บันทึกฆาตกรรม

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุฆาตกรรม

         "ฉันไม่ได้ทำ"  ฉันคิดว่าฉันพูดอย่างนี้มาสักสิบครั้งแล้วตลอดการทุ่มเถียง  และรู้ว่า  เขาไม่มีวันเชื่อ  เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยฟังใคร  ยึดติดกับความคิดของตน  แต่ก็นั่นแหละ  ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไร

         "เหอะ  งั้นเธอก็บอกมาสิ  ว่าทำไม  บัญชีของเธอมันถึงมีอะไรประหลาดๆมากมายอย่างนี้"  เขาลงเสียงตะคอกตอนท้ายสุดของประโยค  ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน

         "ฉัน.....บอกไม่ได้"  ถ้าเขารู้ว่าฉันทำอะไรก็ตายน่ะสิ  แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบที่เขาคิดจริงๆนี่

         "บอกไม่ได้   ก็มันเป็นอย่างที่ฉันพูดใช่ไหมล่ะ"

         "ไม่"

         "ใช่"

         "แล้วจะรู้กัน  คราวหน้าฉันจะมาฟังคำตอบของเธอ  และตัดสินว่าจะจบสิ้นลงได้หรือยัง"  คำว่า 'จบสิ้นลง' ของเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ

         เขาส่งสายตามุ่งร้ายจริงจังมาให้  ฉันชักจะหนาว  เขาเป็นคนพูดอะไรก็ทำจริงตามนั้น  เสียงปิดประตูโครมคราม  เขาคงออกจากออฟฟิศไปแล้ว

         ฉันจะทำยังไงต่อไปดี

         ฉันออกมาเดินทอดน่องในป่ายามแก่  คาดว่าคงราวๆเกือบ 5 โมงเย็น  แสงอาทิตย์จัดจ้าจนแสบตา  ฉันลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปในป่า

         ในนี้ค่อยดีขึ้น  ยังไงก็มีร่มไม้ใบบังให้คลายร้อน  ฉันมาเดินตามทางลัดในป่านี่ไม่บ่อยนักหรอก  นานๆหลายๆเดือนก็มาที  ส่วนมากเป็นเพราะมีเรื่องไม่สบายใจ

         ฉันเดินสูดกลิ่นหอมของป่าไปเรื่อยๆ  ทางเดินจะไปสุดที่ธารน้ำสายเล็ก  มันเล็กนิดเดียวจริงๆ  บางครั้งที่ฉันมาเดินในหน้าร้อน  มันก็แห้งขอด  มีแค่ความชื้นนิดๆหน่อยๆแทรกระหว่างก้อนหิน

         ฉันกำลังจะถูกเชิญออกจากงาน  ไม่น่าผิดปกติแต่อย่างใด  เพราะฉันก็ไม่ได้ตั้งใจมาสมัคร  เด็กมหา'ลัย เตะฝุ่นอย่างฉัน  เห็นงานอะไรก็คว้าทั้งนั้น  แม้ว่าจะเป็นงานนักสืบ  ที่ฉันไม่มีพื้นฐานอะไรซักอย่าง  ก็แปลกดีที่สำนักงานนั่นอุตส่าห์รับฉัน  และตอนนี้ฉันก็ใกล้จะถูกเตะโด่งออกมา  เพราะไร้ซึ่งผลงาน

         ใกล้จะสุดทางแล้ว  ก่อนถึงลำธารจะมีลานโล่ง  ตรงนั้นจะเห็นแสงสะท้อนของน้ำเป็นประกายระยิบระยับ

         'เอ๊ะ!' มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในลาน  ฉันยังไปไม่ถึงลานหรอก  แต่มองฝ่าสุมทุมพุ่มไม้และแสงตะวันรอนออกไป  ฉันมองเห็นผมสีดำมันขลับเป็นประกายล้อแดด  กับอะไรที่เป็นสีขาววิบวับ  คงเป็นชุดของเธอ

         ฉันไปถึงลานแล้ว  ผู้หญิงคนนั้นหันข้างให้ฉัน อยู่เยื้องไปทางซ้ายมือ

         เมื่อเดินใกล้เข้าไปอีกหน่อย  ฉันก็สังเกตว่า มือทั้งสองของเธอถูกจับไพล่ไปข้างหลัง  โอบรอบกับต้นไม้  ตรึงแน่นด้วยเชือก และเธอ.....

