คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรี่ยราดครั้งที่ 1 เชฟปาร์คกับหมอแบค
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
เชฟปาร์คกับหมอบยอน
21-12-15
octopus๑๓
“เชฟครับ”
“.....?”
“ผมหิว”
พอได้เวลาสองทุ่มร่างเล็กๆของคุณหมอบยอนแบคฮยอนที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลใกล้ๆก็จะเดินโซซัดโซเซเหมือนคนหมดแรงมาพาดตัวเอาไว้ที่ร้านอาหารของเขา
และเมื่อซักครู่ก็เป็นประโยคเดิมๆของคุณหมอตัวขาวที่พูดเป็นประจำทุกทีหลังได้กลิ่นอาหารหอมๆที่ทำให้ตัวเองกลับมามีพลังได้อีกครั้ง
“จะทานอะไรดีครับ?”
“อะไรก็ได้ครับตอนนี้ผมหิวมากเลย”
พูดทั้งๆที่ไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
ใบหน้าขาวแนบลงไปบนพื้นโต๊ะ
เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่านั่นมันไม่ได้สะอาดซักเท่าไหร่หรอกนะ
แต่ดูจากท่าทางแล้วคุณหมอบยอนคงจะคิดที่จะพยุงร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆหรอก
เพราะงานที่หนักหนาในโรงพยาบาลนั่นทำเอาคนตัวเล็กต้องเหนื่อยมากพอดู
“อยากกินสตอเบอรี่จังเลย ไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว”
คนที่หมดแรงเอ่ยขึ้นมาลอยๆจนชายร่างสูงในชุดสีขาวที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ต้องเงี่ยหูฟัง
และนี่ก็อยากจะบอกอีกนั่นแหละว่านี่ร้านอาหารนะ
ถ้าคุณหมอเดินเลยไปอีกสองช่วงตึกก็จะเจอร้านขนมหวานแล้วแท้ๆ
คนทีถูกเรียกว่าเชฟไม่ได้ตอบอะไรกลับไปก่อนจะจัดการทำอาหารง่ายๆให้กับร่างเล็กที่นอนฟุบอยู่ด้านหน้า
เขาลอบมองใบหน้าหวานที่กำลังฟุบลงบนโต๊ะก่อนจะตัดสินใจทำอาหารที่ทำไม่ยากและเสร็จให้เร็วพอที่จะฟื้นคืนชีวิตของคนตรงหน้าได้
“เชฟครับ”
“......ครับ?”
ระหว่างที่กำลังทำอาหารเสียงหวานนั่นก็เอ่ยเรียกชื่อเขาอีกครั้ง “ทำไมถึงมาเปิดร้านอาหารล่ะครับ”
ตอนนี้ใบหน้าขาวที่เคยฟุบลงไปกับโต๊ะกำลังขยับเคลื่อนมาวางไว้ที่มือของตัวเองก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยเจื้อยแจ้ว
เริ่มแล้วสินะคุณหมอบยอนผู้ช่างเจรจา
หลังจากที่เจ้าตัวฟุบไปซักพักหลังจากนั้นก็มักจะเปลี่ยนมาคุยกับเขาราวกับว่าชาร์จพลังได้จากกลิ่นของอาหาร
เชฟตัวสูงมองหน้าเจ้าหนูจำไมแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ
“แล้วทำไมหมอถึงได้มาเป็นหมอล่ะครับ”
“ถามยากจัง ขอเปลี่ยนคำถามได้มั้ย(╯3╰)”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอเปลี่ยนคำถามด้วยนะ”
“เชฟขี้โกงสุด”
คุณหมอเบะปากออกก่อนจะเบนสายตาขึ้นมองด้านบนเพื่อคิดคำถามต่อไป “อ้อเชฟครับ”
“ครับ”
เขาล่ะชอบจริงๆเวลาอีกคนร้องเรียกว่าเชฟครับ ท่าทางมันน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เห็นคุณหมอสวมเสื้อกราวด์ออกมาด้านนอกไม่อย่างนั้นแล้วมันจะต้องน่ารักกว่านี้แน่ๆ
“เชฟยังไม่มีแฟนหรอครับ”
คำถามนี้ทำเชฟชะงักกึก
เขาละสายตาจากการทำอาหารตรงหน้ามองไปยังใบหน้าขาวที่กำลังส่งยิ้มระรื่นจนน่าหมั่นเขี้ยว
ถ้าหากว่าไม่มีกระจกกั้นล่ะก็เขาคงเอื้อมมือไปบีบจมูกรั้นนั่นแล้วเชียว
แม้จะตกใจกับคำถามนี้นิดหน่อยแต่ก็ถือว่าเขาควบคุมสีหน้าได้ยอดเยี่ยม
“ถามทำไมหรือครับ”
“ผมอยากรู้ครับ” คุณหมอหน้าหวานยังคงยิ้ม
“แล้วอยากรู้ไปทำไมหรือครับ”
“ก็ถ้าเชฟยังไม่มีแฟน สนใจอยากจะมีหมอประจำตัวไหมครับ”
มือใหญ่ชะงักก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังรุกอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหวานยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเหมือนว่าจะยิ้มกว้างมากขึ้น
คุณหมอบยอนไม่ได้มีท่าทีเขินอายเลยแม้แต่น้อย เขาปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำเราทั้งสองคนเอาไว้
เหลือก็เพียงตาเสียงฉ่าๆจากการทำอาหาร
ให้ตายสิ คุณหมอนี่นะ....น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
“เชฟจะไม่ตอบผมหรอ(. .)”
พอเห็นว่าเงียบนานเข้ารอยยิ้มหวานก็ค่อยๆเหือดหายไปจากใบหน้า
เหลือทิ้งไว้เพียงแค่น้ำเสียงหงอยๆที่ดังมาจากด้านหลังกระจก
เขากระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อยวางจานอาหารที่เสร็จแล้วไว้ด้านหน้าคุณหมอตัวเล็กก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางยิ้มๆ
“คุณหมอที่ดี....จะต้องจำชื่อคนไข้ได้นะครับ”
“ผมรู้จักชื่อเชฟหรอกน่า(*-`ω´- )”
“ถ้าอย่างนั้น....คุณหมอลองเรียกชื่อผมหน่อยสิครับ” พอได้ยินแบบนั้นคุณหมอก็เลยเม้มปากแน่น
อึกอักอยู่นานก่อนที่สุดท้ายจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“ปะ...ปาร์คชานยอล”
คนถูกเรียกชื่อกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะเปิดช่องที่ใช้สำหรับส่งอาหารแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณหมอก็เป็นหมอประจำตัวผมแล้วนะ”
ลั่น สั้น วูบมาก 55555555555555555555555555555555555555555555555
#เรี่ยราดชานแบค
ความคิดเห็น