คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 。อินโต! ( ´ ▽ ` )ﾉ
อินโต!
ป๊อก ป๊อก ป๊อก
เสียงดังเหมือนคนเคาะอะไรอยู่ดังขึ้นมาแต่เช้าตรู่ของวันใหม่ ท่ามกลางความเงียบของบ้านสองชั้นเล่นระดับในย่านหนึ่งของโซลที่ไม่ใช่ย่านผู้ดีอย่างกังนัม ด้วยเงินเดือนของเจ้าของบ้านไม่อาจสู่ถิ่นฐานแห่งอำนาจเงินตราได้ ทำให้คนชนชั้นกลางมนุษย์กินเงินเดือนเดือนละสามหมื่นอย่างเขาเลือกอาศัยแถวๆย่านเงียบสงบอย่างชงโน ที่มันเงียบสงบไม่ฟูฟ่าไปด้วยของแพง กินอยู่สบายมือหน่อยถึงจะไม่หรูโก่เก๋ก็ตาม
ร่างสูงโปร่งสาวขายาวเรียวราวนายแบบไปตามทางพื้นไม้ปาเก้สีเข้ม ปูยาวสุดชานบันไดบ้านลงไปถึงชั้นหนึ่ง ด้วยใบหน้างัวเงียแต่ยังคงความหล่อเอาไว้ ดวงตากลมโตทอประกายรับกับสันจมูกโด่ง ผิวสีขาวไม่สว่างแต่ไม่ติดว่าสีแทน ริมฝีปากหยักหนาอ้าปากหาววอดๆโชว์ลิ้นไก่ คิ้วหนาขมวดชนกันเมื่อมีบางอย่างเล็กๆกลมๆแต่อัดแน่นกลิ้งดุ๊กๆสีเนื้อมาแต่ไกล
จำได้ว่าไม่ได้เลี้ยงหมา...ชายหนุ่มไม่ชอบภาระ โดยเฉพาะกับพวกที่ดูแลตัวเองไม่ได้...อย่างเช่น
“รุณหวัดจะยอล”
เสียงใสแจ๋วทักทายเบิกบาน ดวงตาสะลึมสะลือเลยสว่างขึ้นมา ราวกับถูกฝันร้ายครอบงำ ได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่จริง เราไม่มีอิก้อนอวบในบ้าน เราอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดไปไม่เคยมีเพื่อนหรือญาติที่ไหน พ่อแม่ก็เสียไปนานแล้ว ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ เราฝันไปแน่นๆ
ทว่าภาพตรงหน้าแจ่มชัด มือป้อมๆอ้วนๆไซน์เล็กโบกสะบัดกลางอากาศไปมาเพื่อทักทายพี่จะยอลคนหล่ออย่างที่ทำมาหลายวันติดๆ ไล่สายตาจากแขนมายังใบหน้าที่ยิ้มกว้างสุดสดใส ดวงตาเรียวเล็กถูกแก้มกลมดันขึ้นจนตาปิด ชั้นไขมันสายพรืดๆตาแรงขยับ ไหนจะเอวไหนจะสะโพกนั้นหาไม่มี
ขอต้อนรับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
“ทำอะไรเนี่ย! ไปยุ่งกับเร้าเตอร์ทำไม” ขยี้ผมที่ไม่เป็นทรงอยู่แล้ว ให้ยุ่งเหยิงมากยิ่งขึ้น ใบหน้าได้สัดส่วนตียุ่งอ่างหามิได้ เมื่อเห็นสภาพกล่องอินเตอร์เน็ตถูกเลื่อนจากบนโต๊ะลงมาอยู่ที่พื้น สายไฟพันกันนัวเนีย เก้าอี้ซ้อนกันอยู่หลายตัว
“เน็ตไม่แรงแบคเลยทุบๆเผื่อมันจะติด” ก้อนกลมๆพูดภาษาคนที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ปากเล็กสีชมพูอ่อนก็พยายามอธิบายตามสักยภาพเด็กสามขวบ
“จะบ้าเหรอวะ เดี๋ยวแม่งก็เจ๊งพอดี ใครบอกให้ทำแบบนั้น”
“แบคเองที่ทุบ”
“ไม่ใช่เว้ย! จะไปไหนก็ไปเลยป่ะ แล้วนั้นทำไมไม่ใส่เสื้อวะ” ชี้นิ้วไปที่พุงกลมๆที่โผล่ออกมาโชว์ อีกคนเห็นจะยอลจ้องพุงเขาเลยเอามือตีพุงจนเกิดเสียงไขมันสะเทือน ก่อนกระโดดระบำบ้าบอ เอาชานยอลแทบจะบ้า อยากกัดลิ้นตายจะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอความจริง
“แบคเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเพลงที่เปิดตอนอาบน้ำมันดับแบคเลยออกมาดู” ว่าพลางส่งมือถือให้พี่ตัวโตดู
“ไม่ใช่! ที่มันไม่ดังเพราะมันขึ้นแจ้งเตือนแบตเหลือยี่สิบเปอร์เซ็น!”
