คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {SF} Brother Complex - Lai Guanlin/Ha Sungwoon (1/2)
Title : Brother Complex
Pairing : Lai Guanlin/Ha Sungwoon
Rate : PG
Note : ใครๆ ก็รู้ว่าฮาซองอุนน่ะเป็นคนติดน้อง... แต่น้องที่ว่านี้คือ 'น้องชายข้างบ้าน'
01
“พี่ซองอุนนนนนน…”
เสียงใสๆ ที่ตะโกนเข้ามาพร้อมกับเสียงบิดลูกบิดประตูเรียกให้ ฮาซองอุน ที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือเอี้ยวตัวหันไปทักทายแขกผู้มาเยี่ยมเยียนห้องของเขาอยู่เป็นประจำเฉกเช่นทุกวัน
แม้จะได้ยินแค่เสียง เขาก็สามารถรู้ได้ว่าคนที่มาหาเขาในช่วงเวลา 5 โมงเย็นแบบนี้ ไม่มีทางเป็นใครอื่นไปได้นอกจากลูกชายคนเล็กของตระกูลไล ที่ย้ายมาอยู่ข้างห้องของเขาเมื่อหลายเดือนก่อน
“ลินลิน...แป๊บนึงนะ ขอพี่ทำการบ้านให้เสร็จก่อน…” เขาฉีกยิ้มหวานส่งไปให้เด็กน้อยวัย 7 ขวบในชุดกีฬาสีฟ้าของโรงเรียนประถมประจำเขตดูน่ารักน่าเอ็นดู เจ้าตัวเล็กพยักหน้าให้เขาแล้วทิ้งตัวลงนั่งหน้าโต๊ะเตี้ยญี่ปุ่นกลางห้องพลางคว้าเอาถุงขนมจากกระเป๋าเป้ใบเก่งออกมาทานเล่นรอเขาเงียบๆ
อันที่จริงแล้ว ไลควานลิน เป็นเด็กชายสัญชาติไต้หวันแท้ๆ แต่ที่ต้องมาอาศัยอยู่ที่เกาหลีก็เป็นเพราะธุรกิจของครอบครัวที่ขยายตัวมาวางระบบที่เกาหลีด้วย ด้วยความที่น้องเพิ่งจะขึ้นชั้น ป.1 และพี่สาวของน้องไปเรียนโรงเรียนประจำที่อีกเมืองหนึ่ง คุณอา(พ่อของควานลิน) จึงจัดการย้ายโรงเรียนและพาน้องมาอยู่ด้วยกันที่นี่ เพราะเห็นว่าน้องเด็กเกินกว่าจะปล่อยให้อาศัยอยู่ลำพังกับญาติที่ไต้หวัน
โชคยังดีที่น้องพอจะเข้าใจภาษาเกาหลีอยู่บ้างแม้จะแค่เพียงเล็กน้อย เพราะมีคุณน้าสะใภ้เป็นชาวเกาหลีช่วยเลี้ยงตอนอยู่อนุบาล ทำให้พอย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วควานลินไม่กลัวการเข้าหาคนอื่น
“ผมชื่อควานลิน...อายุ 7 ขวบ...ฝากตัวด้วยนะฮะ~”
แม้แต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก... เด็กน้อยก็มาทักทายเขากับคุณแม่ที่หน้าห้องโดยไม่มีอาการขัดเขินแม้แต่น้อย
และนั่นทำให้เขารู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยที่มีรอยยิ้มสดใสเหมือนพระอาทิตย์คนนี้เอามากๆ
“ลินลิน...พี่ว่างแล้ว...มานี่มา…” ผ่านไปประมาณ 15 นาที ซองอุนก็หมุนเก้าอี้นั่งไปหาเด็กน้อยที่ตอนนี้ทานขนมเสร็จแล้วก็นั่งเท้าคางจ้องตาแป๋วรอเขาทำการบ้าน พร้อมตบตักตัวเองแปะๆ เรียกให้อีกฝ่ายเดินมาที่เก้าอี้ เด็กหนุ่มปีนขึ้นมานั่งบนตักเขาพร้อมกางหนังสือเรียนภาษาเกาหลีบนโต๊ะอย่างรู้งาน ซองอุนขบขันกับท่าทางกระตือรือร้นนั้นจดอดไม่ได้ที่ยกมือขึ้นยีหัวเด็กน้อยบนตักเล่น
