คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอบคุณวันนั้นที่เราพบกัน
ชี้แจ้ง
คู่:ฟราลันxรีไวล์
เนื้อเรื่อง:มีncนะ ระวังหลังด้วยล่ะถ้าจะอ่าน
ครั้งหนึ่งเมื่อชั้นยังเด็ก.........
หลังจากที่แม่ของชั้นตาย......
ชั้นก็ยังเด็กเลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง........
ชั้นเลยนั่งเฝ้าเธออยู่แบบนั้นหวังว่าเธอจะตื่นขึ้นมา.......
แต่ปฏิหารไม่มีจริง และเธอก็ไม่ตื่นมา.......
อีกเลย.........
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อชั้นคิดได้ว่าชั้นยังไม่อยากตาย ชั้นยังอยากมีชีวิตอยู่ ชั้นไม่ได้อยากตายทั้งๆแบบนี้เหมือนแม่ ชั้นขอมีชีวิตที่แตกต่างจากเธอ...........
แต่ลูกไม้ก็หล่นไม่ไกลต้น.................
ในคืนที่หนาวเหน็บและอาหารที่เดิมทีก็น้อยจนแทบจะอดตาย ชั้นกินข้าวได้แค่วันเว้นวัน วันไหนที่อาหารใกล้หมดชั้นก็มีทางเดียวคือขโมยแต่ก็แลกกับบาดแผลถ้าเกิดโดนจับได้ โชคดีหน่อยก็เจออาหารที่พอกินได้ในถังขยะแต่เพราะงั้นแหละ อาหารขาดแคลนน้อยคนที่จะกินอาหารแบบทิ้งๆขว้างๆถ้าเกิดไม่รวยจริงๆ
วันนี้ชั้นยังไม่ได้กินข้าวเลย.......
เมื่อวานก็ไม่ได้กินด้วย.......
ชั้นนั่งกอดเข่าอยู่ตรงพื้นที่สกปกและเย็นยะเยือก ไม่ว่าจะกอดเข่าแน่นเท่าไหรก็ไม่อบอุ่นขึ้นเลย เนื้อผ้าน้อยชิ้นประดับอยู่บนตัวชั้น ผ้ามันบางมาก แต่ทันใดนั้นชั้นก็คิดได้ว่ามีวิธีที่ง่ายกว่าขโมยและเก็บตามถังขยะ เป็นวิธีเดียวกับแม่..............
ขายศักศรี.........มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นรู้สึกสมเพศตัวเองขนาดนี้
ครั้งแรกของชั้นดันต้องมาให้กับใครก็ไม่รู้มันชั่งน้อยเนื้อต่ำใจ
แต่อย่างน้อยก็อิ่มท้องล่ะว่ะ
รีไวล์ปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวให้ดูเรียบร้อยและสะอาดที่สุดที่เป็นไปได้และเดินไปหากลุ่มวัยรุ่น3คนที่ห่างจากนี้ไม่ไกล.....
“เห้ย! พวกแกน่ะ”
“อะไรว่ะไอเปียก? จะปีนเกลียวหรอห้ะ?!” วัยรุ่นในกลุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาชั้นพร้อมกับทำท่าทีหาเรื่องเต็มที คงจะเก่งแต่กับเด็กน่ะสิ
“ช่วยมีอะไรกับชั้นได้ไหม?” ชั้นถามตามตรงเพราะตอนนี้ท้องก็หิวเต็มทนรีบทำรีบเสร็จเดี๋ยวมันก็จบ
“ห๊า?!”
