NCT | เพื่อน(?)ข้างห้อง JaeMark

ลำดับตอนที่ #1 : -01- Moomin the Cat

-01- 

Moomin the Cat

Pairing: Jaehyun x Mark

Rate: G | AU, Fluff(?)

--

           “กลับมาแล้วครับ”

มาร์คเอ่ยกับห้องพักที่ว่างเปล่าเหมือนอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน เพราะหวังว่ามันจะลดความเหงาลงไปได้ไม่มากก็น้อย  ก่อนจะถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นวาง แล้วเดินเข้ามาทิ้งตัวแผ่หลาบนโซฟาหนานุ่มที่อยู่ตรงกลางห้องทั้งที่ยังไม่ได้เอากระเป๋าสะพายออกจากตัว

วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานจริง ๆ

เขามีเรียนทั้งวัน ตั้งแต่เช้า (ที่พอเข้าคาบแรกไปก็มีควิซเลย) และตอนบ่ายก็ทำแล็ป ซึ่งต้องวุ่นกับการเตรียมสารเคมีและเดินไปมาระหว่างห้องปฏิบัติการและห้องเครื่องมือซึ่งอยู่คนละชั้นกันตลอดทั้งบ่าย แถมหลังจากนั้นก็ดันมีนัดเรียนชดเชยอีก เรียกได้ว่ากว่าจะได้ออกจากมหาวิทยาลัยอีกทีก็ไม่เห็นพระอาทิตย์เสียแล้ว

จริง ๆ แค่การทำแล็ปแค่ตัวเดียวก็ดูดพลังชีวิตไปมากโขแล้วเชียว

แต่พอตั้งสติได้ มาร์คก็ระลึกได้ว่าไม่ควรจะอยู่ในชุดเสื้อผ้าที่คละคลุ้งไปด้วยไอของสารเคมีแบบนี้นานเกินไป จึงลุกจากโซฟา เอากระเป๋าออกจากตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย

เมื่อเข้าไปถึงในห้องน้ำ มาร์คก็ได้พบกับเจ้าแมวตัวอวบขนฟูสีขาวนอนเลียขนหรือที่เรียกอีกอย่างว่า ‘อาบน้ำ’ อยู่ในอ่างล้างมืออย่างสบายใจ สังเกตได้จากปลายหางยาวที่สะบัดไปมาเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี นั่นทำให้มาร์คหลุดยิ้มออกมาจางๆ

‘มูมิน’ คือชื่อของเจ้าแมวตัวนี้

“มูมิน แอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ มาร์คเรียกตำรวจมาจับได้นะ รู้ไหม”

เจ้าของห้องเอ่ยอย่างติดตลกให้กับแมวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยดวงตาคมสีฟ้าสดใสที่มาร์คเองก็เดาความคิดมันไม่ออก

หนึ่งคนกับหนึ่งแมวจ้องตากันแบบนั้นอยู่สักพัก แล้วมาร์คก็อุ้มเจ้าเหมียวนั่นออกจากอ่างล้างมือ เดินไปที่ห้องครัว ก่อนจะหยิบอาหารแมวที่ซื้อมาเก็บไว้จากบนชั้นวางของเหนือหัว วางเจ้ามูมินลงที่พื้น แล้วเทอาหารแมวใส่จานให้มันได้ทานที่มุมหนึ่งของห้องครัว ไม่ลืมที่จะวางถาดน้ำเล็ก ๆ ไว้ข้าง ๆ ด้วยเผื่อจะติดคอ

มูมินเดินไปที่จานอาหารแล้วค่อย ๆ ทานอย่างรู้งาน มาร์คลูบหัวมันเบา ๆ ก่อนจะบอกกับเจ้าแมวที่กำลังทานอาหารอยู่ “ไปอาบน้ำก่อนนะ กินข้าวเสร็จจะไปส่ง”

เจ้ามูมินเป็นแมวของห้องข้าง ๆ ที่มักจะมาเยี่ยมเยียนห้องของมาร์คอยู่บ่อย ๆ ด้วยเหตุผลและวิธีอันใดที่มาร์คเองก็ไม่เคยทราบ

แต่ถ้าจะให้เขาเดา ก็คงเป็นเพราะว่าระเบียงหลังห้องของเขาและเจ้าของมูมินนั้นเชื่อมกัน จึงเป็นห้องที่สะดวกที่สุดในการมาเที่ยว(?)แบบนั้นล่ะมั้ง

