ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรายังอยู่ด้วยกัน อีกนานแสนนาน ...
ถนนสายหนึ่ทอยาวออไปไลแสนไล นไม่รู้ว่าสุทาอถนนสายนี้ะไปสิ้นสุที่ใ
ริมฟุปาธมี้นไม้ที่ผลิใบโรยร่วลมา ผมเินไปเรื่อยๆ ีวิอผมมันำลัไปไ้ี
" ยัไม่เลิเรียอีเหรอพี่บอย !?!? พับอแล้วไ่ะ ว่าเี๋ยวมัน็มีทาออ " เธอเินเ้ามายืนรหน้าผมแล้วิ้มมูผมเบาๆ
" ทาออที่เราะ้อแยันอะเหรอรับ ? " ผมย้อนถามเธอ้วยน้ำเสียเรีย เธอเลยเียบไปทันที แล้ว้มหน้าล
ผมับเธอเราทั้สอนโนีันาผู้ให่ เธอะ้อแ่านับายนหนึ่ ส่วนผมยัิไม่ออเลยว่า ีวิผมที่ไม่มีเธอมันะเป็นยัไ ? ผมะอยู่ไ้มั๊ย ?
" พัหิวแล้วอ่ะ เราไปิน้าวันเถอะ นะะนะ " เธออ้อนผมแล้วับมือผม ผมเลยเปรยยิ้มนิๆให้เธอ
" เอาสปาเี้าโบนาร่า ผัโมอบีส แล้ว็เอ่อออ ุป้าวโพ่ะ ... พี่บอย เอาอะไรเพิ่มมั๊ยะ ? " เธอหันมามอหน้าผมอย่าน่ารั ผมส่ายหน้าให้เธอ
เมื่ออาหารมาเสริ์ฟผมทานไม่่อยลเท่าไร แ่ทำไมเธอูไม่ิมาเหมือนผม ทั้ๆที่เธอเอ็เป็นฝ่ายที่้อไปาผม .. นี่ือสิ่ที่ผมสสัย
แ่ผม็้อหยุวามิลเมื่อเธอทำท่าเหมือนะอาเียน เมื่อผมและเธอำลัะเินลับบ้าน .. านะอผมไม่รวยมา หาเ้าิน่ำ ส่วนานะอเธอ็ไม่่าาผมมานั
ทาบ้านเธอเลยอยาให้เธอไู้่ีวิที่มีานะเพื่อะไม่ให้เธอลำบา ผมเห็นเธอเินเๆ แล้วเธอ็วิ่ไปที่้าทาแล้วนั่ลอาเียนออมา ผมลูบหลัให้เธอและผม็วิ่ไปื้อน้ำ
ผมเห็นอาารเธอไม่ีหลัาที่ผมพาเธอมานั่ที่ม้านั่สาธาระอถนนสายนั้น ผมเลยัสินใพาเธอไปหาหมอ " ภรรยาุั้รรภ์ไ้เือนว่าแล้วรับ ยินี้วยนะรั บ"
หมอเินออมาบอผม ... ผมัวาไปหม ทำไม ? ทำไมโะามัน้อโหร้ายับผมแบบนี้ แล้วเราสอน็เินลับบ้าน แ่ระหว่าทามันมีแ่วามเียบ นถึบ้านผม
ผมนั่ลที่พื้นอย่าหมแร ผมเอาาึ้นมาแล้วเอามือุมหน้าผมน้ำาไหลออมาอย่าเ็บใ นี่ือทาออใ่มั๊ย ? ที่เธอไม่เรียเพราะว่าเธอรู้อยู่แ่ใใ่มั๊ย ?
