My Fate

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่ทรายว่าจะรับกันได้รึเป่านะค่ะ ที่หนูเอาชื่อดารามาเเต่ง เเล้วยังเป็นช/ชอีก

ถ้าถามถึงเรื่องราวความรักของแต่ละคน…..คำตอบที่ออกมาแต่ละครั้งที่มีความรักก็คงจะไม่เหมือนกันแม้ว่าคนที่ให้คำตอบจะเป็นคนเดียวกันก็ตาม..... แต่จะมีซักกี่คนที่มีความรักแบบเดียวกันมาตลอด......เป็นความรักที่ไม่เคยเป็นไปตามธรรมชาติ........ เป็นความรักที่ไม่มีความเต็มใจมีแต่การ.....จำใจ......

“ ยูอิจิ ฉันบอกให้นายรักฉันเข้าใจมั้ย!!!!! ยายเนี่ยมันไม่มีอะไรที่ดีกว่าฉันซักอย่าง นายจะไปรักมันได้ยังไงกัน ห๊ะ!!!! “ คาเมะ หนุ่มน้อยร่างบางผู้ไม่เคยถูกขัดใจจากใครมาก่อน อยากได้อะไรเป็นต้องได้ก็ในเมื่อครอบครัวเป็นตระกูลของนักฆ่าชื่อดังนี่นา ใครจะไปกล้าขัด แม้แต่เรื่องความรักถ้าตัวเองชอบใครขึ้นมาซักคนก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกที่จะ...บังคับ...ให้คนคนนั้น...จำใจ...มาคบหากับตัวเอง

“ คาเมะเมื่อไหร่นายจะเข้าใจและเลิกตอแยฉันสักที ห๊ะ!!!!! นายไม่เข้าใจหรอว่าความรักคืออะไร!!!! แล้วเวลานายรักใครแม้ว่าเค้าคนนั้นจะเป็นยังไง มีดีแค่ไหน!!!!! แต่นายก็จะรักเค้า เข้าใจฉันมั้ย!!!!! ไม่ว่าโทโมะเค้าจะเป็นยังไง ฉันก็รักเค้า!!!!! แล้วฉันก็รักแต่เค้า!!!!!! ไปเถอะโทโมะ พักกลางวันมานานแล้ว เดี๋ยวกินข้าวไม่ทัน” ยูอิจิตะโกนใส่หน้าคาเมะเสียงดังแล้วดึงมือคนรักที่ยทนตัวสั่นอยู่ข้างตัวเองออกไป แค่คนนี้สินะที่คาเมะไม่ทำอะไรเค้าเลย ก็รักจริงเข้าแล้วหนิ รักเข้าแล้ว จะให้ทำร้ายคนที่ตัวเองรักน่ะหรอ ทำไปทำไมในเมื่อตัวเองก็ต้องเจ็บกว่าเค้า แต่คราวนี้คงจะไม่ไหวแล้ว กล้าตะโกนใส่หน้าฉันต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง

“ แล้วนายจะได้เห็นดีกับฉัน ยูอิจิ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ไปซิจิน ยืนบื้อหาอะไรอยู่” คาเมะพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วหันไปผลักอกคนที่ชื่อว่าเป็นคนดูแลตัวเอง เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จะต้องมีคนดูแล เพราะตระกูลนักฆ่ายังไงก็ต้องมีคู่อริอยู่แล้ว แล้วใครจะเสี่ยงให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนดำเนินชีวิตโดยที่ไม่มีสิ่งยืนยันในความปลอดภัยในชีวิตลูกตัวเองล่ะ ดังนั้น จินจึงเป็นเครื่องยืนยันในความปลอดภัยชั้นดีของคาเมะ เพราะจินถูกเลี้ยงดูมาเพื่อปกป้องคาเมะ ทั้งการต่อสู้และไหวพริบก็ดีเป็นเลิศแบบนี้จึงทำให้จินต้องอยู่ข้างคาเมะตลอดเวลาและต้องทำตามคำสั่งของคาเมะทุกอย่าง หากว่าไม่จำเป็นก็ไม่ควรขัด เพราะมันคือคำสั่งของคนที่เก็บเค้ามาเลี้ยงจาก.....กองขยะ.....