         ไม่กระดุกกระดิกเลย

                                            

         "ฉันไม่ได้ทำ"  ฉันคิดว่าฉันพูดอย่างนี้มาสักสิบครั้งแล้วตลอดการทุ่มเถียง  และรู้ว่า  เขาไม่มีวันเชื่อ  เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยฟังใคร  ยึดติดกับความคิดของตน  แต่ก็นั่นแหละ  ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไร

         "เหอะ  งั้นเธอก็บอกมาสิ  ว่าทำไม  บัญชีของเธอมันถึงมีอะไรประหลาดๆมากมายอย่างนี้"  เขาลงเสียงตะคอกตอนท้ายสุดของประโยค  ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน

         "ฉัน.....บอกไม่ได้"  ถ้าเขารู้ว่าฉันทำอะไรก็ตายน่ะสิ  แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบที่เขาคิดจริงๆนี่

         "บอกไม่ได้   ก็มันเป็นอย่างที่ฉันพูดใช่ไหมล่ะ"

         "ไม่"

         "ใช่"

         "แล้วจะรู้กัน  คราวหน้าฉันจะมาฟังคำตอบของเธอ  และตัดสินว่าจะจบสิ้นลงได้หรือยัง"  คำว่า 'จบสิ้นลง' ของเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ

         เขาส่งสายตามุ่งร้ายจริงจังมาให้  ฉันชักจะหนาว  เขาเป็นคนพูดอะไรก็ทำจริงตามนั้น  เสียงปิดประตูโครมคราม  เขาคงออกจากออฟฟิศไปแล้ว

         ฉันจะทำยังไงต่อไปดี

         ฉันออกมาเดินทอดน่องในป่ายามแก่  คาดว่าคงราวๆเกือบ 5 โมงเย็น  แสงอาทิตย์จัดจ้าจนแสบตา  ฉันลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปในป่า

         ในนี้ค่อยดีขึ้น  ยังไงก็มีร่มไม้ใบบังให้คลายร้อน  ฉันมาเดินตามทางลัดในป่านี่ไม่บ่อยนักหรอก  นานๆหลายๆเดือนก็มาที  ส่วนมากเป็นเพราะมีเรื่องไม่สบายใจ

         ฉันเดินสูดกลิ่นหอมของป่าไปเรื่อยๆ  ทางเดินจะไปสุดที่ธารน้ำสายเล็ก  มันเล็กนิดเดียวจริงๆ  บางครั้งที่ฉันมาเดินในหน้าร้อน  มันก็แห้งขอด  มีแค่ความชื้นนิดๆหน่อยๆแทรกระหว่างก้อนหิน

         ฉันกำลังจะถูกเชิญออกจากงาน  ไม่น่าผิดปกติแต่อย่างใด  เพราะฉันก็ไม่ได้ตั้งใจมาสมัคร  เด็กมหา'ลัย เตะฝุ่นอย่างฉัน  เห็นงานอะไรก็คว้าทั้งนั้น  แม้ว่าจะเป็นงานนักสืบ  ที่ฉันไม่มีพื้นฐานอะไรซักอย่าง  ก็แปลกดีที่สำนักงานนั่นอุตส่าห์รับฉัน  และตอนนี้ฉันก็ใกล้จะถูกเตะโด่งออกมา  เพราะไร้ซึ่งผลงาน

         ใกล้จะสุดทางแล้ว  ก่อนถึงลำธารจะมีลานโล่ง  ตรงนั้นจะเห็นแสงสะท้อนของน้ำเป็นประกายระยิบระยับ

         'เอ๊ะ!' มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในลาน  ฉันยังไปไม่ถึงลานหรอก  แต่มองฝ่าสุมทุมพุ่มไม้และแสงตะวันรอนออกไป  ฉันมองเห็นผมสีดำมันขลับเป็นประกายล้อแดด  กับอะไรที่เป็นสีขาววิบวับ  คงเป็นชุดของเธอ

         ฉันไปถึงลานแล้ว  ผู้หญิงคนนั้นหันข้างให้ฉัน อยู่เยื้องไปทางซ้ายมือ

         เมื่อเดินใกล้เข้าไปอีกหน่อย  ฉันก็สังเกตว่า มือทั้งสองของเธอถูกจับไพล่ไปข้างหลัง  โอบรอบกับต้นไม้  ตรึงแน่นด้วยเชือก และเธอ.....

         ไม่กระดุกกระดิกเลย