คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 5
“อือออออ”
(อือห่าไรล่ะ ตื่นเว้ยยยยยยย) ผมชักมือถือเจ้าปัญหาออกจากหูทันที ไม่ได้ตื่นมาฟังเสียงโหวกเหวกโวยวายนะเฟ้ย ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงนิดหน่อยไม่ต้องดูชื่อก็พอจะรู้ว่าเป็นไอจีโทรมา ผมเหลือบตามองนาฬิกาที่หัวเตียง 8 โมง โทรมาทำไมว่ะครับ
(เฮ้ย ยังอยู่ป่าววะ ไอตี่) เรียกไอตี่อีกละ ชื่อแดซองคร้าบความจำไม่ดีเลยนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“เออ ยังอยู่ โทรมาหาไรตอน 8 โมงวะครับคุณเพื่อนเมื่อคืนนี้ก็หนักจะรีบตื่นไปไหน”
(วันนี้วันเปิดเทอม จะมามั้ย....)จบคำมันผมไม่สนอะไรทั้งนั้นปลายสายจะพูดอะไรก็ปล่อยมันไป เพราะผมอาจจะตายถ้าไปไม่ทันเข้าเรียน สายตั้งแต่วันแรกมันก็ไม่ดีเท่าไหร่สำหรับคนมีประวัติอย่างผม อาจารย์แต่ละคนพอนึกถึงทำเอาผมขนลุก ไม่มีไรหรอกครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำ -*-
....................
“ไอแดมันว่าไงมั่งวะ”ยองเบทักเพื่อนทันทีที่วางสายเสร็จ
“คงจะรีบอาบน้ำละมั้ง ไม่ได้ฟังที่พูดเลยมีแต่เสียงตึงๆๆหนวกหูชิบ”จียงบ่นเพื่อนแล้วทำท่าทางประกอบว่าปลายสายเสียงดังแค่ไหน
“เออ ให้มันแหกตาตี่ๆมาให้ทันละกัน”
“แต่เมื่อคืนนี้แจ่มๆทั้งนั้นเลยอ่ะ คืนนี้ไปอีกเด่ะ”จียงที่นึกถึงบรรยากาศของผับที่พวกเค้าไปกันมา บรรยากาศนี่ดีสุดๆดีกว่าคลับแบบเด็กๆอีก
“หนักนะเนี่ย ห้ามติดนะเว้ยยย อายุยังไม่ถึงป๊ารู้โดนเล่นตาย อีกอย่างบัตรอ่ะยืมพี่มาไม่ใช่ของจริงทิ้งช่วงมั่ง”
“แหม่ ศึกษามาดีนะเนี่ย”ยองเบส่งสายตาจิกกัดให้เพื่อนรักก่อนจะนั่งเล่นผมตัวเองระหว่างนั่งรอเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เสด็จมาสักที
“เอ่อ โทษนะฮะ แดซองฮยองยังไม่มาอีกหรอฮะ”ทั้งจียงและยองเบหันไปมองต้นเสียงที่มายืนค้ำหัวพวกเค้าอยู่ก็เจอเด็กเกรด 10 นามซึงรีที่ตามขายขนมจีบไอแดมาเป็นปีๆ ไอคุณเพื่อนก็ไม่ปฏิเศษแต่ก็ไม่ตอบรับอะไร
“ยังหรอกมันเพิ่งตื่น”
“หรอฮะ”ซึงรีถามแล้วเหม่องมองไปที่ประตูโรงเรียน จียงและยองเบมองหน้ากันเอือมๆดูท่าจะอาการหนักบางทีก็สงสารน้องมันเหมือนกันคนบ้าอะไรรอกันเป็นปีๆ
“โทรตามแล้วใช่มั้ยฮะ”ทั้งสองจึงพยัดหน้าอีกครั้งก่อนยองเบจะเอ่ยปากถาม
“มีอะไรด่วนกับมันรึเปล่า”
“เปล่าฮะ แค่เป็นห่วง”พูดพร้อมหน้าขึ้นสีอย่างเขินอายขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะเกาท้ายทอยท่าทางนั้นเล่นเอาทั้งสองนิ่งไปเลย เออ อาการหนักจริงๆนั่นแหละ
“อ่อ เดี๋ยวมันก็มา”
“ฮะ งั้นไปก่อนนะฮะ”พอซึงรีเดินไปแล้วจียงก็ถึงกับถอนหายใจ
“เป็นไรวะ”
“บางทีก็สงสารน้องมัน รอน้านนาน”
“สงสารมากก็รับเลี้ยงเองเลยดิ”
“บ้านแกดิ จียงไม่ยุ่งกับเด็กเพื่อนครับ”
“หรออออ”ยองเบทำเสียงล้อเลียนเลยโดนฝ่าเท้าจากเพื่อนไป 1 ที
“เอออ ก็แค่อยากเห็นเด็กมันสมหวัง”
“อ๋อ หรอออออ”
“ห่าหนิ”
“อ้าวไปไหนวะ”ยองเบตะโกนถามเพื่อนที่คงจะโมโหกลบเกลื่อนความอายเดินหนีไป
“รักเค้าแล้วไม่ยอมรับก็ไม่สมหวังเหมือนกันนั่นแหละ”ส่ายหัวให้กับความปากหนักของเพื่อนอีกทีแล้วเดินขึ้นห้อง
………….
