The meaning of pain : ความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : Reality ความจริง

           " ใครก็ได้! ช่วยด้วย! อย่านะได้โปรดอย่าทำแบบนี้! " เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นในความมืดมิด ทั้งๆที่ใจของเขาก็รู้ดีว่าเสียงนี้ไม่มีทางจะส่งไปถึง " ไม่! อย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง ปราง "

          ผมตายแล้ว

          นั้นคือสิ่งที่เขารู้ เขาถูกรถชน ความรู้สึกที่ร่างของตัวเองปะทะกับขอบถนนนั้นยังฝังลึกติดอยู่กับความรู้สึกของเขา แต่นั้นยังไม่ทำให้เขากลัวเท่ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ภาพที่ทำให้เขาแทบใจสลาย ภาพของคนรักที่ยืนนิ่งอยู่ตรงขอบดาดฟ้าของตึกสูง เธอกำลังเหม่อลอย สายตาที่เรียบเฉยมองผ่านแว่นตาสีแดงของเธอขึ้นไปบนฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆทมิฬ  ความเงียบสงัดของคืนเดือนมืด ทำให้เวลานั้นราวกับจะหยุดนิ่ง ความหนาวเย็นของอากาศทิ่มแทงผ่านผิวของเธอ ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นราวกับจะตอกย้ำถึงความจริง ที่เธอเจอ 

          ทำไมแกถึงทิ้งกันไปแบบนี้ 

          " ทำไมละ มันยังเร็วเกินไป " เธอพูดพร้อมกับเสียงสะอื้น น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาช้าๆ ทุกห้วงความคิดที่ยังคงนึกถึง มันเจ็บปวดจริงๆ 

          " ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมเสียใจ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คงไม่ได้ยิน

          " ไบรท์ เค้าจะทำยังไง ในวันที่ไม่มีแก " คำถามต่อโชคชะตาที่ไม่เคยมีใครได้รับคำตอบ ทั้งๆที่รู้ดีว่าถึงจะพูดไปก็คงไม่มีใครตอบ เธอกำแหวนคู่รักสีเงินวงหนึ่งที่สลักชื่อคนรักไว้แน่น ก่อนจะยกมือขึ้นจรดกับริมฝีปากแล้วพลางกับจะภาวนา " เค้าอยากให้แกกลับมา อยากอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง "

          ปราง ผมขอโทษ

          ไบรท์ กลับมาได้ไหม 

 

          ผม.. ขอโทษ

          แสงไฟจากพื้นข้างล่างกลางเมืองเชียงใหม่ ที่ยังส่องสว่างให้คืนที่มืดมิดนี้ยังคงดูราวกับมีชีวิตขึ้นมาบ้าง รถยนต์ยังคงแล่นไปบนถนนกับรถมอเตอร์ไซด์ที่พยายามซอกแซกไปตามทาง ห้างร้านต่างๆบางร้านเริ่มค่อยๆทะยอยปิดลง แต่ยังคงความสวยงามและศรีวิไลของเมืองรวยเชื้อชาตินี้ไว้ มันคงจะดีไม่น้อยถ้ายังได้เที่ยวและสนุกกับเขา 

          มีอีกตั้งหลายที่ที่เรายังไม่ได้ไปเลยนะ

         " ไบรท์ ถ้าแกมาเห็นตอนนี้ แกต้องด่าเค้าแน่ๆ คงจะดุเหมือนอย่างทุกครั้งที่เค้าทำผิด " เธอนึกถึงภาพของคนรักที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ภาพของผู้ชายผมยุ่งสีดำที่มีอายุใกล้เคียงกัน ชายที่มักจะยิ้มให้เธออย่างมีความสุขเสมอ และคอยเตือนเธอเวลาที่เธองอแงเหมือนเด็ก ผู้ชายที่ทำให้เธอรัก ปรางสูดหายใจเข้า แล้วค่อยๆยิ้มออกมา

          รอยยิ้มนี้ไม่ได้เกิดจากความสุข แต่เป็นรอยยิ้มที่มาจากการเตรียมใจ การเตรียมใจที่จะรับผลในสิ่งที่ตามมา รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความปวดร้าว 

         " ถ้าได้เจอกันอีกครั้งก็คงจะดี "

          สิ้นเสียง ร่างบางก็ทิ้งน้ำหนักตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายลมวิ่งผ่านผมดำปนน้ำตาลเข้มของเธอ แล้วน้ำตาหยดสุดท้ายก็หยดลง

 

         " ไม่! ปรางอย่า อย่าทำแบบนั้น ผมขอร้องได้โปรด " เขาตะโกนออกไปสุดเสียง เพื่อหยุดเธอ แต่สิ่งที่ได้ยินคงจะเป็นเพียงความว่างเปล่า

          อีกครั้งเดียวก็ยังดี ผมขอโอกาสอีกครั้ง ได้โปรด ผมไม่อยากให้เรื่องมันจบแบบนี้..

