ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การรวมหัวแกล้งนั้นมักเริ่มต้นจากความคิดคนใกล้ตัว
หญิงสาวผมเงินแย้มยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อมองช็อกโกแลตกล่องใหญ่ที่บรรจุช็อกโกแลตหลากรสชาติไว้ภายใต้กระดาษห่อสีทอง
เธอทอดสายตาออกไปมองลังกระดาษลังสุดท้ายที่ถูกส่งเขาไปในรถบรรทุกแล้วหันกลับมามองรายชื่อบนหน้าจอสมาร์ทโฟนในมือค้นหาบุคคลเพียงไม่กี่คนที่เธอจะใช้เป็นตัวเลือกแล้วมอบมันให้
เป็นของขวัญอำลาบริษัทและเป็นของขวัญวันเกิด...
ช็อกโกแลตเพียงหนึ่งเดียวในโลกที่อาจมีบางกลุ่มต้องแย่งกันแน่ถ้าเธอประกาศมันออกไปว่าใครได้ นับว่าเป็นเรื่องน่ากลัวถ้าเพื่อนเธอได้มันไป
หญิงสาวผมเงินใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการคัดเลือกในที่สุดเธอก็เจอคนที่ใช่สำหรับของขวัญชิ้นนี้ เธอกวาดสายตามองบุคคลในหน้าจอสมาร์ทโฟนแล้วพิจจารณาอีกครั้งหนึ่งอย่างละเอียด
เด็กหนุ่มครึ่งไทย-อังกฤษ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกับดวงตาสีเขียวมรกต ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กอายุสิบเก้านั้นหล่อเหลาสมกับอายุของเขาตามแบบฉบับของชาวอังกฤษซึ่งถอดแบบมาจากพ่อเขาไม่มีผิด ที่แน่ๆคือยังหนุ่มยังแน่น แถมโสดชีวิตจืดๆจางๆธรรมดาสามัญหาได้ทั่วไปไร้ประสบการณ์ความรัก อ๋อ ชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจด้วย
เป๊ะเลย นี่แหละเหยื่อที่เธอต้องการ เผล่อๆเด็กพวกนี้อาจติดใจด้วยล่ะนะ
ถ้าจำไม่ผิดพี่สาวเด็กนี่เป็นเพื่อนเธอที่ทำงานอยู่ในบริษัท บุคคลผู้ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้ากลุ่มฟุโจชิประะจำบริษัท แบบนี้ค่อยง่ายขึ้นหน่อย เมื่อตัดสินใจได้เธอก็โทรหาเจ้าตัวทันที
"ไงเมล ว่างปะมีเรื่องจะขอน่ะ"
ใช้เวลาเพียงไม่นานในการอธิบายแผนการทั้งหมดก่อนจากลาให้อีกฝ่ายฟังแล้วก็ได้คำถามมาซึ่งทางอีกสายดูจะลังเลเล็กน้อยแต่ก็ชัดเจนขึ้นเมื่อฟังจนจบ
[เอาจริงหรอคะ คุณซิลเวีย]
"เอาจริงหรือเธอไม่อยากให้ชีวิตน้องชายมีสีสันล่ะ"
[ไม่....ไม่....ไม่ปฏิเสธค่ะ แหม ก็เรย์น่ะน่ารักจะตายเสียงก็ดีน่ารักแบบนี้อยากหาแฟนให้หรอกนะแต่ว่า ถ้าทำได้อยากให้เขาโดนเองมากกว่า]
"งั้นก็ดี มารับของเลยนะทิ้งไว้นานเดี๋ยวเป็นเรื่อง"
[รับทราบค่ะหัวหน้า]
สิ้นสุดเสียงที่ปลายสายใบหน้าสวยแย้มยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสีหน้าของอีกฝ่ายตอนที่ของขวัญชิ้นนี้ออกฤทธิ์ เธอล้มตัวลงเหยียดกายบนโซฟาตัวยาวแล้วลงมือเขียนบางอย่างใส่กระดาษแนบลงไปกับกล่องด้วย
แล้วการรวมหัวแกล้งก็เริ่มต้นขึ้น
.
