คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
prologue.
ในฤูใบไม้ผลิ อไม้บานสะพรั่ โว์สีสันออมาอย่ามั่นใ
สายลมบาเบาพัพาลิ่นหอมออไม้ล่อลอยไปทั่วอาาศ
นัวเล็ในุนัเรียนามระเบียบ แว่นสีำนาให่ถูสวมบนใบหน้าาว มันไหลลมาถึปลายมู
่อนที่เาะใ้มือันมันลับึ้นไปเหมือนเิม วารีเรียวหาทอมอไปบนพื้นถนน
โยปิระหว่าเินเามัะใส่หูฟั แ่วันนี้เาลืมหยิบมันมา
น่าหุหินิหน่อยแหะ
บยอนแบฮยอน ้าวาสั้นๆอัวเอไปามทา
เพื่อลับบ้านหลัาไปเรียนเหมือนๆทุวัน
เาพึ่ึ้นม.ปลายปี1ไ้ไม่นานนั แบฮยอนเลือเรียนโรเรียนใล้ๆบ้าน
เพื่อวามสะวในารเินทาไปลับ ที่สำัือเาะไ้มีเวลานอนมาึ้น
บ้านอเาห่าาโรเรียนประมาสอร้อยเมร เป็นบ้านธรรมา
ในรอบรัวอเา มีเา มีพ่อที่เป็นพนัานบริษัทเี่ยวับอุปรือิเล็ทรอนิส์
แม่เป็นนัเียนหนัสือเ็และบบเ้าหมาลาบราอร์สีาวัวให่เหมือนหมี
ินเยอะเหมือนหมู
ส่วนเรื่อโรเรียน
บยอนแบฮยอนเป็นแ่เ็ธรรมานนึ เาื่น
ไปเรียน ลับบ้าน นอน วนเป็นลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ
อาะเป็นเพราะัวเาเอที่ยัไม่ไ้สมัรมรม้วยล่ะมั้เลย่อน้าว่ามาเป็นพิเศษ
พูถึผลารเรียน เาะอยู่ในอันับเรียนีแ่ไม่ใ่ที่สุ ะแนนสอบอแบฮยอนใน่วมัธยม้นไ้ที่
7 อระับั้น สลับับ 5 และ 6
บ้าามโอาส เาไม่ใ่นเ่นอะไร แ่็ไม่ไ้แปลว่าไม่มีใรบ
็มีเพื่อนบ้าแ่็ไม่ไ้สนิท หน้าา็ปุถุนนธรรมา านะทาบ้านเา็ลาๆ
สรุปือ เาเป็นประอบอโลใบให่นี้เท่านั้น
เรื่ออุปนิสัย เาเป็นน่ายๆแล้ว็เรื่อยๆ านอิเรอแบฮยอนือารฟัเพล
นอนแล้ว็นั่เยๆ เาอบฝนเพราะมันทำให้เาไม่้อออาบ้าน
เาอบไอิมและลูอมรสมิ้น์ เาอบหน้าหนาวเพราะมันทำให้แบฮยอนไ้ใส่เสื้อแนยาวที่เาอบมาๆ
เาไม่อบหน้าร้อนและเวลาที่ัวเอออไป้านอแล้วลืมหูฟั มันะทำให้แบฮยอนรู้สึหุหิ
และเวลาเาหุหิ ็ะิอะไรไม่่อยออ
ในะที่เินไปเรื่อยๆ าอเา็หยุะัลเพราะเสียอะไรบาอย่าปะทะันในรอ้าทาเิน
ุบ!
เาหันไปมอามเสียที่ยััออมาไม่หยุ พร้อมเสียโอรวอนบาลุ่มลอยแว่วออมา
โยปิแบฮยอนไม่อบไปยุ่เรื่ออนอื่น แ่ไม่รู้มีอะไรมาลใ
เาเินไปูที่รอนั่นอย่าห้ามใไม่ไ้
ล้ายับอนที่แอปเปิ้ลล่วลพื้นเพราะแรโน้มถ่ว
เา็เินเ้าไปเพราะแรโน้มถ่วอใรบานทีู่เาให้เ้าไป
า้าวเินไปในรอ เสียโอรวและหอบหายใยิ่ัมาึ้น รทาเลี้ยวเายืนหลบอยู่หลัำแพ
่อนะะเ้อมอออไปอย่าห้ามัวเอไม่ไ้
ภาพรหน้าือเ็ผู้ายัวสูในุนัเรียนโรเรียนเียวับเา ยืนหันหลัให้เาและหอบหายใอยู่ท่ามลาเ็นัเรียนายที่นอนสลบอยู่บนพื้น ไม่้อเห็นเหุาร์่อนหน้านี้ ็รู้ว่ามีเรื่อทะเลาะวิวาทัน รอยแผลามลำัวอนที่นอนอยู่มัน้ำเป็นห่อเลือเหมือนที่เาเยูในหนั ส่วนแนอเ็ผู้ายัวสูมีรอยถลอที่แนสามสีุ่ เาไม่รู้ว่าบนใบหน้าอนนั้นะมีแผลไหม
อ่า..