ตอนแรกที่คุณแม่เข้ามาบอกเขาว่าคุณอาบ้านข้างๆ อยากจะให้เขามาเป็นครูสอนพิเศษของเด็กคนนี้ เขาก็ตั้งใจจะบอกปัดอยู่เหมือนกัน ด้วยห่วงกลัวจะทำให้ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนตามประสาเด็กวัยมัธยม
แต่พอเจอเจ้าตัวเล็กใช้สายตากลมโตที่เหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ ออดอ้อนเข้าหน่อย เขาก็ใจอ่อนยวบ…
“สอนผมเถอะนะฮะ….น้าาาา~”
แล้วใครที่ไหนจะไปร้ายใจดำกับเด็กน่ารักๆ แบบนี้ได้ลงคอกันล่ะ…
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ ฮาซองอุน คนนี้แน่นนอน…
“ผมทำการบ้านที่พี่ซองอุนให้ครบหมดเลยแหละ~” ร่างเล็กๆบนตักเขาขยับตัวยุกยิกเปิดหน้าแบบฝึกหัดที่เขาให้ไปเป็นการบ้านเมื่อวานให้ดูด้วยสีหน้าภูมิใจ
“เก่งมาก~” ซองอุนเอ่ยพูดชมน้องด้วยน้ำเสียงยานคางตามเด็กบนตัก ก่อนจะหยิบเอาตราประทับอันเล็กจากกล่องดินสอมาทำสัญลักษณ์ว่าตรวจแล้วลงบนหน้ากระดาษให้ “ได้ครบห้าดวงเมื่อไหร่เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติม”
“เย้~ สัญญาแล้วน้า~”
“ผมชอบพี่ซองอุนที่สุดเลย~”
เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วพร้อมกับรอยยิ้มหวานจนตาปิดของร่างเล็กๆ ที่สูงเพียงแค่ระดับเอวดูน่ารักน่าชังเสียจนเขาอดไม่ได้ที่ฟัดแก้มยุ้ยๆ นั้นไปเสียหนึ่งที
...ให้ตายสิ...
...เขาชอบเด็กนี่ชะมัดเลย…
02
ฮาซองอุน เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของบ้าน มิหนำซ้ำยังเป็นหลานเพียงคนเดียวของตระกูลฮา
เขาผู้ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกของการเป็นพี่หรือน้องเลยตลอดเวลาหลายสิบปี จึงตื่นเต้นเป็นอย่างมากกับบทบาทใหม่ที่ได้รับในช่วงไม่กี่ปีมานี้
บทบาทพี่ชายแสนดีของน้องชายข้างบ้านที่อายุห่างกับเขาถึง 7 ปี…
อินมากเสียจนเพื่อนๆ พากันออกปากว่ามันออกจะเกินเหตุไปด้วยซ้ำ…
“จะรีบไปไหนวะ…” โนแทฮยอน เอ่ยปากทัก เมื่อเห็นท่าทางรีบเร่งกวาดของทุกอย่างลงกระเป๋าเป้ทันทีที่ออดหมดเวลาดังขึ้น ซองอุนเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนสนิทแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้ารูดซิปกระเป๋าเป้ต่อ “จะไปรับลินลินที่โรงเรียนอ่ะ”
“อ้าว...แล้วที่นัดกันไว้จะไปฮงแดอ่ะ?”
