คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE
PROLOGUE
ในอนนี้อาาศที่่ำว่าห้าอศาไม่ไ้่วยให้ิใอบยอน
แบฮยอน เย็นลไ้เลย
วหน้าาวเสมอไปทาร้านอาหารึ่ลับที่พึ่เินออมาเมื่อไม่นานนี้ราวับว่ามันน่าสนในัหนา
ัฟเฟิลโ้ทสีเทาเ้มัวยาวลุมทับับเสื้อฮู้แนยาวสีาวและ้าในเป็นเสื้อแนยาวธรรมาอีัว
ผ้าพันอไหมพรมสีแเลือหมูแบบเียวันับนที่ยืนร้ามันเป็นสิ่ที่บรรเทาวามหนาวอแบฮยอนไ้อนนี้าเยีนส์สีำายาวไม่ไ้่วยันหนาวให้แบฮยอนเท่าไหร่ในอนนี้
มือบาถูปล่อยทิ้ไว้้าัวนเย็นื
และนั่นทำให้ปาร์ านยอล อยาึมันมาุมเอาไว้เหลือเิน
เล็น้ำแ็สีาวร่วหล่นลมาไม่มีท่าทีว่าะหยุ
แ่็ไม่ไ้อย่ารุ่นแรเป็นพายุ
สีอหิมะัับเรือนผมสีไวน์แอานยอลเป็นอย่าี านยอลมอนที่ึ้นื่อว่าเป็นแฟน ที่ยืนอยู่รหน้า้วยอารม์ที่หลาหลาย
แ้มใสและปลายมูลมอนรหน้าึ้นสีาอาาศหนาวัแบบเียวันับานยอล
หายใทีวันสีาวๆ็พุ่ออมาาทั้ปาทั้มู
แล้วทำไมพวเา้อมายืนาหิมะันรนี้หน่ะเหรอ
“แบ..”
“สรุปือ?
ยัไ็ะทำมัน่อไปให้ไ้ใ่ไหมไอานอานอ่ะ”
“ที่านทำไป
าน็ทำเพื่อเรา..”
“เพื่อเรา..เพื่อเราเหรอ
เ้าไม่เห็นว่าะมันะเพื่อเรารไหนเลย!
านรู้ไหม..เ้าอยาอานอนนอน เ้าอยาไปเที่ยวเล่นับานเวลาว่าๆ
เ้าอยาอยู่ับาน เพราะปอที่มหา’ลัย่วนี้็ไม่่อยะไ้เอันอยู่แล้ว
พอลับมาที่ห้อะไ้เอันาน็เอาแ่ออไปทำาน..ฮึ เ้าเหานะ..”
“...”
“ไม่้อทำแล้วาน..นะ
เราเป็นแฟนันนะ มีอะไร็บอัน่วยันไ้ เรื่อ่าอนโ
เ้าบอว่าะออให้่อน็ไ้”
“ไม่ไ้
็เพราะเป็นแฟนันไถึ้อูแล
้อทำให้มันีๆ..เี๋ยวพ่อับแม่แบะว่าานูแลลูเาไม่ไ้”
“่าพ่อแม่เ้าเถอะาน..เาไม่ไ้รู้ัานในแบบที่เ้ารู้ั”
“ไม่ไ้หรอแบ
านอยาูแลแบทุอย่า แ่านมันนไถ้าไม่ทำานแล้วะให้ทำยัไ..านทำทุอย่า็เพื่อแบนะ..”
แบฮยอนถอนหายใออมาเบาๆ่อนะสูน้ำมูเ้ามูนไ้ยินเสียฟืฟา
วาหวานแ่ำไม่่าอะไรับนรหน้าเลยสันิ
แ่ผิันนิเียวที่แบฮยอนไม่ไ้เ้มแ็เหมือนานยอล
ไม่นานน้ำาอุ่นๆ็ระทบลบนแ้มาว
“วามสัมพันธ์อเรา
นมาีบแบ็ั้เยอะแยะ านไม่มีอะไรสู้นพวนั้นไ้สัอย่า ทั้หล่อทั้รวย
ถ้าเิวันหนึ่แบ..”