“โธ่เว้ยย รถเมล์เฮ็งซวยอย่าให้เจออีกนะ”ผมสบทอย่างแค้นใจ จะอะไรล่ะครับก็คนขบรถกวนประสาทจอดเลยป้ายมาตั้งไกลสายก็สายยังต้องมาเดินย้อนอีกมันน่านัก ตอนนี้ผมกำลังเดินอ้อมมาทางข้างหลังฮะเพราะข้างหน้าประตูมันปิดไอทางจะเข้าข้างหลังนั้นสำหรับผมสบายมาก ทำจนเซียน แหม่ก็เด็กผู้ชายนี่ครับแค่โดดข้ามรั้วหลังโรงเรียนต้องทำให้เป็นทุกคนครับนับว่าเป็นโชคดีเพราะสถาปนิกเค้าแกแบบรั้วมาเตี้ยฮะ เสร็จกี๋
“เฮ้ย บ้าเอ้ยย ตกใจหมด”ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อโดดลงมาแล้วเจอเพื่อนร่วมชั้นอีกคนยืนอยู่คาดว่างมันก็คงจะเพิ่งโดดลงมาเหมือนกัน
“เบาๆหน่อย”ผมพยักหน้า แหม่ แค่เสียงดังนิดหน่อยกล้าชักสีหน้าใส่ เดี๋ยวปั้ด ก่อนที่ทั้งผมและ เออ ชื่อไรว่ะครับ ช่างเหอะ แค่รีบไปเข้าห้องให้ได้ก็พอ ผมรีบมองซ้ายขวาเมื่อไม่เจอสิ่งศักดิ์สิทธิ์? ก็รีบโกยอ้าวขึ้นตึกเรียนทันทีนาทีนี้ผมก็กลัวเหมือนกันนะครับเมื่อมาถึงห้องก็เห็นอาจารย์ป้าขีดๆเขียนๆอะไรสักอย่างบนกระดานผมเลยแง้มประตูแล้วรีบมุดและคลานไปทันทีไอสองเกลอที่เห็นผมมาก็ทำเนียนๆดึงความสนใจของอาจารย์ไปให้ทำให้เช้านี้ผมรอดจากอันตรายทั้งปวงแล้วล่ะครับ ถึงสายตาเพื่อนในห้องจะมองมาประมาณว่า มึงทำไร? -_- ก็เหอะ นาทีนี้หล่อไม่สนหรอกครับแค่ไม่ให้โดนจารย์ป้าฆ่าตายก็พอ
“ขอบใจว่ะ”ผมบอกแล้วนั่งประจำที่แจกรอยยิ้มสดใสให้สาวๆในห้องทันที
“ห่า มาถึงก็โปรยเลยนะ”
“ยุ่งจริง”ผมบอกไอจีที่ยกสมุดขึ้นมาบังหน้าผมไอนี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ยย
“จะทำไม ชิ หมั่นไส้”
“คนมันหล่ออ่ะครับ”
“หล่อมากกก โดนซัดมุมปากเขีนวเนี่ย ไม่เข็ดใช่มั้ยยิ้มหวานไปทั่วหน่ะ” ก็แค่ยิ้มให้คนสวยจนมีเรื่องกับแฟนเค้าแค่เนี้ยะ จะย้ำไมว่ะครับ
“โอ๊ยย แล้วจะกดมาหาไรวะ”ผมบอกแล้วตบหัวมันที่บังอาจมากดแผลที่ปาก กำลังจะหายช้ำแล้วแท้ๆ
“เรียนครับเรียนคุยกันอยู่ได้ รำคาญ”ผมและจียงต้องเงียบปากลงทันทีเพราะคุณแทยังเค้าเข้าหมวดรักเรียนแล้วล่ะครับไอพวกผมเลยได้ผลดีเป็นการเรียนเก่งไปด้วยทั้งๆที่มีแต่คนบอกว่าขัดกับหน้าและสัน..เอ่อ นิสัยหน่ะครับ
.............
