เจ้ามนุษย์ผู้สิ้นหวังเอ๋ยจงกลายเป็นปีศาจในโลกแห่งใหม่ซะเถอะ!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ท่ามกลางฝูงชนมากมายที่เดินสวนกันระหว่างข้ามทางม้าลายเพราะสัญญาณไฟจราจรเป็นสีเขียวแล้ว

รถยนต์ทั้งหมดต่างหยุดเคลื่อนที่และรอให้ฝูงชนจำนวนมากเดินผ่านไป

ในฝูงชนแห่งนั้นมีผู้ชายสวมฮู้ดสีดำที่มีขนสัตว์รอบปกหมวกที่ไม่มีลวดลายอะไรเด่นชัดมีเพียงสีดำนั้นที่ปิดแสงเงาจนเสื้อตัวนั้นดูไม่มีรอยตัดระหว่างแรงเงาเลยสักนิดมือทั้งสองข้างของเขาสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ด

เขาหยุดท่ามกลางทางม้าลายระหว่างที่ฝูงชนจำนวนมากกำลังเดินผ่านเขาไปมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นแปลกอยู่คนเดียว

เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะกัดฟัน

‘ลิงลิงลิงลิงเต็มไปหมดน่ารำคาญจริงจริง’

เขาคิดแค่ว่าฝูงชนที่กำลังเดินผ่านนั้นเป็นเพียงแค่ลิง

เขารู้สึกไม่อยากจะเข้าใกล้ชิดเลยสักนิด

แต่เขาก็ยังไม่เดินไปต่อจนเหล่าฝูงชนจำนวนมากข้ามทางม้าลายไปจนหมดสัญญาณจราจรกลายเป็นสีแดง

เขายังคงหยุดนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่มีการเคลื่อนไหว

『เฮ้ยรีบรีบเดินไปสิว่ะไอ้เบื้อก!』

คนขับรถยนต์หมดความอดทนที่ต้องหยุดขับไปกลางทางเพราะมีคนขวางทางอยู่

เขาไม่อยากฝ่าฝืนกฏหมายทางอาชญากรรมเพราะกลัวจะโดนข้อหาจนต้องโดนขังคุก

แต่เขาก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปกับคนที่ขวางทางอยู่ข้างหน้าเพราะเขาใกล้จะไปทำงานสายเสียแล้ว

แต่ชายสวมฮู้ดข้างหน้าก็ยังไม่ยอมขยับเขยื่อนแม้สักเล็กน้อยแต่แค่หันมามองคนที่กำลังตะโกนใส่เขาอยู่

แววตาเฉียบแหลมคมภายใต้หมวกฮู้ดนั้นจ้องมองไปที่ชายที่กำลังตะโกนอย่างไม่วางตา

สายตาของทั้งคู่ต่างสบกันทำให้ชายอ้วนที่อยู่บนรถยนต์นั้นถึงกับเหงื่อตกและเบียนหน้าหนี

「หนวกหูจริงจริงไอ้ลิงสวะ」

ชายสวมฮู้ดสบถออกมาเพราะความรำคาญก่อนจะเดินไปอีกฝั่งแล้วรถยนต์ทั้งหมดก็เดินทางต่อไปได้

ถึงแม้จะมีคนโทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจเพื่อให้พาเขาออกไปจากทางม้าลาย

แต่ด้วยความเกียจคร้านของตำรวจในสมัยนี้ไม่มีทางที่จะมีตำรวจมาจับเขาได้ทันแน่นอน

ในโลกแห่งนี้โลกที่เหล่ามนุษย์เอาแต่เห็นแก่ตัวจึงทำให้โลกนี้หยุดการพัฒนาไปตั้งแต่ค.ศ.2020

โลกเข้าสู่ยุคน้ำแข็งอุณหภูมิในแต่ล่ะพื้นที่ต่างลดลงผู้คนเริ่มแย่งชิงอาหารและที่อยู่

สงครามก็เริ่มขึ้นและเป็นไปตามเก่าจบลงโดยที่มีแต่สูญเสีย

‘มนุษย์มันก็มีแค่ลิงเท่านั้นแหละ’

