คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fall
ในืนที่ผมเริ่ม่มานอนแบบปิ
สิ่ที่ฝั่ลึอยู่ในวามทรำผมเสมอมา
ผม
เ็ผู้ายในวัน 8 วบ และผมื่นอบสิ่ที่เรียว่า “เปียนโน”
ไม่แน่ใว่าอะไรที่ทำให้ผมหลใหลในมัน
รู้แ่เพียว่าอนนั้นผมมีวามสุเหลือเิน
เพราะมันทำให้ผมมีวามสุับนที่ผมรัลอมา
แ่ละปลายนิ้วอผม่อยๆบรรเลเพลที่มาาวามรู้สึที่เปี่ยมล้นอผม้าๆผู้หิที่เธอือ
“แม่อผมเอ”
เธอสอนผมเล่นเปียนโน
ทุรั้ที่ผมหุหิหรือรู้สึอะไรไม่ี
ผม็ะ่อยๆระบายมันลไป้วยบทเพลแบบนั้นเสมอมา
ุอยรอรับวามรู้สึที่เ็บปวอผมไป้วยวามเ้าใแบบนั้นมาลอ
แม้อนเ็ผมะมีึ่บาแผลเพราะวามื้ออผมนเ็มัวแ่ผม็ยัยิ้มไ้หลัมาเอุเปียนโน
แม้ผมะรู้สึอะไร็ามที่โถมใส่ราวับพายุนาให่แ่ผมถูสอนมาใหู้แลุเปียนโนให้มาึ้นและลายเป็นวามผูพันที่่อยๆ่อึ้น
นในวันหนึ่ผมถือโน้นรีที่ผมพึ่้อมนบไ้เป็นรั้แรเพื่อไปประวบนเวทีที่ไฝ่ฝัน
ผมรอุแม่ที่มารับผมที่แห่นี้เหมือนทุทีในเวลายามเย็น
พระอาทิย์่อยๆ่อนัวและแสหายไปามอึึ้นเรื่อยๆ
แน่นอน
วามมืไม่เยทำให้ผมลัวสัรั้เพราะว่าะมีนที่เหมือนั่แสเทียนสว่า้าวมารับผม
ที่แห่นี้เสมอ
พวเราเินไปาม่ำืนที่ึัไป้วยผู้น
แม้ทั้วันเราะเหนื่อยบ้า มีเรื่อราวมามามายๆ แุ่อายัยิ้มไ้
ไม่ว่าะเป็นแสสวยๆอไฟามถนนหนทา
อาหารอร่อยๆแ้หิว หรือแม้แ่ผู้นที่รอให้เราลับไปที่บ้านเอ
ผมสบายใเสมอเพราะมีมืออุแม่่อยๆับมือผมเินไปแบบนี้
แ่ว่าู่ๆ
ุแม่อผม้วยวามัวสั่นเทิ้ม
ผมโนอะไรลุมที่หัวไม่รู้ วนหายใไม่ออ เาแยผมับุแม่ออาัน
ผมพยายามที่ะะโนไปหาท่าน้วยเสียที่ัที่สุในอนนั้น
แ่ว่ามัน็เหมือนะไม่่วยอะไรผมไ้เลย
ผมโนมัที่มือและเท้า
ผมพยายามยับ้วยแรที่มีแ่มันทำผมเ็บไปหม
และวามหวาลัว็เ้ามาถาโถมผมเรื่อยๆนน้ำามันเริ่มไหลออมา
“ุแม่รับ ุแม่”ผมยัะโนเรีย้ำๆแบบนั้น
ผมหวัแ่พวเราะไ้ลับบ้าน ลับไปหาุพ่อที่ทำานหนั
และพี่ายอผมที่เาอบเะฟุบอลเลยลับ่ำๆสัหน่อย
แ่พวเราะรอทานอาหารเย็นพร้อมันเสมอ
ผมแ่อยาะลับบ้านไปพร้อมับุแม่เหมือนทุที
อั่!!!!!!!!!!!!!
