คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : shcool into
INTO
“แมันเลว แมันเป็นาร”
เสีย่าท้อาฝีปาอเ็นัเรียนมอปลายหลายนัึ้นอย่าไม่าสาย ำ่าทุำเหมือนับมีที่รีลึลลาใถูส่มาทำร้ายิับร่าเล็ๆอเ็หนุ่มที่นั่ัวสั่นเทา้วยวามหวาลัวบนโ๊ะเรียนอนเอ
ใบหน้าเรียว้มลเสียนาแทบะิอ
วาื่นไป้วยน้ำาที่เออลออยู่รอบวา มือบาำเ้าหาันแน่น
ปาแม่มแน่นถึแม้อยาะเอยเถียหรือปิเสธับสิ่ที่นเอถูล่าวหา แ่เา็ไม่ล้าที่ะทำมัน
เามันี้ลาเินไป!
อเสื้ออเาถูระา้วยมือบาๆอนัเรียนนหนึ่ในลุ่ม
นทำให้ัวเล็ๆอเ็หนุ่ม้อลุึ้นยื่นามแรระา
วาลมโที่้อมอร่าบามัน่าเ็มไป้วยวามสาแ่ใ สมเพ เสียเหลือเิน
บยอน แบฮยอน
เ็หนุ่มร่าบาที่ถูระทำหลบสายานั้น เาไม่อยาเห็นและทนูสายาแบบนี้ไ้
มันทำเหมือนับเาเป็นัวน่ารัเรียอที่นี้
มันทำให้เาเสียสมุลในารใ้ีวิอย่าบอไม่ถู
ัวบาๆสั่นเทาแรึ้น้วยวามหวาลัว
โ ยอู หัวเราะในลำออย่าสะใ
เมื่อเห็นร่าอนรหน้าสั่นแรึ้น มือบาอเาระับอเสื้อออีนแน่นึ้น
นมือบาออีนยึ้นมาับมือเาเพื่อไม่ให้มันแน่นไปว่านี้แทบะทันที
“ลัวหรอ”น้ำเสียนิ่ๆแ่แฝไป้วยวามสมเพเอยถามึ้นนรหน้า
ไม่มีเสียอบาปาบาอแบฮยอน
ใ่เาลัว ลัวมา ลัวเสียนพูอะไรไม่ออ
น้ำาที่เยเออมันล้นมันลับไหลรินลมาอย่ามามาย เสียหัวเราะอย่าสาแ่ใัึ้นแทบะทันที
เมื่อหยน้ำาอเาไหลออมา
มันลมานานี้เียวหรอ!
มันน่าบันมาใ่ไหม!
ที่เห็นเาอ่อนแอแบบนี้!
“น้ำาไม่ไ้่วยให้ทุอย่ามันีึ้นหรอนะ
อีอย่านายไม่้อมาบีบน้ำาเพื่อที่ะให้ทุนเห็นใหรอนะ
มันไม่ไ้่วยให้นอำมหิแบบนาย น่าสสารหรอนะ”น้ำเสียเย้ยยันและเสียสีาปายอูเหมือนลับเ็มนับร้อยมาทิ่มแทหัวใแบฮยอน
ไม่ไ้อยาร้อให้!
ไม่ไ้อยาอ่อนแอ!
แ่สิ่ที่ำลัโนระทำมัน่าทำร้ายิใ!
