
"ไม่รู้อะไรเหรอ นั่นแหละ นายกองจาคัสผู้มีชื่อเสียง เค้าว่ากันว่าใครที่ได้มีโอกาสปะดาบกับท่านแล้วไม่มีเลือดออกถือว่าเก่งแล้ว รู้ไหม" ทหารผู้นั้นพูดเสียงดังจนใครๆที่ได้ยินเสียงต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน
"แล้วยังมีข่าวลืออีกว่าท่านเป็นลูกศิษย์ของไกเอน ผู้มีฉายาว่า วนิพกไร้ดาบ อีกรู้ไหม" เหมือนทหารผู้นี้จะเป็นนักเวทย์ ที่รายมนต์สะกดให้ผู้คนสนใจเข้ามาฝังเรื่องราวของเขา
"ที่ผ่านๆมาน่ะ ศึกร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำท่านผ่านมาหมดแล้ว รบกับพวกไกดุลเหรอ แค่เอ่ยนามของท่าน พวกมันก็หนีกระเจิงแล้ว"
"เหรอ!!!" ผู้ชมต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน
"ยังไม่พอน่ะ แถมท่านยังเคยสู้กับมังกรอีก โดยมีแค่ดาบคู่กายของท่านเล่มเดียว ชนะมังกรมาตั้งหลายตัวแล้วน่ะจะบอกให้"
"เหรอ" จาคัสกล่าว " เฮ้ย(+.+)" วงไฝ่แตก เอ้ย สภายุบ (-*-) ไม่ใช่ ผึ้งแตกรัง ต่างคนต่างกรูกันไปคนละทาง โกยกันสุดฝีเท้าเหมือนกับคนเจอผี แต่เทพีแห่งโชคโลภก็ไม่เข้าข้างตัวต้นเหตุทั้งสองคน โดนจาคัสจับไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
"นี่ ถ้าว่างมากนัก ข้าให้พวกเจ้าไปหาบน้ำให้ม้ากินสักกองร้อยนึง(100 ตัว)จะเอาไหม" จาคัสพูดด้วยเสียงจริงจัง
"จะ...จะ....ดีเหรอครับท่าน" ทหารทั้งสองรู้สึกเหมือนถูกวิญญาณอาฆาตตามรังควาน
"หึ" จาคัส สบถพร้อมกับปล่อยมือ "จะไปไหนก็ไป ไป๊"
แถบไม่ต้องบอกพวกเขา ทันทีที่ขาแตะพื้นก็สวมพระโกยรุ่นวิ่งอย่างเดียวไม่เหลียวหลัง โกยอ้าวไปแล้ว "นี่กรูน่ากลัว ขนาดนี้เลยเหรอ ( - - " ) " จาคัสกระซิบเบาๆ
เขาเข้ามาในกระโจมอีกครั้งนั่งลงและครุ่นคิด เกี่ยวกับเรื่องที่ไปพบท่านแม่ทัพมาเมื่อครู่ "แยกตัวโจมตีงั้นเหรอ"
ฮือ......... เสียงถอนหายใจยาวของจาคัสดังออกมาจากปากที่กำลังเคี้ยวอาหารเช้าที่มีคนเตรียมไว้ให้ แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้เขาเบาใจขึ้นเลย เขาจึงละจากอาหารเช้าที่ยังคงเหลืออยู่ในจาน
ออกมานอกกระโจมแล้วใช้ทหารยาม เรียกนายรอง(ชื่อเรียกย่อๆ ของรองนายกอง) ให้เข้าไปพบเขาในกระโจม แล้วจึงพละเข้ากระโจมไป
"นายรอง รายงานตัวครับท่าน" ทหารผู้หนึ่งตะโกนอยู่ด้านนอกกระโจม "เข้ามาได้" จาคัสกล่าว พร้อมกับผ้ากระโจมที่เปิดออกพร้อมกับทหารนายนึง
"สถานการณ์ของเราตอนนี้เป็นไงบ้าง" จาคัสกล่าว
"กำลังของเราเหลือเพียงแค่ครึ่งกองพัน(500 คน) ม้าอีก 100 ตัว ส่วนเสบียงและอาวุธยังพอมีเหลือครับท่าน" นายรองตอบ
"ขนาดเข้าปะเป็นกำลังหลัก ยังเสียหายมากขนาดนี้ นักรบเผ่าไกดุลนี่ไม่ธรรมดาเลยแหะ" จาคัสกล่าว
"มีเรื่องอะไรเหรอครับท่าน" นายรองถาม
"ไม่มีอะไรหรอก ไปพักเถอะ" จาคัสกล่าวก่อนจะกินอาหารที่เหลืออยู่ต่อไป
"ครับท่าน" นายรองกล่าวและเดินออกไป ทิ้งให้จาคัสครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปอยู่เพียงคนเดียว
ความคิดเห็น