“แต่ชั้นขอพันหนึ่ง โอเคป่ะ”
“นั้น3คนไหวไหมล่ะ หึๆๆ” พวกนั้นพูดเยาะเย้ยแต่รีไวล์ก็ไม่สนใจอะไร
“ไม่ ชั้นคิดคนล่ะพันถ้า3คนก็สามพัน”
“คิดว่าชั้นรวยนักรึไง ถ้าพันนึงไม่ได้จะไปไหนก็ไป!” รีไวล์กัดฟันกรอดยืนนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา
“งั้นสามคนพันห้าได้ไหม”
“หัวการค้าดีนี้หว๋า งั้นก็ได้เดินมาสิ” กลุ่มอันตพาลยิ้มอย่างชอบใจเมื่อได้ราคาที่ต้องการ
รีไวล์เดินไปใกล้พวกนั้นและถูกแขนแกร่งผลักให้นอนราบกับลังไม้ที่พวกนั้นนั่งก่อนหน้านี้
“ถ้าแกเด็ดล่ะก็จะเพิ่มตังให้ เพราะงั้นเป็นเด็กดีสะ”
คลุมขาวเลยจร้าเดี๋ยวโดนด่า55555
หนึ่งในอันตพาลพวกนั้นเดินมาจับที่ข้อมือของชั้นให้นอนนิ่งๆทั้งๆที่รู้ว่ายังไงชั้นก็ไม่ขัดขืนอยู่แล้ว อีกคนหนึ่งก็จับขาทั้งสองข้างของชั้นให้แยกออก เผยให้เห็นส่วนนั้นที่ไม่มีอะไรปกปิด และอีกคนก็ยืนกอดอกดูอยู่ใกล้ๆ คงจะมาเสริมตอนท้ายล่ะมั้ง เจ้าคนที่อยู่หว่างขาของชั้นก็มาให้ความสนใจกับซอกคอขาวดูดดุนจนรู้สึกเจ็บ
“อืออออออ.....” รีไวล์พยายามกลั้นเสียงด้วยความอายโดยการงับที่นิ้วตัวเองเบาๆแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก
“เห้ย! ขอชั้นทำบ้างสิว่ะ” ชายหนุ่มอันตพาลที่จับข้อมือรีไวล์ก็ท้วงขึ้น
“งั้นขอชั้นก่อนต่อไปก็แก และก็แก เดี๋ยวชั้นจะจ่ายเยอะที่สุดก็ได้” ร่างสูงพูดเสร็จก็ซุกหน้าที่ซอกคอของรีไวล์ดังเดิม ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
หลักจากที่ร่างสูงวัยกลางคนเสร็จกิจจากการกระทำก่อนหน้านี้ ก็เลียริมฝีปากอย่าสนุกลิ้นเหมือนเพิ่งได้ลิ้มลองขนมหวาน มือที่ทีแรกจับค้ำตัวเองเอาไว้ก็เริ่มเปลี่ยนมาจับแกนกลางของร่างเล็ก
รีไวล์เม้มปากเพื่อระงับความกลัวของตัวเอง ทั้งที่ก่อนจะเดินมานี้ก็เตรียมใจเอาไว้แล้วแท้ๆแต่พอเอาเข้าจริงมันน่ากลัวกว่าที่คิดร้อยเท่า เขาตัวสั่นระริกด้วยความกลัวถึงกระนั้นมือหยาบก็ไม่หยุดคลำส่วนต่างๆของเขาเลย
“เริ่มเสียวแล้วใช่ไหมล่ะ หึ” ร่างสูงสบถอย่างชอบใจ
แต่ตรงกันข้ามกับร่างเล็กเลยมันรู้สึกหน้าขยะแขยง สะอิดสะเอียนเหลือเกิน ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรเพิ่มเติม
มือหยาบก็เอานิ้วสอดเข้ามาในช่องทางคับแน่นเพียงแค่นิ้วเดียวร่างสูงก็รู้สึกแน่นมากๆเพราะคนตัวเล็กยังอายุไม่ถึง13ขวบด้วยซ้ำ นิ้วก็เริ่มขยับช้าๆตามความคับแน่นที่ตอดลัดนิ้วของเขา
“อ๊าาาาาา.......อืออออ......หยุดเถอะไม่ไหวแล้ว” รีไวล์พูดด้วยความยากรำบาก มันเจ็บจุกที่ช่องท้องจนทนไม่ไหว จนคนตัวเล็กไม่อยากจะได้เงินหรืออะไรพวกนั้นแล้ว
“คิดว่าแค่นี้จะจบหรอห๊ะ!?” ร่างสูงไม่ฟังคำขอร้องเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเร่งความเร็วของนิ้ว จนน้ำตาใสไหลรินลงมาจากหางตา รีไวล์เริ่มร้องไห้ด้วยความเจ็บและหวาดกลัว
“ไม่ไหวแล้ว ชั้นไม่เอาเงินแล้วปล่อยสิว่ะ” รีไวล์เริ่มขัดขืนเมื่ออีกฝ่ายเสียงแข็งจะไม่ปล่อย พร้อมกับพยายามยันตัวและสะบัดให้หลุดจากพันธนาการ
“เห้ย! จับมันดีๆสิว่ะ แกก็มาช่วยด้วย” ชายอันธพาลที่ยืนมองตั้งแต่เริ่มแรกเดินเข้ามาหาและตบรีไวล์อย่างแรง จนเลือดซึมออกจากปาก
“แป๊ะ!!!” รีไวล์เงียบนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติได้อีกรอบและเริ่มแหกปากร้องไห้โวยวาย
“ฮื้ออออออ....ไม่เอาแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
“บอกให้เงียบก็เงียบสิว่ะ ถ้าแกไม่เลิกชั้นจะเ็ดแกให้ร้องไม่ออกเลยคอยดู” พูดเสร็จไอโรคจิตก็เอามือหยาบๆนั้นมาปิดปากรีไวล์ไว้แน่นจนหายใจไม่ออก
“อื้อๆๆ.....อือออออ” จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วและเพิ่มความเร็วมากขึ้นเป็นลำดับจนร่างเล็กบิดไปมาด้วยความเจ็บและจุก หัวเริ่มคิดอะไรไม่ออกมันขาวโพรนไปหมด น้ำตานองหน้าเสียใจในการตัดสิ้นใจของตนก่อนจะเลิกดิ้นเพราะยังไงดิ้นไปก็ไม่รอดอยู่ดี
ก่อนที่จะมีเด็กน้อยปริศนาเข้ามาช่วย............
