[FIC INUYASHA] Destiny พิชิตชะตา สัญญารัก

ลำดับตอนที่ #1 : ♣ Destiny INTRO

Intro

ค่ำวันหนึ่งของฤดูหนาว ลมหนาวพัดแรง นำพาความเย็นให้ยะเยือกผิวกายของผู้คนที่เดินฝ่าลมหนาวอยู่สองข้างทางของถนน ด้านบริเวณอีกฟากของกำแพงรั้วสูงใหญ่สีเงินอันหรูหรา คือคฤหาสน์หลังโตโออ่าสไตล์ตะวันตกของตระกูล”อินุไทโช” ตระกูลที่เมื่อเอ่ยชื่อมีหรือที่ใครจะไม่รู้จัก

ทั้งที่ค่ำคืนนี้ต้องเป็นยามเย็นอันแสนสงบของผู้คน แต่ช่างน่าประหลาดเหลือเกิน เมื่อภายในอาณาเขตของคฤหาสต์กลับเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ใครๆต่างตื่นผวา เมื่อเปลวเพลิงสีแดงกำลังโหมลุกไหม้อยู่ทางเรือนเล็กหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ทางด้านหลังสวนของคฤหาสน์

เหล่าสาวใช้และพ่อบ้านต่างพากันวิ่งวุ่นอลมาน ช่วยกันหาบน้ำดับไฟกันมือระวิงอย่างไม่ย่อท้อ โดยมีพ่อบ้านประจำตระกูลอย่าง ‘จาเค็น’ คอยสังการอยู่ข้างๆ

บริเวณทางเดินที่ทอดยาวบนชั้นสองของคฤหาสต์หลัก เด็กหนุ่มม.ปลายวัยสิบหกปี ซึ่งเป็นนายน้อยของตระกูลอินุไทโชพึ่งกลับจากโรงเรียนมาถึงที่คฤหาสต์ ขณะเขาที่ลงจากรถหรูสีดำคันสวย และเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองนั้นเอง เขาก็ต้องหยุดยืนนิ่ง ดวงตาสีอำพันมองทะลุผ่านกระจกบานหนึ่งของทางเดินออกไปยังแสงสว่างสีแดงปริศนา ที่ฉาบฉายท้องฟ้าอยู่ทางบริเวณด้านหลังสวนซากุระที่ตอนนี้เหลือเพียงกิ่งก้านว่างเปล่าไร้ซึ่งพุ่มใบ

นั่นมัน...อะไรน่ะ?

เสียงตะโกนโวกเวกที่ดังอยู่ไม่ไกลนั้น ทำให้เด็กหนุ่มนึกสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาจึงเดินออกจากตัวคฤหาสต์ไปยังบริเวณเรือนเล็กที่กำลังเกิดเพลิงไหม้ คิ้วเรียวทั้งสองขมวดเข้าหากันทันทีที่วิ่งไปถึง และเขาเองก็ไม่อาจอธิบายได้ว่าเหตุการณ์วุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า ทำให้เขาตกใจมากแค่ไหน เพราะตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นที่บ้านของตัวเองมาก่อน

และเมื่อเขากวาดสายตาสังเกตไปรอบๆ ก็พบชายชราร่างเล็กสวมชุดกิโมโนสีน้ำตาลยืนตะโกนสั่งคนรับใช้อยู่อย่างร้อนใจ ซึ่งก็คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “จาเค็น”  พ่อบ้านคนสนิทของท่านพ่อ

ผู้เฒ่าตัวเล็กรู้สึกตัว เหลือบเห็นเขาจากทางหางตา ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาจุกยังอกทันทีที่หันมองดูใบหน้าของนายน้อยอันเป็รที่รักยิ่งของตน จาเค็นก้าวเดินเข้าไปหานายน้อยของตนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“จาเค็น นี่มันเรื่องอะไรกัน?”เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นทันที สีหน้าที่ดูประหลาดใจและกระวนกระวายของเด็กหนุ่ม ทำให้หัวใจของผู้เฒ่าช่างเจ็บปวด

จาเค็นทรุดลงคุกเข่าตรงหน้าของเด็กหนุ่มอย่างไร้เรี่ยวแรง จับขาของนายน้อยเอาไว้ เขารู้สึกผิดต่อเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างจับใจ ก่อนเอ่ยตอบน้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้น

“ท่านเส็ตโชมารู ... ฮึก....ท่านอินุไทโช ท่านพ่อของท่าน...ติดอยู่ข้างในขอรับ”เด็กหนุ่มที่ได้ยินเบิกตากว้าง เขาหันกลับไปสนใจยังเรือนเล็กที่เปลวเพลิงกำลังโหมกระหน่ำอยู่ทันที

ความรู้สึกบางอย่างไหววูบอยู่ภายในอก ความรู้สึกเย็นยะเยือกทะลุผ่านเสื้อสูทยูนิฟอร์มตัวหนาสีขาวให้สั่นสะท้าน เด็กหนุ่ม มองภาพบ้านหลังเล็กท่วมไปด้วยเปลวเพลิงที่ไม่มีทีท่าจะมอดดับ

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง....” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา ดวงตาสีอำพันมองผ่านประตูไม้ที่เริ่มมอดไหม้ สำรวจหาร่างสูงของผู้เป็นพ่อ ก่อนเหลือบเห็นเงาของเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง ภายในตัวบ้าน ร่างเล็กๆนั้นสวมชุดกิโมโนสีแดงเอาไว้

เส็ตโชมารูรู้ดีว่าเด็กน้อยคนนั้นคือใคร...

โดยไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วน เขาก็รีบคว้าผ้าผืนหนึ่งที่วางอยู่ไม่ไกลบนกิ่งไม้ ไปชุบน้ำจนเปียกก่อนคลุมให้ตัวเอง แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในบ้าน

“ท่านเส็ตโชมารู! ไม่ได้นะขอรับ!” เมื่อเห็นนายน้อยของตนเดินดิ่งเข้าไปในบ้านที่ท่วมไปด้วยเพลิง โดยไม่ลังเล จาเค็นก็รีบเอ่ยห้าม ก่อนสั่งเสียงเข้มกับลูกน้องที่วิ่งอลหม่านอยู่แถวหน้าประตูให้ช่วยกันเข้าไปห้ามเอาไว้

“พวกแกห้ามท่านเส็ตโชมารูเอาไว้!”

เมื่อได้ยินคำสั่ง เหล่าคนใช้ต่างพากันตรงเข้าไปหาเซ็ตโชมารู แต่เหมือนจะสายไปเสียแล้ว เมื่อทันทีที่เส็ตโชมารูเดินเข้าไปข้างในได้ไม่นาน ประตูทางเข้านั่นก็พังครืนลงมาปิดทางเอาไว้ กลายเป็นกำแพงเพลิงที่ลุกไหม้เสียจนพวกเขาไม่อาจเห็นนายน้อยตนได้อีก

นี่มันเกินไปแล้ว...เจ้าไฟบ้าเอ้ย

 “พวกแก! รีบดับไฟซะ! อย่ามัวชักช้า!”จาเค็นตะโกนสั่งอีกครั้งอย่างร้อนใจ และภาวนาในใจขอให้นายท่านและนายน้อยของเขากลับออกมาอย่างปลอดภัย

ขอให้ท่านทั้งสองปลอดภัยกลับมาทีเถอะ

เส็ตโชมารูยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงอันร้อนระอุ ตาคมมองหาเด็กน้อยผมสีเงินที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายคนละแม่ของเขา ถึงไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมเขาต้องเข้ามาที่นี่ด้วย แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็พบกับร่างเล็ก

ขณะที่ตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มยังไม่ทันเอ่ยทักถามใดๆออกไป ดวงตาของเขาก็จ้องนิ่งกับภาพที่เห็นด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย

เด็กน้อยนั่งนิ่งมองซากไม้ที่ถล่มอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลจากเจ้าตัว ดวงตาสีอำพันไร้ซึ่งแววตาสดใสเช่นปกติ มือเล็กมีรอยไหม้ชัดเจนจากการพยายามยกซากไม้ไหม้เกรียมเหล่านั้นออก ภายใต้พวกมันมีเศษชายกิโมโนลายคุ้นตาอยู่ กิโมโนที่เป็นของหญิงสาวเจ้าของเรือนเล็กแห่งนี้ ซึ่งก็คือแม่ของเด็กน้อยคนนี้

มันเกิดขึ้นได้ยังไง...

เด็กหนุ่มรู้สึกสลดใจ เขาย่อตัวลงกอดเด็กน้อยเอาไว้ เขาได้แต่หวังว่าตัวเองคงเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นผิดไปเท่านั้น หากแต่ภาพตรงหน้ามันก็ช่างยืนยันทุกอย่างได้อย่างดี

“อินุยาฉะ ออกไปกับพี่เถอะ”ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อและกระชับอ้อมกอด คำพูดของเส็ตโชมารู ทำให้แววตาของเด็กน้อยกลับมาฉายแววอีกครั้ง ร่างเล็กโอบกอดพี่ชายและร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง

“ฮือ...ท่านแม่ ท่านพ่อ แค่ก....แค่ก....เพราะผม....เพราะผม” เส็ตโชมารูอุ้มเด็กน้อยที่พูดไปสำลักควันไปขึ้นแนบอก กอดไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้

ดวงตาสีอำพันที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา เจ็บปวดและทรมาน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆจะรับไหว

ร่างเล็กดิ้นและตะกายไขว่คว้า หัวใจดวงน้อยๆสลายไปกับภาพซากไม้ถล่มที่อยู่เบื้องหลัง ภายใต้มันมีบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสองของเขาอยู่

“ท่านพ่อ....ท่านแม่....ฮึก”

 “ไม่เป็นไร พี่จะอยู่กับนาย”  มือหนายกขึ้นลูบหัวก่อนกดหัวเล็กๆนั้นชิดแนบอก  เด็กน้อยจึงได้แต่ร้องไห้โฮ เอ่ยโทษตัวเองอยู่ในอ้อมอกของเขา

“เพราะผม...เพราะผมแท้ๆ”

.....เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน......

TBC.

และนั่นคือเหตุการณ์ที่เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของทั้งคู่ไปอย่างสิ้นเชิง...

ติดตามต่อตอนหน้านะฮ้าบบ ~\(≧▽≦)/~

    O W E N TM.d