ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part : 1 [Wings]
"ดิส ดิส ดิส...เฮ้ย!เจ้าดิส!"
เสียงอันคุ้นเคยของเพื่อนร่วมงานคนสนิทของผมตะโกนเรียกทำให้ประสาทที่กำลังสะลึมสะลือของผมตื่นตัวเล็กน้อย
"ว้อย...อะไรของแกอีกวะอยู่กันแค่นี้เรียกเบาๆก็ได้" ผมตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองนิดๆ
"โธ่เอ้ย!นี่แกจะทำตัวสบายๆไปถึงไหน รู้มั้ย...นี่!!!" ซองสีขาวๆใบนึงถูกยื่นส่งมาตรงหน้าผม
"รู้มั้ยเนี่ยว่าแกโดนไล่ออก!!!!"
"ไล่ออก!!!??"
"เออ!!"
"นี่...แกล้อเล่นใช่มั้ย!!ชั้นเนี่ยนะจะถูกไล่ออก!!?" สติผมเริ่มตื่น(ตูม)ขึ้นอย่างกะทันหัน
"มุขไม่สร้างสรรแบบนี้ใครมันจะไปเล่น!!"
"โธ่ว้อย!!" สิ้นคำผมรีบกระทืบเท้าจากไปอย่างอารมณ์เสียโดยมีเสียงเพื่อนคอยตะโกนไล่หลังอยู่
"ผู้จัดการครับ!!!!" ผมตะโกนสุดเสียงอันที่จริงอยากจะตะโกนโดยไม่มีหางเสียงด้วยซ้ำ
"คุณดิส...พอดีเลยคือผมกำลังจะแจ้งให้คุณว่า..."
"ผมโดนไล่ออก!!!" ผมตะโกนสุดเสียงใส่หน้าที่นิ่งเฉยนั่น
"อ่า...ใช่คือทางเรามีความจำเป็นเพราะพนักงานในบริษัทมีจำนวนมากเกินไป"
"ก็เลยเลือกที่จะคัดผมออก!!" "โดยไม่คิดว่าผมจะเป็นยังไงงั้นเหรอ!!"
หน้าอันนิ่งเฉยนั้นยังคงสภาพเดิมไม่มีอารมณ์ใดๆปรากฎขึ้นแต่มันยั่วโมโหผมเหลือเกิน
ปึง!! ผมกระทืบเท้าออกไปอีกครั้ง
"ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!"
บางคนว่าการตะโกนสุดเสียงช่วยทำให้สบายใจขึ้นแต่ผมกลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
ลมแรงๆที่สัมผัสได้จากดาดฟ้าพัดเอาเส้นผมของผมยุ่งเหยิงไปหมด
ในเวลาแบบนี้...ทำไม...ผมควรทำยังไง...ผม...
"ไม่สบายใจเหรอ...?"
เสียงอ่อนหวานที่ลอยมาตามลมปลุกให้ผมหันไปตามต้นตอของเสียง
...นางฟ้า...
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ต่อหน้าผม...เธอ...เจ้าของผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนนัยต์ตาสีฟ้าที่อ่อนโยน เธออยู่ภายใต้ชุดที่ขาวบริสุทธิ์ซึ่งเข้ากับปีกสีขาวของเธอยิ่งนัก
"...เธอ...เธอ!!มาทำอะไรที่นี่?" ผมถามขึ้นหลังจากที่เหมือนกับต้องมนต์สะกดไปพักใหญ่
"องครักษ์เทพาสถิต"
"เทพา...?"
"หมายถึงเทพที่คอยปกป้องดูแลคุณไง..." นางฟ้าลอยลงมาใกล้ผมเธอใช้มือของเธอสัมผัมหน้าผมเบาๆแต่ผมกลับสัมผัสได้เพียง..."อากาศ"
"ปกป้อง...งั้นเหรอ?" ผมถอยหลังออกมา "ปกป้องเหรอ...ดูสิ..."
หน้าสวยๆของนางฟ้าสงบลงอย่างเห็นได้ชัดจนเกือบเรียกได้ว่าซีด
"มาทำอะไรเอาป่านนี้ ดูเธอสิ!!!แล้วดูชั้น!!เธอมีปีกที่จะบินไปไหนก็ได้อย่างอิสระแล้วชั้นล่ะ! ชั้นต้องมารอคอยเธออยู่ตรงนี้!ที่นี่! แล้วเธอยังจะมาให้ชั้นเห็นหน้าอีกเหรอ!!?ทำไมไม่บินไปเลยล่ะ ไปตามที่ๆเธอต้องการไง!"
คราวนี้หน้าสวยๆของนางฟ้าเจือไปด้วยน้ำตา เธอกระโจนเข้าใส่ผมอย่างเต็มแรง...แล้วร่างของเธอก็ไปฟุบอยู่ข้างหลังผม...ใช่เธอทะลุตัวผมไป
ผมหันมามองด้วยสายตาเย้ยยันแกมเสียดายเล็กๆ
เธอหันค้อนควับใส่ผมพร้อมดวงหน้าอันสวยงามที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
"ดูสิ!! ชั้น...ปีกของชั้น...ถ้าชั้นทำได้ชั้นยอมแลกปีกอันอิสระของชั้นกับร่างกายที่ไม่ใช่เพียงแค่ธุลีอากาศแบบนี้!!"
