ชุลมุนวุ่น ลุ้นรักเจ้าหญิงกำมะลอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

                     

              กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ โลกที่ยังคงมีเวทย์มนตร์คาถา หลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืด มีเจ้าหญิง มีเจ้าชาย มีกษัตริย์ของแต่ละนคร ที่ปกครองตนเองอย่างเป็นอิสระ มีพรหมลิขิตอันทรงพลังคอยชักใยความรักที่แท้จริงให้เข้ารูปเข้ารอยอย่างลับๆ และโลกใบนี้นี่เอง....ที่เรื่องราวของเราได้เริ่มต้นขึ้น

              เรื่องมันเกิดขึ้นจาก ... อาทิตยนคร ...มหานครทรงพลังที่เปี่ยมไปด้วยพลาณุภาพ และความเข้มแข็งเหนือนครอื่นใด จนนครที่เหลือ ...ยินยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้ตนไม่ต้องถูกรุกรานจากอาณา จักรอันยิ่งใหญ่นี้ และบัดนี้ ประกาศิตโองการจากกษัตริย์องค์ปัจจุบัน ได้ถูกเรียกใช้อีกครั้ง พร้อมอาการหนาวๆร้อนๆของบรรดา ผู้เกี่ยวข้อง

              สืบเนื่องมาจากองค์กษัตริย์ เทียมัส ผู้ครองอาทิตยนคร ทรงมีพระราชโอรสองค์โต ผู้รั้งบัลลังก์มหานครอันเกรียงไกรนี้อยู่ นั่นคือ ...เจ้าชายเฮลมัส... ผู้มีรูปร่างหน้าตาที่เรียกได้ว่า ไม่คู่ควรกับคำว่าเจ้าชายเลยสักนิด หากการพูดถึงเรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม ดังนั้น จึงขอบรรยายแค่ให้รู้ว่า ..อัปลักษณ์ และในการขึ้นครองราชย์ต่อจากบิดานั้น ..จำเป็นจะต้องมีราชินี เป็นคู่ชีวิต...ด้วยเหตุนี้ คำสั่งจึงมีอยู่ว่า

               ..ให้ทุกๆนคร ส่งพระราชธิดาคนสุดท้อง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการครองบัลลังก์ มาเป็นเครื่องราชบรรณาการ เพื่อพิจารณาหาผู้คู่ควรกับ....เจ้าชายรัชทายาทแห่งอาทิตยนคร....

                 แน่นอนว่าแม้องค์รัชทายาทจะมีรูปร่างหน้าตาไม่ได้หล่อเหลาเท่าที่ควร หากทรัพย์สมบัติมหาศาลที่ทรงมีอยู่ทั้งตอนนี้ และหลังขึ้นครองราชย์ ล้วนเป็นดุจดังเพชรที่เจียระไนให้เจ้าชายเป็นที่หมายปองของแทบทุกนครในทันใด

                ยกเว้นก็เพียง....จันทรานคร....

..............................................................................................................................................

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงดังสนั่น ที่สั่นสะเทือนปราสาทอันเป็นต้นกำเนิดเสียง ให้กระเทือนเลื่อนลั่น เหล่าผู้ที่อยู่โดยรอบพากันทรุดตัวลงอย่างหมดแรงเมื่อเสียงดังกล่าวชอนไชเข้าไปทำลายระบบประสาท

"ซีเลียนาเรล ลูกต้องเข้าใจนะ นี่มันเป็นประกาศิตโองการจากอาทิตยนครเชียวนะลูก"

"ข้าไม่ยอมๆๆๆๆ เสด็จพ่อทำอย่างนี้ได้ยังไง ส่งข้าไปเป็นของให้ไอ้เจ้าชายอัปลักษณ์นั่นเนี่ยนะ กรี๊..ด.อุ๊บ"

ฝ่ามือใหญ่ของผู้เป็นบิดาเลื่อนมาปิดปาก ซีเลียนาเรล บุตรีคนสุดท้องของตนอย่างตกใจ พระพักตร์ขององค์กษัตริย์หันซ้ายหันขวาอย่างร้อนรน แล้วจึงหันมาปรามลูกสาวเสียงเข้ม

"อย่าไปพูดอย่างนั้นให้ใครได้ยินเชียวนะ ไม่งั้น หัวสวยๆของลูกจะถูกตัดโดยไม่รู้ตัว"
คำขู่ทำเอาเจ้าของหัวสวยๆ หุบปากฉับ แต่ยังทรงกันแสงต่อไปไม่หยุด

เทล องค์กษัตริย์แห่งจันทรานคร ถอนหายใจหนักหน่วง แค่เพียงจะส่งลูกไปยังลำบากใจถึงเพียงนี้ แล้วนี่ การจะหวังให้ลูกเขาได้รับการรับการคัดเลือกมีหวังเป็นศูนย์

"หม่อมฉันจัดการเองเพคะ ... พระองค์ควรจะพักผ่อนเสียบ้างนะเพคะ เราต้องให้เวลาองค์หญิงทรงทำใจ"
น้ำเสียงใจเย็น ดังขึ้นจากหญิงสาวในชุดเรียบๆ ที่นั่งพับเพียบสงบนิ่งอยู่ข้างเตียงนอน อันมี ซีเลียนาเรลนั่งสะอื้นอยู่

"ออกไปให้หมดเลยนะ แกด้วย ออกไป!!! ข้าไม่ทำใจอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะข้าจะไม่ไปอาทิตยนคร!!!"

"ซี..." เสียงเข้มจากองค์กษัตริย์เรียกชื่อเล่นอย่างลำบากใจ หากพอสบกับสายตาของนางกำนัล คนนั้นแล้ว จึงพยักหน้าเบาๆ

"ฝากด้วยนะ...รีเรียลลา"

เสียงประตูถูกดันปิดอย่างแผ่วเบา หลังลับร่างของผู้เป็นบิดา ซีเลียนาเรลหันมามองนางกำนัลประจำห้องของตนอย่างหมายมาด ไร้วี่แววของคนเพิ่งร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายมาหมาดๆ

"รีเรียลลา ... ข้ามีอะไรให้เจ้าทำ"