“เฮ้ยแดซอง”
“ไรวะ”ผมตอบรับเพื่อนในห้องที่ตะโกนเรียกมา แหม่ยืนอยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไมวะครับ ผมยังไม่แก่สักหน่อย
“เด็กแกโดนรีด”คำว่าเด็กแกนี่ผมรู้ทันทีว่าใคร แต่นั่นไม่สำคัญไอที่สำคัญคือ “โดนรีด” เนี่ยแหละ
“ที่ไหน”
“บันไดฝั่งใต้”จบคำผมรีบเดินออกไปทันทีเดี๋ยวซึงรีโดนหนักขึ้นมาเรื่องจะยุ่ง
“อ้าวเฮ้ยย ไปไหนว่ะ”จียงกับยองเบที่เพิ่งเอากองการบ้านไปให้อาจารย์ตะโกนถามเพื่อนที่เดินออกไปจากห้องอย่างรีบร้อน
“มันไปไหนอ่ะ”ยองเบถามเพื่อนในห้องพอได้คำตอบก็รีบตามไปทันที ไอตี่เอ้ยย ก็บอกอยู่ว่าอย่าใจร้อนเหลือทัณบนใบเดียวแล้วนะเว้ยยรอให้ขึ้นปีใหม่ก่อนไม่ได้รึไงวะ
เพื่อนในห้องมองตามอีกสองคนที่เดินออกไปจนสุดสายตา จากการคาดคะเนแล้วใบทัณบนของทั้งสามคงเหลือไม่มากนัก
“เฮ้ออ จะเป็นไรมั้ยนะ”
“อย่ามีอะไรรุนแรงก็พอ” ถึงสามคนนั้นจะมีเรื่องบ่อยหรือกวนเท้าไปบ้างแต่ก็ไม่เคยทำร้ายใครในห้องล่ะนะ แถมยังช่วยเหลือคอยติวก่อนสอบให้อีก
เอ่อออ ใครแมร่งทำทางเดินตรงนี้ครับมืดชะมัด ไม่รู้หรอว่าผมกลัวผีไม่เข้าใจจริงๆว่าตึกเรียนมันจะมีบันไดอะไรทุกทิศ ทิศใต้เนี่ยแหล่งมั่วสุมยามเย็นของเด็กหัดเลวเลยล่ะครับ คงไม่ต้องบอกว่ามีอะไรบ้างก็อะไรๆที่เด็กอยากลองนั่นแหละครับ แต่เรื่องยาไม่มีแน่นอนเพราะมันอันตรายเกินไปอีกอย่างผมว่าถึงจะเลวแต่ก็ไม่กล้าข้องแวะอยู่แล้วล่ะครับ ที่นี่ตำรวจเยอะ พอลงมาถึงชั้นสองที่เป็นทางเชื่อมกับชั้นหนึ่งก็เห็นเด็กผู้ชายน่าจะเกรด 10 นั่นแหละ ดีแล้วครับที่เด็กกว่าผม ไม่งั้นคงจะแย่ อย่างน้อยก็คงใช่ชื่อเสียๆของผมขู่ได้โดยไม่ต้องทำอะไร มีประมาณ 4-5 คนยืนล้อมซึงรีอยู่ ดีที่ยังไม่มีอะไรไปมากกว่าการยืนล้อมละมั้ง แต่ดูท่าซึงรีจะร้องไห้แล้วล่ะครับ
“มาหาใครเอ่ยยย จะตอบรึยัง”เอิ่ม พูดก็พอไม่ต้องลูบ ไอเด็กแก่แดด
“เสือก”เสียงผมเองแหละครับก็รู้ว่าซึงรีมาหาผมไม่ได้มาหาพวกมันผมก็พูดได้โดยไม่ต้องกลัวมันย้อนสิครับ
“แดซองฮยอง”
“เอออ จะทำไม”ผมตอบรับที่เจ้าพวกนั้นเรียกชื่อ
“คือผมไม่รู้ว่าเด็กฮยอง”ให้ตายสิผมละเบื่อคำว่า “เด็กผม/เด็กฮยอง/เด็กแก” อะไรพวกนี้จริงๆนะ