“เลิกดิ้นแบบนี้แหละดีเดี๋ยวชั้นจะทำให้นายคุณเคยกับมันเอ—อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” เด็กน้อยตัวเล็กรุ่นราวคราวเดียวกับรีไวล์แต่สูงกว่าเยอะ เอาไม้หน้าสามจากไหนไม่รู้ฝาดลงกระบาลคนที่อยู่หว่างขารีไวล์เต็มแรง มันร้องด้วยความเจ็บปวดและนอนกกกุมหัวตัวเอง
ไม่พูดพร่ำทำเพลงเพื่อนอีก2คนของมันรีบมาสมทบ วิ่งกำหมัดตรงไปยังเด็กน้อย”หย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
เด็กน้อยตีมือที่พุ้งมายังตนได้ทันก่อนจะตะโกนให้รีไวล์ให้ได้สติ”รีบหนีเร็ว”
รีไวล์ลุกขึ้นจากลังไม้และกระโดดลงมาพร้อมโกยแต่อีกคนที่กำลังวิ่งไปต่อยเด็กน้อยปริศนาเห็นแบบนั้นก็หันหลังมาจับข้อมือของรีไวล์ไว้ทัน แต่เด็กน้อยผู้นั้นก็เข้ามาตีที่หลังของมันจนมันเผลอปล่อยมือจากรีไวล์ไป
“มานี้!!” เด็กน้อยรีบจับมือรีไวล์และวิ่งหนีอีกสองคนที่กำลังตามมา
“อย่าหนีนะเว้ย ชั้นจะฆ่าแกทั้งคู่เลยยยยยยย!!!”
“ไม่ต้องกลัวนะชั้นรู้วิธีหนีในที่นี้ดี” เด็กน้อยหันมายิ้มให้รีไวล์แปปนึงและหันหน้ากลับไปแต่ยังคงจับมือรีไวล์ เขามุดลงช่องไม้เล็กๆที่เด็กพอจะลอดได้ เด็กน้อยใช้เวลาลอดพอสมควรส่วนรีไวล์ก็ลอดไปได้อย่างง่ายดายเพราะตัวเองตัวเล็กกว่า
“เห้ย! อย่าหนีนะเว้ยไอเด็กเปรต” พวกมันพยายามลอดตามพวกเขามาแต่ก็ช้าเกินที่จะตามมาทัน
เด็กน้อยพารีไวล์ไปหลบในมุมมืดที่มีลังกล่องและเบียร์วางเรียงกันกองเป็นภูเขา แต่ความจริงแล้วมันถูกจัดฉากให้ภายนอกดูรกและไม่สามารถผ่านไปได้แต่ความจริงมีรูอยู่ที่สามารถคานไปและจะเจอที่โล่งสำหรับผ่านไปอีกมุมตึก ซึ่งถ้าไม่ผ่านทางนี้ล่ะก็จะต้องเดินอ้อมซึ่งไกลพอสมควร
“ชู่วววว...เบาๆนะ” เมื่อรีไวล์ลอดตามเข้ามาข้างในเด็กน้อยก็เอามือที่ก่อนหน้านี้จับมือรีไวล์ไว้มาปิดปากรีไวล์พร้อมทำนิ้วชี้มาทาบปากของตัวเด็กน้อยเองเพื่อบอกให้เงียบๆ เสร็จเขาก็จับมือรีไวล์ไว้เหมือนเดิมและพาเดินไปที่ไกลๆกว่านี้จนน่าจะพ้นและปลอดภัยแล้ว
“ฮา...ฮา....ฮา....” ทั้งคู่หอบหายใจด้วยความเหนื่อยเมื่อได้มานั่งพักที่ซอกตึก ก่อนที่เด็กน้อยจะกล่าวทักทายรีไวล์
“สวัสดี นายชื่ออะไร.....” รีไวล์หันหน้ามาหาเด็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม
“......รีไวล์.......”
“อืม.....รีไวล์ ทำไมถึงได้โดนพวกนั้นทำแบบนั้นได้ล่ะ” รีไวล์สีหน้าหมองอย่างชัดเจน “โดนพวกมันข่มขืนหรอ?”
“ป่าว......” เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“หื้ม…?”
“ชั้นอยากได้เงินเลยไปขอมีอะไรกับมันแต่ชั้นกลัวเลยร้องออกมา...................แค่นั้นแหละ.......”