“ปาร์ านยอล! ทำไมพูแบบนี้! านูถูทั้เ้าูถูทั้ัวเอ
ทำไมพูเหมือนว่าเ้าะเปลี่ยนใไปรัใร่ายนานั้น ฮึ..ฮือ”
ใบหน้าหล่อเบือนหน้าหนีไป้าๆพลาบราบแน่นนเห็นสันรามัเน
พยายามไม่สนใเสียร้อไห้เล็ๆอนที่รัสุหัวใรหน้า เาำลัโรธ..หุหิ
านยอลไม่เ้าใว่าทำไมแบฮยอนไม่เ้าใเาบ้า
ที่ทำไปทั้หมนี่็เพื่อนนัวเล็ทั้นั้น านยอลรัแบฮยอนมานาไหนใรๆ็รู้
“วามสัมพันธ์อเรามันไม่ไ้ะพัเพราะใรหรอ
เพราะาน..ฮึ เพราะานนั่นแหละ!”
“....”
“านรู้ไหม..ทุวันนี้านสนใที่ะออไปทำานหาเิน้านอมาว่าอยู่ับเ้าในวันหยุอี..ฮึ”
“...”
“ไม่ิะพูอะไรหน่อยเหรอาน..ฮึ”
เสียอแบฮยอนสั่นมานานยอลมวิ้วแน่น
แ่เพราะำว่าทิิมัน้ำออยู่มาเลยไม่ไ้พูอะไรออไป เาไม่ผิ เาทำทุอย่าเพื่อเรา
เพื่อแบฮยอน แล้วแบฮยอนะมาโวยวายอะไร
มัน็ริที่านยอลไม่่อยับอนโไปอยู่ับแบฮยอน
แ่พอลับไปานยอล็ไปนอนับแบฮยอนอยู่ีถึะไม่ไ้นอนอ็เถอะ
านยอลเหนื่อยเินไปที่ะยับัวมาอแบฮยอน
แ่ปาร์
านยอลมันเป็นนโ่ที่ไม่เยเ้าใแบฮยอนเหมือนัน
แบฮยอนไม่ไ้้อารารเอาใใส่เหมือนว่าัวเอเป็นเ้าหิมาาไหน
แบฮยอนแ่อยามีเวลาเล็ๆับานยอลในวันหยุเหมือนแฟนนอื่น หนั้วยัน
ฟัเพล้วยัน ใหานยอลสอนทำอาหาร นั่หัวเราะับมุลโ่ๆในหนัที่ื้อมาู
หรือุัวอันอยู่ในผ้าห่มผืนหนาผืนเียวัน
แบฮยอนไม่ไ้้อารารูแลนานั้น สิ่ที่เา้อารือเวลา
เวลาที่ถึะมีไม่มา็อยู่้วยัน เพราะที่มหา’ลัยาน็ยเยอะไม่ไ้ไปรับส่ไปิน้าว้วยันเหมือนเมื่อ่อน
เวลามันไม่รัน
“...”