“คงต้องไว้วันอื่นแล้วว่ะ น้องรอนานแล้วอ่ะ โทษทีนะ” ซองอุนยกมือขึ้นไหว้ปลกๆ ขอโทษขอโพยแทฮยอนที่บัดนี้กำลังจิกหางตาใส่เขาแบบที่ชอบทำทุกทีเวลาเขาเบี้ยวนัดอีกฝ่าย
“หืม? ซองอุนมีน้องด้วยหรอ ไม่เห็นเคยรู้” เพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลถามขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่กลายเป็นแทฮยอนที่แย่งตอบแทนอย่างหัวเสีย
“เปล่า! น้องข้างบ้านมันอ่ะ เจ้าบ้านี่เห่อยังกะน้องชายแท้ๆ คลอดตามกันมา ผ่านมา 3-4 ปีแล้วยังไม่เลิกเห่ออีก” แทฮยอนพูดพลางเบ้ปากใส่เขาอย่างนึกหมั่นไส้
ตามจริงแล้ววันนี้เขาสัญญาจะไปเดินเล่นซื้อของเป็นเพื่อนแทฮยอนก่อนกลับบ้าน แต่พอเห็นเมสเซจจากควานลินที่ส่งมาว่าคุณอาไลติดธุระด่วนมารับไม่ได้แล้ว นัดที่มีจึงมีอันต้องล้มไปก่อน…
แล้วนี่...ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเบี้ยวนัดแทฮยอนเพราะควานลินซะด้วยสิ…
“จะติดน้องอะไรนักหนาวะ ไม่เข้าใจ” แทฮยอนโวยวายใส่ด้วยน้ำเสียงตวัดแบบที่ชอบทำทุกทีเวลาไม่พอใจ ซองอุนถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องทะเลาะกับแทฮยอนด้วยประเด็นเดิมๆ อีกเป็นครั้งที่ล้าน
...ประเด็นที่ว่า ฮาซองอุนคนนี้ติดน้องมากจนเกินพอดี ชนิดที่มากจนหลงลืมไม่สนใจเพื่อนฝูง...
“ก็น้องยังเด็กอ่ะ ชั้นเป็นห่วง…”
“เด็กบ้าไร ป. 5 แล้วมั้ยวะ ตอนอายุเท่านั้นนายกับชั้นก็เดินกลับบ้านกันเองแล้วมั้ย…”
“มันไม่เหมือนกัน...น้องยังไม่คล่องเกาหลีเลย เกิดเหตุอะไรขึ้นมาให้ทำไง”
“ไม่คล่องบ้าไรวะ เจอหน้ากันคราวก่อนเด็กนั่นยังเถียงชั้นไฟแล่บอยู่เลย”
“แต่--”
“ประคบประหงมขนาดนี้ ระวังเถอะ น้องมันจะบอกว่ารำคาญเข้าซักวัน…” ยังไม่ทันได้เถียงอะไรต่อ คำพูดจี้ใจดำของโนแทฮยอนก็ทำเอาซะซองอุนถึงกับหุบปากลงฉับ...
นั่นสิ…
ตลอด 4 ปีมานี้ นอกจากเขาจะเป็นครูสอนพิเศษให้กับควานลินในวันธรรมดาแล้ว ถ้าไม่มีนัดสำคัญอะไรกับเพื่อน วันหยุดเขาก็อยู่ด้วยกันกับควานลินเกือบจะตลอดเวลา ตัวติดกันแจยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ บางบ้านเสียอีก
ซึ่งตัวเขาเองนั้นออกจะแฮปปี้ดี ตามประสาคนไม่เคยมีน้องที่เห่อและติดน้องเอามากๆ...
แต่น้องนี่สิ…
จะเคยนึกรำคาญเขาบ้างรึเปล่านะ…
.
.
.
“นี่...ลินลิน พี่ถามไรหน่อยสิ”
“หืม?”
หลังจากตรวจการบ้านที่ควานลินทำเสร็จ ร่างสองร่างของชายต่างวัยก็มาทิ้งตัวลงนั่งพิงซ้อนกันอยู่บนโซฟาหน้าทีวีในห้องนั่งเล่นของซองอุน คนตัวเล็กกว่าเอนตัวลงนอนพิงอกเขา มือข้างหนึ่งอุ้มชามป๊อปคอร์นเอาไว้ส่วนอีกข้างก็หยิบเข้าปากตัวเองโดยที่ตาทั้งสองยังจดจ้องอยู่ที่การ์ตูนบนหน้าจอ
“ลินลินเบื่อบ้างรึเปล่าอ่ะ?”
