ความลับหลังห้องของเด็กมอปลาย

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของชีวิตนักเรียนมอปลาย

"เฮ้ย!!!!!...เพ้นท์ ละ ฉันอยู่ห้องเดียวกับพวกแกว่ะ พวกแกห้ามทิ้งฉันนะโว้ย"ฉันวิ่งหอบกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในโรงเรียนตรงที่เพ้นท์กับละยืนคุยกันอยู่  ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว  ทุกคนคงคิดว่าหมูที่ไหนมาวิ่งแถวนี้ว่ะ  ความจริงแล้วฉันไม่ใช่หมูน่ะเฟร้ย!!  ฉันเป็นพะยูนต่างหาก 55+ (เห็นไอ้เพ้นท์มานเรียก)
"เฮ้ยผึ้ง แกอยู่ห้องเดียวกับเราอ่ะ ดีใจจังมีเพื่อนหลายคน" ละพูดอย่างดีใจ
"หลายคนที่ไหนมีกันอยู่แค่สามคน คนอื่นไปอยู่ห้องไหนกันบ้างว่ะ แก ไอ้ผึ้ง" ไอ้เพ้นท์มานหันมาถามฉัน
"ก็ๆๆๆ" ฉันกำลังนึกถึงเพื่อนแต่ละคนตามที่ไอ้ฝนโทรศัพท์มาบอกเมื่อคืนวันประกาศผล แล้วไอ้เพ้นท์มานก็มาตีหัวฉันดัง "ปึ้ก"
"โอ้ย!! ไอ้บ้าเจ็บนะโว้ย" ฉันร้องโว้ยวายขึ้น พร้อมกับถูหัวตัวเองไปมา
"แม่ง ก็นึกอยู่นั้นแร่ะ แล้วเมื่อไรเราจะรู้" ไอ้เพ้นท์มานขึ้นเสียงกันฉันอ่ะ
"คนนะโว้ยไม่ใช่คอมฯจะได้ถามปุ๊บตอบปั๊บ เด๋วๆนึกก่อน อ่อ ฝนอยู่ทับสาม รีอยู่ทับสี่ เอ็มอยู่ทับห้า ทิพย์กับนีอยู่ทับหก ประมาณเนี้ยแร่ะ ถ้าจำไม่ผิดนะ" ฉันตอบไอ้เพ้นท์ไปพร้อมกับยังไม่หายเจ็บ ก็ไอ้เพ้นท์น่ะ มือมานหนักชะมัด ขนาดฉันเป็นนักกลองแขกของโรงเรียนนะเนี้ย ยังมือหนักได้ไม่เท่ามันเลย
"โห...ทำไมกระจายกันแบบนั้นว่ะน่ะ ก็ยังดีที่เราสามคนได้มาอยู่ด้วยกัน" เสียงยายละออกความคิดเห็น
"งั้นเราเข้าไปตรงสนามบาสเหอะ เห็นอาจารย์แกออกมายืนเรียกแล้วอ่ะ" ฉันชวนไอ้พื่อนสองคนนี้เข้าไป
"เออๆ ไปดิไป ตื่นเต้นว่ะ"ไอ้เพ้นท์มานพูดแล้วมานก็เดินไปหยิบกระเป๋ามาแล้วเดินนำเข้าไป
เออฉันลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันเข้าค่ายปฐมนิเทศนักเรียนชั้นมอสี่  เป็นการเข้าค่ายธรรมะในโรงเรียนที่รู้สึกว่าจะมีพระอาจารย์มาเป็นวิทยากร พวกเราต้องมาค้างโรงเรียนกันหนึ่งคืนกับอีกสองวัน ถือได้ว่าเป็นการนอนค้างที่โรงเรียนครั้งแรกของเราเลยล่ะ ตื่นเต้นเหมือนกันแห่ะ สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดตอนนี้คือ การไม่มีเพื่อน เพราะว่าการที่ได้อยู่โรงเรียนนี้มาสามปีในห้องสามและห้องสี่มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเด็กห้องหนึ่งเป็นอะไรที่ไม่น่าคบเลย ดูเหมือนจะหยิ่งๆยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ส่วนไอ้สองคนนั้นน่ะหรอ ฉันกลัวว่ามันจะอยู่กันแค่สองคนแล้วทิ้งฉันน่ะสิ เพราะว่ายังไงการอยู่เป็นคู่ก็ต้องดีกว่าอยู่เป็นคี่อยู่แล้ว(ขี้น่ะเหม็ยจะตาย) แล้วยัยรีเพื่อนรักของฉันก็ดันไปอยู่ทับสี่โน้นแน่ะ ฉันจะเอายังไงกับชีวิตดีค่ะเนี้ย