เป๊ะเลย นี่แหละเหยื่อที่เธอต้องการ เผล่อๆเด็กพวกนี้อาจติดใจด้วยล่ะนะ
ถ้าจำไม่ผิดพี่สาวเด็กนี่เป็นเพื่อนเธอที่ทำงานอยู่ในบริษัท บุคคลผู้ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้ากลุ่มฟุโจชิประะจำบริษัท แบบนี้ค่อยง่ายขึ้นหน่อย เมื่อตัดสินใจได้เธอก็โทรหาเจ้าตัวทันที
"ไงเมล ว่างปะมีเรื่องจะขอน่ะ"
ใช้เวลาเพียงไม่นานในการอธิบายแผนการทั้งหมดก่อนจากลาให้อีกฝ่ายฟังแล้วก็ได้คำถามมาซึ่งทางอีกสายดูจะลังเลเล็กน้อยแต่ก็ชัดเจนขึ้นเมื่อฟังจนจบ
[เอาจริงหรอคะ คุณซิลเวีย]
"เอาจริงหรือเธอไม่อยากให้ชีวิตน้องชายมีสีสันล่ะ"
[ไม่....ไม่....ไม่ปฏิเสธค่ะ แหม ก็เรย์น่ะน่ารักจะตายเสียงก็ดีน่ารักแบบนี้อยากหาแฟนให้หรอกนะแต่ว่า ถ้าทำได้อยากให้เขาโดนเองมากกว่า]
"งั้นก็ดี มารับของเลยนะทิ้งไว้นานเดี๋ยวเป็นเรื่อง"
[รับทราบค่ะหัวหน้า]
สิ้นสุดเสียงที่ปลายสายใบหน้าสวยแย้มยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสีหน้าของอีกฝ่ายตอนที่ของขวัญชิ้นนี้ออกฤทธิ์ เธอล้มตัวลงเหยียดกายบนโซฟาตัวยาวแล้วลงมือเขียนบางอย่างใส่กระดาษแนบลงไปกับกล่องด้วย
แล้วการรวมหัวแกล้งก็เริ่มต้นขึ้น
.
.
.
.
.
"เรย์พี่กลับมาแล้ว"
เสียงหวานสดใสของหญิงสาวดังขึ้นมาที่ประตูหน้าเรียกสติผมกลับมาจากการจดจ่ออยู่ที่หนังสือเรียนให้ผมลุกขึ้นไปต้อนรับอีกฝ่าย
"ยินดีต้อนรับพี่เมล"
ผมเอ่ยทักอีกฝ่ายออกไปพลางสางผมที่ไม่ได้หวีมาทั้งวันแบบลวกๆเพราะทั้งวันมานี้ผมทำความสะอาดบ้านทั้งหลังตั้งแต่เช้ายันเย็นเนื่องจากพึ่งย้ายเข้ามาในบ้านใหม่หลังนี้
ครอบครัวของผมมีกันแค่สี่คนคือพี่สาว ผม พ่อและแม่ พี่สาวผมอายุแก่กว่าหกปีครองตำแหน่งฟุโจชิแห่งบ้านผู้ล่อลวงแม่ให้กลายเป็นฟุโจชิอีกคนชนิดจิ้นผมกับพ่อในแบบสิบแปดบวดได้
พ่อของผมเป็นเลขาบริษัทเครื่อค่ายการบินบวกกับแม่ที่เป็นนักบินแล้วทั้งสองเลยไม่ค่อยได้อยู่บ้านที่ลอนดอนสักเท่าไหร่ พี่สาวที่พึ่งกลับมาจากงานก็กำลังวางแผนจะไปหางานที่ปารีสทำต่อ กระผมเลยต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายไป
แต่เชื่อมั้ยว่าพ่อที่เป็นคนอังกฤษแท้ๆกับแม่คนไทยอีกหนึ่งพวกเขาดันเลี้ยงลูกแบบอเมริกัน คือขึ้นมหาลัยมึงย้ายออกไปเลยแบบนั้นอะ ผมที่ได้ทุนมหาลัยลินคอล์นที่อยู่ห่องจากลอนดอนเลยได้บ้านหลังนี้เป็นของขวัญของตัวเองไปโดยปริยาย
"เรย์ ให้ทายสิพี่เอาอะไรมาฝากเอ่ย"
"ไม่เอาโดจินวายนะยัยพี่บ้า"
ดักไว้ก่อนพ่อสอนไว้
"คราวนี้พิเศษเลยน่า ช็อกโกแลตชุดสุดท้ายของบริษัทที่พี่เคยทำงานอยู่"
"ช็อกโกแลต?"
