แฮร์รี่ Vs เฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #1 : รัก

สายลมอ่อนๆพัดเบา......เหมือนในวันนั้น   เขากอดเธอแน่นราวกับไม่ยอมจะให้เธอจากไปไหน   มือที่โอบไหล่บางนั้นไว้สั่นระริก   เสียงลมหายใจของทั้งสองแผ่วเบา   เธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขามองไปที่เบื้องหน้า........ฟ้าสีดำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีครามสวย.....เธอยิ้มอย่างมีความสุข   ใบหน้าของเธอแนบอยู่กับแผ่นอกของเขา   เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของเขา......มือของข้างหนึ่งวางไว้บนแผ่นอกของเขาเพื่อสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจ   มืออีกข้างถูกเขาเกาะกุมเอาไว้แน่น

ในตอนนี้.......ช่วงเวลาที่ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน.......ทำให้เขาหวนนึกไปถึงวันนั้น   มันเป็นความทรงจำที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข.........วันเวลาที่เขาและเธอได้อยู่ด้วยกัน

‘มันจะเป็นอะไรมั้ยนะ  ถ้าฉันจะบอกความรู้สึกไปให้เธอรู้   แล้วถ้าเธอไม่ได้คิดแบบที่ฉันคิด.....ความสัมพันธ์ของเราจะยังคงเดิมอยู่มั้ยนะ  แต่ใจฉันก็หวังลึกๆอยู่แล้วให้เธอมีความรู้สึกแบบเดียวกับฉัน   ฉันสามารถสาบานต่ออะไรก็ได้ว่าฉันยินดีที่จะมอบทุกอย่าง.......เพื่อปกป้องรอยยิ้มของเธอ’ ความคิดในสมองกำลังแล่นไปไกล........ไกลถึงเธอคนนั้น....ที่ยืนอยู่ด้านล่างนั่น   ภาพของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาสีมรกตใต้กรอบแว่น   เขาม้วนปอยผมสีดำยุ่งไปมาอย่างใช้ความคิด.......ท่าทางครุ่นคิดแบบนี้มีเธอคนนั้นเป็นต้นแบบที่เขาลอกเลียนมา   แม้ใครๆต่างพากันชื่นชมความกล้าของเขาในฐานะเด็กชายผู้รอดชีวิต   แต่หารู้ไม่.....ความกล้านั้นหายไปทันทีเมื่อดวงตาของเธอจ้องมาที่เขา

จะทำยังไง  เฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์  เด็กสาวแสนรอบรู้ผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสวยและผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนสลวยรับรู้ความรู้สึกที่อยู่ในใจของเขา   ทุกอย่างของเธอทำให้  แฮร์รี่  พอตเตอร์   เด็กชายผู้รอดชีวิตหลงรัก   แต่สิ่งที่ตราตรึงอยู่ในจิตใจของเขามากที่สุดคงจะเป็นรอยยิ้มสดใสที่เหมือนกับจะปลุกทุกชีวิตที่หลับใหลบนโลกได้ 

แฮร์รี่มีสิทธิ์ที่จะเดินเข้าไปหาเธอ.....แต่เขาไม่รู้ว่าเขามีสิทธิ์ที่จะรักเธอหรือไม่   รอยยิ้มสดใสนั้นบางทีอาจจะไม่ได้มีเพื่อแฮร์รี่คนเดียว   ทำอย่างไรเขาถึงจะเป็นผู้ครอบครองรอยยิ้มนั้นได้ล่ะ

จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเด็กหนุ่มยังไม่เคยบอกความรู้สึกไปให้เธอรับรู้   ทั้งที่มันอัดแน่นอยู่ในใจของเขาเหมือนกับรอคอยเวลาจะระเบิดอยู่ทุกครั้ง

.......เธอเดินจากตรงนั้นไปแล้ว  แฮร์รี่ถอนหายใจ....พลางคิดอยากจะเขกหัวตัวเองสักล้านครั้ง   แค่เดินเข้าไปบอกความรู้สึกกับเธอเขาก็ทำไม่ได้   แล้วทำไมตอนสารภาพรักกับโช  แชง  เขาถึงทำได้อย่างไม่ขัดเขิน   ก็เพราะเขาไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งเท่านี้น่ะสิ

“งี่เง่า” แฮร์รี่พึมพำ   เขายกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง   ใครมาเห็นเข้าคงจะคิดว่าเขาเป็นบ้า  แต่......โธ่เอ๊ย!