“อะ....” เด็กน้อยยื่นเศษขนมปังที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเพียงเล็กน้อยให้รีไวล์ “ชั้นก็มีแค่นี้แหละ…..”
รีไวล์อยากจะคืนอยู่หรอกเพราะเห็นแก่ว่าอีกฝ่ายไม่มีอาหารแล้ว แต่วันนี้ขอไม่เป็นคนดีสักวันล่ะกัน ก็ไม่ได้กินอะไรมา2วันแล้วนี้หน่า
“ฮ่าๆๆ.....ค่อยๆกินก็ได้ ไม่มีใครแย่งหรอก” เด็กน้อยยิ้มให้กับท่าทีการลุกลี้ลุกลนของอีกฝ่าย”ทีนี้ก็ปลอดภัยแล้วนะ กลับบ้านไปหาครอบครัวได้แล้วล่ะ พวกเขาน่าจะเป็นห่วงนายแย่เลย ทีหลังก็อย่าไปทำแบบนั้นอีกนะเข้าใจไหม!?” เด็กน้อยทำเสียงดุเป็นเชิงสั่งสอนให้กับรีไวล์
“เข้าใจแล้ว แต่........ชั้นไม่มีครอบครัวหรอกและก็........ไม่มีบ้านด้วย” รีไวล์เอาเข่าตัวเองมากอดจนแน่น
“…..”
“เพราะงั้นขอไปอยู่ด้วยได้ไหม....?” รีไวล์พูดเสร็จก็หันหน้ามาหาเด็กน้อยพร้อมกับทำหน้าหงอยๆเหมือนแมวน้อยอยากได้เจ้าของ เจ้าตัวอาจไม่รู้แต่มันเป็นใบหน้าที่อ้อนวอนได้โคตรน่ารักจนเด็กน้อยถึงกับตัวเด้งเลยทีเดียว.......เขาเผลออบยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ที่ได้ยินคำถามนั้น
“ชั้นก็รอให้นายถามคำนั้นอยู่พอดี ชั้นเองก็ไม่มีครอบครัวเหมือนกันแต่มีบ้านนะ เพราะงั้นไปอยู่ที่บ้านชั้นล่ะกัน” เด็กน้อยลุกขึ้นพร้อมกับยืนมือให้กับรีไวล์เพื่อจะได้จับมือเขาและลุกขึ้งได้ง่ายๆและไม่ลืมฉีกยิ้มจนแทบจะเห็นฟันทุกซีก
รีไวล์ยิ้มนิดๆแต่ดูละมุมละไมเหลือเกิน เขาจับมืออีกฝ่ายลุกขึ้นและเดินตามอย่างว่าง่าย
“แล้ว.......นายชื่ออะไร”
“ฟราลัน” ฟราลันส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง “ยินดีที่ได้รู้จักนะรีไวล์”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน...............’ฟราลัน’.............”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
8ปีต่อมา
“ตาแก่! โต๊ะ 4ขอไวล์องุ่นและก็เบียร์วุ้นนะ”
“เออ.....”
รีไวล์ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แต่ก็ไม่ผู้ใหญ่สะทีเดียวในวัย19ปี หน้าตาดีหล่อแต่ออกไปทางสวยสะมากกว่า คนที่มาจีบรีไวล์ร้อยล่ะ80%จะเป็นผู้ชายกันหมดเรียกว่ามีเสน่ห์กับเพศเดียวกันสะมากกว่า แถมใส่ชุดที่โชว์กล้ามท้องเล็กน้อย กางเกงยีนขาสั้นขาดๆตัวหนึ่ง ในสายตาคนอื่นมันเรียกว่ายั่วกันชัดๆแต่ใครจะไปรู้รีไวล์ไม่รู้จักวิธีใส่ชุดที่ดูดีเลยสักนิดที่ใส่ๆมาก็เพราะฟราลันซื้อให้ทั้งนั้น ไม่งั้นคงได้แต่เสื้อผ้าเชยๆ แต่ดูเหมือนฟราลันจะไม่ชอบให้รีไวล์ใส่ชุดนี้ออกจากบ้าน(ถึงแม้ตัวเองจะซื้อให้ก็เถอะ) แต่รีไวล์ก็ไม่ค่อยฟังอะไรอยู่แล้ว
“ว่าไงจ้ะคนสวย ตูดนิ่มดีนะจ้ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ลูกค้ามักจะทักทายอะไรแบบนี้กับรีไวล์บ่อยๆแต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยชินกับการกระทำเสื่อมทรามแบบนี้
รีไวล์จับที่ข้อมือของชายหนุ่มและม้วนตัวจนอีกฝ่ายต้องหมุนตัวตาม