“แล้วไม่มีอะไรทำหรือไง มาระรานชาวบ้านเค้า”ผมถามก่อนจะเดินไปดึงซึงรีออกมาจากวงล้อมนั่นแล้วพาถอยออกมา นั่นแหละครับ ถอยก่อนผมเหลือทัณบนใบเดียวไม่พร้อมจะโดนพักการเรียนหรอกนะครับ ไว้รอขึ้นปีใหม่ก่อนผมจะแผลงฤทธิ์ ดีที่ข่าวการเหลือทัณบนเพียงใบเดียวของผมยังไม่ออกไปถึงหูใครไม่อย่างนั้นผมคงจะโดนหาเรื่องถี่กว่านี้จนถึงขั้นพักการเรียนแน่ๆ ก็อย่างที่เคยบอกผมมันคนมีประวัติครับ เพราะผมมีวันเกิด สถานที่เกิด มีชื่อ อายุ และบ้านเลขที่ นั่นแหละครับประวัติเบื้องต้นของผม --..--
“ก็ไม่มีอะไรครับ” อยากจะบอกว่าเชื่อตายยย แต่ไม่หรอกครับนาทีนี้ใช้สีหน้าอย่างเดียวก็พอ
“ไม่มีก็ไปได้แล้วมั้ง”
“คร้าบบบ ไปนะครับฮยอง”
“เออ”ผมกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิดจะไปก็ยังลีลาก่อนจะหันมามองซึงรีที่ยืนเกาะชายเสื้อผมแน่นแต่ก็ยังก้มหน้ามองแต่พื้น หาเศษเหรียญหรอฟร่ะ
“เอ้า แว่นจะหลุดแล้ว”ผมบอกแล้วดันแว่นให้เข้าที่ก่อนจะลากคนตัวเล็กให้เดินออกไปจากที่ตรงนี้ มันมืดหน่ะครับผมกลัวผี พอมาถึงด้านล่างของตึกค่อยยังชั่วที่ผมเจอแสงสว่าง ผมปล่อยมืออีกคนก่อนจะดันให้หันมาเผชินหน้ากัน
“ขี้แยจริง”ผมว่าแล้วยกนิ้วปาดน้ำตาของซึงรีให้ แว่นนี่เกะกะจริงๆน่าจับหักทิ้ง
“ขอโทษฮะ”
“อ่า จริงๆเลย หยุดร้องเถอะหน่า”ผมตบบ่าเล็กๆเบาๆแล้วบอกเมื่อเจ้าตัวทำหน้าจะร้องหนักกว่าเดิม
“จะหยุดแล้วฮะ” เออก็หยุดสิฟร่ะ -..-
“แล้วไปทำอะไรที่นั่น”
“ไปหาฮยองฮะ”โอยยย จะบ้าตาย
“อันนั้นรู้แล้ว”แน่ล่ะก็มาทุกวัน “หมายถึงทำไมไปขึ้นบันไดทางนั้น ก็รู้อยู่ว่ามันอันตราย ดีแค่ไหนที่ไม่โดนทำอะไรหน่ะ”
“ผมขอโทษฮะ”
“เออ แล้วยังไง”ซึงรีเงยหน้ามามองหน้าผมแว้บนึงแล้วก้มลงไปใหม่ จะคุยกันแล้วทำไมไม่มองหน้าฟร่ะ
“ผมเห็นว่าฮยองมีเรียนที่ห้องฝั่งนั้นหน่ะฮะ”
“ติ๊งต๊องเอ๊ย”ผมว่าแล้วจัดการเขกหัวไปทีทำเอาซึงรีจะเป่าปี่อีกรอบ
“ขอโทษฮะ” จะขอโทษให้ครบล้านครั้งเลยมั้ยล่ะเนี่ย
“เออออ วันหลังอย่าทำอีกนะ”
“ฮะ เข้าใจแล้วฮะ”
“แล้วมาทำไมล่ะ”
“อ๊ะ กล่องข้าว”ซึงรีบอกแล้วหันซ้ายหันขวา เออคงจะเจอหรอก ให้ตายดิ -.-
“โดนเจ้าพวกนั้นเอาไปล่ะสิ”
