โลกที่ไม่ต้องการฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : โลกที่ไม่ต้องการฉัน

{ Winter Dark Theme }

บทนำ : โลกที่ไม่ต้องการฉัน

ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยความเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ไร้จุดหมาย ไร้ทางเดิน ไร้แสงสว่าง

หากเลือกเกิดได้คนเราคงจะเลือกเกิดเป็นอะไรที่มันดีๆทั้งนั้น แต่ว่า...มันคือสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ ที่บางคนเกิดมารวยเงินล้นฟ้าและบางคนเกิดมาจนติดดิน มันเป็นเพราะอะไรกันนะ? ใครกันที่สร้างโลกแบบนี้ขึ้นมา

เด็กสาววัยเพียง 10 นึกคิดไปเรื่อยเปื่อยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ เธอหวังว่าวันนี้คงจะเป็นวันที่ดีกว่าวันที่ผ่านมา วันที่เธอไม่ต้องเดินเหยียบหมากฝรั่งขี้ปากใคร วันที่เธอไม่เดินตกบันได วันที่เธอไม่ต้องโดนด่าทอ และเป็นวันที่เธอไม่ต้อง ‘โดนใครหลอกใช้’

 หากขอพรได้...จะขออะไรงั้นเหรอ?

เด็กสาวรำพึงนึกในใจอยู่พักหนึ่งก่อนที่เสียงระฆังจะดังขึ้นขัดจังหวะ เธอรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินเข้าห้องโฮมรูมอย่างสบายใจแต่ภายในก็นึกเสียวสันหลังอยู่แปลบๆเมื่อเห็นหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาสุดโหด นางยืนทำหน้าดุร้ายยิ่งกว่าก็อตซิล่า

“เธอมาสายอีกแล้วนะ มาให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไงฮะ!?” อาจารย์ตวาดดังทำให้เด็กน้อยสะดุ้งขวัญเสีย เธอไม่ได้มาสายแต่กลับโดนด่า

“ขะ...ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยออกมาเบาๆพลางก้มหน้ากลั้นน้ำตา

“ไม่ได้ยิน!!” อาจารย์ตวาดฉันหนักกว่าเดิมจนฉันกลัวตัวซีดน้ำตาไหล

“ขอโทษค่ะ!” ฉันพูดดังกว่าเก่าจนเพื่อนๆในห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว

“อย่ามาทำเป็นขึ้นเสียง!! ไปนั่งที่!” อาจารย์ชี้นิ้วไปยังที่นั่งของฉันซึ่งยังว่างเปล่าเช่นเคย...

ฉันเดินจงกรมไปนั่งที่ของตัวอย่างอย่างเอื่อยเฉื่อย เพียงแค่แก้มก้นสัมผัสกับเก้าอี้เท่านั้นเพื่อนในห้องที่นั่งแถวเดียวกันกับฉันก็ปลีกตัวออกห่างโดยเร็ว

‘ไม่เป็นไร...ทุกทีก็เป็นแบบนี้ ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว’ สาวน้อยนั่งนึกในใจพลางกอดกระเป๋าเป้ที่หนักอึ้งไปด้วยหนังสือเรียนที่มีมากกว่า 10 เล่ม ในขณะที่ของเพื่อนคนอื่นๆยังเอามาไม่ถึง 5 เล่มเลยด้วยซ้ำ

แอ๊ด...

เสียงเปิดประตูห้องดังอย่างรวดเร็วแล้วสงบไป ร่างของเพื่อนสาวอีก 4 คนเดินเข้ามาในห้องอย่างเป็นแถวแต่ก็ไร้ความเป็นระเบียบเมื่อเทียบกับฉัน ทำไมอาจารย์ถึงได้ไม่มีความยุติธรรมอยู่ในตัวเลยล่ะ? ฉันมาตรงเวลากลับถูกด่าว่าแต่เพื่อนๆที่มาสายหลายนาทีกลับไม่โดนแม้แต่ติเตือน...

โลกนี้ไม่ได้กลมอย่างที่นักวิทยาศาสตร์กล่าวไว้ แต่มันกลับ ‘บิดเบี้ยว’ คนที่ทำถูกกลับโดนด่าว่าผิด ส่วนคนที่ทำผิดกลับถูกชื่นชม คนรวยที่มีเงินโปรยเป็นพรมรองจะทำอะไรก็ถูกเสมอ แต่สำหรับคนจนรากหญ้าเมื่อทำถูกพวกเขากลับไม่ได้รับแม้แต่ ‘คำชื่นชม’

ฉันชื่อ อิล เป็นเด็กวัย 10 ขวบ ที่ไร้เพื่อน ไร้ความอบอุ่น ไร้ความรัก และยัง ไร้ความหมาย สำหรับโลกใบนี้...ถ้าถามว่าทำไมน่ะหรือ...

ก็เพราะว่า ‘โลกใบนี้ไม่ต้องการฉัน’
 

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

ขอบ คุณ ค่ะ :D