โอเคผมเริ่มสนหากเป็นขนมผมรับหมด อ้าแขนต้อนรับเยี่ยงราชายังได้
ผมมองกล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ในมือพี่สาวของผมด้วยใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม เธอยื่อมันมาให้ผมด้วยรอยยิ้มที่หวานแบบไม่น่าไว้ใจแต่กลิ่นช็อกโกแลตที่โชยออกมานั้นไม่ใช่ของปลอมแน่ๆผมเลยรับมันมาวางไว้บนโต๊ะแล้วกอดพี่สาวเบาๆ
"ขอบคุณครับพี่เมลลานี่"
"แน่นอนเสมอจ๊ะ น้องรักแต่ถามจริงเห็นพี่เป็นคนยังไงถึงคิดว่าจะให้โดจินในวันขึ้นบ้านใหม่น่ะ"
เรื่องนี่ผมนี่คิ้วกระตุกเลย ผมเลื่อนมือขึ้นจับใหล่อีกฝ่ายแล้วระบายความในใจออกมาแบบหน้าตายด้านไร้อารมณ์
"หรือว่าไม่จริง วันเกิดส่งโดจินวายมาให้ คริสมาสส่งBLCDมา ล่อลวงแม่ให้กลายเป็นฟุโจชิ บังคับขืนใจให้ผมพากย์เสียงโดจินวายให้โดยมีเกมผมเป็นตัวประกันไหนจะวาดโดจินผมกับเพื่อนอีกล่ะ เอาเป็นว่านอกจากเรื่องเอาขนมมาให้นิสัยพี่น่ะเหลือรับเลย "
เจ็บ....ในใจของเมลลานี่แอบเจ็บเล็กน้อย ได้รับรองพ้นคืนนี้เมื่อไหร่โดจินใหม่ของแกจะดังระเบิดแน่
"ไอ้น้องเลว เอาเถอะพี่ต้องไปแล้วเดี๋ยวไปสนามบินไม่ทัน "
"ครับ...ครั้งหน้าถ้าพี่มาของขนมด้วนนะฝรั่งเศสน่ะขนมดีๆเยอะเลย"
ว่าแล้วก็ยิ้มออดอ้อนปานลูกหมาอ้อนขนมจากเจ้าของ พี่สาวผมทำแค่เพียงยิ้มกว้างแล้วหอมแก้มผมเบาๆก่อนออกไป
"ได้พี่สัญญา......แต่แค่กล่องนั้นแกคงอิ่มแล้วล่ะ"
อิ่ม? เฮ้ยๆมันไม่อิ่มง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะ ผมกินขนมเก่งจะตายแต่ออกกำลังกายด้วยนะ ไปวิ่งแถมเล่นบีบีกันด้วยและกีฬาอื่นๆอีกอะไรเถือกๆนี้น่ะ
หลังจากที่หญิงสาวร่างสูงจากไปผมก็หันมามองช็อกโกแลตกล่องนั้นอีกครั้งแล้วคว้ากล่องเล็กที่ห้อยติดมาด้วยขึ้นดูอย่างสงสัย มันเป็นกล่องขนาดเล็กบรรจุช็อกโกแลตทรัฟเฟิลโรยไอซ์ซิ่งไว้ผมเลยตัดสินใจลองชิ้มดู
สัมผัสนุ่มนวลของช็อกโกแลตกับไอซ์ซิ่งเข้ากันอย่างลงตัวทำเอาผมหลับตาลงเคลิ้มกับสัมผัสที่หอมฟุ้งในปาก เอ๋..ข้างในหอมอ่อนๆเหมือนชากุหลาบเลย อ๊า ถ้าชิ้นแรกอร่อยแบบนี้แล้วชิ้นอื่นจะขนาดไหนกันนะ
กริ๊ง!
เสียงนาฬิกาบนโต๊ะกาแฟดังขึ้นมาบงบอกเวลาว่านี่ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ผมเลยเก็บของบนโต๊ะแล้วขึ้นไปนอนที่ห้องนอนใหญ่เพราะบ้านนี้เป็นของผมเพราะงั้นผมไม่นอนในห้องเล็กๆหรอกแย่งห้องใหญ่อยู่ไปเลย กว้างดีผมชอบ มีพื้นที่วางของเยอะด้วย
ใช้เวลาอาบน้ำเพียงสิบนาทีผมเดินเช็ดหัวออกมาพร้อมกางเกงขายาวตัวเดียวแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงคิงไซส์อย่างเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาทั้งวัน ดวงตาสีมรกตปรือขึ้นมามองช็อกโกแลตกล่องนั้นอย่างสนใจพลางเอื้อมมือไปหยิบมันมาเปิดดู
ช็อกโกแลตทรัฟเฟิลหลากหลายรสชาติเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบอยู่ ผมลองหยิบชิ้นที่ดูน่าจะใช่มิลค์ช็อกโกแลตขึ้นมาสำรวจดูช้าๆก่อนจะยื่นมันมาใกล้ๆปากเพื่อลิ้มลองมัน
ปุ้ง!