“ฮะ....ฮะ  แฮร์รี่....ฮิๆ   เธอเป็นอะไรน่ะ” เสียงหัวเราะสดใสดังอยู่ด้านหลัง   แฮร์รี่จำได้! เขาหันกลับไปทันที   ใช่อย่างที่เขาคิด.....เธอยืนยิ้มขบขันอยู่ตรงนั้น   คงจะตลกท่าทางขยี้หัวแบบคนบ้าของเขา

“ตัวกรินดิโลว์หลุดเข้าไปในหัวเธอเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มและเดินผ่านแฮร์รี่ไป   เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งและหยิบหนังสือปกหนาเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน   แฮร์รี่ยังสังเกตเห็นรอยยิ้มและสีชมพูจางๆบนใบหน้าของเธออยู่

แฮร์รี่จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง   เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลยเท่าใดนัก   แฮร์รี่ถอนหายใจ   เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหนื่อยใจอีกครั้ง   พลางคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าสงสารที่สุดในโลก

“แฮร์รี่” เสียงกระซิบดังที่ข้างหูของแฮร์รี่   แฮร์รี่สะดุ้งโหยง   เขาเหลียวมองไปด้านหลัง   เขาเห็นแก้มขาวเนียนของใครคนหนึ่ง   เธอใกล้เขาขนาดได้ยินเสียงของลมหายใจ   เฮอร์ไมโอนี่หันมายิ้มให้แฮร์รี่   ใจของเขาเต้นโครมครามเหมือนบอกว่าอยากจะออกมาบอกความรู้สึกให้เธอได้ฟัง  

“รู้มั้ย......เราผ่านอะไรกันมามากนะ   ทั้งเรื่องความเป็นความตาย   หรือเรื่องเล็กๆ   แต่เธอรู้มั้ย......แฮร์รี่   ไม่มีเรื่องอะไรเลยที่ฉันกลัวเท่ากับว่าสักวันหนึ่งฉันจะปกป้องเธอไม่ได้   แต่ในตอนนี้.....ฉันดีใจ   ที่ฉันได้เป็นส่วนหนึ่งของเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอยู่ข้างหูแฮร์รี่   ใจของเขาลิงโลดไปกับคำพูดของเธอ   ขณะที่ใบหน้าของเขาร้อน่าวเมื่อลมหายใจของเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่ข้างหู

“ฉันดีใจที่ได้เจอเธอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็หันหลังและทำท่าจะเดินออกไป   แฮร์รี่หันมองตามไปอย่างนึกเสียดาย   ทำไมเขามักจะทำได้แค่มองดูเธอจากไป.....ทำไมกันนะ

แฮร์รี่รู้สึกว่าเขากำลังเป็นบ้า  ใจของเขาเต้นแรงอย่างประหลาด   ใช่สิ! วันนี้ต้องมีอะไรผิดปกติ   ทำไม! ทำไมแฮร์รี่ถึงตรงเข้าไปจับแขนของเฮอร์ไมโอนี่ไว้....และกอดเธอไว้แนบอก

“แฮร์รี่....” เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาเบาๆอย่างตกตะลึง   แฮร์รี่กอดเฮอร์ไมโอนี่น่นเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้อีกแล้ว   ใจของเขากระวนกระวายและเต้นถี่   เฮอร์ไมโอนี่ยังคงนิ่งไม่พูดอะไร   แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าเธอพอใจจะให้เขากอดหรืออึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรกันแน่

“เธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน....ไม่สิ! เธอเป็นทุกอย่างในชีวิตของฉัน” แฮร์รี่พูดดังกว่าเสียงกระซิบ   เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นแรง   แฮร์รี่กอดเธอแน่นขึ้นไปอีกเพื่อระงับอาการสั่นนั้น

“เธอเป็นอะไรไปน่ะ...แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างไม่เชื่อตัวเอง  แฮร์รี่รู้สึกว่าความรู้สึกของเขาที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้มันล้นอกจนไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้แล้ว

“อยากรู้ใช่มั้ยล่ะ!” แฮร์รี่พูดจบก็ดึงตัวเฮอร์ไมโอนี่มาประทับริมฝีปาก   เฮอร์ไมโอนี่ตาเบิกกว้างและจับคอเสื้อของแฮร์รี่ไว้แน่น   แฮร์รี่กระชับกอดเฮอร์ไมโอนี่มากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ล้มลงไปกองเพราะจูบของเขา

