บันทึกรักใสๆของยัยต้นข้าว

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 การเจอกันครั้งแรก

ณ สวนกุหลาบแห่งหนึ่ง ฉันกับพี่เอสนั่งอยู่บนม้านั่งสีขาว ที่รายล้อมไปด้วยพุ่มกุหลาบสีแดงอันสวยงาม ภายใต้พระจันทร์เต็มดวง โอ้ว บรรยากาศช่างโรแมนติกมากๆเลย

"ต้นข้าวครับ พี่มีอะไรจะบอก"พี่เอสทำหน้าหล่อมากๆ (ไม่หรอกจริงๆเค้าก็หล่ออยู่แล้ว ก็เค้าเป็นดาวมหาลัยนิ ไม่หล่อได้ไงล่ะ)

"พี่เอสมีอะไรจะบอกต้นข้าวคะ"ฉันถามด้วยเสียงอัน ลิตเติ้ล ว้อย ของฉัน(ไม่ได้แอ๊บเสียงน่ะ ฉันเสียงเล็กอยู่แล้ว)

"คือว่าพี่…"อะไรเล่าอยากรู้น่ะเนี่ย

"ว่ามาสิคะ" ฉันทำหน้างงๆ แล้วก็คิดอะไรเล่นๆ เอะ รึว่าพี่เค้าจะ…

"พี่ชอบต้นข้าวน่ะ เป็นแฟนพี่มั้ยคับ" โอ้ว ช็อคค่ะ เป็นเหมือนที่ฉันคิดไว้เลยค่ะ โอ้ว มายก๊อด เราใจตรงกันเหรอเนี่ย  ไม่อยากจะเชื่อเลย รึความมานะพยายามในการแอบมองพี่เค้ามาร่วม 2 ปี กับอีก 35วันจะสัมริดผล ฉันยิ้มแก้มแทบปริ เหมือนกับว่าถูกหวย หลายสิบล้าน

"ค่ะ" ฉันตอบด้วยเสียงอายๆ    สักครู่พี่เอสก็ยื่นช่อกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ให้ฉัน ฉันหน้าแดงด้วยความอาย

"นี่ของขวัญชิ้นแรกจากพี่ ในฐานะแฟนพี่น่ะครับ" กรี๊ด วินาทีนั้นขอบอกเลยน่ะค่ะว่าดีใจมากๆเลยและในเวลานั้นเองตอนที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้ ทันใดนั้นเอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่ง มาจากไหนก็ไม่รู้มาคว้ามือฉันแล้วดึงตัวฉันมาโอบกอด แล้วตะโกนบอกพี่เอสว่า

 "ผู้หญิงคนนี้แฟนฉันน่ะเว้ย แกอย่ายุ่ง " อ้าว งงเลยสิค่ะทีนี้ ฉันไปเป็นแฟนกะแกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ

"ไอ้บ้า ใครแฟนแก ปล่อยฉันน่ะ " ฉันพยายามดิ้น แต่ดิ้นไม่หลุดอ่ะ(ก็มันเป็นผู้ชายหนิ แถมแรงเยอะยังกะหมีควายแนะ) 

"ปล่อยแฟนฉันน่ะเว้ย" พี่เอสตะโกนออกมาด้วยความโกรธ หลังจากที่เห็นว่าแฟน(ที่น่ารัก)ของพี่เอฟ กำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น

"ฮึฮึ แน่จริงแกก็ตามมาสิ"อยู่ๆก็มีปีกสีขาวอันใหญ่คล้ายๆปีกนกโผล่มาจากหลังไอ้บ้านั่น แล้วมันก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยมีฉันอยู่ในอ้อมกอดของมัน ทิ้งให้พี่เอสยืนเหวอ ด้วยความตกใจ

"กรี๊ด ไอ้บ้าปล่อยฉันน่ะ" มันก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะลดความเร็วในการบินของมันเลย