“โอเ..ั้นวามสัมพันธ์พัๆอเรา็บแ่นี้แล้วัน”
วาลมโแ่มายเบิว้ามอนรหน้าที่พูสิ่ที่เาไม่เยิ
และไม่เยหวัว่าะไ้ยิ่นมัน ำว่าเลิัน หรือบัน ระหว่าานยอลับแบฮยอนไม่เยมีอยู่ในหัวเลย
แ่อนนี้เหมือนอาาศหนาวะเริ่มทำานเมื่อัวอานยอลแ็ทื่อไม่ล้าแม้แ่ะรั้แนแบฮยอนที่ยืนมอปาร์
านยอล้วยแววาัพ้อปนน้อยใเสียใหรืออะไร็แล้วแ่เป็นรั้สุท้าย
่อนะร้อเหอะออมาแล้วเินผ่านหน้าเาไป
ยื่นมือออไปสิานยอล
ับแนแบฮยอนไว้แล้วพูำว่าอโทษแ่นี้มันยามาเหรอ
เหมือนเวลาที่ับเอาไว้ระเบิัวเอล
หยน้ำใสๆไหลลมาอาบแ้มสา มือให่ที่สั่นเทายึ้นลูบหน้าัวเออย่าหมหวั
ทั้ีวิอานยอลมีแ่แบฮยอน แล้ว่อไปนี้เาะทำยัไ มือหนาลูบึ้นไปเสยผมอัวเออย่าหุหิใ
เหมือนอะไรๆะมาิไ้อนนี้เอาะื้อๆ ในะที่ำลับับวามรู้สึผิอัวเออยู่นั้นเสียเสียสีอยาล้อรถ็ัึ้น
พร้อมับเสียระแทัุบ ่อนะามมา้วยเสียแหัอส่วนประอบรถปะปนไปับเสียรีร้ออผู้นแถวนั้น
มีนถูรถน! เลือเ็มเลย! เรียรถพยาบาลเร็วสิ!
นัวสูหันไม่นออเสีย้าๆแ่สิ่ที่เห็นในอนนี้็มีแ่ลุ่มนที่ล้อมวันเป็นวให่
นเห็นแ่รถนน้ำที่สภาพยับเยินวันพุ่ึ้นฟ้าและานยอล็ิไปถึนที่ถูนว่าะเ็บแ่ไหนันนะ
แ่อยู่ๆวามิหนึ่็แล่นเ้ามาในหัว
แบฮยอนเินไปทานั้น..แ่ไม่ใ่หรอหน่า..ถึแบฮยอนะุ่ม่ามแ่แบฮยอน็ระมัระวัเวลา้ามถนนลอนี่หน่า
สอายาวแ็ๆ้าวออไปที่ล่ะ้าว นที่มุู้เริ่มมาึ้น
สายา็พยายามสอส่อหานัวเล็ที่ปาร์
านยอลหวัว่าะเป็นหนึในลุ่มนที่แ่ยืนูอยู่
อร้อล่ะ พระเ้า
านยอลใ้วามสูอัวเอให้เป็นประโยน์แ่เาเห็นเพียแ่เลือที่นอพื้นเท่านั้น
ไม่อยาะรับรู้ว่านเ็บะเป็นยัไ แ่ไม่รู้ทำไมานยอลถึรู้สึร้อนในานี้
แ่แล้วสายา็เหลือบไปเห็นปลายผ้าพันอไหมพรมสีแนั่น..ที่มันอาะถูย้อม้วยสีเลือหรือ
เป็นสีแอยู่แล้ว แ่ไวว่าวามิเมื่อานยอลพยายามแหวผู้นที่ล้อมอยู่เปิเปิทาให้
แ่เหมือนไปถึสุทา เหมือนพระเ้าะทอทิ้านยอลไปแล้ว
“แบฮยอน!!!!”
