คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซูลี่ที่ 0 - ลำนำซูลี่
ูลี่ที่ 0 - ลำนำูลี่
ยามรัิาล นภาท่อแสเปล่ประายระยิบระยับาวาวน้อยให่ทั่วท้อฟ้าอย่าสว่าไสว สีเหลือนวลอวันทร์วลมโสุใสส่อระทบับพื้นินเป็นแสสว่าอันน้อยนิในรารีนี้ อาาศทั่วทุแห่เ็มไป้วยอาาศหนาวและหมอลันรู้สึถึไอเย็น ถนนหนทาถูวันสีาวุ่นาอาาศปลุมนไม่สามารถเินทาไปไหนมาไหนไ้อย่าสะวเหมือนรารี่อนหน้านี้ ใบไม้บน้นไม้ปลิวไสวามแรลมนเอนไปมาราวับเ้นรำใ้แสันทร์อย่าสนุสนาน
แ่ทว่าสัว์ป่าทั้หลายับลืมาโพล่ท่ามลาวามมือย่าน่าแปลใ นัยน์าอสัว์ัวน้อยและัวให่ถูแสันทร์ระทบนเป็นแสวิบวับราวับเพรนิลินาอันมี่าทั้หลาย สัว์ทุัว่า้อมอไปที่ทาเินหินอ่อนสลัรูปสัว์่าๆอย่าสวยามราวับำลัรออยอะไรบาอย่า ระ่ายน้อยระโผ่านหน้าราสีห์ไปมาอย่าไม่มีวามหวั่นเร แ่ราสีห์เ้าแห่สัว์ทั้หลายับ้อมอทาเินเม่อย่าน่าเราม เสือัวให่นอนหมอบให้ระรอน้อยให่ปีนป่ายนเล่นอย่าสนุสนาน เหล่าสัว์ทั้หลาย่าหาอะไรทำ่าเวลาท่ามลาแสันทร์อันน้อยนิเพราะถูหมอลนบบัแสไปเสียหม
ทันในั้นเอ...
วันทร์ถูเมสีรามบบันไร้แส หมอหนาแผ่วามหนาวออมานเย็นไปถึระู รารีาลมืมิลทว่าเหล่าสัว์่าละาารระทำ่าเวลา่าๆลแล้วมาเรียัวันนาบทาหินอ่อนทั้สอ้าอย่าเป็นระเบียบ ทันในั้น็มีแสเป็นุเล็ๆออมาาหมอหนาที่ลั เสียรุ่ริ่ไพเราะเสนาะหูลอยมาามลม เี้ยวราวษ์ันให่เริ่มเ่นัท่ามลาหมอหนา เหล่าบุรุษุำแ่ายมิิปปิใบหน้าามบวนมานับสามสิบน บุรุษร่าให่ห้านี่อาานำเี้ยวราวษ์แสนหรูอย่าส่าแ่ทว่าแววาับมีวามเศร้าหมอปนอยู่นมีน้ำาลอ อีมุมมีบุรุษอีเ่นันถือโมไฟเล็ๆเินามหลัวบนอย่าไม่ห่า เหล่าวาที่โผล่พ้นออมาาผ้าลุมหน้าสีำ่ามีน้ำาลอและหยน้ำาที่ไหลลมา้าแ้มามผ้าลุม
เหล่าสัว์สอ้าทา่า้มหน้าลและเริ่มมีเสียสะอึสะอืนลอับเสียริ่าเี้ยวสวย
“หยุ”
บุรุษผู้นำบวนหน้าสุะลออาาแสนส่ามือ้ายยาบให่ห้อยป้ายหยสีสวยไว้แล้วออำสั้ ทั้วบนหยุนิ่ลามเสียอบุรุษผู้นั้นแ่ทว่าเสียสะอื้นและน้ำามิอาหยุามไ้อย่าใสั้ บุรุษผู้นั้นเ็บาบเ้าฝัที่เอววา่อนะ้าวลาอาาหันหน้าเ้าหาเี้ยวแล้ว้าวเท้าเิน บุรุษอีสี่น่าแหวทาและให้และ้าวลาม้าเ่นเียวัน บุรุษสอนที่อยู่ใล้ประูเี้ยวมาที่สุแหวผ้าม่านสีำออ
ร่าอโมามนอนหลับานิ่ไร้ลมหายใ
มูและปามีเลือไหลออมาอย่าไม่หยุแม้นาะไม่หายใ
ใบหน้าเนียนาวีอย่าน่าสสาร นายาวหลับพริ้มอย่าไม่มีท่าทีว่าะื่นาารหลับใหลในรั้นี้
มูโ่แัาอาาศและเลือ
มุมปาสวยมีเลือสีแ้นไหลออมานเลอะผ้าแพรสีาวนเป็นรอยเลืออย่าเ่นั
ผมยาวสยายสีำลับแพร่ลาหลั บุรุษทั้ห้ามอภาพรหน้าอย่าใหาย มันเป็นวามผิอพวเา...
ร่าบาถูอุ้มแนบหน้าออย่าเบามือ บุรุษผู้นั้น้าวเท้าอันสั่นเทาไปที่แท่นหิน ้านหลัมามีบุรุษสี่นเ่นเยเินามมา ร่าแร่วาร่าบาลอย่าถะนุถนอม น้ำาสีใสเม็ให่หยลหน้าาวีอนาอย่าใหาย
ไม่มีอีแล้วโลอันแสนสใส...
- - - - - - - - - -
ฝานิยายเรื่อนี้ในอ้อมออ้อมใ้วยนะ่ะ -3-
ความคิดเห็น