ช็อกโกแลตในมือผมระเบิดออกเป็นควันสีขาวลอยฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาบนเตียงกับสัมผัสที่อ่อนนุ่มแฝงไปด้วยความร้อนภายในคล้ายสัมผัสจากผิวหนังคน
"เรย์พี่กลับมาแล้ว"
เสียงหวานสดใสของหญิงสาวดังขึ้นมาที่ประตูหน้าเรียกสติผมกลับมาจากการจดจ่ออยู่ที่หนังสือเรียนให้ผมลุกขึ้นไปต้อนรับอีกฝ่าย
"ยินดีต้อนรับพี่เมล"
ผมเอ่ยทักอีกฝ่ายออกไปพลางสางผมที่ไม่ได้หวีมาทั้งวันแบบลวกๆเพราะทั้งวันมานี้ผมทำความสะอาดบ้านทั้งหลังตั้งแต่เช้ายันเย็นเนื่องจากพึ่งย้ายเข้ามาในบ้านใหม่หลังนี้
ครอบครัวของผมมีกันแค่สี่คนคือพี่สาว ผม พ่อและแม่ พี่สาวผมอายุแก่กว่าหกปีครองตำแหน่งฟุโจชิแห่งบ้านผู้ล่อลวงแม่ให้กลายเป็นฟุโจชิอีกคนชนิดจิ้นผมกับพ่อในแบบสิบแปดบวดได้
พ่อของผมเป็นเลขาบริษัทเครื่อค่ายการบินบวกกับแม่ที่เป็นนักบินแล้วทั้งสองเลยไม่ค่อยได้อยู่บ้านที่ลอนดอนสักเท่าไหร่ พี่สาวที่พึ่งกลับมาจากงานก็กำลังวางแผนจะไปหางานที่ปารีสทำต่อ กระผมเลยต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายไป
แต่เชื่อมั้ยว่าพ่อที่เป็นคนอังกฤษแท้ๆกับแม่คนไทยอีกหนึ่งพวกเขาดันเลี้ยงลูกแบบอเมริกัน คือขึ้นมหาลัยมึงย้ายออกไปเลยแบบนั้นอะ ผมที่ได้ทุนมหาลัยลินคอล์นที่อยู่ห่องจากลอนดอนเลยได้บ้านหลังนี้เป็นของขวัญของตัวเองไปโดยปริยาย
"เรย์ ให้ทายสิพี่เอาอะไรมาฝากเอ่ย"
"ไม่เอาโดจินวายนะยัยพี่บ้า"
ดักไว้ก่อนพ่อสอนไว้
"คราวนี้พิเศษเลยน่า ช็อกโกแลตชุดสุดท้ายของบริษัทที่พี่เคยทำงานอยู่"
"ช็อกโกแลต?"
โอเคผมเริ่มสนหากเป็นขนมผมรับหมด อ้าแขนต้อนรับเยี่ยงราชายังได้
ผมมองกล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ในมือพี่สาวของผมด้วยใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม เธอยื่อมันมาให้ผมด้วยรอยยิ้มที่หวานแบบไม่น่าไว้ใจแต่กลิ่นช็อกโกแลตที่โชยออกมานั้นไม่ใช่ของปลอมแน่ๆผมเลยรับมันมาวางไว้บนโต๊ะแล้วกอดพี่สาวเบาๆ
"ขอบคุณครับพี่เมลลานี่"
"แน่นอนเสมอจ๊ะ น้องรักแต่ถามจริงเห็นพี่เป็นคนยังไงถึงคิดว่าจะให้โดจินในวันขึ้นบ้านใหม่น่ะ"
เรื่องนี่ผมนี่คิ้วกระตุกเลย ผมเลื่อนมือขึ้นจับใหล่อีกฝ่ายแล้วระบายความในใจออกมาแบบหน้าตายด้านไร้อารมณ์
"หรือว่าไม่จริง วันเกิดส่งโดจินวายมาให้ คริสมาสส่งBLCDมา ล่อลวงแม่ให้กลายเป็นฟุโจชิ บังคับขืนใจให้ผมพากย์เสียงโดจินวายให้โดยมีเกมผมเป็นตัวประกันไหนจะวาดโดจินผมกับเพื่อนอีกล่ะ เอาเป็นว่านอกจากเรื่องเอาขนมมาให้นิสัยพี่น่ะเหลือรับเลย "
เจ็บ....ในใจของเมลลานี่แอบเจ็บเล็กน้อย ได้รับรองพ้นคืนนี้เมื่อไหร่โดจินใหม่ของแกจะดังระเบิดแน่