“ก็ไม่นะ…ทำไมอ่ะ...พี่ซองอุนอยากไปเดินเล่นข้างนอกหรอ” ดวงตากลมโตเหลือบมองคนเป็นพี่ทั้งๆ ที่ยังนอนพิงอยู่ในท่าเดิม คิดเอาเองว่าอีกฝ่ายอาจจะเบื่อเพราะต้องรีบไปรับเขาแทนที่จะได้ไปแวะซื้อของกับพี่แทฮยอน แต่ซองอุนกลับส่ายหน้า
“ไม่ใช่… พี่หมายความว่าแบบ...เบื่อที่อยู่กะพี่อ่ะ...” ทันทีที่พูดจบ เด็กน้อยก็เด้งตัวขึ้นมามองหน้าเขาพร้อมตีหน้ายุ่งใส่อย่างไม่เข้าใจคำถาม
“ทำไมอยู่ๆ ถามงี้อ่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอ”
“เปล่า… ก็วันนี้ตีกับแทฮยอนอ่ะ มันบอกว่าพี่ติดเรามากเกินไป ขืนเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราจะรำคาญเอา...” ซองอุนยื่นมือออกไปวางลงบนกลุ่มผมสีดำของเด็กน้อยที่นั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาเขาด้วยสีหน้างอแง “คือพี่ยอมรับว่าพี่ติดน้องจริงๆ อ่ะ...แต่ถ้าลินลินเบื่อหรือรำคาญก็บอกพี่ได้นะ...”
ฝ่ามือขาวลูบผมคนตัวเล็กกว่าเบาๆ อย่างเพลินมือ ข้อดีของควานลินก็คือน้องไม่เคยโกหก ดังนั้นการถามความรู้สึกตรงๆ ไปเลยน่าจะดีกว่ามานั่งคิดกังวลตามคำพูดของโนแทฮยอน เด็กน้อยจ้องหน้าเขา แล้วเอามือเล็กๆสองข้างขึ้นมาวางทับลงบนมือของเขาอีกทีหนึ่ง
“พี่ไม่ต้องไปฟังที่พี่แทฮยอนพูดเลยนะ ผมไม่เคยเบื่อพี่สักหน่อย!” ควานลินบอกปัดก่อนจะเลื่อนเอามือของซองอุนมากุมไว้ที่แก้มตัวเองพลางไถคลอเคลียอย่างออดอ้อน
“ผมบอกพี่ออกจะบ่อยนี่นา...ว่าผมชอบพี่ซองอุนที่สุดเลย...”
เด็กน้อยพูดพร้อมฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวยจนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวคว่ำ รอยยิ้มหวานแบบที่เป็นท่าไม้ตายเอาไว้ใช้ทำให้คนที่เห็นทั้งรักและเอ็นดูจนโงหัวไม่ขึ้น…
หนึ่งในนั้นก็เขาเองนี่แหละ…
“ปากหวานจริงนะ...จะให้พี่เลี้ยงขนมก็บอกมา…” ซองอุนพูดกลั้วเสียงหัวเราะ มือที่กุมอยู่บนใบหน้าน้องเปลี่ยนเป็นหยิกแก้มนิ่มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“งั้นไปมาร์ทกันนนน...”
เด็กน้อยตาเป็นประกายเมื่อได้ยินข้อเสนอของคนเป็นพี่ และสุดท้าย ฮาซองอุนก็ทนต่อลูกอ้อนของคนน้องไม่ไหว เดินพาคนตัวเล็กกว่าออกไปซื้อขนมที่มินิมาร์ทด้วยกันถุงใหญ่ ก่อนพาจูงมือกลับมาส่งที่หน้าห้อง
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะลินลิน”
ซองอุนโบกมือให้น้องพร้อมยื่นถุงขนมถุงใหญ่ในมือตัวเองไปให้ แต่ควานลินกลับทำเพียงแค่ยืนมองอยู่แบบนั้น ไม่ยอมยื่นมือออกมารับถุงเสียที คนตัวเล็กเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมา…จนเขาเลิกคิ้วถาม
“มีอะไ---”
...หมับ…
ร่างที่สูงประมาณอกโผตัวเข้ามากอดเขาแน่น ใบหน้าเล็กๆนั้นซบตรงอกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอาคางเกยไว้บนอกเขาแล้วช้อนสายตามอง…
“พี่ซองอุน…” เด็กน้อยจ้องเข้ามาในดวงตาของเขาด้วยแววตาออดอ้อน ก่อนจะเปิดประโยคต่อมาที่ทำเอาซองอุนถึงกับฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาภายใต้กรอบแว่นโลหะขีดเป็นเส้น...