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

"ไอ้ข้าวๆแก เป็นอะไรว่ะ ร้องกรี๊ดๆอยู่ได้" ต้นอ้อ พี่สาวสุดสวยของฉันเดินมาเคาะประตูถาม ดิฉันจึงได้สติหันมามองรอบๆตัว อ้าว ไม่ใช่บนท้องฟ้า นี่นา ที่แท้ก็ฝันนี่เอง เฮ้อ โล่งอกไปที(แต่ก็แอบเสียดายน่ะ อุสาห์ได้เป็นแฟนกะคุณพี่เอสสุดหล่อล่ะ อิอิ)

"ต้นข้าว เอ๊ย ตื่นมากินข้าวได้แล้วลูก"เสียงอันหนักหน่วงของคุณนายสมประสงค์แม่ของฉัน เรียกให้ตื่นจากการนอนหลับอีกรอบนึง

"แป็ป น่ะค่ะแม่ เดี๋ยวหนูลงไปกินค่ะ"  ฉันพูดด้วยเสียงงัวเงีย โอย ได้เวลาลุกออกจากเตียงอันแสนนุ่มของฉันซักทีแล้วเหรอเนี่ย  โหยย ยังนอนไม่ค่อยอิ่มเลย แต่พอมองไปที่นาฬิกาเท่านั้นแหละค่ะ  เจ็ดโมงเช้าแล้ว ตายล่ะฉัน จะไปเรียนทันมั้ยเนี่ย  ดิฉันรีบสปีดเร็วกว่านรกไปอาบน้ำแล้วก็ลงไปกินข้าว

พอเริ่มกินข้าวได้สักพักนึงแม่ก็ถาม

"จะไปเรียนทันมั้ยล่ะลูก บ้านเรากับมหาลัย ก็ไม่ได้ใกล้กันเลยน่ะ"คุณแม่ของอิฉันพูดด้วยเสียงอันห่วงใย

"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณแม่ ระดับไอ้ข้าวซะอย่าง ไม่พลาดอยู่แล้ว อิอิ" ฉันตอบด้วยความมั่นใจ

"ให้มันจริงเถอะน่ะ คุณจิราพร"คุณพ่อผู้ซึ่งใช้เวลาทั้งเช้าอยู่กับหนังสือพิมพ์ 8ฉบับมีทั้ง เดลีนิวส์ ไทยรัฐ ข่าวสด คม ชัด ลึก และอื่นๆพูดขึ้นมา (โอ้โห เรียกชื่อจิงฉันซะด้วย)

"แน่นอนค่ะพ่อ ไปเรียนแล้วน่ะค่ะพ่อแม่" ฉันตอบด้วยความมั่นใจอีกที

"อืม" เสียงของผู้เป็นพ่อแม่ดังขึ้นพร้อมกัน ดิฉันจึงรีบวิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถเมย์ เพื่อไปยังมหาลัยด้วยความรวดเร็ว

ระหว่างที่อยู่บนรถเมย์นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ก็ฉันอยากเดินเข้าไปบอกรักเธอ แม้รู้ว่าเธอไม่เคยจะสนใจ เพราะฉันก็เป็นแค่คนอื่นทั่วไป ที่หลงรักเธอใช่มั้ย"

โอ้โห เพลง เลิฟยูจัง ของสาวๆบัสมิวสิกซะด้วย เพลงโปรดฉันเลย ว่าแต่ทำไมมันไม่รับโทรศัพท์ซะทีเนี่ยยัยเจ้าของอ่ะ

"ให้ชั้นได้เอ่ยหนึ่งคำที่สำคัญ แม้รู้ว่ามันอาจทำให้เสียใจ ให้ชั้นได้บอกความจริงที่เก็บเอาไว้ เธอจะรับฟังใช่มั้ย เพราะชั้นแอบรักเธอ" อ้าวยังไม่รับอีก สงสัยยัยเจ้าของเครื่องมันหูหนวกหล่ะมั้งเนี่ย หรือไม่งั้นก็กะจะฟังเพลงซัก 10รอบก่อนมั้งแล้วถึงรับ แต่เอะ ทำไมคนอื่นๆเค้าหันมามองที่ฉันอ่ะ หรือว่า … ฉันรีบคว้าในกระเป๋าแล้วฉันก็เอามือถือออกมา โอ้ว ใช่จริงๆด้วย มือถือ ฉันเอง แฮ่ๆๆ ลืมไปว่าเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าแล้ว พอเห็นเป็นเบอร์ยายเอ็มฉันจึงกดรับทันที