ร่าสูพุ่รเ้าไปุเ่าลร้านัวเล็ที่ามเนื้อัวมีแผลถลอเหวอะหวะ
เลือไหลนอท่วมัว ลิ่นาวละลุไปทั่ว
านยอลพยายามุมมือัวเไม่ให้สั่นแ่เาไม่สามารถลั้นน้ำาอัวเอไว้ไ้
านยอลลัว ลัวว่าแบฮยอนะเป็นอะไรไป แล้วปาร์
านยอละทำยัไถ้าแบฮยอนเป็นอะไรไป มือให่่อยๆ้อนัวนที่นอนแน่นิ่มาไว้ในอ้อมแนอย่าเบามือมาที่สุโอบอร่าเล็เอาไว้้วยวามรัสุหัวใ
ไม่สนใว่าเลือเหนียวๆะเปื้อนัวเอหรือไม่
“แบฮยอนนา...ฮึ..านยอลอโทษ..ฮึ
ฮืออออ..อโทษ านอโทษ..อโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ ื่นึ้นมาุยับานเถอะนะ..แบฮยอน..ฮืออ”
านยอลรู้ว่าเสียอเาสั่นนาไหน
เสียไเรนอรถพยาบาลที่ัมาาไลๆเป็นเหมือนแสสว่าสุท้ายอานยอลในอนนี้
ร่าน้อยๆในอ้อมออเาไม่แม้แ่ะปรือาึ้นมา
และานยอล็ไม่ใล้าหริอมีสิพอที่ะูว่าแบฮยอนยัหายใอยู่หรือไม่ ปาเอาแ่พร่ำบอว่า
‘อโทษ’ นับรั้ไม่ถ้วนพร้อมับูบลบนลุ่มผมนุ่มอย่ารัใร่
รถพยาบาลเมื่อมาถึที่หมายร่าอแบฮยอน็ถูย้ายไปไว้บนรถแล้ว
านยอลยืนเ้ๆัๆทำอะไรไม่ถู แ่เา็ถามึ้นไปบนรถ้วย นัวเล็ถูปมพยาบาลเบื้อ้นเรื่อให้ออิเนถูรอบไว้ที่รอบปาและมู
เ้าหน้าที่พยายามปั้มหัวใึ้นมาและีพรที่เยแน่นิ่็ลับมาเ้นอีรั้
านยอลุมมือแบฮยอนไว้แน่นไม่ปล่อยไปไหน
แบฮยอนถูส่ัวเ้าห้อุเินโย่วนและเหมือนับในละรที่มีพยาบาลห้ามให้านยอลเ้าไป
านยอลร้อไห้นไม่รู้ว่าะเอาน้ำามาาไหนอี เาไม่เยร้อไห้หนันานี้มา่อน
ไม่เห็นโลศพไม่หลั่น้ำา ำๆนี้มันเ้าับานยอลที่สุแล้ว
ร่าสูทรุัวลที่หน้าห้อุเินมือหนาเปื้อนเลือนแทบไม่เห็นสีผิวเิม
านยอลทึผมัวเอไว้แ่็้อหันไปามเสียเอะอะอนที่รัแบฮยอนพอๆันับเา
“แบฮยอนลู!!”
“ุพ่อุแม่สวัสีรั..”
“ันไม่ใ่แม่เธอ! แล้วนี่มันเิอะไรึ้นลูันเป็นอะไรปาร์ านยอล!”
“ผมเอรับ..เพราะผมเอแบฮยอนเลย..”
เพี้ยะ!
“ันิไม่ผิเลยว่าเธอูแลลูันไม่ไ้!”
“ผมอโทษรับ..ผม..อึ..ผมอโทษ”
“พอทำไม่ไ้แล้ว็มาอโทษ
เหอะ!”
“ุใเย็น่อน..”
“ถ้าลูันเป็นอะไรไปนะ
เธออย่าหวัว่าาินี้หรือาิไหนันะาิีับเธอ!”
