คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ประเดิม: เรื่องนี้ไม่มีชื่อ
นี่คือสภาพของไรเตอร์ ณ ปัจจุบัน ที่ควรจะลงพันธะตั้งแต่สามชาติที่แล้ว ไรเตอร์ยอมรับผิดทุกประการค่ะ ยอมรับว่าไม่เสร็จสักทีเพราะแต่งไม่ออก สุดท้ายได้เจ้านี่มาแทน ไว้อ่านกันขำๆน้อ พันธะเกือบเสร็จแล้วแหละ ไม่ต้องห่วง
...............
เรื่องนี้ไม่มีชื่อ
...............
ฉันวางแก้วโกโก้เย็นลงบนโต๊ะ แดดบ่ายกำลังอ่อน ฟ้าวันนี้ค่อนข้างครึ้ม ได้บรรยากาศเขียนกลอนสักบท แม้วันนี้ ที่ฉันจะเขียนไม่ใช่กลอนก็ไม่เป็นไร
ฉันกันแก้วไปไว้ด้านหนึ่ง เผื่อน้ำแข็งละลายจะได้ไม่ไหลถูกกระดาษ คิดถึงหลายคนมีคอมพิวเตอร์ไว้พิมพ์งานกันแล้ว ฉันเองก็มี แต่ใครจะว่าเชยก็ช่าง รอยเส้นหมึกจากปลายปากกานี่ล่ะ น่าหลงไหลที่สุด
ฉันจับปากกามั่น นึกถึงโครงเรื่องที่วาดไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนตอนเดินไปซื้อโกโก้ที่ร้านหน้าปากซอย ประโยคแรกจะเริ่มต้นว่าอย่างไรดี
"หลังโรงเรียนเงียบสงัด มีแต่เสียงลมเบาๆกล่อมราตรี สนามเด็กเล่นเป็นเงาตะคุ่มใต้แสงจันทร์ซีดจาง เวลาตะวันหลับ อะไรก็น่ากลัว ความสดใสครั้งแสงยังฉายเปลี่ยนไปแทบคล้ายอีกโลก"
ฉันหยุดเขียน ยกโกโก้ขึ้นดูดรวดเดียวครึ่งแก้ว วาดภาพฉากในใจ ความดำที่สะท้อนจากแก้วโกโก้เป็นอุปสรรคเหลือเกิน ร้านนี้แปลกกว่าร้านอื่นตรงที่ชอบไม่มีฝาแก้วให้นี่เอง แม้จะรู้ ฉันก็ลืมขอฝามาด้วย
หยิบปากกาขึ้นมาใหม่ ปลายจะแตะกระดาษอยู่รอมร่อ ฉันชะงัก รู้สึกเหมือนข้อความข้างบนขาดอะไรไป ฉันยกโกโก้ขึ้นดูดอีกพรวด เสียงโครกๆของน้ำหมดแก้วไม่ทำให้คิดอะไรออกสักนิด สนามเด็กเล่นตอนกลางคืน กับสีขุ่นๆตรงหน้าตอนนี้เข้ากันเสียเหลือเกิน เข้ากันจนเขียนต่อแทบไม่ออก
"หลังแสงซ่อนเงา หลังเงาคือความลึกลับ ร่างตะคุ่มโผล่ๆหายๆหลังบ้านของเล่นเหล็กเทาทะมึน ความสลัวกลืนสีเหล็กกับสีเสื้อผ้าเข้าด้วยกัน ดังว่าเงานั้นเป็นผู้อาศัยในบ้านของเล่นก็ปาน"
ฉันหยุด ขยับแก้วโกโก้พ้นสายตา ความดำในฉากกับความดำในแก้วแทบจะตีกันจนไม่มีอารมณ์เขียนต่อ
"เงาดำโผล่จากบ้านของเล่น แล้วไปปรากฏขึ้นอีกอย่างเงียบกริบใต้โครงเหล็กของกระดานลื่น ไร้สัญญาณ ไร้การรู้เห็น"
อารมณ์เริ่มเข้าที่ แต่พักเดียวก็แตกกระจายอีก เพราะเสียงใบไม้ซู่ซ่านอกหน้าต่าง ถ้าฉันจะเป็นนักเขียนสมาธิสั้นขนาดนี้.....
""ถ้าอยากเขียนหนังสือเก่ง อย่างแรกที่เธอควรทำคือไม่โทษตัวเอง ครูเห็นลูกๆหลายคนของสายเราที่ควรจะรุ่ง ดับไปหลายคนเพราะไม่กล้าเขียนนี่แหละ""
เสียงในคาบเรียนของครูภาษาไทยเมื่อหลายเดือนก่อน ดึงสติฉันให้กลับเข้าที่ ทำไมฉันลืมคำนี้ไม่ได้สักทีก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เวลาล่วงมาโขแล้ว ฉันดึงตัวนั่งตรง จับปากกาตั้งสมาธิอีกครั้ง แต่ยังไม่เขียน หลับตาวาดภาพในหัว ภาพฉากต่างๆ ภาพเนื้อเรื่องต่อไป ภาพ....
ซ่า!
"เฮ้ย!"
บนโต๊ะ บัดนี้มิได้มีกระดาษวางอยู่อีกต่อไป กลับเป็นแผ่นเละๆของซากต้นกระดาษ น้ำหมึก น้ำโกโก้ แก้ว ฝา และน้ำแข็งรวมในกองเดียว
ของเหลวสีดำ ทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ดีจนฉันไม่จำเป็นต้องเขียนฉากต่อไปเลยทีเดียว!
...............
ฮะๆ เอาประสบการณ์ตรงมาเขียนเล่นขำๆ (ของจริงเป็นน้ำส้มปั่นแก้วบางๆ) สำหรับใครที่สงสัยว่า “พันธะ” ที่ไรเตอร์พูดถึงคืออะไร คือนี่ค่ะ
https://my.dek-d.com/marsb/writer/view.php?id=1633194
ยังไงก็ฝากด้วยน้อ ทั้งพันธะและบทความนี้ ไรเตอร์ไม่ใช่สายเรื่องสั้น อาจออกมางั้นๆ ถือว่าเอาไว้ฆ่าเวลาก็แล้วกันนะคะ วันนี้ไปก่อนล่ะ เจอกันอีกทีตอนลงพันธะนะคะ
ความคิดเห็น