“โอ้ยๆๆๆๆ ขอโทษ จะไม่ทำแล้วคับ!!!!” รีไวล์ได้ยินแบบนั้นก็ปล่อยมือจากมือคู่นั้นและเดินกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมไม่ได้ด่าว่าตามนิสัยเพราะเบื่อที่จะพูด ใช้กำลังให้เข็ดหลาบดีกว่า
“โห้ยยยย ไอเชี่ยพวกมึงไม่น่าท้ากูเลยไอเพื่อนเวร” ชายหนุ่มเมื่อตะกี้ที่เกือบแขนหักหันไปตวาดเพื่อนของตนที่ท้าให้เขาจับก้นรีไวล์
“ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากซ่าดีนักทำไมล่ะ โดยเลยสมน้ำหน้าแล้วจะไม่ช่วยด้วยฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เพื่อนคนหนึ่งพูด
“แม่ง....เห็นตัวแค่ลูกแมวแต่แรงโคตรเยอะเลย อย่าได้ไปท้าไฝว้กับพี่แกเชียวนะ” เพื่อนอีกคนพูดเสริม
“ใครมันจะไปกล้าว่ะ แค่นี้ก็เกินพอ ถึงจะสวยก็เหอะแต่โหดชิบหาย” รีไวล์ฟังคำพูดของพวกนั้นจากตรงบาร์เทนเดอร์ ฟังเสร็จก็ส่ายหน้าให้กับตาแก่ แต่ตาแก่ที่ว่าก็คือเจ้าของร้านต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆๆ แกนี้เสน่ห์แรงดีเนอะ”
“น่ารำคาญต่างหาก”
“นั้นสินะ ก็มีแฟนแล้วนิ” ตาแก่ยิ้มอย่างมีเลศนัย คงกำลังหมายถึงผู้ชายที่มักจะมารับรีไวล์กลับบ้านทุกวันไม่ถามก็พอจะเดาออกล่ะนะ
“ลุงอะเงียบปากไปเลย เบีอร์วุ้นกับไวล์องุ่นอะได้ยัง?” รีไวล์รีบเปลี่ยนเรื่องซ้อนความเขินก่อนที่ตาแก่จะรู้ทัน
“จร้าๆ”
“รีไวล์!” ในที่สุดคนที่ถูกนินทาก็มาถึง
“ฟราลัน! มานั่งก่อนสิใกล้จะเลิกงานแล้วล่ะ อยากจะกินอะไรรึป่าว” รีไวล์เดินไปหาฟราลันที่อยู่หน้าร้านถึงที่
“บอกแล้วไงว่าอย่าใส่ตัวนี้ออกจากบ้านใส่ให้ชั้นดูคนเดียวก็พอไง”
ฟราลันบ่นเมื่อเห็นรีไวล์ใส่ชุดที่เขาซื้อให้รีไวล์ใส่ให้เขาดูคนเดียวแต่ทุกคนดันเห็นรีไวล์ในสภาพนี้จนได้
“อะไรของแก จะห่วงอะไรก็แค่เสื้อ”
“ชั้นไม่ได้ห่วงแต่หวงต่างหาก” รีไวล์แอบเขินนิดๆจนเผลอยิ้มที่มุมปากแต่เพียงแค่เสี่ยววินาทีก็กลับมาทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
“ตกลงเอาน้ำอะไรล่ะ” รีไวล์รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้สึกเขิน
ซึ่งมันเป็นนิสัยที่ดูออกง่ายมาก
“อืม.......งั้นขอน้ำเปล่าล่ะกัน.......” ฟราลันหน้าบึ่งเล็กน้อย
และเดินนำไปที่บาร์เทนเนอร์
“อะไรเนี้ยมาถึงร้านเหล้าทั้งทีสั่งน้ำเปล่า” รีไวล์เท้าสะเอวอย่างไม่พอใจ
“เอาหน่า ชั้นไม่อยากเมาน่ะ”
“อาๆ ตาแก่ขอน้ำเปล่า”
“เออ ได้ยินแล้วนี้ก็ยืนฟังอยู่เนี้ย” ตาแก่พูดหลังจากที่เงียบอยู่สักพักเพื่อฟังบทสนทนา รีไวล์ทำปากเบะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มีแต่ฟราลันที่หัวเราะกวนโมโหรีไวล์จนเส้นเลือดมันปูดอยู่ที่กระบาล
“อึก! ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะหาป้าแกหรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้สิตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าป้าเลย ฮ่าๆๆๆๆ” ฟราลันขำจนน้ำตาเล็ด บางครั้งการทำให้คนตัวเล็กโกธรจนด่าออกมาได้ก็เป็นเรื่องสนุกดี
“พูดแบบนั้นชั้นไม่สงสารแกหรอกนะ” รีไวล์ก้มตัวลงมาใกล้หน้าคนตัวสูงที่นั่งอยู่ พร้อมกับแผ่รังสีอยากฆ่าคน แต่ฟราลันก็ไม่กลัวเลยสักนิดแต่กลับขำไม่หยุด
.
