สวรรค์กับนรก

ลำดับตอนที่ #1 : สวรรค์กับนรกจะน่ากลัวหรือน่ารักกันแน่

"เอาละเจ้าชื่ออะไรและเป็นใครมาจากไหน" เสียงยมทูตถามเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พึ่งตายได้ไม่นาน
"ข้าชื่อแวน เป็นลูกของชาวบ้านธรรมดา" เด็กชายตอบ
"ตายด้วยสาเหตุใด"
"จมน้ำตาย" เด็กชายตอบอย่างเป็นเรื่องธรรมดา
"เจ้าไปได้ เอาละคนต่อไป"
"ขยันจังนะ เอเวน"
"อ้าว องหญิงทำไมมาเดินคนเดียวล่ะพ่ะย่ะค่ะ องค์รักไปไหนหมด" ยมทูตถามพร้อมทำความเคารพ
"เราแค่อยากชมเมืองเท่านั้นเองนะ ต้องมีองค์รักด้วยหรอ"
"ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ"
"เรากลับวังละ ตั้งใจทำงานละกาน"

ณ วังขอบฟ้า

"องค์หญิงหนีไปเที่ยวแบบนี้ไม่ได้นะเพคะ เดี๋ยวท่านราชินีก้อว่าเอาหรอก"
"ก้อเราเบื่อนิ" องหญิงน้อยตอบพร้อมทำหน้าเบ้นิดๆ
"ยังไงก้อไม่ได้เพคะ รีบกลับไปเรียนเดี๋ยวนี้เลย"
"ไม่อาวง่า น้าๆๆขอครั้งนี้ครั้งเดียวน้า" องหญิงน้อยพูดพร้อมทำหน้าออดอ้อน
"ไม่ได้เพคะ!!!!!! ไปเดี๋ยวนี้เลย!!!!!!"
"แงงง ไปก้อด้าย"

- - - -- - - - - -- - - - - - - - -- - - - -

"หึๆๆ ยังไม่รู้ฝีมือเรา ขอชะแวบก่อนละนะ" องหญิงน้อยพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์นิดๆ
"อ่าว เห้ย เวทมนต์ชะแวบของเราไม่เคยพลาดนี่นา นี่มานที่ไหนเนี่ย"
"เธอเป็นใครน่ะ" เด็กชายที่เหมือนจะอายุเท่าเธอถาม
"เราชื่อ มีน่าเป็นเจ้าหญิงแห่งเมืองสวรรค์" เจ้าหญิงน้อยทำหน้างงนิดๆ
"งั้นเธอไม่ควรมาที่นี่ รีบกลับไปซะ"
"อะไรกันน่ะ เราจะมาที่ไหนมันก้อเรื่องของเรานะ"
"งั้นก้อตามใจ แต่ในถานะเจ้าชายแห่งเมืองนรก คงปล่อยไว้ไม่ได้"
"งั้นก้อมาสู้กันเลย" เจ้าหญิงองน้อยท้า
"หึๆ กล้าหาญดีนิ งั้นเอาไปเลย"
"กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เจ้าหญิงองน้อยร้อง
"กลับมาก่อน" เจ้าชายสั่ง
"อะไรกันแค่นี้ก้อกลัวละหรอ เจ้าน่ะเป็นเจ้าหญิงได้รึป่าว!" เจ้าชายตะคอก
"เป็นได้สิ อย่ามาดูถูกเรานะ ฮือๆๆๆ" เจ้าหญิงพูดพลางร้องไห้
"เฮือก น นิเจ้าร้องไห้หรอ" เจ้าชายนรกถามอย่างทำตัวไม่ถูก
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" แต่เสียงร้องไห้ก้อยังไม่หยุด
"หยุดเดี๋ยวนี้น้า!!!!!"เจ้าชายร้อง
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงกลับดังขึ้นไปอีก
"เราขอโทษ จะส่งเธอกลับเดี๋ยวนี้ warp" ร่างของเจ้าหญิงหายวับไปทันที

นั่นคือการพบกันครั้งแรกของพวกเขา

- - -- - - -- - - - - - - - - - - --- - - - -

สิบปีผ่านไป

"มีน่า มานี่ซิลูก" เสียงราชินีเรียกลูกของตน
"ลูกน่ะก้อโตแล้ว ก่อนที่จะเป็นราชินีลูกต้องมีคู่ครองก่อน"
"อะไรกันเพคะก้อลูกยังไม่อยากมีคู่ครองนิ"
"แล้วอีกอย่าง แม่คิดว่าลูกโตพอที่จะรู้แล้วล่ะ"

เด๋วมาต่อนะคะ ไปก่อนนะคะ บับบาย