"ฮัลโหล" ฉันรับสายอย่างอายๆ(ไม่อายได้ไงล่ะ คนเกือบทั้งรถเมย์ หันมามองหน้าฉันนิ )

"ทำไมรับสายช้ายังงี้ จ๊ะ ยัยข้าว"ยัยเอ็ม คุณหนูไฮโซที่สวยมากๆมีดีกรีเป็นถึงหลีดมหาลัย ซึ่งความสวยของเธอนั้นแปรผันตรงกับฐานะของเธอ เพราะเธอรวยมากๆ ชั้นยังเคยได้ยินข่าวมาว่าเธอเปลี่ยนมือถือบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงในของเธอด้วยซ้ำ สงสัยจะจริงอ่ะ เพราะไม่เคยเห็นหล่อนจะใช้มือถือเครื่องเดิมเลย ประมาณว่าเครื่องไหนออกใหม่เนี่ย เธอจะมีอยู่ในกำมือเสมอๆ ไม่รู้ฉันไปรู้จักกะใยนี่ได้ยังเหมือนกัน

"โทดทีเผอิญมันอยู่ในประเป๋าอะจ๊ะ หยิบยากอ่ะ"จะบอกว่าจำเสียงเรียกเข้าของตัวเองไม่ได้ก็กระไรอยู่

"อืมๆ ว่าแต่เมื่อไหร่เธอจะมาถึงมหาลัยจ๊ะเนี่ย รอนานแล้วน่ะ"โห ยัยนี่ก็เร่งเชียว

"เดี๋ยวก็ถึงแล้วจ๊ะ"ฉันตอบกลับไป

"โอเค งั้นเจอกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะเหมือนเดิมน่ะจ๊ะ บาย ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…."

เอาอีกแล้วยัยนี่ นี่เป็นนิสัยเสียอย่างเดียวของยัยเอ็มเลยคือถ้าเธอพูดเป้าหมายสำคัญของเธอเสร็จเมื่อไหร่หล่ะก็  เธอจะวางสายทันที แต่เอาเหอะฉันให้อภัยเธอได้อยู่แล้ว จ๊ะเพื่อนสาว

และแล้วรถเมย์ก็มาถึงหน้ามหาลัย ทันทีที่ถึงมหาลัย ฉันจึงรีบบึ่งไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะเลย แต่ด้วยความที่รีบผสมกับความซุ่มซ่ามของดิฉัน(เฮ่อๆๆ นิสัยส่วนตัวอ่ะค่ะ)ฉันก็ไปสะดุดก้อนหิน แล้วล้มลง ก่อนจะล้มนั้น ดิฉันไม่ลืมเกรียว 2 รอบ ให้สมกับเป็นนักเรียนบัลเลย์ รัสเซีย คลาสเอซ่ะหน่อย(ล้อเล่นน่ะ) เผอิญดันล้มไปชนกะใครก็ไม่รู้ ทำให้หนังสือเค้าตกระนาวเลย (เฮ้อ ซวยจริงๆ) ฉันจึงไม่ลืมเอ่ยคำขอโทดด้วยเสียงอันเล็กๆของฉัน

"ขอโทดน่ะค่ะ" ฉัน พูดพร้อมกับก้มหน้าหยิบหนังสือ ให้เค้าแต่เอะ หนังสือเรียนเล่มเดียว อีกหลายๆเล่มนั้นเป็น หนังสือเพนเฮ้า ทั้งนั้นเลยนิ โอ้โห ไอ้นี่ลามกว่ะ(คิดในใจน่ะไม่ได้ว่าเค้าออกไปน่ะ)

