หนึ่งนาที....ที่เราได้รักกัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1

……… "โอ๊ยๆ! ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ" "ค่ะๆ เออ....ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นอะไรค่ะ" "โทษทีนะครับ คือผมรีบอะครับ ขอตัวนะครับ" เด็กผู้หญิงอายุประมาณ24ปี ถูกเด็กผู้ชายอายุไร่เรี่ยกันใส่หมวกสีเขียวเข้ม ชนเข้าอย่างจังระหว่างที่เธอลงจากรถเมล์สายประจำที่เธอนั่งกลับบ้าน จากมหาลัยทุกวัน เธอชื่อว่าเบลล์ อันที่จริง เธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วแหละ ช่วงนี้เบลล์ชินกับการถูกชนแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว มันเดือนกรกฎาคมแล้วหนิ ยิ่งตอนเย็นๆแบบนี้ ลมก็แรง ฟ้าเริ่มมืด ฝนคงใกล้จะตก ทุกคนก็ต้องรีบวิ่งเข้าบ้านกันอยู่แล้ว แต่แปลก ที่เธอดูเหมือนจะไม่รีบเข้าบ้านเลยซักวัน เธอยืนหลบอยู่ที่ตรงต้นไม้ข้างป้ายรถเมล์อยู่ทุกวัน เพื่อที่จะรอผู้ชายคนนึง โอม โอมเป็นคนที่เบลล์รออยู่ทุกวัน ถึงแม้ว่าโอมจะไม่เคยรู้เลยก็ตาม บ้านโอมจะอยู่ห่างจกบ้านเบลล์ เลยไปอีก4ซอย โอมอยู่ซอย12 ส่วนเบลล์ อยู่ซอย8 เบลล์จะเดินตามโอมไปส่งที่บ้านทุกๆวัน เบลล์มีความสุขที่ได้เห็นโอม บางที เบลล์คิดอยากจะไปเดินข้างๆโอมให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ถ้าเบลล์ทำแบบนั้น เบลล์ก็คงไม่ได้เห็นโอมอยู่ข้างหน้าอย่างทุกๆวันที่เคย ถ้าเป็นแบบนั้น เบลล์คงขอที่จะเดินตามหลังโอม แต่ได้เห็นโอมแบบนี้เรื่อยไปดีกว่า แต่ก็ไม่เชิงที่โอมจะไม่รู้เลย ว่ามีคนคอยตามเค้ามา แต่โอมก็ยังไม่แน่ใจซักเท่าไหร่ เพราะโอมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ในซอยนี้เลย ฮะ! โอม วันนี้โอมรีบวิ่งเข้าซอยอย่างที่ไม่เป็นมาก่อน เบลล์ไม่รอช้าที่จะตามโอมไป แต่....เค้าหายไปไหนแล้ว เบลล์วิ่งตามมาถึงที่บ้านโอม ก็ยังไม่เห็นรองเท้าที่โอมถอดไว้ที่หน้าบ้านอยู่เป็นประจำ เธอจึงเดินกลับออกมาจากซอยนั้น ฟ้าเริ่มร้องเสียงดัง เบลล์เริ่มที่จะเร่งฝีเท้าขึ้น เพื่อไม่ให้ต้องกลับบ้านตัวเปียกอย่างเช่นทุกวัน แต่.. ..แต่มันไม่ทันเสียแล้ว สายฝนโหมกระหน่ำเข้าหาเธออย่างรุนแรง นอกจากวันนี้ที่โอมได้วิ่งหายไป แล้ว ฝนก็ตกหนักยิ่งกว่าทุกวันอีก วันนี้คงเป็นวันที่โชคไม่เข้าข้างเบลล์เอาซะเลย เบลล์รีบวิ่งเข้าร้านขายของชำเพื่อไปหลบฝน เพราะวันนี้ ดูท่าเธอคงไม่สามารถเดินฝ่าสายฝนกลับบ้านได้ง่ายๆเหมือนทุกๆวันแน่ๆ ยิ่งเธอใส่เสื้อสีขาวมาด้วยแล้ว คงต้องรอให้ฝนซาซักพัก "ผมไปส่งให้เอาไหม" เสียงผู้ชายคนนึงถามเบลล์ขึ้นมาจากข้างหลัง "ค่ะๆ อะไรนะค่ะ" เบลล์ถามพร้อมกับหันไปมอง เบลล์ที่สั่นจากความหนาวของอากาสภายนอกอยู่แล้ว ยิ่งสั่นเข้าไปอีก เธอไม่กล้าที่จะสบตาเค้า เค้าคือโอม เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ความคิดทั้งหลายพุ่งเข้ามาในหัวเธอ โอมคงรู้ว่าเธอเดินตามมาส่งทุกๆวันแน่ๆเลย วันนี้โอมก็คงจะมาแอบซุ่มดูเธอแน่ๆ โอมคงคิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีแน่ๆเลย ความคิดของเบลล์เริ่มฟุ้งซ่านขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องนั้นก้มหน้า และพูดอะไรไม่ออก เธอหยุดนิ่งไปซักพัก เธอกำลังคิดว่าโอมคงจะกลับไปแล้ว ใช่ๆ โอมไม่มาสนใจเธอหรอก เธอค่อยๆเงยหน้า แล้วลืมตาขึ้น "จะไปกันได้รึยัง มีร่มคันเดียวนะ เบียดกันหน่อยคงไม่เป็นไรนะ" โอมพูดขึ้นมา ขณะที่เค้าก็ยังคงยืนอยู่หน้าเบลล์ "ค่ะๆ....ค่ะไป.... ค่ะๆ" "เอาหมวกใส่ด้วยก็ดีนะ เดี๋ยวเป็นหวัด อะนี่" โอมยื่นหมวกให้เบลล์ "ค่ะๆ ได้ค่ะ....ค่ะ" เบลล์รับหมวกมาสวมไว้ แต่ดูหมวกนี้คุ้นตาจัง "เดี๋ยวมานะไอ้พี" โอมหันไปบอกกับผู้ชายอีกคนนึง ที่กำลังก้มหน้าดูดเป็ปซี่อยู่ข้างๆตู้แช่ "อืม".... น่าแปลกที่คำว่าอืมนั้น มันมีอะไรก็ไม่รู้ ที่เบลล์รู้สึกตะหงิดๆหน่อยๆ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ ฝนเริ่มซาลงไปเรื่อยๆแล้ว "คุณขึ้นรถเมลล์คันเดียวกับผมใช่ไหม" โอมหันมาถามเบลล์ "ค่ะๆ เออ....ค่ะใช่" "นี่คุณ พูดอะไรนอกจากคำว่าค่ะหน่อยได้ไหม" "ค่ะๆ เออ....เออ ได้ค่ะ" "เห้อ! อืมๆ คุณเดินตามผมทำไมทุกวันอะ ผมเห็นนะ" เบลล์หยุดเดินไปซะงั้น โอมรู้แล้ว เธอจะทำยังไงดี ความคิดของเธอเริ่มกลับมาฟุ้งซ่านอีกครั้งนึง "นี่ ผมไม่ว่าอะไรหรอก รีบไปเถอะ ค่ำแล้ว บ้านคุณยู่ซอยไหนหรอ" "ปะ....แปดค่ะ" "พูดอะไรที่ไม่ใช่ค่ะได้ซะที เหอะๆ" โอมจูงมือเบลล์ไป จนถึงหน้าซอย "เดี๋ยวเราวิ่งเข้าไปเองนะ บ้านอยู่ตรงนี้เอง" เบลล์หันไปบอกโอม พร้องชี้ไปที่บ้านของเธอ "อืม ได้ๆ เออ....ผมชื่อโอมนะยินดีที่ดีรู้จักครับ คุณ...." "เบลล์ค่ะ" "แล้วเจอกันครับ" เบลล์รีบวิ่งเข้าบ้านของเธอ วันนี้ที่บ้านคงมีแต่เบน น้องสาวของเธอที่อยบ้านู่ คุณพ่อคุณแม่ คงจะกลับดึกอีกตามเคย เบลล์รีบวิ่งขึ้นห้องของเธอไป แล้วมองดูโอมที่หน้าต่าง แต่เธอไม่เค้าแล้ว เค้าคงจะกลับไปแล้ว ฮะ! หมวก, เธอลืมคืนหมวกโอม แต่คงไม่เป็นไรหรอก ไว้พรุ่งนี้ก็คงทัน ฝนก็เริ่มตกหนักอีกแล้ว เห้อ แต่วันนี้ก็ไม่ใช่วันที่โชคร้ายสำหรับเบลล์ไปซะทีเดียวเชียวแหละ.........