.
.
.
.
“ตอนนั้นยังจำได้อยู่เลยที่ไปเตะตูดไอพวกทหารกระจอกๆแล้วมันดันตกไปในกองขี้ที่คนอื่นเขาขี้ไว้ข้างทางอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้ามัน ควายแท้ๆไม่มีวัวประสมเลยนะนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” รีไวล์ขำเสียงดังเพราะดันนั่งกินเบียร์ต่อหลังเลิกงานกับฟราลันและเจ้าของร้านที่สนิทกับรีไวล์
“รีไวล์พอเถอะ กลับบ้านกัน” ฟราลันพยายามดึงแขนร่างเล็กที่กินเบียร์ไปได้2แก้วใหญ่ๆจนหมดสภาพเป็นอย่างที่เห็น
“รีบไรนักหนาว้าาาาาา อ้าวเห้ย! ชนแก้วๆ” รีไวล์ยืนแก้วเบียร์ที่หมดไปแล้วเพื่อจะชนแก้วกับเจ้าของร้าน
“อาๆ ชนแก้ว” ตาแกรู้สึกเอือมกับรีไวล์เล็กน้อยก่อนจะยื่นแก้วที่สะอาดเพราะตนยังไม่ได้กินสักอึกมาชนแก้วกับรีไวล์เพื่อรับมุก
พอรีไวล์ชนแก้วเสร็จก็ดันเอาหัวทุ่มไปกับโต๊ะและหลับไปทั้งแบบนั้นทั้งๆที่มือยังถือแก้วเบียร์อยู่เลย
“รำบากหน่อยนะ พอจะอุ้มเขากลับไหวรึป่าว”
“อาจจะนะคับ เพราะไอแมวดื้อนี้ถึงจะดูตัวเล็กแบบนี้แต่หนักกว่าผมสะอีก”
“ฮ่าๆๆๆ งั้นหรอ เป็นความรู้ใหม่เลยนะเนี้ยพอจะหาเรื่องล้อรีไวล์ได้บ้างแล้ว”
.
.
.
.
.
.
“โอ้ยๆ เดินดีๆหน่อยรีไวล์”
“โว๊ะ แฟนใครก็ไม่รู้ขี้บ่น” รีไวล์บ่นในความขี้บ่นของอีกฝ่าย(ทั้งๆที่รีไวล์ขี้บ่นกว่าอีก)
แต่ก็ยังเดินโซซัดโซเซเหมือนเดิม ความจริงแล้วที่ฟราลันมารับรีไวล์กลับบ้านทุกวันเพราะย่านนี้ตอนกลางคืนอันตรายมากมีแต่พวกโรคจิต
ถึงเขาจะรู้ว่ารีไวล์มีศิลปะการต่อสู้ที่ดีกว่าแต่เขาก็เป็นห่วงอยู่ดี
“นายดื่มเยอะไปนะเนี้ย สภาพแบบนี้พาเข้ารพ.ศรีธัญญาได้เลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“อะไร?ใครเมา ไม่เม๊าาาาาา”
“จ้าๆ”
“นี้!....”
“หื้ม..?”
“ชั้นตูดน่าจับขนาดนั้นเลยหรอ” รีไวล์ถามเสร็จก็หันหน้าไปจ้องฟราลันแบบอย่างรู้คำตอบให้ได้
“ห๊าาาาาา ถามอะไรเนี้ย?” คนแบกสงสัยที่คนถูกแบบถามเอามากๆ ปกติรีไวล์แทบไม่เคยถามเรื่องอะไรที่มันเอิ่ม....ขนาดนี้มาก่อน งี้สินะสุราทำให้รีไวล์เป็นรีไวล์อีกคนได้จริงๆ
“ก็วันนี้อ่ะ มีคนมาจับตูดชั้นตั้ง3คน แม่งโคตรกวนTEENเลย แล้วก็มีคนมาบอกชอบเท่าไหรก็ไม่รู้จำไม่ได้”
“เห้ยยยยยย จิงหรอ”
“จิงดิจะโกหกทำไม”
“หึๆ ชั้นเริ่มไม่อยากให้นายออกจากบ้านล่ะ” ฟราลันพูดเหมือนหยอกล้อแต่ความจริงแล้วอยากจะทราบไอโรคจิตหน้าไหนมันบังอาจมาจับก้นสวยของเมียข้า ก้นเมียข้าใครอย่าเตะ!!!