"นี่ค่ะ ของคุณ" ฉันส่งหนังสือให้เค้า พร้อมกับเงยหน้าไปมอง

พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ โอ้ว มาย ก๊อด  ผิวขาวยังงี้ ทรงผมอย่างงี้ ตาคมอย่างงี้ ปากบาง(หน้าจูบ)อย่างงี้ จมูกโด่งดั่งเขาเอเวอร์เรส ยังงี้ ความทรงจำในฝันนั้นประดังเข้ามาเลยค่ะ นี่มันไอ้บ้าที่กอดฉันในฝันนิ ฉันแทบน้ำลายฟูมปากพร้อมทั้งอึ้ง ไป 10 วินาที (จริงๆน่ะ)

"คุณเป็นอะไรรึเปล่าคับ" ไอ้ปีศาจในฝันฉันถามออกมา พลางเดินเข้ามาหาฉัน

"กรี๊ด อย่าเข้ามาน่ะ" ฉันหวีดร้องขึ้นมา พลางกับปาหนังสือใส่เค้าแล้ววิ่งหนีไปยังโต๊ะของเพื่อนๆด้วยความกลัว

"อ้าว กูทำอะไรผิดว่ะ"ชัยกฤษณ์ หนุ่มเหนือ ตาคม ผมตรง พูดขึ้นพลาง ก้มลงไปเก็บหนังสือ

"มาแล้ว เว้ย กาแฟกระป๋องคราบบบ "ประกิตหนุ่มผมทองตัวสูงหน้าตี๋เพื่อนของเค้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหา

"เอ้า หนังสือแกที่ฝากไว้ไอ้กิต"ชัยบอกกะกิต

"ขอบใจว่ะไอ้ชัย ถ้าไม่ฝากแกไว้คงถือมาไม่ได้แน่เลยว่ะ ตั้ง 8 กระป๋อง"

"ไม่เป็นไรหรอก เพราะแกอุสาห์เลี้ยงน้ำพวกเรานี่หว่าตั้งคนล่ะ 2 กระป๋อง จิงมั้ยไอ้กล้า ไอ้ต้น"

"จริงๆ"หนุ่มหน้ากลมผมตรง พร้อมกับแว่นทรงเหลี่ยม นามว่าต้น กะ อีกหนุ่มเหนือ แต่หน้าดันเหมือนเด็กญี่ปุ่นชิบ มีนามว่ากล้า เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน

"เฮ้ย ข้าว่าเรารีบไปเรียนกันเถอะ วันนี้เรียนกะสาวๆคณะมนุษย์ อิ้งด้วยน่ะเว้ย นานๆทีที่พวกเด็กวิศวะอย่างพวกเราจะได้เรียนกะคนน่ารักๆอย่างนั้นน่ะเว้ย"ไอ้กิตพูดขึ้น

"เออว่ะ งั้นพวกเรารีบไปกันเหอะ"พูดจบหนุ่มๆวิศวะก็รีบเดินทางไปเรียนทันที

"เป็นอะไรยัยข้าว วิ่งเหมือนหนีผีมาอย่างงั้นแหละ" ยัยแอน สาวหน้าไทย(แต่ใจอีสาน) ที่ชื่นชมผลงานเพลงของป้ามาราย แครี่ เหลือเกิน ไม่ว่าป้าแกจะร้องยังไง เต้นยังไง ยัยแอนของเราทำได้หมดจนพวกฉันเลยตั้งฉายาให้เธอว่า แอนลาย แครี่ ศรีอีสาน(เนื่องจากหน้าตาของเธอนั่นเอง)  ยัยแอนจ๋าฉันอยากจะบอกแกว่า ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละแกเอ๋ย

"ไม่มีอะไรหรอกแก รีบๆไปเรียนกันเหอะ วันนี้เรียนกะไอ้พวกวิศวะด้วย ถ้าไปช้าเด๋วได้นั่งที่ใกล้ๆมันขึ้นมาซวยนะแก ยิ่งได้ข่าวว่ามีแต่เถื่อนๆอ่ะ" ฉันพูดพร้อมกับลากเพื่อนๆไปยังห้อง1027 ทันที

