[MONSTA_X SEVENTEEN] C U R S E ▲

ลำดับตอนที่ #1 : C U R S E ▲ | I N T R O

© themy butter

INTRO

            “พี่ฮยองวอน”

            “ดึกแล้วนะ จองฮัน ทำไมยังไม่นอนอีก”

            “ผมฝันร้าย”

            แชฮยองวอน ระบายรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเอื้อมมือไปสวมกอดร่างของน้องชายต่างแม่ที่อยู่ด้วยกันแค่สองคนมาตั้งแต่เป็นเด็ก ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันเต็มร้อย แต่ฮยองวอนก็รัก ยุนจองฮัน จากใจจริงๆ

            และแม้จะอายุต่างกันแค่เพียงปีเดียวเท่านั้น แต่ฮยองวอนผู้เป็นพี่ กลับดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่า เพราะต้องดูแลน้องชายคนเดียวคนนี้ให้ดีที่สุด

            “ฝันว่าเราเดินไปที่ไหนสักที่ด้วยกัน หลังจากนั้นพี่ก็หายไป”

            “...”

            “ผมตามหาพี่ แต่สุดท้ายผมก็เจอพี่ ตะ แต่ว่าพี่..”

            “ทำไมเหรอ”

            “..พี่ตายไปแล้ว”

            แค่นึกถึงฝันร้ายๆนั่น จองฮันก็ปล่อยน้ำตาลงมาอย่างไม่อาย ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่เรื่องอะไรที่มันเกี่ยวข้องกับพี่ชายคนนี้ มันก็อ่อนไหวสำหรับจองฮันทั้งนั้นแหละ

            “พี่ทิ้งผมให้อยู่คนเดียวในที่น่ากลัวแบบนั้น”

            “..ใครจะไปทิ้งล่ะ”ฮยองวอนพูดปลอบ ลูบหัวน้องชายอย่างเบามือ “เรามีกันอยู่สองคน พี่ไม่ทิ้งจองฮันไปไหนหรอก”

            “สัญญานะ”

            “สัญญาสิ ตอนนี้ก็ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะ”

            “ผมนอนห้องพี่ได้ไหม”

            “ได้”

            เมื่อได้รับอนุญาต จองฮันก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงนุ่มที่เป็นเตียงของฮยองวอนก่อนจะหลับตาลง ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ปล่อยให้คนเป็นพี่ยืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

            ฮยองวอนชอบมองออกไปข้างนอกในเวลากลางคืนแบบนี้มาสามสี่วันแล้ว แม้มันจะไม่มีอะไรให้มองนอกจากต้นไม้ และบ้านคนที่ปิดไฟจนมืดแทบไม่เห็นอะไร แต่ก็ยังมอง เพราะมีความหวังว่าจะได้เจอ..

            สิ่งลี้ลับที่พูดขึ้นมา คนฟังก็คงว่าเขางมงาย แต่มันคือความจริงที่ฮยองวอนเชื่อแบบนั้น

            คุณเชื่อเรื่องหมาป่าหรือเปล่าล่ะ โอเค กับแค่หมาป่ามันก็มีอยู่ทั่วๆไปอยู่แล้ว งั้นขอถามใหม่แล้วกัน

            คุณเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่าหรือเปล่า

            ...

            ขำอยู่ใช่ไหม คงคิดว่าคนอย่างฮยองวอนนี่มันเป็นคนประเภทไหน ถึงได้งมงายกับเรื่องที่มันเป็นเพียงแค่ตำนานหรือนิทานที่แต่งไว้หลอกเด็ก

            ใครจะมองยังไงก็ช่างเถอะ รู้แค่ว่าฮยองวอนเชื่อมัน เชื่ออย่างเต็มร้อยเลย เพราะว่าเคยเห็นมากับตาตัวเอง

            ยังคงจำดวงตาสีฟ้าดุดัน ที่จ้องเขม็งมาที่เขา เสียงขู่คำรามที่ฟังน่ากลัวจนแทบอยากจะร้องไห้ แต่น่าแปลก

            ฮยองวอนละสายตา แถมยังหยุดนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเรื่องน่ากลัว ทว่ากลับรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด

            ใครกันที่จะคิด ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

            ตลกอีกอย่างก็คือ

            ฮยองวอนกลับหลงรักคนๆนั้น แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจ

            ว่าเขาไม่ใช่แค่มนุษย์

แฟนฟิคแฟนตาซีอีกหนึ่งเรื่องที่เต็มใจนำเสนอ

ยังไม่อัพประจำนะคะ แค่มาเกริ่นๆไว้ก่อน ต้องไปเคลียร์ฟิง(ดอง)เรื่องอื่นๆให้เรียบร้อยก่อน

หวังว่าฟีดแบ็คจะดีพอให้น่ามาอัพต่อนะคะ รักค่ะ จุ๊บบบบบบบบบ

#คำสาปชินแช