เาโยนผมลับพื้นอย่าแรแ่นั่นผมไม่ไ้สนใสัเท่าไหร่
แ่สิ่ที่ผมไ้ยินภายในวามอึอันี้
เสียอุแม่
ท่านูเหมือนเ็บปว เสียท่านร้อไห้ เสียที่ทำให้ท่านรู้สึทรมาน
ผมยัำไ้เสมอว่าแ่อนเ็ว่านี้
ผมหล้มแล้วเป็นแผล ผมยัร้อไห้โยเยไปหาท่านเลย
พวเาทำอะไรท่านให้เ็บไ้ว่าารที่ผมเยหล้มัน
เา่อยึผ้าลุมที่หัวผมออ
แล้วับผมไปมัไว้ับเ้าอี้ัวที่สูๆหน่อย
ผมมอไปที่ท่าน
พวนใร้ายทำอะไรับท่าน ทำไมพวเาถึทำแบบนั้น
ลิ่นเลือที่่อยๆละลุ้
หัวใอผมที่ถูบีบรัมาึ้นเรื่อยๆ
“อย่าทำุแม่อผม
อย่าทำอะไรท่านเลยนะรับ อย่าทำท่าน ผมะเป็นเ็ี ผมอร้อ
อย่าทำอะไรุแม่อผม”ผมทำไ้แ่พยายามิ้นให้ัวเอหลุาพันธนาารที่มีอยู่อนนี้
ผ่านม่านน้ำานี้
ผมไ้แ่อร้อและอ้อนวอน้ำแล้ว้ำเล่า เพียเพื่อให้พวเาหยุสัที
“ทำไม ทำไมผมถึทำอะไรไม่ไ้เลย”ผมมอภาพรหน้า้วยวามเ็บปว
ามรอย้อมือผม่อยๆเลือึมออมา
แม้ผมะเ็บแ่หัวใอผมมันยิ่ว่าแหลสลายไปแล้ว
“อย่าทำอะไรแม่อผมเลยนะ
อย่าทำท่านเลยนะรับ”
ท่านมอมาที่ผม้วยสายาที่อบอุ่นเหมือนแสเทียนที่ถูุในยามมืมิเ่นนี้เหมือนเิม
แ่ใอผมมันยิ่พายุฝนที่ระหน่ำลมานผม่อยๆมลไปมทำให้ผมหายใไม่ออเลย้วย้ำ
แม้อนนี้เราะไม่ไ้ยินถึเสียพูุยัน
แ่ลมหายใอท่านผมยัำไ้ีในทุๆอ้อมอเวลา่อนนอนที่ท่าน่อนๆล่อมผมเ้านอนเหมือนทุที
เพราะเสียบาอย่าัึ้น
ล้ายๆับหนัแอ็ั่นที่ผมเยูับุพ่อ นใร้ายพวนั้น็หนีหายไป
“เ็บไหมลู”
ุแม่ที่่อยๆยับมาหาผม
“ผมเป็นลูผู้าย ผมไม่เ็บอยู่แล้ว”แ่่าร้ามับน้ำาที่พรั่พรูลมามาว่าเิม
“ไม่เป็นไรหรอนัมุน
ทุๆอย่ามันะโอเ ลู้ออยู่่อ...และ...ใ้...ีวิให้ีนะลู”
“ไม่นะรับุแม่ ฮือ”ผมที่พยายามลั้นน้ำาแ่ผมไม่ใ่ลูผู้ายพอที่ะทำมันไ้เลยริๆ
อโทษที่ผมเป็นลูที่แย่ริๆเลย
วามพยายามอผมือเอาเือไถับ้ามเ้าอี้ที่ผมมัอยู่มันมพอะทำให้เือาแม้ะทำแนอผมเ็บไปหม
เพราะวามุอนที่โนโยนลับพื้นทำให้อนพยายามลุาเ้าอี้ทำผมล้มอับพื้น
ผม่อยๆยับไปับพื้นามแรที่มี
อเหลวเ็มพื้นทำผมัวเปรอะมาึ้นเรื่อยๆ
แ่ผมสนใแุ่แม่
ผม่อยๆประอมืออท่านึ้นมา
“พวเราลับบ้านันนะรับ ุแม่”
ความคิดเห็น