[gintama] say

ลำดับตอนที่ #1 : เวลาทานข้าวควรดูเวลาด้วยนะ

เห้อ ร้อนชะมัดอากาศช่วงนี้มันแปรป่วนแปลกๆจังฟะ 

ชายหนุ่มผมดำหน้าม้าทรงตัววีกำลังบ่นกับตัวเองเบาๆ ใช่เมษายนควรจะเป็นเดือนเหล่าเด็กน้อยทั้งหลายได้พักผ่อนกันเต็มปิดเทอมหน้าร้อนความทรงจำอันหอมหวานควรจะทำล้าลาให้สมกับที่ได้วันหยุด

แต่ไม่ใช่กับเขาคนนี้ ฮิจิกาตะ โทชิโร่

หน้าที่อันหนักอึ้งได้รับมอบหมายจากเจ้าประธานนักเรียนกอริล่าต้องสะสางให้เสร็จ ก่อนส่วนคนสั่งงานจะหนีหายไปทึ้งไว้แต่เขาคนนี้ต้องทำไปทุกรอบ  ช่วยไม่ได้ถ้าไม่ติดว่าเป็นรองประธานนักเรียนตัวเขาเองก็คงไม่คิดจะทำเหมือนกัน ขณะที่ขาก้าวไปอย่างไวเพื่อจะได้หนีสภาพอากาศดั่งนรกบนดิน

ท้องเจ้ากรรมก็ร้องประท้วงจนเขารู้สึกว่าถ้าเดินไปรร. ทั้งๆที่ไม่ได้ยัดอะไรลงกระเพาะละก็มีหวังเป็นลมกลางทางแน่ 

สายตามองหาร้านอาหารเจ้าประจำแล้วรีบตรงดิ่งไปอย่างไว 

 ยินดีต้อนรับจ้าพ่อหนุ่มวันนี้จะรับอะไรเป็นพิเศษไหม เสียงของร้านอันคุ้นเคยเอ่ยถามอย่างกันเป็นเอง

เอาเหมือนเดิมป้า 

ก่อนขานรับแล้วหาที่นั่งตรงหน้าป้าเจ้าของร้านกำลังทำอาหารอย่างขะมักขะเขม้นแล้วทำเสร็จภายในเวลารวดเร็ว

"เชิญทานเลยจ้ารีบกินก่อนมันจะเย็นนะ" วางไว้ตรงหน้าขณะที่ฮิจิกาตะ ก้มหน้าก้มตาอ่านตารางงานต้องเคลียร์ให้เสร็จภายในวันนี้

"จะทานแล้วนะครับ" ก่อนกินลงไปอย่างไม่ทันสังเกต เพียงคำแรกลิ้มรสความหวานแผ่ซ่านไปทั่วลิ้นรสชาติที่แทบอยากคายทึ้ง

"แขวะป้านี้มันไม่ใช่ที่ฉันสั่งสักหน่อยอาหารพรรค์นี้มนุษย์หน้าไหนมันจะไปกินได้ห๊ะป้า"

หงายหน้าขึ้นมามอง อาหารตรงหน้าแค่เห็นรูปร่างก็ไม่ใช่อาหารคนแล้วมั้ง  ข้าวร้อนๆที่ราดถั่วแดงกวน นี้มันอะไรกัน  

ปึง! เสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นจนหันมองที่คนนั่งด้านข้างเขา

"หมอนี้มันกำลังทำบ้าอะไรบ้าว่ะเรียกร้องความสนใจรึไง" ฮิจิกาตะคิดในใจก่อนถาม

"นี้คุณมีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ"  คนผมสีเงินที่โดนทักก้มหน้าหงิดมือก็จดอะไรบางอย่างลงกระดาษยื่นมาให้เขา

 “บังอาจมาว่ากินโทด้งของฉันรับไม่ได้เฟ้ยนี้คืออาหารที่น่ากินมากกว่าอาหารหมาของแกเป็นไหนๆดูดิไอ้เหลืองๆข้นๆนี้อาหารหมาใช่ป่ะ น่าขยะแขยงเป็นบ้า”แถมยังทำทางท่าชี้มายังอาหารโปรดของเขาพลางบีบจมูกแล้วแสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความรังเกลียด

"หนอย มันมากไปแล้วนะแกบังอาจเรียกฮิจิกาตะสเปเชี่ยลว่าอาหารหมาแล้วไอ้ข้าวราดหวานเจี๊ยบนี้มันดีกว่าอย่างไงฟะ"

กระแสไฟฟ้า เปรี๊ยะๆ ต่างส่งมาทั้งคู่ ราวกับเป็นศัตรูมาแต่ชาติปางก่อน 

คนผมเงินเหมือนจะรู้ตัวจึงลุกขยับมาใกล้กับเขา  มองหน้าหาเรื่องรึไง "ไอ้หน้าวีคัต" กระดาษอีกแผ่นส่งมา แล้วเดินจากไปโดยไม่พูด

อะไรสักคำ "รอก่อนสิเว้ย" ก่อนที่ฮิจิกาตะเดินตามไปนั้นถูกป้าเจ้าของร้านรั้งไว้ก่อน

"จะไปไหนคุณฮิจิกาตะค่าอาหารจ่ายมาสิจ๊ะ" พลางแบบมือจากลูกค้าจะชักดาบหนี

"ผมเปล่าจะหนีนะป้าแค่จะตามไอ้หน้าปลาตายนั่นต่างหาก กวนประสาทไม่พอยังจะไม่จ่ายค่าข้าวอีก ไม่เห็นป้าจะว่าอะไรมันเลย"

"เอ้อคนนั้นนะเหรอเป็นลูกพิเศษของร้านนะ เขามาช่วยที่ร้านป้าบ่อยๆ ป้าเลยตอบแทนถือว่าเป็นนำ้ใจเล็กๆน้อยๆแล้วกัน"

และก็อีกอย่างนะคุณฮิจิกาตะอย่าถือสาเลยนะถึงเขาจะกวนโอ้ยไปหน่อยแต่เพราะ...ก่อนเว้นเสียงพูดว่าควรบอกดีไหม

"มีอะไรก็รีบๆบอกสิป้าคนยิ่งหงุดหงิดอยู่นะ"

ฮิจิกาตะเริ่มฉุนเล็กน้อย งานก็ต้องทำข้าวก็ไม่กินแถมยังเจอคนประหลาดอีกพูดก็ไม่พูดเอาแต่เขียนบนกระดาษอยู่นั่นแระ 

หากแต่ประโยคต่อมาให้คำตอบแก่เขา

" อย่าไปโกธรคุณกินเขาเลยนะเพราะเขาเป็นใบ้จึงพูดตอบโต้กับคุณฮิจิกาตะไม่ได้ไงล่ะ"

และผมก็ไม่เคยนึกเลยว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายที่เข้ามาปั่นป่วนในชีวิตผม

 ----------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีจ้าจบไปแล้วสำหรับตอนแรกสั้นเนอะว่าไหมอาจมีการปรับนะเพราะเรื่องนี้ไรท์เขียนเรื่องแรกสำนวนและการวางโครงเรื่อง

อาจทำไม่ดีสักเท่าไร ขอโทษที่หายไปนานมาก แต่สัญญาณจะไม่ทึ้งเรื่องนี้แน่นอนจ๊ะ แล้วพบกันตอนหน้านะ

อยากจะคอมเม้นติชมยินดีเสมอนะคะ ^^