ชายสวมฮู้ดคิดอีกครั้ง

เขาเดินตรงไปในซอยคับแคบที่เป็นที่สุมหัวของเหล่าเด็กนักเรียนเกเร

เขาจ้องมองไปที่เด็กเกเรจำนวน 5 คนที่กำลังสูบบุหรี่อยู่พร้อมคุยแต่เรื่องวีรกรรมแย่แย่ของตนเอง

「เหม็นกลิ่นลิงจริงจริง」

ชายสวมฮู้ดเดินเข้าไปใกล้พวกเด็กเกเรทำให้พวกเขามองไปที่เขา

เขาพูดออกมาโดยไม่แสดงความเกรงกลัวแม้พวกมันจะมีพวกมากกว่าเขาก็ตาม

『หาที่มึงพูดมารู้ไหมว่านี่ถิ่นใครไอ้สัส!?』

เด็กเกเรที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาด้วยท่าทางน่าหมั้นไส้

มันเจาะหูและปากเป็นจำนวนมากทั้งยังย้อมสีผมอีกด้วยเสื้อผ้าที่ใส่นั้นต่างเป็นเสื้อผ้าที่ดูสกปรกและชำรุดอยู่

มันทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในมือก่อนจะเหยียบมันเละเป็นเศษ

『อีกเดี๋ยวมึงก็จะกลายเป็นแบบนี้เนี่ยแหละเฮ้ยรุมแม่ง!』

มันหันหน้าไปพูดกับพวกลูกน้อง

พวกมันต่างทิ้งบุหรี่ในมือแล้วหยิบอาวุธมีคมออกมา

แต่จังหวะที่มันหันไปพูดกับพวกลูกน้องมันก็เปิดจังหวะให้ชายสวมฮู้ดนั้นได้เล่นงานแล้ว

ชายสวมฮู้ดเขาเพียงแค่สกัดขาทำให้หัวหน้าเด็กเกเรลอยอยู่บนอากาศก่อนจะหมุนตัวแล้วเหวี่ยงขาเตะ

ร่างกายของหัวหน้าเด็กเกเรลอยกระเด็นไปติดกำแพงของซอยที่อยู่ไกลออกไปจนถึงกับทำให้ผนังเป็นรอย

คงไม่ต้องพูดถึงความรุนแรงที่ถูกส่งผ่านเข้าไปในร่างกายของหัวหน้าเด็กเกเร

หัวหน้าเด็กเกเรกระอั่กเลือดออกมาครั้งสุดท้ายและตาของมันก็เหลือกแล้วก็หมดสติไป

การโจมตีของชายสวมฮู้ดนั้นต้องอาศัยความเร็วและแรงขาเป็นจำนวนมาก

แต่ที่แน่แน่สิ่งที่เหล่าลูกน้องเห็นก็มีเพียงร่างของหัวหน้าตกลงเล็กน้อยก่อนจะกระเด็นไปติดผนังกำแพงจนร้าว

『ย-อย่าไปกลัวมันยังไงพวกเราก็ยังมีตั้ง 4 คน!』

พวกเด็กเกเรต่างพุ่งเข้ามาแต่ด้วยการที่ที่นี่เป็นเพียงแค่ซอยคับแคบพวกเขาถึงพุ่งเข้ามาได้แค่ 3 คน

ชายสวมฮู้ดจ้องมองพวกมันด้วยสายตาที่แหลมคมเหมือนเหยี่ยวอินทรีย์

แต่สิ่งที่พวกเขากระทำนั้น...

「เป็นความคิดที่โง่เหมือนลิงนั่นแหละ」

แม้สายตาของพวกมันจะมองการโจมตีของชายสวมฮู้ดไม่ทัน

แต่พวกเขาก็รับรู้ได้ถึงความรุนแรงที่กระทบเข้าสู่ท้องของพวกมันทั้งสามในเวลาเดียวกัน

เลือดไหลย้อนออกมาทางปากพวกมันต่างกระเด็นไปพร้อมกับอีกสองคนข้างหลัง

พวกมันอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกับหัวหน้าเด็กเกเร

การต่อสู้จบลงโดยที่ชายสวมฮู้ดเป็นฝ่ายได้กำชัยชนะแต่ความต้องการของเขาก็ยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