นิ่งไปพักใหญ่ๆ ผมปล่อยให้เสียงสะอื้นของเธอดังต่อไปโดยไม่คิดจะหยุดมันแต่แล้วผมก้ยังคงเดินไปใกล้เธอ
"ชั้น...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆชั้นพูดแรงเกินไป" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้นางฟ้าแม้เธอผู้อยู่ต่อหน้าผมจะเป็นเพียงธุลีอากาศ
"เธอ...เข้มแข็งไว้นะ...ไม่สิไม่ใช่แค่เธอชั้นด้วย ชั้นก็จะเข้มแข็งให้มากกว่านี้"
สิ้นคำเสียงสะอื้นของนางฟ้าก็หายไปซะเฉยๆ
"ดิส...นี่แหละที่ชั้นอยากได้ยินแล้วคุณ...ไม่จำเป็นต้องขอโทษชั้นเลยสักนิดเพราะว่าชั้นเกิดมาจากที่นี่..." เธอใช้มือที่ผมสัมผัสไม่ได้แตะที่หน้าผากของผม
"และชั้น...จะอยู่ตรงนี้..." คราวนี้เธอลดมือต่ำลงและแตะที่อกด้านซ้าย "...ที่นี่...ของเธอตลอดไป"
นางฟ้าเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ผมแล้วลอยกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าเมื่อลมแรงๆพัดมาอีกหนเหมือนมันหอบเอาร่างของเธอค่อยๆเลือนหายไป
"เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ..."
คำสุดท้ายที่เธอพูด...ผมทรุดลงที่นั่นแต่ไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยด
"ใช่...เข้มแข็งไว้นะ" ผมรำพึงกับตัวเองด้วยคำพูดของนางฟ้า หรือจะพูดให้ถูกก็คือไม่มีนางฟ้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก เธอนั้นเกิดจากจิตนาการของผมเองทั้งสิ้น
ผมหลับตาลงครู่นึงแล้วหยิบเอารูปที่เคลือบไว้อย่างดีด้วยพลาสติกใสออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของผม สาวงามในรูปที่หน้าตาเหมือนกับนางฟ้าเมื่อครู่แป๊ะผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังส่งยิ้มให้ผม ผมพลิกรูปและอ่านข้อความด้านหลังที่เขียนไว้ด้วยสีแดงด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ "เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ..."
เสียงอันคุ้นเคยของเพื่อนร่วมงานคนสนิทของผมตะโกนเรียกทำให้ประสาทที่กำลังสะลึมสะลือของผมตื่นตัวเล็กน้อย
"ว้อย...อะไรของแกอีกวะอยู่กันแค่นี้เรียกเบาๆก็ได้" ผมตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองนิดๆ
"โธ่เอ้ย!นี่แกจะทำตัวสบายๆไปถึงไหน รู้มั้ย...นี่!!!" ซองสีขาวๆใบนึงถูกยื่นส่งมาตรงหน้าผม
"รู้มั้ยเนี่ยว่าแกโดนไล่ออก!!!!"
"ไล่ออก!!!??"
"เออ!!"
"นี่...แกล้อเล่นใช่มั้ย!!ชั้นเนี่ยนะจะถูกไล่ออก!!?" สติผมเริ่มตื่น(ตูม)ขึ้นอย่างกะทันหัน
"มุขไม่สร้างสรรแบบนี้ใครมันจะไปเล่น!!"
"โธ่ว้อย!!" สิ้นคำผมรีบกระทืบเท้าจากไปอย่างอารมณ์เสียโดยมีเสียงเพื่อนคอยตะโกนไล่หลังอยู่
"ผู้จัดการครับ!!!!" ผมตะโกนสุดเสียงอันที่จริงอยากจะตะโกนโดยไม่มีหางเสียงด้วยซ้ำ
"คุณดิส...พอดีเลยคือผมกำลังจะแจ้งให้คุณว่า..."
"ผมโดนไล่ออก!!!" ผมตะโกนสุดเสียงใส่หน้าที่นิ่งเฉยนั่น
"อ่า...ใช่คือทางเรามีความจำเป็นเพราะพนักงานในบริษัทมีจำนวนมากเกินไป"
"ก็เลยเลือกที่จะคัดผมออก!!" "โดยไม่คิดว่าผมจะเป็นยังไงงั้นเหรอ!!"
หน้าอันนิ่งเฉยนั้นยังคงสภาพเดิมไม่มีอารมณ์ใดๆปรากฎขึ้นแต่มันยั่วโมโหผมเหลือเกิน
ปึง!! ผมกระทืบเท้าออกไปอีกครั้ง
"ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!"
บางคนว่าการตะโกนสุดเสียงช่วยทำให้สบายใจขึ้นแต่ผมกลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
ลมแรงๆที่สัมผัสได้จากดาดฟ้าพัดเอาเส้นผมของผมยุ่งเหยิงไปหมด
ในเวลาแบบนี้...ทำไม...ผมควรทำยังไง...ผม...
"ไม่สบายใจเหรอ...?"
เสียงอ่อนหวานที่ลอยมาตามลมปลุกให้ผมหันไปตามต้นตอของเสียง
...นางฟ้า...
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ต่อหน้าผม...เธอ...เจ้าของผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนนัยต์ตาสีฟ้าที่อ่อนโยน เธออยู่ภายใต้ชุดที่ขาวบริสุทธิ์ซึ่งเข้ากับปีกสีขาวของเธอยิ่งนัก
"...เธอ...เธอ!!มาทำอะไรที่นี่?" ผมถามขึ้นหลังจากที่เหมือนกับต้องมนต์สะกดไปพักใหญ่
"องครักษ์เทพาสถิต"
"เทพา...?"
"หมายถึงเทพที่คอยปกป้องดูแลคุณไง..." นางฟ้าลอยลงมาใกล้ผมเธอใช้มือของเธอสัมผัมหน้าผมเบาๆแต่ผมกลับสัมผัสได้เพียง..."อากาศ"
"ปกป้อง...งั้นเหรอ?" ผมถอยหลังออกมา "ปกป้องเหรอ...ดูสิ..."
หน้าสวยๆของนางฟ้าสงบลงอย่างเห็นได้ชัดจนเกือบเรียกได้ว่าซีด
"มาทำอะไรเอาป่านนี้ ดูเธอสิ!!!แล้วดูชั้น!!เธอมีปีกที่จะบินไปไหนก็ได้อย่างอิสระแล้วชั้นล่ะ! ชั้นต้องมารอคอยเธออยู่ตรงนี้!ที่นี่! แล้วเธอยังจะมาให้ชั้นเห็นหน้าอีกเหรอ!!?ทำไมไม่บินไปเลยล่ะ ไปตามที่ๆเธอต้องการไง!"
คราวนี้หน้าสวยๆของนางฟ้าเจือไปด้วยน้ำตา เธอกระโจนเข้าใส่ผมอย่างเต็มแรง...แล้วร่างของเธอก็ไปฟุบอยู่ข้างหลังผม...ใช่เธอทะลุตัวผมไป
ผมหันมามองด้วยสายตาเย้ยยันแกมเสียดายเล็กๆ
เธอหันค้อนควับใส่ผมพร้อมดวงหน้าอันสวยงามที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
"ดูสิ!! ชั้น...ปีกของชั้น...ถ้าชั้นทำได้ชั้นยอมแลกปีกอันอิสระของชั้นกับร่างกายที่ไม่ใช่เพียงแค่ธุลีอากาศแบบนี้!!"
นิ่งไปพักใหญ่ๆ ผมปล่อยให้เสียงสะอื้นของเธอดังต่อไปโดยไม่คิดจะหยุดมันแต่แล้วผมก้ยังคงเดินไปใกล้เธอ
"ชั้น...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆชั้นพูดแรงเกินไป" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้นางฟ้าแม้เธอผู้อยู่ต่อหน้าผมจะเป็นเพียงธุลีอากาศ
"เธอ...เข้มแข็งไว้นะ...ไม่สิไม่ใช่แค่เธอชั้นด้วย ชั้นก็จะเข้มแข็งให้มากกว่านี้"
สิ้นคำเสียงสะอื้นของนางฟ้าก็หายไปซะเฉยๆ
"ดิส...นี่แหละที่ชั้นอยากได้ยินแล้วคุณ...ไม่จำเป็นต้องขอโทษชั้นเลยสักนิดเพราะว่าชั้นเกิดมาจากที่นี่..." เธอใช้มือที่ผมสัมผัสไม่ได้แตะที่หน้าผากของผม
"และชั้น...จะอยู่ตรงนี้..." คราวนี้เธอลดมือต่ำลงและแตะที่อกด้านซ้าย "...ที่นี่...ของเธอตลอดไป"
นางฟ้าเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ผมแล้วลอยกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าเมื่อลมแรงๆพัดมาอีกหนเหมือนมันหอบเอาร่างของเธอค่อยๆเลือนหายไป
"เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ..."
คำสุดท้ายที่เธอพูด...ผมทรุดลงที่นั่นแต่ไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยด
"ใช่...เข้มแข็งไว้นะ" ผมรำพึงกับตัวเองด้วยคำพูดของนางฟ้า หรือจะพูดให้ถูกก็คือไม่มีนางฟ้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก เธอนั้นเกิดจากจิตนาการของผมเองทั้งสิ้น
ผมหลับตาลงครู่นึงแล้วหยิบเอารูปที่เคลือบไว้อย่างดีด้วยพลาสติกใสออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของผม สาวงามในรูปที่หน้าตาเหมือนกับนางฟ้าเมื่อครู่แป๊ะผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังส่งยิ้มให้ผม ผมพลิกรูปและอ่านข้อความด้านหลังที่เขียนไว้ด้วยสีแดงด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ "เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น