“ันไม่ไ้ทำ”ประโยแรที่หลุออาปาอแบฮยอนออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“นายยัมีหน้ามาโหอีหรือไ”ยอูแผเสียใส่เสียนแบฮยอนสะุ้สุัว
่อนที่เาะผลัร่าบาอแบฮยอนล้มลไปับพื้นอย่าแร
ใบหน้าอแบฮยอนเ็มไป้วยวามเ็บปว
สายาที่เ็มไป้วยวามเสียใ ผิหวั หวาลัวและสายน้ำาที่ไหลรินออมา
มอไปยัเพื่อนๆทุๆน ที่ำลัยื่นมอเาอย่าสะใ ไม่มีวามเห็นใหรือสสาร
“ันไม่ไ้โห ันไม่ไ้ทำ
เรื่อวันนั้นมันมีารเ้าใผิ ทุอย่ามันผิไปหม
ันไม่ทำอะไรทั้นั้น”แบฮยอนยัยืนยันำเิม ว่านเอไม่ไ้ทำ
ทุนำลัเ้าใเาผิ
“แล้วนี่อะไร”ยอูเอยออมาพร้อมับเอาเอสารใบหนึ่ยึ้นมา
“หลัานมันัเนนานี้นายยัล้าะบอว่านายไม่ไ้ทำอีหรือไ
ทุนเารู้หมแล้วละนะแบฮยอนว่านายมันเป็นนยัไ”
“ันบอว่าันไม่ไ้ทำ”แบฮยอนยัถียาใ
มันทำให้ยอูและเพื่อนๆที่อยู่ในเหุาร์เิอาารหุหิและโรธเือ
มันส่ผลให้ยอูเินริ่และระาผมอแบฮยอนเ็มแร่อนะลาร่าบาอแบฮยอนให้เินออมาาห้อเรียน
ไม่มีเสียร้อห้ามหรือบอให้ยอูหยุารระทำรุนแรนี่เลย
มีแ่ยุยให้ทำ!
ยอูไม่สนใเสียร้ออย่าเ็บปวอแบฮยอนเลย
เาลาร่าออีนมายั้าล่าสนามห้าหน้าโรเรียน่อนะผลัร่าออีนลพื้นห้าเ็มแร
แบฮยอนอย่าะร้อเรียให้ใรสันมา่วยแ่อนนี้มัน็ึมาแล้วไม่มีใรมา่วยเาไ้
ถ้าเาไม่หลลยอูที่หลอให้เาอยู่่วยัห้อเพื่อานโรเรียนในวันพรุ่นี้เาไม่โนแบบนี้
เามันโ่เอ โทษใรไม่ไ้
้อโทษวามโ่อนเอ!
“ถือว่านายโีมานะที่่านายแล้วไม่ิุนะ
แ่ะว่าหมายเยาวนมัน็ไม่ไ้แรเลยนะ
นายถึไม่โทษลที่สมวระโน”ยอูเอยบเา็ย่อัวลและบีบแ้มทั้สอ้าออีนเ็มแร
“ถึแม้หมายะทำอะไรไม่ไ้มาแ่็ไม่ใ่นายะไม่โนลโทษอย่าสาสมหรอนะ”ยอูเอยบ็หัวเราะในลำออย่าเป็นผู้นะ
่อนที่ร่าอเ็หนุ่มนับสิบเินรมาทาเาทั้สอน
โยมีสอนที่่วยันยถัน้ำนาให่มาและนอื่นมีไ่ไ่นละฟอสอฟอ
“ันับทุนะทำโทษให้นายเอ”บำพูอยอูร่าบา็เินเลี่ยออไป
และทันทีที่ยอูเินออไปอีทาเ็หนุ่มสอนที่ยถัน้ำ็เินมาทาเา
สา!