ระหว่างทางเราต้องเดินผ่านห้องต่างๆ ตั่งแต่ห้อง1022 1023 1024  เด๋วก่อนน่ะ ห้อง1024นี้มันห้องที่พี่เอสเรียนอยู่นิ เด๋วขอแอบดูซะหน่อยดีกว่า โอ้ว เจอเป้าหมายของเราแล้วค่ะ วันนี้นั่งอยู่แถวที่ 5โต๊ะตัวที่ 4 นับจากขวามือ โห วันนี้ก็น่ารักอีกแล้วน่ะค่ะพี่เอสขา 

"อีกแล้วน่ะยัยข้าวไปแอบมองเค้าอีกล่ะ"ยัยสาวไฮโซ พูดขึ้นมา ทำไมย่ะฉันแอบมองหน่อยไม่ได้หรือไง

"แกก็เห็นอยู่นี่หว่า ว่าเค้ามีแฟนแล้ว นั่นไงพี่เชอรรี่ แฟนพี่แก นั่งอยู่ข้างๆกันอ่ะ"ยัยแอนพูดขึ้นมาสมทบ มาพูดถึงพี่เชอรรี่กันบ้างเหอะ  พี่เชอรรี่ สาวสวยในมหาลัย เธอเป็นถึงMiss voteของมหาลัย 2 ปีซ้อนล่ะ ก็น่าจะได้อะ ทั้งสวย เรียนเก่ง นิสัยดีมากๆ โห เราไม่มีอะไรสู้เค้าได้เลยนี่หว่า ฮือๆ เศร้าใจจัง

"เฮ้ยแก อีก 5 นาทีได้เวลาเรียนแล้วน่ะเว้ย" แหม ยัยนี่เร่งซ่ะ

"อืมๆ ไปก็ได้"ไม่อยากเห็นภาพบาดตาอีกต่อไปแล้ว(มันบาดใจเหลือเกิน  อิอิ)

พอไปถึงห้องเรียน อ้าว ทำไมวันนี้คนมันน้อยจังว่ะ เออๆ เอาเหอะก็ถือว่าโชคดีก็แล้วกัน ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปจองที่อย่างร็วดเร็ว อา ได้ที่แถว 5 ที่เดิมเว้ย ก็ดีว่ะ อย่างน้อยก็ไม่อยู่หน้าจนเกินไป  แล้วก็มีคนเดินเข้ามาเรื่อยๆ ฉันมองผ่านๆไปที่ประตูทางเข้า(เผื่อจะเจอคนหล่อๆบ้าง อิอิ)คนแล้วคนเล่า แล้วก็มีคนหนึ่งที่สะดุดตามาก ๆ มันคือ ไอ้ปีศาจในฝันชั้นเองแหละ ฮือๆเรียนกะมันด้วยเหรอเนี่ย โอย อยากโดดวิชานี้จังเลย  แต่มองไปมองมา มันก็หล่อเหมือนกันนี่หว่า (อิอิ)อีกอย่าง เราก็แค่ฝันถึงเค้า แล้วเอามาทึกทักเอาว่าเค้าเป็นปีศาจได้ไงอ่ะ โอย เริ่มรู้สึกผิดแล้วน่ะเนี่ย  ดันไปปาหนังสือใส่เค้าด้วยอ่ะ แล้วพวกนี้ก็เดินไปนั่งแถว 3 หน้าพวกชั้นแค่ 2แถวเอง

"เป็นอะไรจ๊ะ ยัยข้าว มองซะตาไม่กระพริบเชียว"ยัยเอ็ม(ไฮโซ)พูดขึ้นมา

"สงสัยมันจะแอบชอบใครอีกมั้ง อิอิ"น่าน ยัยเอ็มเพื่อนฉันแซวชั้นอีก

"ยัยข้าว ยัย เอ็ม แกดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อโครตๆ สเป็กเลย ทั้ง ขาว ทั้ง ตี๋ โหย ยังงี้น้องแอนชอบค่ะ อิอิ"เอาอีกแล้วนะยัยแอน แต่ยัยนี่จีบใครก็ไม่เคยพลาดเหมือนกัน ไม่รู้มันไปทำอีท่าไหน ผู้ชายเสร็จมันทุกคน สักวันชั้นจะให้ยัยนี่สอน อยู่เหมือนกัน ไอ้วิชา อ่อยศึกษาเนี่ย เผื่อจะมีผู้ชาย(หล่อๆ)มาหลงชั้นบ้าง อิอิ