เารู้สึว่าัวเอมาอยู่ผิที่ผิทา
อาะเป็นเพราะเาเป็นนีมาล่ะมั้
วามิที่ว่าอย่าน้อยผู้ายนนั้น็เป็นเพื่อนร่วมโรเรียน เา็วร่วยสัหน่อย
มือเล็ึเลื่อนไปหยิบระเป๋าสะพายอัวเอแล้ววานหาพลาสเอร์ยาที่เามัะพิัว
โยไม่รู้ว่าารระทำอัวเอส่เสียัออไป นนที่เยยืนหันหลัให้หันลับมามอ
เอแล้วแหะ.. เาหยิบมันออมาาระเป๋า
วามั้ใที่ิไว้ือารวามันไว้บนพื้น เาไม่สนหรอว่านนั้นะเห็นมันไหม
เอาเป็นว่าแ่ไ้วาเอาไว้เา็สบายใแล้ว แ่ไม่นึว่าเมื่อเยหน้าึ้นมาะเอับใรบานที่มอเาอยู่
วาสีำสนิทล้ายับสีในานสี้อมอมาที่เา เรือนผมสีเียวันปลิวไปามสายลม
บนใบหน้าาวปรารอยแผลเป็น้ำที่มุมปาและหาา
มูโ่รับับใบหน้า็มีรอย้ำเล็น้อย ทุอย่าบนใบหน้าอนรหน้ามันูเหมาะเาะลัวันไปเสียหม
ทำให้เาอไม่ไ้ที่ะสำรวใบหน้าอนัวสูว่าอย่าเผลอไผล
และเมื่อสายาอเามาประสานับนัวสู เพียับพลันหัวใวน้อยที่เยเ้นอย่าสม่ำเสมอ็ส่เสียที่มีเพียเ้าออย่าเานเียวที่ไ้ยิน แม้มันะทำให้เาอึอัเล็น้อย แ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเสียนี้มันน่าฟั วามรู้สึประหลาเหมือนมีอไม้เิบภายในัวอเา ทำให้แบฮยอนไม่ล้าที่ะสบา ึ้มหน้าลมอเท้าอนัวสู
ใน่วเวลานึ ไม่มีารส่เสียใๆระหว่าพวเา
วยแล้วแหะ...
นรหน้าไม่พู แบฮยอนเอ็ไม่เอ่ยปา
นัวเล็ว่าลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา เาไม่รู้ว่าวรทำอย่าไรับสถานาร์รหน้าเารับรู้ไ้โยสัาาว่านรหน้ายั้อมาที่เา
แม้มันะอึอัไปเสียหน่อยแ่็รู้สึีอย่าบอไม่ถู
เป็นเพราะรู้ว่านรหน้ามอมาที่เาล่ะมั้
เาัสินใยื่นพลาสเอร์ยาให้นัวสูว่าโยไม่สบา
เสียหัวใอเายััไม่หยุเพื่อย้ำเือนว่าทุอย่ามันเิึ้นริๆ
รวมถึวามรู้สึในอนนี้้วย
รอเพียั่ววินาที พลาสเอร์ยาในมือ็ถูึออไป สมอเาประมวลผลอย่ารวเร็ว
แบฮยอนหันหลัแล้วออัววิ่อย่ารวเร็ว โยไม่หันไปมอนัวสูเลยสันิ
ราวับเาำลัวิ่อยู่ในัรวาล ที่เผลอหลเ้ามาในอย่าไม่ไ้ั้ใ
ัรวาลที่มีื่อว่า ‘ปาร์านยอล’
talk
เป็นฟิที่ลั่นึ้นมาอนเารพธาิ
อให้เอ็นอยรีิ้ันนะะ
:)
#allatoncecb
ความคิดเห็น