เธอเินมานั่รหน้าผมแล้วเอามือแะไหล่ผม " พี่บอยยยยย พัอโทษษษษษ พั ... พั " เธอร้อไห้ออมาอย่าหนัแล้วบีบไหล่ผม
" นี่ใ่มั๊ย ? ือทาออที่พับอพี่ " ผมเยหน้าถามเธอ แ่เธอ็ส่ายหัวให้ผมอย่าเียว
" มีอะไรที่พัยัไม่บอพี่อี ? " ผมถามเธอทันที ทำให้เธอเอามือลาไหล่ผมและมาประสานที่ัอเธอ
" พัะ้อแ่านับเ้าอีสอเือน้าหน้า และพัะ้อย้ายไปอยู่ับเ้าที่อัฤษ " เธอพูออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา
" มีแ่นี้ใ่มั๊ย ? " ผมถามเธอลับ อนนี้มันเหมือนทั้โลพัลมา ผมเ็บมา เธอพยัหน้าาให้ผม
" ั้นผม็มีอะไระบอับุเหมือนัน ่อานี้ไปเราไม่สมวระเอันอี" ผมพูแล้วมอหน้าเธอ
" ทำไม ? " เธอถามผมลับทันที
" ุยัะถามผมอีเหรอ ? ในเมื่อุะ้อแ่านับเ้า แล้วุำลัะมีลูับเ้า ุำลัท้อับเ้าไ้ยินมั๊ยพั !! " ผมะโนใส่เธออย่าสุั้น
" พัอโทษษษษษษ .... ในเมื่อเราะ้อห่าัน พัอไ้มั๊ย อแ่่วเวลา่อนที่พัะแ่าน พัไู้แลุ ไ้อยู่ับุ ในานะ ..." เธอำลัะพู
" ในานะู้!! " ผมพูออมาทำให้พัอึ้ทันที เธอเอื้อมมือมาแะมือผมที่พาอยู่บนหัวเ่า แ่ผม็สะบัออ
" ุ้อารอะไราผมอ่ะพั !! " ผมถามเธอทั้น้ำา และเธอ็ร้อไห้ออมาอย่าสุลั้นเหมือนัน
" ุออไปาบ้านผม .. ุออไปาีวิผมไ้แล้วพั เราไม่สมวระมีันอี " ผมพูแล้วเยหน้ามอหน้าเธอ แ่เธอ้ส่ายหน้าและสะอื้นอย่าหนั
เธอพยายามเ้ามาอผม แ่ผม็ไม่มีท่าทาที่ะให้เธออ ผมผลัและันเธอออไป แ่เธอ็เ้ามาับแนผมแล้วเ้ามาอผมอย่าแน่น
" อย่าไล่พันะ .. " เธออผมทั้น้ำา เธอสะอื้นออมาอย่าแร แล้วผม็อไม่ไ้ที่ะเห็นเธอทรมานผมเลยยอมให้เธออผม ส่วนผมอยาะอเธอสัแ่ไหน ผม็้อห้ามใัวเอไว้ *เ้าไม่ใ่อเรา*
ผ่านไปไม่นาน เธอ็้อลับบ้านเพราะทาบ้านเธอโทรมาหาเธอ และเธอ็ไม่อยามีเรื่อับที่บ้าน เธอเลยลับบ้านไป
" พรุ่นี้พี่บอยอย่าหนีพัไปไหนนะะ " เธอมอผม้วยสายาอ้อนวอนะที่ผมมาส่เธอที่หน้าบ้าน แ่ผม็ไม่รับปาเธอ เราสอนยืนเียบันสัพัและไฟในบ้านพัเปิึ้นเธอเลยรีบเ้าบ้าน
ใระรู้พอผม้อเินนเียว ไม่มีเธอ้าาย ไม่มีเธอใหุ้มมือ ไม่มีเธอให้หยอล้อมันทำให้ผม เว้ว้านาไหน ถึแม้ว่าผมะเินมาส่เธอทุวัน แ่ทุรั้ผม็ยัอุ่นใที่ยัมีเธออยู่ับผม
แ่วันนี้ .. ผมรู้สึว่าโลทั้โล และโะาโหร้ายับผมเินไป ผมแทบไม่ไ้นอนทั้ืน ผมเสียใมา ผมำลัิว่า ผมะสร้าเนื้อสร้าัว หาานที่มั่น เพื่อะนะใพ่อแม่เธอ และที่สำั
เป็นนทีู่่วรับเธอ เพื่อพิสูน์ว่า ผมสามารถที่ะใ้ีวิับเธอไ้ เพราะผมอยาเป็นนนั้นที่แ่านับเธอ มาว่านอื่น ที่เธอโนบัับ แ่แล้ววามเป็นริมันแย่ยิ่ว่านั้นอี
ผมยัรับไ้ที่บ้านอเธอให้เธอแ่าน เพราะผมมั่นใว่าเธอยัรู้สึรัผมอยู่บ้า แ่ับมีเหุาร์ที่ทำให้ผมิว่า ผมไม่สำัพอ และเธอรัผมน้อยว่าายนนั้นเพราะเธอำลัะมีลู้วยัน
ผมเสียน้ำามามาย มันอาะูว่าผมเป็นผู้ายที่อ่อนแอ แ่สำหรับผม เธอือทุอย่าในีวิผม แ่วันนี้ผมแทบะเสียทุอย่าไปเมื่อเสียเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น