- TIME AGAIN -
“แบฮยอน..ฮื่อ..ลูแม่..ทำไมาแม่ไปเร็วแบบนี้ล่ะลู..ฮือ”
สสัยุนายบยอนไม่ไ้าิีับปาร์
านยอลไปอีสิบาิ
านยอลในุเสื้อเิ้สีำทับ้วยสูทสีำับาเายาวสีเียวัน
วาลมอานยอลแ่ำ มือให่ำเ้าหาันแน่น พยายามลืน้อนสะอื้นลอไป
านยอลไปร่วมานศพอแบฮยอนยัทำไมไ้เลย มัน็ริอย่าที่แม่อแบฮยอนบอว่าเาูแลแบฮยอนไม่ไ้
านยอลมอภาพที่ั โฮออผู้เป็นภรรยาอย่าบยอน ออึน เอาไว้เมื่อเธอร่ำไห้่อหน้าโลศพสีาวสะอาที่ปลุมไป้วยอไม้สีาว
รอยยิ้มสใสอแบฮยอนในรูปนั่นมันทำให้านยอลเ็บปว
านยอลปล่อยให้ทำาไหลออมาอีรั้
เาเห็นแ่นในรอบรัวอแบฮยอนและเพื่อนสนิทอแบฮยอนอย่าโ ยอู ที่เินผ่านหน้าปาร์
านยอลไปอย่าเยาที่สุ ถึยอูะเป็นนเียบๆ
แ่พออยู่ับแบฮยอน็ะอบอุ่นเสมอ
หรือเวลาเอหน้าานยอลยอู็ะแส้านที่ีออมาให้เห็น ยอูรัแบฮยอนมา
านยอลรู้และเป็นเพราะแบฮยอน้อไปเล่าเรื่ออเาให้ยอูฟัแน่ๆ
เพื่อนัวเล็ถึมอเา้วยสายาแบบนั้น...สายาผิหวัแบบนั้น
านยอลอยู่ที่ทาออหน้าานลอ
เาไม่ล้าเ้าไป านยอลมอทุอย่าารนี้ เานั่้อรูปแบฮยอนอยู่อย่านั้น
รอยยิ้มนั่นานยอลไม่ไ้เห็นมันอีแล้ว..และอนนี้าน็เลิแล้ว านยอลมอนที่เริ่มทยอยออมาเรื่อยๆ
เหลือ็แ่ยอูที่ยัอปลอบแม่อแบฮยอนอยู่อย่านั้น
านยอลยิ้มให้ับรูปอแบฮยอนอีรั้ และมันเป็นรอยยิ้ม..ที่เ็บปวที่สุ
านยอลลับมาถึอนโพร้อมับวามรู้สึที่หนัอึ้
ลิ่นอแบฮยอนมันลอยฟุ้อยู่ทั่วห้อ ลิ่นหอมนมๆอ่อนๆอแป้เ็ที่แบฮยอนอบใ้มันอยู่รอบัวอานยอล
เหมือนแบฮยอนอยู๋รอบๆัวอเา
ห้อที่ไม่มีแบฮยอนมันว่าเปล่า..ถ้าเป็นเหมือนทุที่ะมีนวิ่มาอเาแล้วเอาหัวเล็ๆนั่นถูไปถูมาที่ออานยอล
แ่วันนี้..มันไม่มีแล้ว
ายาวๆพาัวเอไปที่ห้อนอนอเรา
ภายในห้อยัเหมือนเิมทุอย่า แบฮยอนยัเ็บผ้าปูที่นอนเรียบร้อยเสมอ
ลิ่นน้ำหอมปรับอาาศที่แบฮยอนื้อมาใ้็ยัอยู่
มันเป็นลิ่นที่แบฮยอนื้อมาเพราะบอว่า เวลาานยอลลับมาทำานเหนื่อยๆะไ้หายเรียนอนสบายๆ
แ่เา็ไม่ไ้ลับห้อเลย ถึลับมา็ไม่มีเวลาะมาื่น่ำับห้อหอมๆนั
ายให่นั่ลบนเียนุ่มฝั่อแบฮยอน
มือหยาบลูบวนไปที่เนื้อผ้านิ่มที่แบฮยอนเอามันไปัมือ้วยวามทะนุถนอม
แบฮยอนน่ะใส่ใับทุๆสิ่
เป็นนที่น่ารัมาๆ..พอิหวนไปน้ำาลูผู้าย็พาละไหลออมาอีรั้
านยอลล้มัวลนอนบนหมอนอแบฮยอนที่มีเพียแ่ลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหวานๆเพราะแบฮยอนอบเ้ามานอนเบียหมอนเียวันับานยอล
นัวสูึหมอนอัวเอที่มีลิ่นบาๆอแบฮยอนิอยู่มาอไว้แนบอ
“ฮึ...ฮึ..”