"เอาเถอะจ๊ะ น้องแอนสุดสวย อิอิ"ฉันทำหน้าล้อเลียนยัยแอน ทำให้พวกเราหัวเรอะกันพักนึง แล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอนตามเสตบเดิม

เฮ้ย เรียนเสร็จซะที เหนื่อยจริงๆเลย วันนี้อาจารย์ก็ใส่แหลกเลยเหมือนเดิม ดิชั้นก็งงนิดหน่อยค่ะ อุสาห์ใช้สมองอันน้อยนิดมหาศาลทำความเข้าใจแล้วน่ะเนี่ย แต่ก็เอาเหอะ ยังไงเกรดฉันก็ไม่ต่ำกว่า 3.5มา 2 ปีแล้วแหละ(แต่ทำไมวิชานี้ได้น้อยจังว่ะ แค่ C+ เอง)ยังไงเทอมนี้ก็ต้องไม่ตกไปกว่าเก่าสิ ฉันพยายามคิดปลอบใจตัวเอง พลางๆเก็บของลงกระเป๋า

"เฮ้ย ยัยข้าว ยัยแอน รีบๆเก็บของเร็ว ฉันหิวข้าว"ได้เลยจ๊ะคุณเพื่อน เพราะฉันก็หิวเหมือนกัน ตาลายจนจะเห็นหัวยัยเอ็มเป็นลูกชิ้นแล้ว

"อืมๆ"ฉันกะยัยแอนพูดขึ้นมาพร้อมกัน

แล้วพวกฉันก็รีบออกจากห้อง ระหว่างที่เดินลงไป ยัยแอนก็ล้มลงไปชนกะไอ้หนุ่มหน้าตี๋(ที่เธอหมายตาเอาไว้นั่นแหละค่ะ) ดัง ปลั้ก จนทำให้ยัยแอน กะ หนุ่มหน้าตี๋คนนั้นล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

"โอ้ย"เสียงไอ้หน้าตี๋ดังขึ้น

"เป็นอะไรรึเปล่าไอ้กิต"เพื่อนของไอ้หน้าตี๋พูดออกมา

"อุ้ย ขอโทดค่ะ"ยัยแอนทำเสียงหน้ารักสุดตีน ทำหน้าโนเนะ สุดๆ โปรดเสน่ห์สุดชีวิต

"เป็นอะไรรึ เปล่าครับ แล้วคุณ…"หนุ่มหน้าตี๋ถามขึ้นมา

"ไม่เป็นไรค่ะ"ยัยแอนพูดออกมา อืมๆ โอเค พวกฉันเข้าใจล่ะ ที่ยัยแอนทำอย่างงี้ก็เพราะว่าอยากหว่านเสน่ห์ไอ้หน้าตี๋นี่เอง โอ้โห ไม่ค่อยจะลงทุนเลยน่ะ เอาซะเลือดออกเลยเพื่อนสาว

"ยัยแอน ! เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ มีเลือดออกด้วย โอย ฉันจะ…"แล้วยัยเอ็มของเราก็เป็นลมค่ะ อ๋อ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอไม่เรียนพยาบาล เห็นบอกว่าอยากเรียนตั้งแต่เด็ก สงสัยเพราะว่าเธอเป็นโรค บลัด โฟว์เบี่ย นี่เอง(โรคเห็นเลือดไม่ได้อ่ะ มั่วๆเอาน่ะ ไม่ถูกก็อย่าว่ากัน)

"ยัยเอ็ม"ฉัน กะ ยัยแอนพูดด้วยความตกใจพร้อมๆกันค่ะ

"เด๋วผมพาไปห้องพยาบาลน่ะคับ" เพื่อนของคนที่ชื่อกิต(ที่ฉันเห็นในฝันอ่ะ) อาสาจะช่วย พวกฉันก็พยักหน้าแล้วเค้าก็อุ้มยัยเอ็มไปห้องพยาบาลโดยมีพวกฉันตามไปด้วยทันที