“ จิน ฉันมีงานให้นายทำอีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างยูอิจิ นายเห็นใช่มั้ย จัดการซะแบบเดิม อ๊ะ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แบบเดิม แต่เอาให้หนักกว่าเดิม ให้มันเจ็บปวดที่สุด” คาเมะที่เดินไปตามทางของโรงเรียนพูดสั่งคนที่เดินตามอยู่ข้างหลังแบบไม่หันไปมองหน้า

“ ให้จัดการวันไหนครับ” เสียงขรึมเย็นถามขึ้น เป็นคำพูดครั้งแรกในรอบวัน

“ หึหึ นายยังต้องถามฉันอีกหรอ ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ย งานที่ฉันสั่งทุกชิ้น ฉันอยากให้มันเสร็จก่อนจะขึ้นวันใหม่ ทุกชิ้น!!!!! “ คาเมะหันมาเผชิญหน้ากับจินแล้วพูดเสียงดังใส่คนที่ยืนก้มหน้านิ่ง

“ เอาล่ะ วันนี้ฉันอยากกลับบ้าน ไม่อยากเรียนแล้ว นายไปเอารถมารับฉันแล้วกัน ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ” คาเมะหยุดนั่งที่เก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้มใต้ต้นไม่ใหญ่ที่ให้ร่มเงามีเพียงแสงแดดรำไรที่ส่องลงมา

“ ครับ “ จินรับคำแล้วเดินจากไป บริเวณที่จอดรถกับที่ที่คาเมะนั่งนั้นไม่ห่างกันเท่าไหร่ทำให้จินเดินไปเอารถได้ แต่ถ้าเป็นระยะทางที่ไกลกว่านี้จินก็คงไม่มีทางออกห่างจากคาเมะเป็นแน่

ซักพักรถเฟอรารี่สีดำมันวาว ดูจากลักษณะภายนอกก็รู้ได้ทันทีว่าคงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี คาเมะเดินช้าๆมาที่รถโดยมีจินยืนอยู่ที่ประตูรถด้านหลังเปิดประตูรอรับอยู่แล้ว เมื่อคาเมะนั่งในรถเสร็จเรียบร้อยจินก็ปิดประตูและออกรถทันที

“คุณหนูครับอาจา.....”

“ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกฉันว่าคุณหนู ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆหรือว่าผู้หญิงที่อ่อนแอนะ เข้าใจมั้ย!!!!” คาเมะขัดขึ้นกลางประโยคก่อนที่จินจะทันพูดจบ

“ครับ เข้าใจครับ” จินรับคำแล้วขับรถต่อไปโดยเลือกที่จะเงียบก่อนให้คุณชายของเค้าใจเย็นก่อนที่จะพูดอะไรออกไป

“อ้าว แล้วเมื่อกี้จะบอกฉันว่าอะไรล่ะ ทำไมไม่พูดต่อ นายนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยนะ” คาเมะเอ็ดจินที่นั่งขับรถแล้วไม่ยอมพูดประโยคที่พูดค้างไว้กับตัวเองเมื่อซักครู่

“การบ้านของคุณชายอยู่ในกระเป๋านักเรียนครับ เป็นแบบทดสอบที่อาจารย์ท่านฝากมาให้น่ะครับ” จินพูดโดยที่พยายามระวังคำพูดของตัวเองให้มากที่สุดแต่ก็ยังคงความเยือกเย็นและเย็นชาไว้อย่างคงที่

“โอ๊ย!!!! เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ นายจะมาบอกฉันให้มันได้อะไรขึ้นมา นายมันเก่งไม่ใช่หรอ พ่อฉันเค้ายกยอนายนักหนา นายก็ทำของฉันไปด้วยซะสิ โธ่ เรื่องแบบนี้ไม่น่าพูดให้เสียอารมณ์ ยังไงนายก็ต้องทำให้ฉันทุกที จะพูดไปทำไมวะ” คาเมะพล่ามยาวหงุดหงิดกับคำพูดที่ไม่เข้าหูของผู้ดูแลตัวเอง

“แต่ว่ามันเป.....”