แฮร์รี่ดึงตัวเฮอร์ไมโอนี่ออก   ดูเฮอร์ไมโอนี่สับสนและตื่นตระหนกเหมือนไม่เข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“ฉันมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น.....” แฮร์รี่พูด

“ฉันรักเธอ”

หลังจากนั้น........ความสุขก็เริ่มต้นจากจุดเล็กๆ   เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ปล่อยโฮและโน้มตัวแฮร์รี่มาจูบอีกครั้ง

“ตอนนั้นฉันมีความสุขที่สุด” แฮร์รี่กระชับมือที่ไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ให้แน่นขึ้น   เธอยิ้มนิดๆที่มุมปากและหลับตาอย่างมีความสุข   มือข้างที่ถูกเขาเกาะกุมเอาไว้เริ่มชาและอ่อนแรง   เสียงลมที่พัดผ่านระหว่างเขาสองคนฟังดูเหมือนจะมีกำลังมากกว่าเสียงลมหายใจของเธอ

แฮร์รี่มองผ่านทะเลสาบไปด้านหน้า......ปราสาทฮอกวอสต์ยังคงสวยงามเหมือนวันที่เขาก้าวเข้ามาเป็นวันแรก.....มันช่างคุ้มค่าที่เขาได้สละทุกอย่างเพื่อจะคุ้มครองความสวยงามและความยั่งยืนของแฮอกวอตส์ที่แฮร์รี่รัก   ทุกอย่างจบลงแล้ว.....ต่อจากนี้ไปจะเป็นตำนาน...และเขาก็จะได้มีความสุขสักที

“ไม่มีโวเดอมอร์แล้ว....ฉันกับเธอจะได้มีความสุขกันจริงๆ” แฮร์รี่กระซิบเบาๆที่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มและพยักหน้าเบาๆ   เธอสัมผัสได้ถึงแรงเต้นหัวใจของแฮร์รี่.....สิ่งที่เธอได้ยินมีแค่เสียงหัวใจเต้นของแฮร์รี่และเสียงลม   ไม่มีสิ่งใดในโลกจะเพราะไปกว่านี้อีกแล้ว

“ฉันจะเป็นมือปราบมาร......แล้วเธอก็จะเป็นอาจารย์อยู่ที่ฮอกวอตส์....เราจะจัดงานแต่งงานกันที่นี้......ตรงนี้   เธอจะสวยที่สุดในชุดเจ้าสาวีขาว.......”

“และเธอก็จะหล่อที่สุดในชุดเจ้าบ่าวสีขาวเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆและยิ้ม   แฮร์รี่กระชับกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่นขึ้น......ทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกใจหายถึงเพียงนี้....ราวกับว่า.....เขากำลังจะสูญเสียอะไรไป

“แล้วเธอก็จะมีลูกให้ฉัน.....ลูกจะอยู่บ้านกริฟฟินดอร์.....เหมือนเราสองคน” แฮร์รี่วาดฝันและยิ้มให้ความฝันของตัวเองและเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนี่มองปราสาทฮอกวอสต์เต็มตา.....ราวกับอยากจะเก็บภาพนั้นไว้....แต่มันดูเหมือนจะยากเหลือเกิน......ในเมื่อดวงตาของเธอมีน้ำตาไหลออกมาทั้งสองข้าง  

ช่วงระยะเวลานี้....ที่เหลืออยู่   ความเจ็บปวดทั้งหมดไม่ได้มีผลต่อจิตใจของเฮอรืไมโอนี่เลย   เธอเพียงแค่อยากจะเก็บเอาภาพที่สวยงามนี้เอาไว้.....อยากจะเก็บไออุ่นของแฮร์รี่ไว้ให้มากที่สุด......อยากจะได้ฟังเสียงหัวใจเต้นของแฮร์รี่อย่างนี้.....อยากจะมีความสุข

อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของแฮร์รี่ตลอดไป

“ฉันรักเธอ......” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ  ถึงแม้เสียงของเธอจะเบาและสั่นเครือ......แต่แฮร์รี่ก็ได้ยิน   เขายิ้มและจูบผมของเฮอร์ไมโอนี่

ราวกับว่ามีใครกำลังหรี่ไฟให้แสงอ่อนลง......ภาพปราสาทฮอกวสต์นั้นค่อยๆจางลงเรื่อยๆ   เฮอร์ไมโอนี่บีบมือแฮร์รี่แน่น   อีกไม่นานเธอก็จะไม่ได้สัมผัสมือนี้....และอีกไม่นานเธอจะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้อีกแล้ว.....ระยะเวลาอันแสนสั้นนี้....เฮอร์ไมโอนี่กำลังพยายามจะเก็บเอาทุกอย่างของแฮร์รี่ไว้ให้มากที่สุด