“ไม่ใช่แค่พี่ที่ติดผมนะ… ผมเองก็ติดพี่เหมือนกัน…”
ริมฝีปากเล็กของควานลินขยับพูดต่อโดยที่ยังกอดรัดเขาอยู่ในท่าเดิมแต่เพิ่มระดับเป็นการโยกตัวไปมาราวกับต้องการจะปลอบเขาไปด้วย “เพราะงั้นห้ามคิดมากอีกนะครับ...ผมชอบอยู่กับพี่จริงๆนะ…”
ซองอุนขานรับในลำคอพลางพยักหน้าตอบเจ้าของดวงตากลมโตเหมือนลูกหมาลูกแมวน่าเอ็นดู ขยี้ผมนิ่มๆนั่นเล่นเสียอีกหนึ่งที ก่อนจะแกะแขนน้องออกจากเอวตัวเอง เอาถุงขนมยัดใส่มือแล้วรุนแผ่นหลังบางให้เดินเข้าห้อง… “ไปๆ เข้าห้องได้แล้ว ดึกแล้วเดี๋ยวคุณอาเป็นห่วงเอา...”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่คิดมาก…” ควานลินขืนตัวหันกลับมามองอีกฝ่าย นิ้วก้อยเล็กยกยื่นออกไปหาคนเป็นพี่
“สัญญา…”
เมื่อได้คำตอบเป็นพึงพอใจตัวเองแล้ว ควานลินจึงยอมปล่อยนิ้วมือของพี่ซองอุนที่ยื่นมาเกี่ยวกันเป็นอิสระ บอกลาอีกฝ่ายแล้วเดินฮัมเพลงเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดี...
ซองอุนยืนรอจนประตูบานตรงหน้านั้นปิดลงสนิทจึงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ใบหน้าของเขาในเวลานี้ก็แสดงออกถึงความสุขไม่ต่างกัน….
“ผมเองติดพี่เหมือนกัน…”
คำพูดของเด็กน้อยข้างบ้านลอยวนเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง...
ราวกับคาถาที่ปัดเป่าความกังวลใจที่มีมาตลอดช่วงเย็นให้สลายหายไปจนหมดสิ้น….
แทนที่ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมจนหัวใจพองฟู….
“ผมชอบพี่ซองอุนที่สุดเลย...”
ว่าแต่ อาการใจเต้นแรงเพราะคำว่าชอบของน้องนี่มันคืออะไรกันนะ….
talk - เหตุเกิดจากอยากอ่านฟิคของพิซองอุน แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครเปิดซักทีค่ะ
สุดท้ายทนไม่ไหว เลยเขียนเองซะเลยค่ะ ฮือออออออ ಥ◡ಥ
เรื่องนี้ได้แรงฮึดมาจากโมเม้นของพิซองอุนกะน้องควานลินตอนวันประกาศผลค่ะ
ถึงในครึ่งแรกนี้อาจจะดูเป็นฟิคโชตะค่อน แต่ครึ่งหลังของเรื่องน้องจะโตแล้วค่ะ
เพราะเราสนับสนุนให้เด็กหนุ่มทุกคนมารุมรักและเต๊าะคุงคูพิซองอุนค่ะ 5555555555555
ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ಥωಥ คอมเม้นท์หรือติดแท็ก #คุงคูพิซองอุน กันก็จะดีใจมากเลย 555,,
อยากรู้ว่ามีคนอยากอ่านฟิคพิซองอุนเหมือนเรารึเปล่าอ่ะค่ะ 555555
ความคิดเห็น