“แต่ชั้นไม่สนใจหรอก เพราะชั้นรักฟราลันคนเดียว” รีไวล์เอามือทั้งสองจับที่ใบหน้าหล่อให้จ้องที่หน้าของตนและทำปากจู๋ แต่จะด้วยเหตุผลใดก็ไม่รู้แต่มันน่ารักเหลือเกินน่ารักจนฟราลันน้อยจะไม่ทน
“รีไวล์เรารีบกลับบ้านกันเถอะ” ร่างสูงเร่งฝีเท้าขึ้นตามคำพูด
“อ้าาาาาา ไม่เอาไม่อยากกลับบ้านนนนนนน”
คลุมขาวอีกแล้ว5555555 เราแต่งncไม่เก่งนะ
เมื่อถึงบ้านฟราลันก็ทำการจัดแจงรีไวล์ให้นอนบนเตียงดีๆสมกับกุลสตรี แต่รีไวล์ก็ดิ้นไปดิ้นมาจนนอนอ้าซ่าอยู่บนเตียง
ร่างสูงไม่พูดพร้ำทำเพลงเริ่มบรรเลงเพลงรัก เขาเริ่มขึ้นคร่อมรีไวล์และหอมแก้นเนียนที่มีกลิ่นเบี้ยร์คละคลุง
“อื้ออออออออ....ไม่เอา..........” รีไวล์ดันหน้าฟราลันออกแต่ก็นอนคว้ำหันตูดให้อีกสะงั้น คงจะต่อต้านอยู่หรอกมั้ง
ฟราลันเห็นทีเลยเลยเอาแกนกลางของตนที่ดันโด่งพยายามจะดันกางเกงของเขาให้เปิดออกถูที่ก้นงามของร่างเล็ก รีไวล์ไม่ขัดขืนอีกแล้วเพียงแค่นอนนิ่งๆโดยที่เจ้าตัวหลับสนิทไม่รับรู้ว่าจะโดนอะไร
ฟราลันปลดกางเกงของร่างเล็กเผยให้เห็นก้นที่หลายๆคนหมายปองจึงมาลวนลามกัน แต่โทษทีนะเขาเป็นของชั้นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เขาหัวเราะในใจก่อนจะนำเจลหล่อลื่นที่วางอยู่หัวเตียงอยู่เสมอเอามาใช้ มันแทบไม่ฝุ่นจับเลยเพราะพวกเขาใช้มันบ่อยมากในอาทิตย์นึง
เขาเริ่มจากนิ้วเดียวที่ชโลมไปด้วยของเหลวลื่นเพื่อบรรเทาความเจ็บให้อีกฝ่าย สอดเขาไปก่อนจะแช่ค้างไว้แล้วทำจังหวะขึ้นลงเร็วขึ้น
“อ๊าาาาาา......ซืดดดด” รีไวล์กัดฟันเสียวเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาทางช่องทางรักอย่างไม่ทันตั้งตัว
ไม่นานนักร่างสูงก็เพิ่มขึ้นเป็นสองนิ้วและเริ่มความเร็วตามลำดับเพื่อให้คนตัวเล็กผ่อนคลายได้ที่จริงๆ ฟราลันไม่ชอบใช้ความรุนแรงกับรีไวล์และมักจะอ่อนโยนเสมอไม่ว่าจะเรื่องทั่วไปหรือเรื่องบนเตียง…….
“ไม่เอาแล้ว.........ไม่เอา น........นิ้ว” รีไวล์เสียวซ้านเต็มทนแต่เขาอยากได้แกนกลางใหญของอีกฝ่ายมากกว่า
“โอเคแล้วหรอ? แน่ใจนะ.........” ฟราลันถามเพื่อความแน่ใจเพราะถ้าเกิดเขาอารมณ์ถึงขีดสุดเมื่อไหรแล้วคนตัวเล็กบอกให้หยุดเขาอาจห้ามตัวเองไม่ได้ ทำให้ร่างเล็กเจ็บอีกแย่เลย
“ถามชั้นยั่งกับเป็นครั้งแรกของชั้นงั้นล่ะ?!!!”