“สงสัยจะอย่างนั้นล่ะฮะ”อยากจะเบิ้ดกะโหลกจริงๆกล่องข้าวอยู่ในมือแท้ๆยังไม่รู้ตัวว่าโดนฉกไปอีก จะรอดมั้ยฟร่ะ
“ขอโทษนะฮะฮยอง ผมนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
“เอ้า ไปโทษตัวเองทำไม นายไม่ผิดสักหน่อย จะผิดก็ตรงที่ไม่ดูแลตัวเองเนี่ยแหละ”ผมจิ้มลงบนหน้าผากมนสามสี่ทีให้หายหมั่นเขี้ยว
“แต่ฮยองไม่มีข้าว”เห็นฉันเป็นยาจกรึไงฟร่ะ ที่ไม่พกข้าวกล่องเพราะเอ็งแบกมาให้ทุกวันนั่นแหละเฟ้ย
“โอยยย ช่างมันวันนี้ฉันเลี้ยง”ผมบอกแล้วเดินนำไปที่โรงอาหารโดยมีซึงรีเกาะนิ้วก้อยผมเดินตามมา เค้ามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาจะเดินไปไหนมาไหนกับผม ตอนแรกๆจับชายเสื้อไปๆมาๆก็มาเกาะนิ้วก้อยผมแทน จะจับทำไมไม่ทำดีฟร่ะแต่ช่างเหออะ ชินละครับ-..-
“วันนี้ผมตั้งใจทำไข่ม้วนของโปรดฮยองมาแท้ๆ”ยังไม่วายบ่นงุบงิบ แล้วปล่อยให้มันเอาไปได้ไงฟร่ะ ไม่รุ้เนื้อรู้ตัวขนาดนั้น
“มันผ่านไปแล้วหน่า”
“ขอบคุณนะฮะที่มาช่วยผม”
“ฉันจะปล่อยผู้มีพระคุณของฉันตายได้ยังไงล่ะ”ผมมองหน้าซึงรีที่เงยหน้าขึ้นมาเหมือนปกติแล้ว เออดีไม่อยากเห็นรังแค(มีที่ไหนเล่า –ซึงรี) (หยาบคาย55555)
“รักฮยองจัง”ผมบีบแก้มเด็กนี่รู้สึกหมั่นไส้พูดได้ไม่อายฟ้าอายดิน น่าจะบีบแก้มให้แตกยิ้มระรื่นเชียวนะ
“แก่แดด”
“ก็ผมพูดจริง”
“ไปซื้อข้าวเลยไป”
“ไปด้วยๆๆอยากกินเหมือนฮยอง”
“ตามใจ”
“เย้ๆๆ แดซองฮยองน่ารักที่สุดเลย”น่ารักแล้วมาซบทำไมฟร่ะ ง้องแง้งไม่มีใครเกิน
.............
“เก็บปากหน่อยครับเพื่อน ยานหมดแล้ว”ยองเบบอกแล้วตบบ่าจียงที่ยืนเกาะเสาดูเหตุการณ์อยู่ตั้งนานแล้วเดินตามแดซองไป แหม่ ผมก็ลืมไปว่าเพื่อนผมมันเป็นพระเอกถึง 2 คน คนนึงก็แมนปกป้องทุกคน อีกคนก็แมนเสียสละหัวใจตัวเอง เหมือนละครซะจะขนแขนจะแสตนอัพ
“ไอเตี้ย กล้าดียังไงมาว่าฉันปากห้อยฟร่ะ กลับมาเคลียเลยนะเว้ยยยยย”กูเดินมาไกลล่ะ ยังจะกระเสือกกระสนตะโกนมา นับถือจริงๆ
“น่ารำคาน จะไปแดกข้าว”
“แมร่งว่าแล้วเดินหนี ชิ”จียงสะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่านก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนไปเค้าก็หิวเหมือนกันนี่นา
TBC
ความคิดเห็น