ในช่วงแรกๆ ก็ยอมรับว่าตกใจ เพราะเขาเลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่เด็ก และไม่ค่อยสนิทหรือคุ้นชินกับแมว เนื่องจากมาร์คถูกประสบการณ์ในวัยเด็กสอนมาว่าแมวนั้นค่อนข้างจะดุและแหลมคม (ในแง่ของคมเขี้ยวและคมเล็บ) ดังนั้น การที่อยู่ดี ๆ ก็มีแมวเข้ามานอนหรือเดินเล่นตามส่วนต่าง ๆ ในห้องพักของเขานั้นก็ค่อนข้างแปลกใจอยู่มากทีเดียว

วันแรกที่เจอกัน มาร์คจำได้เลยว่าเพราะเขาเปิดประตูระเบียงออกเพื่อให้ลมธรรมชาติได้พัดเข้ามา แล้วเจ้ามูมินนี่ก็เดินเข้ามาทางเดียวกัน ท่าทางสบาย ๆ เหมือนกับเป็นเจ้าของห้องนี้มานาน ส่วนเจ้าของห้องตัวจริงนี่ถอยกรูดไปอยู่อีกฟากนึงของห้องไปแล้ว แต่ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก (แต่สำหรับมาร์คนั้นนานอยู่พอสมควร) เจ้าของแมวที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็มาเคาะประตูและมาอุ้มกลับไป

ในตอนแรกมาร์คคิดว่าเจ้าของมูมินที่หลงมาหาเขาจะเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูท่าทางคุณนายหน่อย ๆ เสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าของมูมินนั้นเป็นผู้ชาย แล้วแถมยังอายุเท่ากับเขาเสียด้วย ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ วันแรกที่เขามารับมูมินกลับไป เขาสวมเสื้อช็อป ที่เป็นของคณะวิศวกรรม แต่คำพูดคำจาและท่าทางดูค่อนข้างจะนุ่มนิ่มไปเสียหน่อย

เขารู้ดีว่าไม่ควรมองคนจากภายนอก แต่ในตอนแรกเขาก็แทบไม่อยากจะให้มูมินกลับไปกับคนคนนี้ เพราะเขาไม่คิดว่าเด็กวิศวะฯ คนนี้จะเป็นเจ้าของจริง ๆ ของมัน แต่พอเขาเรียกชื่อและเจ้าแมวก็เดินไปคลอเคลียที่ขา ก็คงต้องยอมรับจริง ๆ นั่นแหละว่าคงใช่

หลังจากนั้น เจ้าเหมียวนี่ก็มาหาเขาอยู่บ่อยครั้ง นับว่าเป็นโชคดีที่เจ้ามูมินค่อนข้างจะขี้อ้อนและเชื่องกับเขา นอกจากนั้นยังไม่เคยทำอะไรให้ห้องเขาสกปรกหรือเสียหาย (ยกเว้นแค่ตอนฝนเล็บลงที่พรมเช็ดเท้าของมาร์ค ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร) เลยทำให้ทัศนคติที่มีต่อแมวตัวนี้เพิ่มขึ้นในด้านบวก จนถึงขนาดที่ว่าเขาซื้ออาหารและของเล่นเกี่ยวกับแมวไว้ เผื่อเจ้าแมวห้องข้าง ๆ จะแวะมา

มาบ่อยแค่ไหนไม่รู้ แต่อาหารแมวถุงใหญ่พร่องไปครึ่งหนึ่งแล้ว

มาร์คที่อาบน้ำสระผมเรียบร้อย แต่งตัวด้วยเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นซึ่งเขามักจะใส่เป็นชุดนอนอยู่บ่อย ๆ เดินถือผ้าเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ มุ่งหน้าไปยังห้องครัว เพื่อดูเจ้าแมวขาวอวบที่กำลังตั้งใจเลียขนหลังทานอาหารเสร็จ

“ทำไมจะต้องเลียขนขนาดนั้น หล่อแล้วน่า”

มาร์คพูดกับมูมินอย่างล้อ ๆ ราวกับว่ามันจะฟังเขาเข้าใจเสียอย่างนั้น ตากลมโตสีฟ้านั่นหยุดมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปตั้งใจเลียขนต่อ

มาร์คยิ้ม แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น และเอาวัตถุดิบออกมาทำอาหารเย็นง่าย ๆ อย่างแซนด์วิชทูน่า