“ก็ชั้นไม่อยากให้นายเจ็บนิ” ฟราลันแอบงอลนิดๆเมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นความเป็นห่วงของตน
“แต่ว่า.........ชั้นอยากได้ของฟราลันมากกว่านี้หน่า” รีไวล์อ้อนว้อนอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเย้ายวลชวนจับปล้ำ จะว่าไปตอนนี้เขาก็ทนแทบไม่ไหวแล้วเหมือนกันเลยจัดการตามที่คนตัวเล็กบอก
ร่างสูงปลดกางเกงออกจนแกนกลางใหญ่โตโด่นชันขึ้นมาอย่างชับพลันทันใด เขาเริ่มจับสะโพกให้ร่างบางยกสะโพกขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะดันแกนกลางร้อนผ่อวเข้าไปในช่องทางคับแน่นถึงแม้จะทำกันหลายครั้งแล้วก็ตาม
รีไวล์กัดฟันกำหมอนแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดที่ช่องท้องที่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ดูใหญ่เกินไปนั้นแหละ
“อือออออ.............ฟราลัน...............อ๊าาาาาาาาาาา” เขาพูดชื่อคนรักเมื่อรู้สึกแน่นเกินไปจนรู้สึกจุก พร้อมกับร้องด้วยความเจ็บปวด ฟราลันเลยค่อยๆขยับช้าๆ.....ช้าๆ......และค่อยๆเร่งจังหวะเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกดีอยู่ฝ่ายเดียวแต่อยากให้เรารู้สึกดีไปด้วยกัน
“รีไวล์ยังเจ็บอยู่รึป่าว” ร่างสูงถามหลังจากที่เขาเร่งจังหวะที่เร็วพอสมควร
“อ๊ะ....อ๊ะ....อือออ.....มะ.....ไม่เป็นไร......” รีไวล์เค้นเสียงออกมาอย่างยากรำบากเมื่อตัวเขาโยกไปตามแรงกระแทกจากด้านหลัง
รีไวล์ในสภาพเมามันเซ็กซี่และเล้าใจกว่าเดิมเล็กน้อย จนฟราลันพอใจแทบทนไม่ไหว เขาก้มตัวไปกัดหลังคอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของสัก2-3รอย ก่อนจะดูดเลียมันอีกรอบ
“อ้าาา……….แรงอีก.........อ้าา.......ซื้ดดดด.......”
รีไวล์ร้องกระเส่าเรียกจุดสูงสุดของชายหนุ่ม
ทันใดรีไวล์ก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่เอ่อล้นออกมาจากช่องทางสีหวานของตน แต่เขากลับยังต้องการฟราลันยังไม่อยากให้เขาหยุด
“ฟราลันอย่าหยุดนะ ทำต่อนะ” รีไวล์พูดด้วยเสียงออดอ้อนที่ไม่จะใช้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งฟราลันก็ไม่เคยสยบมันได้เลย รีไวล์หันข้างมาถาม น่าห่างกันเพียงไม่กี่เซนจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนและกลิ่นแอลกอฮอร์จากอีกฝ่าย เขาจึงเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
ฟราลันยกขาข้างหนึ่งของรีไวล์มาพาดไว้ที่ไหล่ก่อนที่จะเน้นเข้าเน้นออกแรงๆจนได้ยินเสียงเนื้อผิวชื้นแฉะกระทบกันเสียงดังลั่นห้อง
“อืออออ......อือออ........อ๊าาาาาา................อ๊าาาาาาาาาา เสียวจัง...........อ๊า” รีไวล์ร้องไม่เป็นภาษาเมื่อได้รับการตอบรับแบบหนักหน่วง
“รีไวล์......อือ.......ชั้นรักนายนะ เพราะงั้นห้ามให้ใครมาแตะต้องตัวนายอีกนอกจากชั้น” ฟราลันบอกกับรีไวล์ที่ข้างหูและงับหูอีกฝ่ายเบาๆในขณะที่ด้านล่างก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างรู้งาน
ฟราลันค่อยๆจับหน้าของรีไวล์มาจูบอย่างแผ่วเบา รีไวล์เองก็ตอบรับการกระทำของเขาเช่นกัน ลิ้นร้อนโลมเลียจนได้ยินเสียงจวบๆ น้ำใสไหลรินตามข้างปาก ร่างสูงจูบเสร็จก็ทำการเลียน้ำลายที่ไหลทางมุมปากให้ รีไวล์ก็เลียลิ้มฝีปากให้เขาเช่นกัน ’น่ารักแบบนี้ใครมันจะยอมปล่อยให้คนอื่นกันล่ะ’
จบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สะที่ไหนล่ะ555555555555 อยากจะชี้แจ้งว่ารีไวล์ในแบบฉบับจริงเป็นคนที่คอแข็งมากคะกินเหล้าเท่าไหรก้ไม่เมาแต่อันนี้คออ่อนนิดนึง555555
ถ้าไม่เมาก็ไม่ได้บอกรักฟราลันสิจริงไหม><
ขอพูดนะตอนนี้น่ะว่าเราแต่งncครั้งแรกเลย ส่วนตัวไม่ค่อยชอบแต่งนิยายแนวncชอบแนวดราม่าซึ่งficนี้3pดราม่าแน่นอน
คิดตอนต้นและตอนจบได้แล้ว แล้วจะไม่เปลี่ยนด้วยแต่ตรงการดำเนินเรื่องช่วงกลางๆยังไม่ได้คิดเลย
คล้ายกับเดี๋ยวอารมณ์ก็พาไป อย่างไรก็ตามติดตามด้วยนะคะ
ใครที่เม้นได้เม้นด้วยนะเม้นสั้นๆก็ได้คะ จะขอบคุณมากเลย
ความคิดเห็น