น้ำสปรที่ส่ลิ่นเหม็นถูสาใส่เาเ็มแร
และามมา้วยไ่ไ่เน่าโยนและเวี้ยามมา
แบฮยอนทำอะไรไม่ไ้
ะหนีออไป็ไม่ไ้มันหมแรที่ะลุึ้น
เาเอ็ไ้แ่นั่รับไ่ไ่เน่าๆนั่น้วยน้ำาที่ไหลรินออมาแทบะเป็นสาเลือ
เสียหัวเราะและำ่าถูส่มาทำร้ายิใเสียหมสิ้น
เมื่อไ่ไ่หมลแ่ารระทำอพวนั้นไม่ไ้หยุาม
ถึไ่หมแ่มืออพวเายัมี ร่าบาอแบฮยอนถูระาให้ลุึ้น
่อนะถูฝ่ามือนับสิบรุมบ ระา ิ ่วน
ส่ผลให้ร่าายเ็มไปรอยแและเลือที่ไหลึมออมา เสื้อผ้าาวิ่น
“ทำันให้พอเลย
ทำให้พอ”เสียเล็ๆที่เ็มไป้วยวามเ็ปปวระโนออมา
วาสวยที่เ็มไป้วยน้ำเหม่อมอไปยัทุนอย่าเสียใ
“ทำันเลย ถ้าะทำให้พวนายสบายใและหายโรธัน
แ่ถึแม้พวนายะ่าันให้ายยัไัน็ยัยืนยันำเิมว่าันไม่ไ้่าใรทั่นั้น”
น้ำเสียัพ้อมันทำให้ทุนหยุารระทำรุนแรแทบะทันที
่อนะมอมายัร่าบาๆที่สะบัสะปอม นั่ร้อให้เสียนัว้อ
“ยอู ันว่าเราพอแ่นี้เถอะนะ
มันรุนแรเินไปแล้วนะ”โอ เฮุนเ็หนุ่มร่าสูเอยบอ
ยอูไม่อบอะไรทั้นั้นเพียแ่เหลือบามอสภาพอแบฮยอน่อนะยยิ้มึ้นมาอย่าสาแ่ใเา
่อนที่ะเินเ้าไปหาร่าบาที่นั่หมสภาพและน่าสมเพในสายาอเา
“พอแล้วละ แ่นี้มัน็น่าะพอแล้วละ พวนายนะะสาแ่ใันแล้วใ่ไหม”ยอูถามและหันไปมอพวเ็หนุ่มที่ยื่นนิ่มอร่าแบฮยอน้วยสายาที่สสารนๆนี้
มันทำให้ยอูรู้สึัใึ้นมา
“พวนายสสารมันอย่านั้นหรอ”เาเอยออไปอย่าผู้มีอำนาและมัน็ทำให้เ็พวนั้นสายหน้าปิเสธทันที
“ีแล้วละนอย่าหมอนี้ไม่สมวรที่พวเราะสสารมันหรอ”เาเอยออมาอย่าผู้นะ่อนะมอแบฮยอนอย่าเหยียย่าม
“นายนะไปไ้แล้วละ ไปแล้วอย่าลับมาที่นี่อี
ไปายไ้ยิ่ี”ยอูเอยแ่นั้น่อนะเินหัวเราะอย่าสะใออไปพร้อมับนอื่นๆ
ายไปยิ่ี!
ไ้ันะไปาย!
ร่าบาๆอันสะบัสะปอมอแบฮยอน่อย้าวึ้นมาบนสะพานลอย
วาที่เหม่อลอยหลุบมอ่ำลมายัเบื้อล่า
ท้อถนนในยามึไม่มีรถลาวิ่สวนวุ่นวายเหมือนอนเ้า
ในใิเพียแ่ว่าถ้าลไปะเ็บไหม ะทรมานไหม หรือายเลย
าเรียว่อย้าวออไปาราวั้นสะพาน
ร่าทั้ร่ายื่นอยู่ที่อบสะพาน
เท้าเล็หมิ่อยู่อบสะพานถ้าเพียแ่ยับนิเียว
ร่าอเา็ะลไปนอนแน่นิ่อยู่บนถนนนั้น มือเล็ที่อบุมราวเหล็แน่น่อยลายออทีละนินหลุออารนั่น
“ันะายามที่พวนาย้อาร”
...................................................................................................................................
เปิเรื่อพร้อมลอินโทรันเลยทีเียว
ฝาให้ทุนิามอ่านนิยายาๆอเาไร์หน่อยนะ
มีอะไรผิพลา ำำหล่นหรือำผิ
บอไ้เลยนะ
ิมว่า่าไ้เลย ไร์ะไ้เอาไปปรับปรุ
นัแ่นิยายมือใหม่
ความคิดเห็น