"ไอ้น้องเลว เอาเถอะพี่ต้องไปแล้วเดี๋ยวไปสนามบินไม่ทัน "
"ครับ...ครั้งหน้าถ้าพี่มาของขนมด้วนนะฝรั่งเศสน่ะขนมดีๆเยอะเลย"
ว่าแล้วก็ยิ้มออดอ้อนปานลูกหมาอ้อนขนมจากเจ้าของ พี่สาวผมทำแค่เพียงยิ้มกว้างแล้วหอมแก้มผมเบาๆก่อนออกไป
"ได้พี่สัญญา......แต่แค่กล่องนั้นแกคงอิ่มแล้วล่ะ"
อิ่ม? เฮ้ยๆมันไม่อิ่มง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะ ผมกินขนมเก่งจะตายแต่ออกกำลังกายด้วยนะ ไปวิ่งแถมเล่นบีบีกันด้วยและกีฬาอื่นๆอีกอะไรเถือกๆนี้น่ะ
หลังจากที่หญิงสาวร่างสูงจากไปผมก็หันมามองช็อกโกแลตกล่องนั้นอีกครั้งแล้วคว้ากล่องเล็กที่ห้อยติดมาด้วยขึ้นดูอย่างสงสัย มันเป็นกล่องขนาดเล็กบรรจุช็อกโกแลตทรัฟเฟิลโรยไอซ์ซิ่งไว้ผมเลยตัดสินใจลองชิ้มดู
สัมผัสนุ่มนวลของช็อกโกแลตกับไอซ์ซิ่งเข้ากันอย่างลงตัวทำเอาผมหลับตาลงเคลิ้มกับสัมผัสที่หอมฟุ้งในปาก เอ๋..ข้างในหอมอ่อนๆเหมือนชากุหลาบเลย อ๊า ถ้าชิ้นแรกอร่อยแบบนี้แล้วชิ้นอื่นจะขนาดไหนกันนะ
กริ๊ง!
เสียงนาฬิกาบนโต๊ะกาแฟดังขึ้นมาบงบอกเวลาว่านี่ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ผมเลยเก็บของบนโต๊ะแล้วขึ้นไปนอนที่ห้องนอนใหญ่เพราะบ้านนี้เป็นของผมเพราะงั้นผมไม่นอนในห้องเล็กๆหรอกแย่งห้องใหญ่อยู่ไปเลย กว้างดีผมชอบ มีพื้นที่วางของเยอะด้วย
ใช้เวลาอาบน้ำเพียงสิบนาทีผมเดินเช็ดหัวออกมาพร้อมกางเกงขายาวตัวเดียวแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงคิงไซส์อย่างเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาทั้งวัน ดวงตาสีมรกตปรือขึ้นมามองช็อกโกแลตกล่องนั้นอย่างสนใจพลางเอื้อมมือไปหยิบมันมาเปิดดู
ช็อกโกแลตทรัฟเฟิลหลากหลายรสชาติเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบอยู่ ผมลองหยิบชิ้นที่ดูน่าจะใช่มิลค์ช็อกโกแลตขึ้นมาสำรวจดูช้าๆก่อนจะยื่นมันมาใกล้ๆปากเพื่อลิ้มลองมัน
ปุ้ง!
ช็อกโกแลตในมือผมระเบิดออกเป็นควันสีขาวลอยฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาบนเตียงกับสัมผัสที่อ่อนนุ่มแฝงไปด้วยความร้อนภายในคล้ายสัมผัสจากผิวหนังคน
ก็สัมผัสจากคนน่ะสิไม่ใช่อะไรอย่างอื่นเลย!
----------------------------------------------------
โอ๊ย...คำผิดเยอะ...เมา ปีใหม่แล้วเมา อ่า รู้ครับว่าเมาแล้วเขียนยังไงก็เมาตามแต่ก็นะ จะพยายามอัพเรื่องอื่นๆด้วยคำผิดเรื่องจิ๊บๆขอแค่ฟินก็พอ ไปล่ะครับง่วง
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและขอฝากตัวสำหรับปีนี้ด้วยนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น