เขาสบถถ้อยคำจำนวนมากออกมาพร้อมเดินตรงไปยังในสถานที่ที่คุ้นเคย

สุสาน

「ชิทำไมเราถึงต้องเกิดมาในโลกเฮงซวยอย่างนี้ด้วยฟร่ะ」

ชายสวมฮู้ดสะเดาะลิ้นพร้อมถอดหมวกฮู้ดออกมา

เขามีผมมีเทาเข้มดวงตาสีเขียวมรกตแต่สายตานั้นเหมือนพญาอินทรีย์ก็มิปาน

เขามีขอบตาดำแสดงให้เห็นว่าอดหลับอดนอนมานานแค่ไหน

เขานั่งลงบนป้ายสุสานของใครก็ไม่รู้แล้วค่อยหยิบโทรศัพท์ออกมา

ภายในเครื่องนั้นไม่มีแอพลิเคชั่นเกมส์แม้แต่น้อยแม้แต่ภาพในเครื่องโทรศัพท์เองก็ยังไม่มีสักภาพ

แสดงให้เห็นถึงความโดดเดี่ยวของเจ้าตัวได้อย่างดีเยี่ยม

แม้กระนั้นเจ้าตัวก็ยังจะเปิดโทรศัพท์แล้วเข้าไปในรายชื่อเบอร์โทรศัพท์

เขาดูประวัติเบอร์โทรศัพท์ที่โทรศัพท์เข้ามาหาเครื่องนี้ทั้งหมด

“สิ้นหวัง”

คือคำคำเดียวที่สามารถตอบคำถามทั้งหมดได้

ภายในประวัติการโทรศัพท์ล่าสุดนั้นไม่มีแม้แต่เบอร์เดียวเป็นเพียงหน้าขาวสะอาด

เขาหวังเพียงแค่มีเบอร์โทรศัพท์ 2 เบอร์โทรศัพท์เข้ามาหาก็เพียงพอแล้ว

แต่แม้จะรอนานแค่ไหนก็ยังไม่มีเสียงเตือนออกมาแม้แต่น้อย

ชายคนนั้นเริ่มสวมหมวกฮู้ดเข้าไปใหม่ก่อนจะลุกขึ้น

「ตรืดดดด…. ตรืดดดดด….」

โทรศัพท์ของชายสวมฮู้ดสั่นเพราะเสียงเตือน

เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความตกใจ

แม้มันจะเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยแต่เขาก็รับมันอย่างรวดเร็ว

『สวัสดีค่ะคุณถูกรางวัลที่ 1 รางวัลของคุณคือ….』

เขาแหล่ตาด้วยความรำคาญก่อนจะเลื่อนนิ้วมือไปกดวางสาย

『ย-อย่าพึ่งวางสายนะค๊าา!』

เสียงจากในโทรศัพท์ดังออกมาถึงข้างนอก

มันเป็นไปไม่ได้เลยก็เพราะว่าเขาไม่ได้กดเปิดลำโพงเพราะฉะนั้นเสียงคงไม่ออกมาดังขนาดนี้แน่นอน

เพราะฉะนั้นคนที่กำลังคุยด้วยตอนนี้น่าจะมีความพิเศษบางอย่าง

「ต้องการอะไร?」

ชายสวมฮู้ดถามอย่างตรงไปตรงมาแบบไม่อ้อมค้อมแม้แต่นิดเดียว

『อะแฮ่มคุณถูกรางวัลที่ 1 คุณได้รับสิทธิ์ท่องเที่ยวค่ะ!』

เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาคิดผิดขึ้นมาซะอย่างงั้นและเขาเองก็ไม่อยากไปเที่ยวต่างประเทศเสียด้วย

เขาเลื่อนนิ้วมือจะไปกดวางสาย…..

『ไม่ทันแล้วค่ะคุณได้รับสิทธิ์นี้ทันที!』

แสงสว่างจากโทรศัพท์จ้าออกมา

เขาคิดว่านี่คงเป็นความฝันไม่ก็เผลอไปกดปุ่มแฟลชแต่แสงมันคงไม่จ้าขนาดนี้แน่นอน

『งั้นก็….』

『เจ้ามนุษย์ผู้สิ้นหวังเอ๋ยจงไปเกิดในโลกแห่งใหม่แล้วกลายเป็นปีศาจเสียเถอะ!』