         หาเจอสักที เสียงปริศนาดังขึ้นท่ามกลางความสับสน

         ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาปขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีขาวโผลน ภาพของปรางค่อยๆจางหายไป ไบรท์ลืมตาขึ้นมองไปรอบรอบตัว ทุกๆอย่างดูว่างเปล่า

 

         " นี่คือโลก หลังความตายเหรอ " เขาพูดขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่านั้น

          ก็ทั้งใช่และไม่ใช่ มีเสียงปริศนาตอบกลับมา เป็นเสียงซ้อนที่ผู้ชายกับผู้หญิงพูดพร้อมกัน ทำให้เขาเริ่มมีท่าทีงงงวย แต่ก็ตัดสินใจตอบกลับไป

         " คุณคือใครครับ หรือว่า เออ.. ใช่พระเจ้ารึเปล่า "

 

          หืม เป็นคำถามที่น่าสนใจ แล้วผู้สิ้นอายุขัยอย่างเจ้าเชื่อเรื่องพระเจ้ารึเปล่า เสียงนั้นถามย้อน

         " ไม่รู้สิครับ ผมเป็นพุทธ "

          เสียงนั้นเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะขึ้นมากับคำตอบของเขา

          แล้วทำไมเจ้าถึงถามหาพระเจ้าก่อนละ 

          เออ เนาะ.. เขาคิดแล้วก็นึกขำตัวเอง

 

         " มนุษย์มีความเชื่อมากมาย ทั้งจริงและไม่จริงบ้าง ผมเลยไม่แน่ใจเหมือนกัน " ไบรท์ตอบกลับ

          แล้วเจ้าคิดว่านี่คือความจริงรึเปล่า 

         " ผมหวังว่าอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้าย " แล้วเขาก็นึกถึงภาพของปรางขึ้นมา จึงรีบพูดต่อ " ผมขอร้องละครับ ถ้าท่านเป็นพระเจ้าจริงๆ ท่านคงเห็นภาพเมื่อกี้แล้ว ได้โปรดช่วยเธอด้วย เธอเป็นคนรักของผม "

         เสียงปริศนาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็ถอนหายใจ

         เหมือนกันหมดจริงๆ ความต้องการอันไร้ที่สิ้นสุด แม้จะสิ้นลมหายใจไปแล้ว ก็ยังคงความโลภเอาไว้ หรือแท้จริงแล้วความโลภนั้นคือแก่นแท้มนุษย์ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้สิ้นอายุขัยอย่างเจ้ามาพูดกับเราแบบนี้

         " ผมรู้ และเข้าใจว่าตัวเองคงขอมากเกินไป แต่นี่ไม่ใช่การขอเพื่อตัวเอง " เขาพยายามอธิบาย " แค่เธอ แค่เธอก็ยังดี "

         ผู้สิ้นอายุขัย ยอมรับเสียเถอะเวลาของเจ้าหมดลงแล้ว และหน้าที่ของข้าคือพาเจ้าไปยังดินแดนใหม่ ไม่ต้องห่วง เพราะผลกรรมที่เจ้าเคยทำไว้นั้น เจ้าจะไม่ต้องตกไปยังยมโลก

         " เรื่องนั้นผมไม่สน ผมแค่อยากช่วยเธอให้ได้ หากท่านจะรับฟังผม ไม่ว่าอะไรผมก็ยอม " 

         จริงอยู่ที่ความอยากปกป้องคนรักของเจ้านั้นน่าชื่นชม แต่เจ้าก็คงรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าไม่มีมนุษย์คนใดหนีกฏแห่งเวลาได้ สักวันหนึ่งเธอก็ต้องสิ้นอายุขัยอยู่ดี จะช้าเร็วก็เหมือนกัน เจ้าเป็นกังวลมากเกินไปแล้ว ไปพักผ่อนบนสวรรค์เหมือนดั่งผู้สิ้นอายุขัย คนอื่นๆเถอะ

         เมื่อได้ยินเสียงนั้นพูดไบรท์ก็เงียบไป

         ก็อาจจะจริงที่ไม่มีใครหนีกฏของเวลาได้ สักวันหนึ่งทุกคนก็ต้องตาย ถึงช่วยปรางได้จริงๆเธอก็คงต้องตายในสักวันหนึ่งอยู่ดี ที่เขาอยากช่วยเพราะลึกๆแล้ว อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกผิด ที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอคิดสั้น 

 

         อะไร นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่

         ผู้สิ้นอายุขัย เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกันได้แล้ว

         " เดี๋ยวก่อน ผมมีคำถาม " ไบร์ทพูดขึ้น " แล้วปรางจะเป็นยังไงต่อ "

         เสียงปริศนานั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง

         โทษของมนุษย์ที่ฆ่าตัวตาย บางทีเราคงไม่ต้องบอกเจ้า เจ้าก็น่าจะพอเดาได้ น่าเสียงดายจริงๆ มนุษย์หญิงผู้นั้นเป็นคนดีแท้ๆ 

         ไม่จริง! ไม่ ไม่มีทาง ถ้าเป็นแบบนี้ ตกนรกด้วยกันยังจะดีกว่า..

         ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยปรางให้ได้ เขาคิดแบบนั้น ถ้าขอร้องก็ต้องถูกปฏิเสธอีก แต่จะปล่อยให้ปรางฆ่าตัวตายไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

         คิดสิ คิดให้ออก

         

          " ผมขอต่อรอง "

          สิ้นเสียงของผู้สิ้นอายุขัยนั้น ทำให้การต่อรองที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ก็จะเกิดขึ้น ในไม่ช้า..