“ฉันรักเธอ....” แฮร์รี่กระซิบ

เฮอร์ไมโอนี่กำลังยิ้ม......ยิ้มให้กับตัวเองและความโชคดี......มีใครในโลกบ้างที่ได้จากไปพร้อมกับคำบอกรักที่ข้างหูแบบนี้.....มีใครบ้างที่ก่อนจะจากไปได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักเหมือนเธอ

มือที่วางไว้บนแผ่นอกของแฮร์รี่ๆค่อยเลื่อนลง......น้ำตาค่อยๆหยุดไหล   ดวงตาปิดลงช้าๆ......โสตประสาทยังคงรับฟังเสียงการเต้นของหัวใจของแฮร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย.....เฮอร์ไมโอนี่กำลังบอกลาความอบอุ่นของเขาที่เธอรักและหวงแหน....เขายังคงยิ้มอยู่...ใช่! เธอต้องยิ้มต่อไปนะ...ยิ้มให้ฉัน.....ฉันจะได้เก็บรอยยิ้มของเธอเอาไว้ด้วย

................ลมพัดกรรโชกแรง   แฮร์รี่กอดร่างในอ้อมแขนของเขาไว้อย่างทะนุถนอม......เขากลัวว่าความเย็นจากลมนั้นจะทำให้เธอหนาว.......แต่ทันทีที่แฮร์รี่กอดร่างนั้น   ความเย็นยะเยือกก็จับร่างกายของเขาไปทั่ว.....เธอเย็นกว่าแรงลมเมื่อครู่เสียอีก.....

“เฮอร์ไม....โอนี่....” แฮร์รี่เรียกเบาๆและลูบผมของเฮอร์ไมโอนี่    เขายิ้มให้กำลังใจตัวเอง....เธอ....เธอก็แค่หลับไป   แฮร์รี่คิด

หยาดน้ำใสราวกับน้ำฝนหยดลงบนใบหน้าที่ขาวซีดและไร้ชีวิต   ดวงตาของเธอปิดสนิท....เธอดูสงบและราวกับจะยิ้มรับความตาย.....แฮร์รี่ประคองศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่ไว้และร้องไห้ราวกับคนเป็นบ้า  ความเจ็บปวดใดๆไม่ได้มีผลกับร่างกายของเขา.....หัวใจของเขาราวกับจะหยุดเต้นเมื่อมองใบหน้าของเธอที่ไร้ชีวิต   เขาต้องการรอยยิ้มของเธอกลับมา  ต้องการเสียงหัวเราะ  เสียงลมหายใจ........และต้องการตัวเธอที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างเขา

“ไม่....ไม่....ไม่เอา...ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้......เธอตื่นสิ   อย่าทิ้งฉันไป....ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอ  เฮอร์ไมโอนี่.....ฉันรักเธอนะ” แฮร์รี่คร่ำครวญราวกับจะขาดใจและกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่นเหมือนจะให้เธอฟิ้นขึ้นมา.....

จะไม่มีอีกแล้วหรือ....รอยยิ้ม....เสียงหัวเราะ....หรือเธอ.......ที่เป็นทั้งหมดของชีวิตฉัน

“อะ....โอ๊ย!” แฮร์รี่ร้องและเอามือกุมที่หน้าอก   ถึงแม้ใบหน้าจะแสดงอาการเจ็บปวดแต่เขากลับยิ้มให้ร่างที่ไร้ชีวิตในอ้อมแขนของเขา

แฮร์รี่กอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในท่าที่เหมือนเมื่อครู่   มือของเขากุมมือที่เย็นเฉียบของเธอเอาไว้.......สายลมพัดมาเอื่อยๆ    แฮร์รี่เฝ้ากระซิบคำบอกรักให้เฮอร์ไมโอนี่ฟังเป็นล้านครั้ง......สติของเขาคงจะเลือนรางเต็มทีเหมื่อได้ยินเสียงลมที่พัดเอื่อยๆมาเป็นเสียงบอกรักของเฮอร์ไมโอนี่

เสียงลมพัดเอื่อยๆยังคงดังอยู่เรื่อยๆ.........

แต่เสียงลมหายใจ....เสียงหัวใจเต้น......เสียงบอกรักของเขาและเธอที่กอดกันแน่น......กลับไม่มีอีกแล้ว