          พอไปถึงห้องพยาบาล พี่พยาบาลก็ตรวจให้ทันที เมื่อพี่พยาบาลตรวจเสร็จเค้าก็บอกกะพวกชั้นว่า ไม่เป็นไร แต่ที่ยัยเอ็มสลบเนี่ย เพราะหิวข้าว ผสม กับช็อคที่เห็นเลือดแค่นี่เอง เดี๋ยวก็ฟื้น พวกชั้นเลยโล่งอก ช่วงที่ชั้นกำลังจะมองไปที่ประตู ดันไปสบตากะคุณปีศาจ เอ้ย เพื่อนของคนชื่อกิต(คนในฝันชั้นนั่นเอง) ฉันเลยเดินไปหาเค้าเพื่อขอโทด

"ขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยพาเพื่อนฉันมาส่งที่นี่ แล้วก็ขอโทดน่ะค่ะ ที่ปาหนังสือใส่คุณตอนเช้าอ่ะค่ะ"ฉันกล่าวขอโทดด้วยสีหน้าสำนึกผิด

"อืม ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ"เค้าพูดขึ้นมา อ้าว ถามชื่อฉันไปทำไมเนี่ย แต่เอาเหอะ บอกก็ได้

"ฉันชื่อ ต้นข้าวค่ะ แล้วคุณละค่ะ ชื่ออะไร"ฉันถามกลับคืน(ถามเพื่อเป็นมารยาทเฉยๆน่ะ)

"ผมชื่อ ชัยครับ"เค้าพูดขึ้นมา แล้วสักครู่ยัยเอ็มก็ฟื้นขึ้น

"หิวจนสลบเลยน่ะแก"ยัยแอนแซวขึ้นมา

"เป็นไงบ้างยัยเอ็ม"ฉันถามด้วยความห่วงใย

"ไม่เป็นไรอ่ะ แต่ตอนนี้หิวข้าวว่ะ"ยัยเอ็มพูดซะทำให้พวกฉันขำเลย โห ยัยคนป่วย ตื่นมาก็หิวเลยน่ะ

"งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ บายครับข้าว"นายชัยพูดขึ้นมา

"ค่ะ"ฉันพูดตอบ แล้วชัยก็เดินออกไป

"โหย จีบกันเห็นๆเลยน่ะย่ะ"ยัยแอนแซวอีกแล้ว

"อะไร ใครจีบกัน"ยัยเอ็มถามด้วยความสงสัย

"ก็ยัยข้าวน่ะสิ เมื่อกี้เดินเข้าไปคุยกะหนุ่มหล่อแล้วก็มีการถามชื่อกันด้วยน่ะเธอ"ยัยแอนบอกยัยเอ็ม

"เดี๋ยวนี้ร้ายน่ะยัยข้าว"ยัยเอ็มแซวอีกคน

"บ้าเหรอ นี่ๆ เด๋วเล่าให้ฟังเลยก็ได้"    ฉันก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยพวกนี้ฟัง พอเล่าจบพวกมันหัวเรอะกันใหญ่เลยอ่ะ

"5555 แกบ้ารึเปล่าว่ะ ฝันก็ส่วนฝันดิเอามาปนกันทำไมว่ะ"ยัยแอนพูดพลางหัวเรอะใหญ่เลย

"เออ ใช่ว่ะ สงสัยยัยนี่จะเพี้ยน 5555"น่าน ยัยเอ็มมีการพูดสมทบอีก

"แต่น่าอิจฉาน่ะ มีคนหล่อมาขอเบอร์เนี่ย"ยังมีการแซวฉันอีกยัยเอ็มนิ

"เออๆเอาเถอะค่ะเพื่อนๆขาฉันหิวข้าวแล้ว พาฉันไปกินข้าวที ได้โปรด" ฉันเลยกล่าวเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้ท้องของดิฉันค่ะ

"อืมๆ ไปกันเหอะ"แล้วพวกฉันก็เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารทันที