คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัว
เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 5 ได้จบลงเหล่ามนุษย์ซึ่งไม่สามารถอยู่ในสภาพแวดล้อมของโลกได้แล้ว
เนื่องจากประเทศมหาอำนาจ ได้สั่ง "รหัส"F5"ซึ่งเป็นรหัสล้างโลก "ฟาด้อน 69"คือหัวระเบิดกัมมันตรังสีเส้นผ่านศูนย์กลาง 10 กิโล
จากผลของ"ฟาด้อน 69"ทำให้เกิดการเสียหายไปทั่วโลก
ฝุ่นควันลอยกลบชั้นบรรยากาศโลกเป็นเวลานับ สิบๆปีพื้นดินที่ยิ่งใหญ่ในโลกได้รับผลกระทบกระเทือนตามกันไป
จึงทำให้เหลือแผ่นดิน ทวีปเดียวเท่านั้น.
มนุษย์บางกลุ่มไม่สามารถใช้ชีวิตบนพื้นได้ก็ต้องลงไปอยู่ใต้ดิน เวลาผ่านไป 300 ปี การวิวัฒนาการเป็นไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มที่แยกไปอยู่ใต้ดินสามารถปรับร่างกายให้มีความสามารถที่เหนือกว่าเผ่าพันธ์ทุกเผ่าพันธ์อื่นๆและแตกแขนง กัน แยกย้ายกันออกไป ส่วนเผ่าที่อยู่บนดิน ได้ฝึกฝนวิชาไสย์เวทย์ มนต์ดำ และเล่นแร่แปรธาตุ
กันจนมีความสามารถมากกว่า รุ่น ปู่ย่าของพวกเขา มนต์ตรา คือสิ่งที่พวกเขาได้ค้นพบและสืบเนื่องกันต่อมาจนกลายเป็นเผ่าที่ใช้เวทย์มนต์ที่แข็งแกร่ง
แต่เนื่องจากโลก
มีทวีปเดียวจึงทำให้เผ่าพันธ์ที่มีอำนาจการขยายตัวอย่างรวดเร็วต้องการพื้นที่มากขึ้น จึง เกิดมหาสงคราม ครั้งยิ่งใหญ่อีกรอบนึง........
เวลาโพล้เพล้ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ณ หมู่บ้านเผ่า มนต์ตรา ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่สงบสุข แต่เหล่าผู้คนในหมู่บ้านต่างไม่ค่อยพูดกันมากเท่าไหร่ จึงทำให้ไม่ค่อยมีความสามัคคีกัน
และมีการปกครองของตระกูล "ซีวา"ซึ่งตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ปกป้องหมู่บ้านมา 10 กว่าปีแล้ว พอมาถึงรุ่น หลาน ผู้ปกครองก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง อายุ 15 คนเดียว จึงให้ระบอบการปกครองเกิดการหย่อนยานขึ้นมา ผู้คนในหมู่บ้านต่างไม่เชื่อฟังกฎใครอยากทำอะไรก็ไม่คิดกลัวโดนลงโทษใดๆทั้งสิ้น
หลังเขาของหมู่บ้าน ณ บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้าน มนต์ตรา
บ่อน้ำนี้มีน้ำที่คนในหมู่บ้านจะเอาน้ำไปใช้ในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น
จึงเกิดเป็นเขตหวงห้าม ห้ามผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาต เข้าใกล้ไปโดยปริยาย จากบรรยากาศที่เงียบสงัดนั้น จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น
"ตุ๊บ ตุ๊บ..โอ๊ยยยยยยย" เสียงเด็กหนุ่มคนนึงร้องขึ้นเนื่องจาก เขาไปสะดุดก้อนหินแล้วหน้าคะมำ ใบหน้าที่เงยขึ้น กระทบกับแสงจันทร์ เป็นใบหน้าของเด็กหนุ่ม ตาสีฟ้า ผมสีทองยาวประบ่า
ด้วยที่เจ้าตัวประมาท จึงทำให้รีบลุกอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วก็มีเสียงกระซิบพร้อมกับตบบ่า
เด็กหนุ่มที่พึ่งประสบอุบัติเหตุไปเมื่อกี๊
"รูฟ ระวังหน่อยสิเด๋วตาแก่ที่เฝ้าบ่อนำก็ได้ยินหรอก"เสียงของ เด็กหนุ่ม และเป็นเสียงโทนเดียวกันด้วย ใบหน้าของเขาดูก็รู้ว่าต้องเป็น พี่น้องฝาแฝดกับ หนุ่มรูฟ
รูฟ-- "ก็มันมืดอ่าเนี่ยก้อนหิน ชั้นก็ไม่เห็น รัฟ ว่าแต่นายเถอะรีบเอากระป๋องไปตักน้ำศักดิ์สิทธิ์มาสิ เดี๋ยวตาแก่หน้ายักษ์ก็มาหรอก ตอนนี้ปลอดคนแล้ว"เสียงรัฟดูท่าทางฉุนเฉียว
รัฟ--"อือ ลืมซะสนิท"เด็กหนุ่ม รัฟ รีบวิ่งอย่างล่อกแล่ก เข้าไปที่ปากบ่อเพื่อตักน้ำศักดิ์และยังไม่ทันเสร็จ ก็มีเสียงดัง"พลั่ก"และก็ตามมาด้วยเสียงร้องของ รัฟ แฝดผู้พี่"โอ๊ยยยยยยย"เสียงร้องตะโกนลั่นด้วยความเจ็บ
"นี่แน่ะ ไอ้เด็กเหลือขอ.....บังอาจมาแอบขโมยน้ำศักดิ์สิทธิเหรอ? ...มันต้องเจออย่างนี้"พอสิ้นเสียงพูดเสร็จตาแก่หน้าโหดก็ฟาดไม้ไปที่ตัวรัฟอีกที เด็กหนุ่มก็พยายามผละตัวออกจากตรงนั้นแล้ว วิ่ง ไปจูงมือ แฝด ผู้น้องรูฟ ทันที ไม่ช้าก็มีเสียงไม้แหวกอากาศมา
แฝดผู้พี่ รัฟ ใช้ตัวรับไม้เพื่อไม่ให้โดนตัวน้อง แล้วผลัก รูฟให้รีบหนีจาก อาณาเขตอัตรายนี้ซะที...ในที่สุด
ทั้งสองก็หนีหลุดมาได้..อย่างสะบักสะบอมและพากันไปที่ๆอยู่ห่างจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิไม่มากนัก สถานที่นี้เป็นที่ๆเด็กหนุ่มทั้งสองชอบมาเล่นกันตั้งแต่ยังเล็กๆและเป็นสถานที่ที่พวกเขาจะรู้กันเสมอเมื่อไม่เจออีกคน ก็ต้องมาที่นี่ก็จะเจอกัน เด็กแถวหมู่บ้านก็ไม่มีใครกล้ามาที่นี่
เพราะ เด็กหนุ่ม ทั้ง สองชอบแกล้งจนร้องหายมานักต่อนักแล้วจึงทำให้ ทุกคนต่างขยาดไม่กล้ามายุ่ง
รัฟและ รฟต่างพากันมานั่งพักและหัวเราะกับความซุ่มซ่ามของทั้งสอง ซึ่งมันตลกมาก ในสายตาของสองพี่น้อง
แล้วทั้งสองก็ หยิบ วัสดุ และหนังสือเล่มใหญ่ออกมา ดูให้ดีแล้วมันก็คือ ตำราเวทย์มนต์ของตระกูลน"นออาร์โด้"ซึ่งก็รู้ว่า ตระกูลนี้มีชื่อเสียงทางด้าน เวทย์ทำลายล้าง เด็กหนุ่มทั้งสองคนนำส่วนผสมที่จะผสม น้ำยาเวทย์มนต์อยู่........
รูฟ--"ขาของสโตป้ากาเดี้ยน 5 ท่อน"
รัฟ--"พร้อม"
รูฟ--"เมือก เยตามี่ 1 ขวด"
รัฟ--"พร้อม"
รูฟ--"เปลือกไม้ เซราร่าป่นละเอียด"
รัฟ--"พร้อม"
รูฟ--"สุดท้าย น้ำศักดิ์สิทธิจากบ่อน้ำเวทย์มนต์"
รัฟ--"...........เหลือแค่ก้นกระป๋องเอง..."
รูฟ--"ไม่เป็นไร มาๆๆ มันคาถานี้มันอยู่หน้าไหนของตำรานะ อืมๆ นำส่วนผสมทั้งหมด รวมกัน" รัฟ ไม่รอช้ารีบนำ ส่วนผสม รวมกันตามตามที่ รูฟ บอกทันที
รูฟ--"แล้วร่ายคาถา กีโดร่า วีซานาโก เยเยดาซ่า........เอ๋"เสียงของรูฟ ทำให้รัฟ งง เลยถามว่า
รัฟ--"มีอะไรหรอ รูฟ"
รูฟ--"ก็คาถาท่อนสุดท้ายหน่ะสิ สงสัยตอนที่หกล้ม มันจะขาดตอนนั้นอ่า"
รัฟ--"ว่าไงนะ รูฟ ส่วนผสมแต่ละอย่างก็หายากนะ จะมาตกม้าตายตอนนี้ได้ยังไง"
รูฟ--"ใครจะรู้หล่ะว่ามันเป็นอย่างนี้หล่ะ นายก็เหมือนกันหล่ะทำน้ำศักดิ์หกจนเกือบหมดเหมือนกันหล่ะหน่า"
รัฟ--"ว่าไงนะ"ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองทะเลาะ กันจึงทำให้เป็นเรื่องธรรมดามาก
แต่ทั้ง สองก็ทะเลาะกันได้ซักพักนึง ก็มีเสียง กังวาลดังจน แก้วหูแทบฉีก ดังมาจากหมู่บ้านของเขา
"บรู๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม" หลังจากเสียงสิ้นสุด ก็มีเสียงจรจลเกิดขึ้น จนฟังไม่ได้ศัพท์ รัฟ กับ รูฟ มองหน้ากัน
แล้วหยิบตำราเวทย์มนต์และส่วนผสมที่ไหม้เกรียม..จากนั้นก็วิ่งไปยังที่เกิดเสียงโดยไม่ได้นัดหมายกันไว้เลย ทั้งสองวิ่งสุดแรงเกิด เพราะรู้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นร้ายแรงแน่นอน
เด็กหนุ่มทั้งสองใช้เวลา 30 นาทีเขาวิ่งกันไม่หยุดเพื่อมาถึงหมู่บ้าน ซึ่งมันไม่เหมือนกับ ภาพหมู่บ้านเมื่อตอนเย็นเลย เด็กทั้งสองจำได้ว่า เมื่อเย็นนี้นั้น เขาทั้ง สอง ยังแอบขโมย
กิ้งก่าเยตามี่ ของยายแม่มดหน้าย่น เพื่อ เอาเมือกมาใช้ ทำเวทย์มนต์อยู่เลย แต่ภาพตอนนี้ที่เห็นมันกลับเป็นภาพ เหล่า พ่อมด แม่มดต่างสู้กับ สัตว์ประหลาดนับ 10ตัว ตัวของมัน
ใหญ่ราวๆ5 เมตร เขี้ยวสีเลือดของมันลากยาวลงมาเกือบพื้น
ตาอันดำขวับแทบจะไม่เห็นตาขาวเลยและ มือทั้งสี่ของมันต่างถืออาวุธ กวัดแกว่ง ตี เหล่า ผู้ใช้เวทย์ในหมู่บ้านเขา พอมองไปตรงกลางหมู่บ้านมีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ ในใจของเด็กหนุ่มสองคนคิดว่า
คงเป็นตัวนี้แน่ที่ทำเสียงกังวาล ชวนสบแก้วหูเมื่อกี๊ สูงราวๆ 12 เมตร ในตัวมันมี ลูกแก้ว ทั้งใหญ่และเล็ก ฝังอยู่คละกันไป หนวดที่งอกมาจากกลางหลังต่างโบกสะบัดทำลาย บ้านเรือนเหมือนของเล่น
และที่สำคัญ มันสามารถ พ่น ก๊าซจุดระเบิดออกมาจากปากได้ เด็กทั้งสองคนต่างมึนงงซักพัก และพอนึกได้อีกทีเขาต้องไปหาพ่อและแม่ของเขาซะแล้ว พ่อกับแม่ตอนนี้ก็คงตามหาเขาเหมือนกัน..............
เมื่อถึงบ้าน ของ รัฟและรูฟ เด็กหนุ่มทั้งสองต่างหาพ่อแม่ของ พวกเขา แต่ก็ไม่เจอจึงวิ่งไปหาที่กลางหมู่บ้านซึ่ง มีเจ้าตัวประหลาด ใหญ่คับฟ้าอยู่ มันก็คือ เครื่องจักกลของชนเผ่า"แมชชีนโน่"เป็นชนเผ่าที่สามารถดัดแปลงทุกอย่างให้กลายเป็นหุ่นยนต์และเครื่องจักรกลได้และยังมีวัฒนาการ
ที่หลายต่อหลายเผ่าสู้ไม่ได้ และเหล่าทหาร จักรกลที่รายล้อมอยู่ที่เท้า เจ้ายักษ์อย่างมากจึงเป็นไปยากที่จะเข้าไปกลางหมู่บ้านได้ บนตัวเจ้ายักษ์ รูฟกับรัฟ มองเห็น ร่างชายวัยฉกรรจ์ มีผ้าคลุมโบกสะบัด อย่างน่าเกรงขาม
ลำตัวเต็มไปด้วย อาวุธและเกราะป้องกันอย่างแน่นหนา
เด็กหนุ่มทั้งสองมาแอบที่ตรงต้นไม้ใหญ่พอดีหลบได้
รัฟ--"เจ้านั่นแน่ๆ ที่เป็นหัวหน้า"รัฟเอ่ยกะรูฟ
รูฟ--" แล้วเราจะทำไงดีหล่ะรัฟ"
รัฟ--"อย่างน้อยต้องหยุดการจราจลตรงนี้ให้ได้ก่อนหล่ะ"
รูฟ--"รออะไรหล่ะ ตระกูล "นออาร์โด้" ไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว"
หลังจากทั้งสองเอาศอกมาแต่กันแล้วก็วิ่งเข้าไปประชันกับศัตรูที่อยู่ต่อหน้าทันที.......... รูฟร่ายมนต์ปล่อยพลัง ลูกไฟมังกร ใส่ เหล่าทหารที่อยู่ตรงเท้าเท้าของเจ้ายักษ์ ด้วยแรงของเวทย์ไฟ ทำให้เผาทหารฝ่ายเผ่า แมชชีนโน่ได้พอสมควรความสามารถ ของ รูฟ และรัฟ เป็นที่ยอมรับของคนในหมู่บ้าน อยู่แล้ว เพราะพวกเขาเกิดมาในตระกูล ด้าน เวทย์ทำลายล้าง และมีความสามารถเกินตัว จึงทำให้ ชาวพ่อมดแม่มดที่กำลัง หมดไฟ กลับมีแรงฮึดสู้ต่อขณะที่ รูฟ กำลังร่ายเวทย์ ไฟมังกรใส่กองทัพททารฝ่าย แมชชีนโน่อยู่ก็ได้ยินเสียงรัฟตะโกนลั่นขึ้นมา
รัฟ--"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย.......มันเป็นเสียงที่ก้องกังวาลมาก เท่าที่รูฟเคยได้ยินมา รูฟ หันไปดูรัฟซึ่งอยู่ม่ไกลนั้น เขากำลังนั่งอยู่และในมือของเขารองศรีษะของคนบางคน คนนั้นไม่ใช่ใครคือแม่ของเขานั้นเอง พอรูฟรู้ว่าเป็นแม่ของตัวเอง น้ำตาของเขาก็หลั่งออกมา พร้อมกับดึงพลังเวทย์ออกมาปล่อยมันใส่กองทัพ แมชชีนโน่ ด้วยความโกรธแค้น รูฟไม่หันกลับไปมองแม่เขาที่นอนเลือดอาบอยู่เลย เขาอัดพลัง ลูกไฟมังกร ท่าไม้ตายของเขาที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่เขามีมา ใส่ศัตรูลูกแล้ว ลูกเล่า จนทำให้ลดถอยลงไปมาก
พ่อมด 1--"ฮึ ๆๆ ใครจะยอมเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหล่ะ พวกเรา อย่ายอมแพ้ เจ้า รัฟ เจ้า รูฟ นะ"
--"ใช่แล้ว ใครจะยอมหล่ะ เฮ......................"เหล่าพ่อมดมเมื่อฮึดสู้กัน ก็กระหน่ำใส่เวทย์ กองทัพของพวก แมชชีนโน่ สมทบกันไม่ยั้ง จากสถานการณ์ ที่ดูเป็นรองมันค่อยดู ดีขึ้นๆมา เหล่า พอมด แม่มด ที่พลังเวทย์หมด ก็นั่งพักกัน แล้วมีแรง ก็เข้าไปสู้ใหม่ ทำอย่างนี้เป็นเวลา ร่วมชั่วโมงครึ่งแล้ว แต่ดูท่าทีเผ่า แมชชีนโน่ จะลดถอยลงไปมาก เมื่อเห็นอย่างนั้น รูฟ ที่โกรธแทบจะเป็นบ้า แต่รัฟ กลับเยือกเย็นดั่งนำแข็ง เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานหยั่งนี้ ก็พยักหน้าใส่กันแล้ว รัฟไม่รอช้า เขาปล่อย วารีเยือกแข็งตรงขาของเจ้ายักษ์ทั้งสองข้าง
ทำให้เจ้ายักษ์ไม่สามารถขยับไปไหนได้แต่มันก็ไม่สนใจกลับ ใช้มือของมัน ทุบและตี ชาวพ่อมด แม่มด อย่างบ้าครั่งเช่นกัน
รูฟ--"ดูท่าทางเจ้าตัวยักษ์มันจะทำลายหมู่บ้านเราได้ต่อนะ...."
รัฟ--"งั้นก็ทำให้มันรู้สิ ว่าพวกเราเหล่าจอมเวทย์ก็ไม่กระจอกอย่างที่พวกมันคิด.."
รูฟ--"งั้นไปเลยสิ รัฟ"พอพูดเสร็จเด็กหนุ่ม พี่น้องฝาแฝดก็วิ่งไต่กันไปที่ลำตัวของเจ้ายักษ์ ซึ่งอยู่ในการดูแลของชายหน้าตาหน้าเกรงขาม รัฟ กับ รูฟเล็งเจ้านี่มาตั้งนานแล้ว เพราะ มันไม่พูดไม่จา แม้ทัพ แมชชีนโน่ จะลดถอยหรือเสียเปรียบ มันก็ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น มันชำเลืองมองมาที่รัฟ กับ รูฟ มานานแล้ว ขณะที่ เด็กหนุ่มทั้งสองกำลังใต่ไปตามตัวของเจ้ายักษ์
เจ้าตัวใหญ่ก็ปล่อยลำแสง ที่เรียกว่ารังสี ออกมาจาก ลูกแก้วตามร่างกายออกมา ทำให้เด็กหนุ่มทังสองคน ตกลง พื้นดัง "พลั่ก" รัฟ และ รูฟ รู้สึกกระอักและจุก และชายที่ยืน อยู่บนหลังเจ้ายักษ์ก็กระโดดลง มาพร้อมดาบยักษ์ ลงมาฟันรัฟ แฝด ผู้พี่ และจะหันไปฟัน รูฟ และรัฟ ก็กระโดด มารับไว้
ชายปริศนา--"ฮึๆๆ รักน้อง ดีนิแก งั้นชั้นจะเอาแก เนี่ยแหล่ะ ไปทดลอง"ชายร่างใหญ่พูดพร้อมแสยะยิ้มออกมาเพราะถูกใจ รัฟ
รูฟ--"วะ..ว่าไงนะ"
ชายปริศนา--"ที่จริง ชั้นกะจะมาล้างเผ่าพันธ์พวกแกเพื่ออาณาเขตของพวกเรา เผ่า แมชชีนโน่ เพราะเผ่าของพวกแกมีแค่เด็กผู้หญิงคนเดียวเป็นหัวหน้า จะทำอะไรกะเขาได้ ฉะนั้นยอมตกมาเป็น ผู้รับใช้ของเผ่า แมชชีนโน่ดีกว่า"
รูฟ--"ถึงเผ่าข้าจะมีเด็กผู้หญฺงปกครอง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนเก่งซะเมื่อไหร่...ย๊ากกก ลูกไฟมังกรรร"พอพูดเสร็จรูฟก็ปล่อยพลังใส่อย่างสุดแรงเกิด แต่ชายร่างใหญ่กลับใช้ผ้าคลุมสะบัดดับลูกไฟมังกรได้ สายตาของรูฟมองรัฟซึ่งนอน อย่างหมดสติอยู่ข้างๆ และมองดูเหตุการณ์จราจลรอบๆจากนั้นเขาก็ สลบเพราะหมดพลังกายที่ปล่อยเฮือกสุดท้ายไปเมื่อกี๊...........
รุ่งอรุณนกเริ่มโบยบิน
"สายแดดแยงตาเหลือเกิน"เสียงของเด็กหนุ่ม รูฟกล่าวด้วยความรำคาญ รูฟมองไปยังเบื้องหน้า เห็นพ่อของเขาซึ่งกำลังมองเด็กหนุ่มที่บ้าดีเดือด อย่างวิตก รูฟ เมื่อเห็นหน้า พ่อของตัวเองก็ดีใจ พร้อมกับพูดว่า
รูฟ--"พ่อ และแม่หล่ะปลอดภัยไหม พวกมันไปกันแล้วหรอ"
พ่อของเด็กหนุ่มไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าแล้วมองไปที่หน้าต่าง ซึ่ง ผลจากสงครามเมื่อสามวันที่แล้ว ทำให้เขาต้องคิดอะไรมากขึ้นกว่าเดิท รูฟเห็นพ่อของตัวเองไม่ตอบอะไรต่อเลยถามเรื่องถึงพี่ชายของตนเอง
รูฟ--"แล้ว รัฟ หล่ะ พ่อ เขานอนอยู่ที่ไหน" พอชะงัก แล้วเอ่ยกับ รูฟ ซึ่ง นอนอยู่บนเตียง
พ่อ--"รูฟ พ่อมีเรื่องสารภาพ คืนนั้น พ่อช่วยรัฟไว้ไม่ได้ พ่อเห็นแกสลบไป แต่ พ่อก็ช่วยแกไว้ไม่ได้ ตอนนั้น พ่อโดน เผ่าแมชชีนโน่ ตรึงไว้กับไม้กางเขนกลางหมู่บ้าน พ่อเรียกแก สองพี่น้องให้ถอย พ่อตะโกนเท่าไหร่ แกสองคนก็ไม่ได้ยิน พ่อเสียใจ"
รูฟ--"แล้วตกลงแม่ กับ รัฟ หล่ะครับ อยู่ไหนหรอ"
พ่อ--"แม่ของแก ทนพิษ บาดแผลไม่ไหว ตายหลังก่อนแกตื่นได้ 1 วัน ส่วน รัฟที่มารับคมดาบแทนแก โดน พวกมันจับตัวไปแล้ว"น้ำเสียงพ่อของรัฟดูแย่ และคงเจ็บใจตัวเองมากที่ไม่สามารถช่วยครอบครัวตัวเองไว้ได้เลยแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้พร้อมกับเดินไปอย่างทุลักทุเล
และรูฟก็ได้สังเกตุเห็นว่าพ่อของตนเอง แขนของพ่อของเขาหายไปทั้งสองข้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย รูฟ รู้สึกสับสน แม่ตาย พี่โดนลักพาตัว พ่อที่เขาภาคภูมิใจเสียแขนสองข้าง และที่น่าทุเรศจริงๆ คือ ตัวเขาซึ่งนอนอยู่บนเตียงที่ไม่สามารถกระดิกไปไหนได้เลย
รูฟ--"โธ่...............เว้ยยยยยยยยยยยยยยย"เสียงจากความโกรธแค้นของรูฟดังกังวาลไปทั่วหมู่บ้านที่เหมือนสุสานอย่างร่อมร่อ.......
งานศพของแม่ มันช่างเป็นการตอกย้ำความกล้ำกลืนของรูฟซะจริงเพราะไม่มีใครมางานศพของแม่เขาหรอก ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันไปจัดศพญาติตัวเองทั้งนั้น รูฟไม่สามารถ ทำอะไรได้เลยนอก จากร้องไห้ และ ร้องไห้ เขาตัดสินใจเลือกทางเดินแล้ว เขาจะล้างแค้นให้กับ พวกที่ทำกับเขาอย่างนี้
รูฟ ไม่รอช้า รีบเดินจากพ่อ ของเขาที่กำลังอำลาอาลัยหน้าหลุมศพแม่ของเขาอยู่ รูฟจัดกระเป๋าเพื่อออกจกหมู่บ้าน เขานำตำราและอาหาร เสื้อผ้าเพียงเพื่อตัดสินใจ
ออกสู่โลกกว้าง รูฟคิดในใจเพียงอย่างเดียว คือนำพี่ของเขากลับมา และล้างแค้นให้พ่อแม่ สิ่งที่พวกมันทำไว้ ให้อภัยไม่ได้แล้ว
เขาตรงเพื่ออกจากหมู่บ้าน ทันใดนั้นก็เห็น
เด็กผู้หญิง ผมสีฟ้า ตัวเล็ก ผิวน้ำนม หน้าตาสะสวย ยืนมอง เข้ามาทางเขา รูฟจำได้ไม่ใช่ใคร เขาคือเด็กผู้หญิงที่เป็นลูกหลานของตระกูล"ซีวา"หญิงสาวที่มีหน้าที่ปกครองหมู่บ้านอยู่ในตอนนี้ หน้าของเธอเศร้ามาก เนื่องจากภาระที่เธอต้องรับผิดชอบหมู่บ้านของตนเอง แต่ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรให้ปกป้องแล้ว
ที่เธอหันมาทางรูฟ ไม่ได้มองรูฟเลย แต่เธอมองผ่านมายังฉากหลังซึ่งเป็นหมู่บ้านที่เธอรัก ตอนนี้มันเป็นแค่ซากปรักหักพังจากน้ำมือของไอ้ยักษ์ตัวนั้นเอง
รูฟ มองผ่านไปอย่างไม่สนใจ เขาตรงดิ่งเพื่อจะไปหลังหมู่บ้านก่อน เขาจะไปที่ที่ลับ ของพี่ชายฝาแฝดของเขา แต่ก็ได้ยินเสียงเรียกมาตามหลัง
พ่อ--"รูฟ รูฟ เจ้าจะไปไหน" เสียงพ่อของเขาตะโกนไล่หลังมา
รูฟ--"ผมจะไปตามรัฟกลับมาครับพ่อ ผมจะล้างแค้นให้แม่ ผมจะออกจากหมู่บ้านนี้"
พ่อ--"แกจะไปตายหรือไง ที่แกไม่เป็นอะไรนี้ก็บุญอยู่แล้ว ยังจะไปให้มันฆ่าหรือไง"พ่อตะโกนใส่ด้วยความโกรธ
รูฟ--"แล้วพ่อจะให้ผมทำไงนั่งเจ็บใจตัวเองไปวันๆเหรอ ผมทำไม่ได้หรอก ผมไม่เหมือนพ่อนะ ที่แม่ตายก็ไม่ช่วยอะไรเลย"
"เพลี้ยะ"เสียงตบหน้าดังมาก จนทำให้หยิงน้อย "ซีวา"หันมามองเหตุการณืที่เขาได้ยินแต่ก็ไม่สนใจ รูฟจับรอยช้ำจากน้ำมือพ่อของเขา มองตาพ่ออย่างไม่กระดิก
พ่อ--"เฮ้อ...งั้นพ่อรบกวนอะไรแกอย่างเป็นครั้งสุดท้าย"
รูฟ--"หือ ..."รูฟที่ยืนจับแก้มตัวเองอยู่งงกับที่พ่อพูด
พ่อ--"แกช่วยถอดสร้อย มหามนต์ตรา จากคอ พ่อไปใช้ทีนะ"
รูฟ--"เอ๋..อะไรนะครับ"
พ่อ--"ขอร้องครั้งสุดท้ายของพ่อนะ ลูกชาย"
ฟังแค่นั้นรูฟก็รีบทำ ทันที เขาถอดจากคอพ่อเบาๆ แล้วนำมาไว้ในกระเป๋าของตนเอง
พ่อ--"สร้อยคอนี้จะช่วยเจ้าได้ในยามฉุกเฉินนะ"
รูฟกอดพอครั้งสุดท้าย พ่อของเขาอยากกอดลูกชายคนที่เหลือซะเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้เนื่องจากเสียแขนไปเหมือนกัน สงครามไม่ก่อผลดีอะไรเลยจริงๆ
รูฟเดินจากพ่อไปโดยไม่หันหลังกลับมาเลย เขาตรงดิ่งไปที่หลังหมู่บ้านทันที ที่ๆซึ่งมีความลับของเขาสองคนอยู่ มาถึงผู้เขา รูฟ หาจอบแถวนั้นเพื่อทำการขุดแล้ว
รูฟ--"จากต้นไม้....ซ้าย 4 หลัง3ขวา 2 แล้วมาร์คเลย"มันเป็นเพลงรหัสลับของเขาทั้งสองคน รูฟมาร์คเสร็จแล้วก็ขุดลงไป มีหีบที่เลอะดินอยู่ ข้างในเป็นตำราเวทย์ พร้อมกับ น้ำยาเวทย์มนต์ที่ผสมสำเร็จแล้ว
เ
ขาสองคนเคยสัญญาว่า ถ้าเกิดเหตุไม่คลาดคิดให้นำตำรานี้ไปฝึกผนแล้วแก้แค้นให้กับอีกฝ่ายด้วย รูฟมองหนังสือ นึกคำเมื่อดีต แล้วก็ยิ้มเหมือนมีพี่ชายอยู่ข้างๆ
รูฟ--"เอาหล่ะลุยเลยดีกว่า"รูฟเดินออกไปเพียง 5 ก้าวเท่านั้น..ก็มีเสียงหญิงสาวตะโกนลั่น
"ชั้นไปด้วยนะ รูฟ เวล. นออาร์โด้"
รูฟ--"หยึย..ยัยเด็กจอมปกครองตระกูลซีวานี่หน่า"เขากระซิบกับตัวเอง
"ชั้นมีชื่อว่า เอเรียล ซีวา หรอก ชั้นจะตามนายไปด้วยคนเห็นนายบอกว่าจะไปล้างแค้น ชั้นก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันนะ"
รูฟ--" ..............."มองหน้าพร้อมกับคิดในใจว่า เอาไงดีหว่าจะให้ไปดีหรอ
เอเรียล--"ฮิ ฮิ ๆๆ"
รูฟเห็นรอยยิ้มที่น่ารักของเธอทำให้ตัดสินใจลำบากซะจริงๆ..........
ความคิดเห็น