ร่าให่สั่นเทาอย่าห้ามไม่ไ้
พร้อมับปลปล่อยเสียลับหมอนอัวเอ
านยอลอหมอนแน่นเหมือนับว่ามีแบฮยอนอยู่ในนั้น
าว่าพรุ่นี้านยอละป่วยอีามเย เพราะเวลาานยอลร้อไห้เาะอบป่วย
และานยอลมัะร้อห้เมื่อทะเลาะับแบฮยอนเท่านั้น
และถึแม้แบฮอยนะโรธแ่็มาูแลานยอลอยู่ี..านยอลมันบ้าที่สนใทุอย่ายเว้นวามรู้สึอนที่รัที่สุ
สมออเามันวูบๆพร้อมับอาารปวหัวี๊ๆ่อนที่ทุอย่าะวูบไป
- TIME AGAIN -
านยอลเริ่มรู้สึัวพร้อมับอาารปวหัวหนึบๆ
แ่็้อลืมาโพลเมื่อหมอนที่เยอหายไป
ร่าสูเ้ัวลุึ้นอย่าเร็วนหัวโับั้นที่นอนั้นบน านยอลยมือึ้นลูบหน้าเบาๆ่อนะั้สิไ้แม้ะปวหัวอยู่็าม
วาลมโวามอไปทั่วห้อพร้อมับิ้วหนาที่มวเป็นปม
ห้อสี่เหลี่ยมนาลาที่บรรุเียสอั้นสอเียหันหัวนันที่ผนัให่ๆอมุมห้อ
ลิ่นอับๆแบบเ็ผู้ายลอยไปทั่วห้อแทนลิ่นหอมอมะลิับเลม่อนแบบน้ำหอมปรับอาาศอแบฮยอน
นี่มันเรื่ออะไรันวะ? านยอลิว่ารอบๆห้อมันุ้นๆ
เหมือนับหอที่โรเรียนประำอเาับแบฮยอน?
านยอลเอาแ่ิแล้วิอีว่าอะไรเป็นอะไร เหมือนหัวมันึบไปหม
นัวสูรีบพุ่ัวออาที่นอนรไปที่โ๊ะเรื่อแป้ที่มีเรื่อแ่ัวแ่นิเียวเท่านั้น
านยอลเบิาว้ามอไปทั่วโ๊ะเรื่อแป้ที่มีเ็มนัเรียนวาระเะระะอยู่สี่เ็ม
และานยอลำไ้ว่าอันที่ถูลอนเป็นสีทอทั้หมมันืออัวเอ! ไวเท่าวามิเมื่อานยอลเยหน้ามอัวเอในระ็้อเบิาโึ้นไปอี
มืออเามันสั่นวบุมไม่อยู่ านยอล้มลมอมืออัวเอที่ไม่มีแหวนสีเินที่นิ้วนา้า้าย
านยอลมอัวเอในระอีรั้่อนะสำรวไปทั่วร่าายอัวเอ
เรือนผมสีไวน์แอัวเอแปรเปลี่ยนเป็นสีำสนิทแถมยัถปล่อยลมาปรๆหน้านเือบะทิ่มาอี
รอยสัรูปัวบีที่หลัหู้าย็หายไป เสื้อผ้าที่ใส่อยู่อนนี้็มีแ่บ็อเอร์ลายส็อสีำเทาสั้นๆับเสื้อยืสีำย้วยๆัวโร่ๆ
ทุอย่าเหมือนถูย้อนลับไปอนที่านยอลอยม.ปลายปีแร!
นี่มันเิอะไรึ้นวะ!
TBC
้วยรั♥
ความคิดเห็น