"เฮ้ยไอ้ผึ้ง เดินอืนจังว่ะ เด๋วก็อ้วนตายหรอก เดินเร็วๆดิ เค้าเรียกเข้าแถวแล้วนะโว้ย" ไอ้เพ้นท์มานหันกลับมาเรียกฉัน (รึมานหันมาแอบด่าฉันเนี้ย ชิ ไอ้บ้า แกล่ะผอมตายเลย โธ่ไอ้ไม้กระดาน)
"เออๆรู้แล้วน่า รีบอยู่เห็นไหมเนี้ย ไหนๆทับหนึ่งอยู่ไหนว่ะ" แล้วฉันก็วิ่งตามพวกมานไป
"นักเรียนเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้ามาเข้าแถวตามห้องด้วย เด๋วเราจะได้เอากระเป๋าไปไว้กัน" เสียงอาจารย์ร่างท้วมๆดังลอยมาจากหน้าแถว อย่าพึ่งสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่รู้จักชื่อของอาจารย์ เพราะการที่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้มาสามปีไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องรู้จักชื่ออาจารย์หมดทุกคนนี่ แค่จำชื่ออาจารย์ที่สอนตอนมอต้นได้ก็ดีแล้ว เพราะพวกเรามีชีวิตอิศระเสรีไม่ขึ้นตรงต่ออาจารย์ท่านใด ดังนั้นพวกเราจึงรู้จักอยู่แค่อาจารย์ที่สอนเราเท่านั้น ไม่ต้องไปเที่ยวทำตัวสนิทสนมกับอาจารย์ท่านอื่น ฉันเดินไปที่แถวของทับหนึ่งอย่างภาคภูมิ หุหุ ฉันเนี้ยทับหนึ่งนะเฟร้ย 55555555+ ฉันแอบหัวเรอะให้กับความเก่งของตัวเองในใจ แล้วฉันก็หันไปมองรอบๆว่ามีใครที่ฉันรู้จักอยู่ในแถวมั่ง เย้ๆ ฉันเห็นแล้ว เห็นนุ้ย(ไม่ใช่นางสาวไทยนะค่ะ) เห็นป่าน เพื่อนสมัยมอต้นของเรา เอะๆนั้นนุ่นเพื่อนสมัยอนุบาลของเรา ดีใจริงๆ ฉันมัวแต่ยืนคิดอะไรไปทั่วจนไอ้เพ้นท์มานสกิดจาข้างหลังว่าข้างหน้าเค้าเดินกันแล้ว ฉันจึงเดินตามขึ้นตึกไปยังที่พักของเรา ซึ่งเป็นหอประชุมชั้นสองอาคารห้า เป็นห้องแอร์คับท่าน ฉันจะได้นอนห้องแอร์คับ เย้ๆ (เนี้ยแร่ะชีวิตแสนเศร้าของเด็กบ้านนอก) หลังจากที่พวกเราวางกระเป๋ากันเสร็ดแล้วการพูดคุยก็เริ่มต้นขึ้น
"เฮ้ยผึ้งนอนด้วยดิ เราไม่มีเพื่อนอยู่ทับหนึ่งเลยอ่ะ" เสียงป่านเดินเข้ามาทักแต่ไกล
"เออมาดิ มานี่ๆมานอนนี่ แต่เรานอนดิ้นสวิงกิ้งมากเลยนะ ระวังหน่อยแร่ะกานนะ แห่ะๆ" ฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี
"ได้ๆไม่มีปัญหา แกถีบมา ฉันก็ถีบกลับ แล้วเราก็หายกัน" ป่านตอบกลับมาแล้วหัวเราะร่า
"เออช่ายๆ ไอ้ผึ้งมานนอนดิ้นมากเลยนะ ก็ตอนเราไปเข้าค่ายกับมันที่สุโขทัยนะ มันนอนเอาตีนมานไปวางไว้บนหน้าเด็กอยว.อ่ะ พูดแล้วยังขำไม่หายเลย" ยายละนั่งเล่าความหลังวีรกรรมของฉันให้ป่านฟัง
"เฮ้ยไปเหอะอาจารย์เรียกแล้วอ่ะ เราไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่ยังไม่ได้เรียนว่ะ" แล้วเพ้นท์มันก็เดินนำพวกเราไปอีกเช่นเคย



จากนักเขียนถึงคนอ่าน.........เรื่องนี้ได้ถูกแต่งขึ้นเป็นสองภาคด้วยกันนะค่ะ โดยอีกภาคนึงจะเป็นของแม่นางฮูหยินเพี้ยน ซึ้งเป็นเรื่องราวเดียวกัน แต่เป็นการมองจากคนละมุมคร่า ยังไงก็ฝากเรื่องราวของความลับหลังห้องของเด็กมอปลายไว้ด้วยนะค่ะ แล้วจะรีบกลับมาลงต่อนะค่ะ ขอบคุณคร่า