เขาทานอาหารเย็นเสร็จในเวลาอันรวดเร็วเพราะความหิวที่มีมาตั้งแต่ยังไม่เลิกเรียน หลังจากเก็บของทุกอย่างและทำความสะอาดครัวเสร็จแล้ว เขาก็อุ้มเจ้าแมวไว้แนบอกแล้วเดินออกไปเคาะประตูห้องข้าง ๆ

“เอามูมินมาส่งครับ”

มีเพียงความเงียบ...เหมือนจะไม่มีคนอยู่แฮะ

“เจ้านายแกไปไหนหืม”

มาร์คพึมพำพลางเกาคางให้เจ้าตัวขนฟูสีขาวที่ตอนนี้ทำหน้าเคลิ้มอยู่ แล้วก็พาแมวที่ไม่ใช่ของตนเองกลับมาที่ห้อง วางมันลงไว้ที่โซฟา

เขาเดินไปหยิบกระดาษโพสอิทออกมาจากลิ้นชักโต๊ะอ่านหนังสือ ใช้ปากกาเขียนอะไรยุกยิกลงไปบนนั้นแล้วเดินกลับไปติดไว้ที่หน้าประตูห้องของเจ้า มูมิน

‘มูมินอยู่ที่ห้องเราเอง, มาร์ค’

เขาเดินกลับเข้ามาที่ห้องของตัวเอง แล้วหยิบสมุดบันทึกผลการทดลองออกมาจากกระเป๋าแล้วคีย์ข้อมูลผลการทดลองที่ได้มาในวันนี้ลงในแล็ปท็อปของตัวเอง แต่ดูเหมือนเจ้าแมวจะไม่ต้องการให้เขาขยัน ถึงได้มานอนทับบนแป้นพิมพ์และใช้ดวงตาคมสีฟ้าจ้องเขาอยู่แบบนี้

“อ้าวมูมิน ‘ไมทำงี้อะ ไม่อยากให้มาร์คทำงานเหรอ” มาร์คบ่นก่อนจะวางแล็ปท็อปที่มีแมวนั่งอยู่บนนั้นไว้ข้างตัว แล้วกดรีโมทเพื่อเปิดทีวีดูรายการต่างๆ ก่อนจะอุ้มมันขึ้นมานอนบนตัก เขาลูบขนนุ่มของมันไปเพลินๆ จนเผลอหลับไปทั้งคนและแมว

อีกไม่กี่นาทีจะขึ้นวันใหม่ เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“ครับ” มาร์คขานรับ วางเจ้ามูมินที่ตื่นขึ้นมาพร้อมเขาไว้ข้างตัว แล้วตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง เดินไปเอาเสื้อคลุมสีฟ้ามาสวมทับเสื้อกล้าม เขารีบเปิดประตู แล้วชะโงกหัวออกไป “อ้าว เจย์เองเหรอ”

“อื้ม มารับมูมิน”

เจย์ หรือจองแจฮยอน, นักศึกษาคณะวิศวะ, เพื่อนข้างห้องตอบเขาด้วยรอยยิ้มกว้างจนมาร์คแทบจะตาพร่าด้วยความสว่างสดใสนั่น แล้วเสื้อช็อปกับกางเกงยีนส์ขาด ๆ กับผมยุ่ง ๆ ที่ไม่ได้เซ็ตให้เป็นทรง พออยู่บนตัวเจย์แล้วเท่ชะมัด

“เข้ามาเลย” มาร์คเลื่อนบานประตูให้กว้างขึ้นแล้วถอยออกจากทางเดินเพื่อให้คนที่เข้ามาใหม่เดินเข้ามาได้สะดวก เจย์โค้งเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนที่มาร์คจะถามต่อ “วันนี้กลับดึกจัง”

“มีงานที่คณะนิดหน่อยน่ะ” แจฮยอนตอบยิ้ม ๆ แล้วก้มลงมองเจ้ามูมินที่มายืนคลอเคลียที่ขา เขาก้มลงพูดกับเจ้าขนฟูสีขาวนี่ว่า “กลับบ้านกัน” แล้วอุ้มเจ้าแมวไว้ด้วยมือข้างเดียว

“ขอโทษทีนะ มารบกวนซะดึกเลย นอนแล้วเหรอ”

เจ้าของมูมินกล่าวด้วยความเกรงใจ แต่มาร์คก็ปัดมือเหมือนปฏิเสธเป็นพัลวัน “ไม่เป็นไรเลย ๆ”

จริง ๆ แล้ว มาร์คจะนอนดึกกว่านี้ แต่เพราะว่าตารางชีวิตอันแสนทรหดของวันนี้นั้นทำให้มาร์คแบตหมดไวกว่าปกติ

แจฮยอนหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางน่ารัก ๆ ของเจ้าของห้องก่อนจะบอกลา “งั้นไปละ ขอบคุณที่ดูแลมูมินนะ”

“ฝันดีนะเจย์ มูมินด้วย” มาร์คโบกมือลามูมินและเจ้าของ แล้วเดินมาส่งที่หน้าประตู “เอ้อ เราให้อาหารมูมินไปตอนประมาณทุ่มกว่า ๆ อะ ไม่ต้องให้แล้วนะ”

แจฮยอนพยักหน้ารับ มาร์คโบกมือลาอีกครั้งแล้วปิดประตู

หลังจากล็อคประตูห้องเสร็จแล้ว มาร์คก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะเดินไปปิดแล็ปท็อปและโทรทัศน์ แล้วเดินไปล็อคประตูระเบียงที่ตั้งใจเปิดไว้เพื่อให้เจ้ามูมินเข้ามา

ใช่, เขาตั้งใจไม่ล็อคประตูระเบียงในตอนกลางวัน เพื่อให้แมวของแจฮยอนเข้ามาเล่นในห้องเขาบ่อยๆ

ตั้งแต่แรกเห็น ในตอนที่แจฮยอนมารับเจ้ามูมินกลับไป มันเป็นความรู้สึกแปลก ๆ สะกิดขึ้นมาในใจของมาร์ค ตอนแรกเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่เจ้ามูมินก็มาเล่นที่ห้องเขาแทบทุกวัน ทำให้แจฮยอนต้องมารับหรือไม่ก็ให้มาร์คไปส่งอยู่บ่อยครั้ง

จนความรู้สึกที่มีต่ออีกคนนั้นชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ

ชอบคนเพราะแมวเนี่ยนะ?

ก็เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกดี

ทางด้านของแจฮยอน หลังจากมาร์คปิดห้องประตูแล้ว เขาเก็บกระดาษโพสอิทที่มาร์คเขียนให้เขาวันนี้ แล้วเปิดประตูเข้าห้องไป แปะโพสอิสเหล่านั้นไว้ที่หลังบานประตู รวมกับอันอื่นๆ ที่แจฮยอนแปะไว้จนเกือบเต็มประตูทั้งบาน แทบทุกใบล้วนมีข้อความคล้ายกัน นั่นคือ ‘มูมินอยู่ห้องเราเอง’

แจฮยอนชูมูมินขึ้นเหนือหัวเหมือนที่ราฟิกิชูซิมบ้าในพิธีเจิมลูกสิงโตเกิดใหม่ในหนังเรื่อง The Lion King

“ทำดีมากลูกพ่อ”

เขาเอามูมินมากอด ถูหน้าของตัวเองเข้ากับเจ้าแมวอย่างรักใคร่ ทั้งที่มันเอาขาหน้าดันหน้าเจ้านายให้ออกห่างจากตัวเอง ก่อนจะส่งเสียงแง้วเบา ๆ อย่างนึกรำคาญ (ล่ะมั้ง)

“เนี่ย สนิทกันไว้เยอะ ๆ มาร์คน่ะแม่ในอนาคตของมูมินนะ”

เขาพูดกับแมวของตัวเองอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปหยิบขนมมาป้อนเพื่อเป็นการให้รางวัลเจ้าแมวที่ทำให้เขาได้พบกับมาร์คแทบทุกวัน

“พรุ่งนี้ก็ไปหามาร์คอีกนะ ไว้เราสองคนพ่อลูกจะไปจีบแม่กัน”

--

สวัสดีค่ะ เปิดเรื่องใหม่เพราะอยากแยกตอนมาไว้ตรงนี้เฉย ๆ เอง อิอิ

แล้วก็ในตอนนี้เราแอบเพิ่มรายละเอียดลงไปเล็กน้อยพอให้มันสามารถจะปูไปในตอนต่อ ๆ ไปได้น่ะค่ะ แฮ่ ก็แสดงว่ามันจะมีตอนต่อ ๆ ไปเนอะ ไม่รู้ว่าจะเป็น OS หรือ SF หรืออะไรดี เพราะก็ไม่แน่ใจว่าจะยาวเกิน 5 ตอนรึเปล่า

คิดชื่อแท็กไม่ออกแหละ ถ้าใครมีมาเสนอบอกกันด้วยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ถ้าสนุกก็รบกวนคอมเมนท์บอกด้วยนะคะ ไม่สนุกก็บอกได้ค่ะ 5555555555555

เจอกันตอนหน้านะคะ