ชุลมุนวุ่นรักเด็กหอพัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"อะไรนะป๊าา!!!!!!!"

ผมตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน 

เมื่อพระบิดาที่ผมเหลืออยู่เพียงคนเดียวบอกว่า จะส่งผมไปอยู่โรงเรียนชายล้วนที่เพื่อนตนเป็นผอ.อยู่ 

อยากจะบ้าตายยยย ทำไมต้องทำงี้กับผมด้วยนะ

"ตามที่ป๊าพูด แกต้องไปอยู่ที่นั้น อันเนื่องมาจาก หนึ่งง!!! ช่วงนี้แกหาเรื่องปวดหัวให้ป๊าทุกวันเหลือเกิ๊นนนน และสอง!!! ป๊าจะไปพักร้อนกับเพื่อน แล้วถ้าป๊าทิ้งแกไว้แบบนี้นะ 

รับรองป๊ากลับมาต้องช็อกตายเพราะลูกอย่างแกสร้างวีระกรรมไว้แน่ๆ ป๊าฟันธง!!"  

          ป๊าผมยังยืนยันคำเดิมพร้อมเหตุผลให้อย่างละเอียด ทำไมป๊าไม่ใจผมเลยนะ 

ผมอะ เด็กดีมาตลอด ไม่เค๊ยยไม่เคยจะก่อเรื่องอะไรแบบมี่ป๊าว่าเลยใส่ร้ายผมทั้งนั้นนเชื่อดิ

"ไม่เอานะป๊า คนเคยๆกันอยู่จะทิ้งให้เก๊าไปอยู่คนเดียวในสถานที่โฉดแบบนั้นได้ยังไงกานนน"

ผมแสร้งบีบน้ำตาแล้วคุกเข่ากอดขาพ่อผู้ให้บังเกิดตัวให้แล้วเอาหัวถูกไปมาแบบที่คิดว่าน่ารักที่สุด

"เคยๆกันอะไรห้ะไอฟู อี๋ พูดซะกูเสื่อมเสีย แปดเปื้อน บังอาจจ!! ยังไงแกก็ต้องไป ป๊าคิดไว้นานแล้ว แล้วแกไม่ต้องกลัวจะเหงานะ เพื่อนป๊าลูกมันก็อยู่โรงเรียนนั้นส่วนเรื่องเพื่อนค่อยไปหาใหม่เอา เพราะอย่างแกเพื่อนก็คงไม่มีใครคบหรอก"

ไม่มีคนคบเลยหรอ...  ทำไมป๊าถึงพูดเยี้ยงนี้กับฟูละ ฮึกกก.. ฟูจะกลั้นหายใจประชด!! ถุ้ยย. ไม่มีกับผีสิป๊า ที่พากันวิ่ง(หนี)ตีนชาวบ้านก็เพื่อนทั้งนั้น

"ไม่รู้ละยังไงแกก็ต้องไป ป๊าจัดของให้แล้วถ้วยฟูลูกรักของป๊า พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน "

ม้ายยยยยยยยยยยย!!!! 

 ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากค้าน ป๊าก็เดินออกไปนอกบ้านเพื่อชื่นชมธรรมชาติ (ต้นมะม่วงหน้าบ้าน) 

พร้อมรอยยิ้มเบิกบานราวกับได้ปลดปล่อยทุกข์ที่อัดอั้นมาแสนนาน แล้วใครละทุกข์กว่า ผมไงละ อ้ากกกกก!!!