“หุบปาก!!!!นายต้องทำให้ฉัน จะต้องไม่มีคำว่า...แต่...จากปากนาย ถ้านายพูดกับฉัน แล้ววันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี อย่าให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากนายอีกนะถ้าฉันยังไม่อนุญาต เข้าใจมั้ย!!!!” คาเมะออกคำสั่งเสียงดังแล้วปากระเป๋านักเรียนของตัวเองไปไว้ที่เบาะหน้ารถอย่างแรง

“ครับ ได้ครับ” แล้วทั้งรถก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาอีก

หน้าบ้านใหญ่ตระกูลคาเมนาชิ

คาเมะลงจากรถด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนักโดยมีจินเดินถือกระเป๋าตามมาติดๆ ทางเดินหินอ่อนสีขาวขุ่นตัดกับเครื่องไม้ที่ใช้ตกแต่งบ้าน รวมทั้งเฟอนิเจอร์ราคาแพงทั้งหลาย ทำให้ภายในตัวบ้านดูหรูหราและทันสมัย คาเมะเดินเลี่ยงทางห้องนั่งเล่นที่คิดว่าพ่อตัวเองต้องอยู่ที่นั่นเป็นแน่แล้วเดินขึ้นบันไดแทน

“อ้าว กลับมาแล้วหรอลูกพ่อ ทำไมกลับครึ่งวันล่ะ โรงเรียนเลิกเร็วรึ” ผู้เป็นพ่อที่คาเมะหลบหน้าหลบตาอยู่ดีดีก็โผล่มาตรงทางขึ้นบันไดซะอย่างนั้น คาเมะทำหน้าแหยแล้วมองเลยผ่านพ่อไป

“นั่นใครอีกล่ะ หาแม่ใหม่ให้ได้ทุกวันเลยนะ คนนี้ข่มขืนหรือว่าฉุดกระชากลากเอามาล่ะ” คาเมะถามแล้วปรายตามองพ่อตัวเอง

“อ๋อ คนนี้หรอ พอดีว่าผัวมันติดหนี้พ่อนิดหน่อยอ่ะ พ่อก็เลยขอเอามา” ผู้เป็นพ่อพูดแล้วเดินมาลูบหัวลูกชาย

“เฮอะ ขอเค้ามาหรือบังคับให้เค้าให้มากันแน่” คาเมะปัดมือพ่อทิ้งแล้วเดินเลยผ่านพ่อตัวเองแต่ไปหยุดอยู่ข้างผู้หญิงสาวสวยที่ยืนก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้าอยู่แทน

“คืนนี้มาที่ห้องฉันด้วย” คาเมะพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินจากไปโดยที่จินก็ยังเดินตามนายตัวเองไม่พูดไม่จา

“จิน มาพบฉันที่ห้องทำงานด้วย” นายใหญ่แห่งบ้านคาเมนาชิสั่งเสียงเข้ม ฟังดูก็รู้ว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องดีเท่าไหร่

“ครับ” จินรับคำแต่

“ไม่ ผมมีงานให้จินทำ เพราะฉะนั้น จินไปพบพ่อไม่ได้ ไปจิน ไปทำงานของนายได้แล้ว และอย่าให้ฉันผิดหวังนะ” คาเมะดึงกระเป๋านักเรียนออกจากมือจินแล้วยืนมองจินที่โค้งหัวคำนับพ่อตัวเองแล้วเดินออกจากบ้านไป

“โธ่ ว่าแต่พ่อ คราวนี้ก็อีกคนล่ะซิ บอกให้พ่อจัดการให้ก็ไม่เคยเชื่อ ให้จินมันเหนื่อยเองทำไม” พ่อพูดแล้วเดินมาโอบตัวหญิงสาวที่ยืนอยู่แล้วมองหน้าลูกชายที่ยืนอยู่ที่ขั้นบันไดที่สูงกว่า

“แล้วใครจะอยากให้คนที่ตัวเองเกลียดพยายามจะไล่มันให้พ้นหูพ้นตามาเป็นเมียพ่อ เป็นแม่ตัวเองกันล่ะ แค่นี้ก็มีแม่จะนับไม่ถ้วนอยู่แล้ว” คาเมะพูดจบก็เดินขึ้นห้องตัวเองไป