คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : It's Mine (Gradence)
เครเดนซ์ แบร์โบนเคยคิดว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขาคือ 'เข็มขัดหนัง'
ครั้งแรกที่ได้เห็น มันนอนนิ่งอยู่ในกล่องกระดาษสีเข้มบนหมอนสีตุ่นฝั่งเตียงของเขา ไม่มีการ์ดแนบ ไม่มีสิ่งใดที่แสดงถึงผู้มอบให้ แต่เขารับรู้ได้ในทันทีว่ามันมาจากแม่ของเขา—แมรี่ ลู แบร์โบน เขารู้สึกประหลาดใจและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมความเจ็บปวดที่แนวขา เพราะมันคือของขวัญวันเกิดชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายที่แม่ซื้อให้ในวันเกิดครบรอบ 14 ปี ถึงแม้ในวันนั้นจะไร้ซึ่งงานเลี้ยงฉลอง และมีเพียงมื้อค่ำที่ไม่แตกต่างไปจากทุกวันก็ตาม
เครเดนซ์ใส่มันติดตัวอยู่เสมอ เขารู้สึกปลอดภัยจากสายตาเหยียดหยามและคำพูดว่าร้ายของผู้คนทุกครั้งที่สวมใส่มัน—มันเป็นเหมือนเครื่องราง เป็นสมบัติชิ้นแรกที่เขาไม่ต้องแชร์ให้กับพี่สาวหรือน้องสาว และมันทำให้เขาคิดว่าแม่ยังคงรักเขาอยู่บ้าง แต่หลังจากทำความผิดครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับได้ ประโยคเรียบง่ายที่ออกมาจากปากของแม่มันกลับทำลายความเชื่อของเขาทุกอย่าง
‘ถอดเข็มขัดออก’
รอยแดงและหยดเลือดซึมตามปากแผลปริแตกบนฝ่ามือที่สั่นระริก มันชาหนึบในคราแรกก่อนความปวดร้าวจะแพร่กระจายไปทั่ว เครเดนซ์เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเขา ทั้งเตียงนอน ทั้งตู้เสื้อผ้าโกโรโกโส และแม่ก็เป็นแม่ของเขา
แต่ไม่...มันไม่มีอะไรเป็นของเขาตั้งแต่แรกแล้ว—รวมทั้งเข็มขัดหนังเส้นนี้ด้วย
และเป็นแบบนี้ในทุกๆครั้งที่แม่ลงความเห็นว่าเขาทำความผิด สิ่งที่คาดอยู่บนเอวกลับให้ความรู้สึกขยะแขยง ความปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียวของเขาในตอนนี้คือข้างนอกประตูนั้น บนถนนที่เปียกชื้นในตรอกเล็กๆที่ไม่มีใครสังเกตเห็น กับกลิ่นกายที่เริ่มจะคุ้นชิน สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นร้อน เสียงทุ้มต่ำคอยปลอบประโลมและลบเลือนความเจ็บปวดที่ได้จากแม่
"คุณเกรฟส์..."
เพอร์ซิวัล เกรฟส์—เป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาในตอนที่เขาต้องการความช่วยเหลือ สังเกตเห็นอารมณ์ที่ไม่คงที่ ใส่ใจต่อความเจ็บปวดของเขา และครั้งนี้ก็เช่นกัน
ข้อมือถูกจับยึดแม้พยายามจะเบี่ยงตัวหนี กระบอกตาร้อนผ่าวจนต้องหลีกเลี่ยงการสบตา ร่างกายสั่นเทา เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เครเดนซ์หลุดเสียงสะอื้นออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว
"ชู่ว์ ไม่เป็นไร เด็กดี..." สัมผัสแผ่วเบาลากผ่านบนฝ่ามือทำให้เขารู้สึกสงบ บาดแผลและความเจ็บปวดเริ่มจางหาย เขารับรู้ได้ถึงสายตาของคุณเกรฟส์ที่จ้องมองมาตลอดเวลาที่รักษา
เราแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน เครเดนซ์ต้องตามหาตัวเด็กอายุไม่เกิน 10 ขวบที่มีพลังประหลาดแลกกับการที่อีกฝ่ายยินดีจะช่วยสอนเวทมนต์เพื่อให้เขาได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในโลกของผู้วิเศษและให้เขาได้เป็นอิสระ—ข้อตกลงลับๆระหว่างเราที่ไม่มีใครรู้
"ฉันอยากให้สิ่งนี้กับเธอ เครเดนซ์" เขาเหลือบมองของในมือคุณเกรฟส์ สายสร้อยสีดำสนิทตัวจี้เป็นรูปทรงสามเหลี่ยมลวดลายแปลกตาสำหรับเครเดนซ์
"ฉันไว้ใจอยู่ไม่กี่คน—น้อยมาก" คุณเกรฟส์สวมสร้อยให้เขา เราอยู่ใกล้กันจนเครเดนซ์สัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ฝ่ามือร้อนจัดแนบลงต้นคอบีด้านหลังบีบนวดเบาๆให้เขาผ่อนคลาย เสียงทุ่มต่ำคอยย้ำเตือนความสำคัญของตัวเขาดังก้องอยู่ข้างหู และดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาทำให้เขารู้สึกพิเศษ
เขาแนบหน้าลงบนไหล่กว้าง หลับตาลงซึมซับสัมผัสที่เขาไม่เคยได้รับมันจากใคร และนั้นยิ่งทำให้เครเดนซ์เสพติดความอบอุ่นของอีกฝ่าย
"เวลาเหลือน้อยแล้ว—"
ความอบอุ่นผละจาก เสียงฝีเท้าห่างไกลออกไป ความรู้สึกวูบโหวงพุ่งแทรกขึ้นมา ร่างกายกลับมาสั่นเทาอีกครั้งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
เครเดนซ์ แบร์โบนเคยคิดว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขาคือ 'เข็มขัดหนัง' แต่มันกลับเป็นสิ่งที่ทำร้ายเขามากที่สุด และในตอนนี้เขาได้บางสิ่งจากคนสำคัญ คนที่คอยปลอบเขาจากความหวาดกลัวและความเจ็บปวด คนที่ไม่เคยมองว่าเครเดนซ์แปลกประหลาด คุณเกรฟส์มอบ 'สร้อยคอ' ให้กับเขา มันจะเป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของเขา มันเป็นของเขา
—เขาจะคิดว่ามันเป็นของเขาได้หรือเปล่า
เครเดนซ์ลืมตาขึ้น ในตรอกเล็กที่อับชื้นนั้นไม่มีใครนอกจากกองขยะและถังไม้โอ๊คสองสามถังล้มระเนระนาดอยู่ข้างกำแพง อีกฝ่ายไม่อยู่ให้คำตอบ กลิ่นของคุณเกรฟส์ยังลอยวนอยู่ในอากาศบ่งบอกว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความฝันที่เขาสร้างขึ้นมา
สายลมพัดผ่าน ใบปลิวที่แปะอยู่บนกำแพงส่งเสียงดังน่ารำคาญ ความเย็นจากสร้อยคอรูปร่างแปลกตาที่กลางอก—และความอบอุ่นที่หลงเหลือไว้ตรงต้นคอทำให้รู้สึกว่ามันเป็นของเขาอย่างแท้จริง
- End -
———————————————————————
แต่งจบก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าบทสนทนาน้อยมาก
ฝากติชมด้วยนะคะ
ความคิดเห็น