“อ๋องี้เอง ขอบคุณนะจะยอล” ฉีกยิ้มกว้างไม่ได้สนใจอารมณ์ของคนที่คุกรุ่นแต่เช้าก่อนไปทำงาน
“โธ่เว้ย ไปแต่งตัวไป๊ เห็นแล้วหงุดหงิดแต่เช้าเลยอิก้อน!”
“โอเค แบคไปแต่งตัวนะ อิก้อนนี่ใครอ่ะ” ไม่วายหันมาถามเมื่อนึกขึ้นได้
“ช่างแม่ง”
“เอ้า เพื่อนจะยอลเหรอ แบคเคยเห็นมั้ย”
“ก็มึงนั้นแหละอิก้อน รีบไปแต่งตัวให้เสร็จแล้วมาแดกข้าวโว้ย”
“อ้อ แบคไม่ชอบชื่อนั้น อย่าเรียกอีกนะ แบคไปละ”
“....”
อิเด็กเวรรรรรรรรร!!!
◖|◔◡◉|◗
ชีวิตของชานยอลหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่จบมาจากมหาลัยและทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนได้หนึ่งเกือบปีกว่า ทำงานเกี่ยวกับพวกออกแบบผลิตภัณฑ์ของบริษัทชั้นนนำในเกาหลี เงินเดือนเริ่มที่ขั้นต่ำคือสามหมื่นบาท (เรื่องนี้จะใช้เงินบาทเพื่อความเข้าใจง่ายๆ ) ใช้ชีวิตไปกลับที่ทำงานและบ้าน ไร้สีสัน ไร้เพื่อนฝูง ไร้ครอบครัว เพราะนิสัยไม่เอาใครนอกจากพ่อกับแม่ พอท่านเสียไปเลยไม่มีญาติคนไหนมาเหลียวแลเขาเลยสักคนเดียว โชคยังดีที่เขาเหลืออีกเดือนเดียวจะเรียนจบ แม้จะลำบากที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียว...แต่ก็นั้นแหละ ผ่านมาได้เป็นผู้เป็นคนถึงทุกวันนี้
และชีวิตของเขามีแต่ไม่กับไม่...
ย้อนหลับไปเมื่อวันคืนปิดโปรเจค ทุกคนต่างพากันโห่ร้องด้วยความยินดี ทั้งที่คนทำงานหนักสุดนั้นคือชานยอลคนนี้ แต่ก็นั้นแหละ แค่ลูกน้อง
“ไงฝ่ายออกแบบ คืนนี้เราไปฉลองกัน ฉันเลี้ยงเอง” เสียงหัวหน้าแผนกตะโกนบอกเหล่าลูกน้อง พลางส่งสายตามายังชานยอลผู้ที่ไม่เคยไปไหนเลย นัยน์ตากลมโตของผู้จัดการคนจีนนามว่าลู่หานกำลังเว้าวอนเขา สายตาที่ส่งมาว่าถ้าไม่ไปเขารู้สึกผิดมากแน่ๆ คนทำงานหนักสุดไม่เคยได้รับการตอบแทนจากบริษัทเลยสักมื้อ...ทว่า
“ไม่ไปครับ ผมจะกลับบ้าน ถ้าอยากขอบคุณช่วยขึ้นเงินเดือนก็ดี” เสียงทุ่มตอบกลับไปอย่างนั้น...
หักหามน้ำใจจนโดนเพื่อนๆในแผนกเกลียดขี้หน้า ถามว่าอยู่ได้มั้ยคนเดียว ก็ตอบเลยว่าได้...ไม่เห็นจะเป็นอะไร
“ชานยอลขอยืมแบบตัวอย่างของเก่าดูได้มั้ย พอดีว่าอยากเทียบกันดู”
“ไม่ครับ”
“เที่ยงนี้ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองเว้ย!”
“ไม่ ผมห่อข้าวมา”
ทั้งชีวิตมีแต่คำว่าไม่...กระทั่งมาเจอกับไอ้เตี้ยเนี่ย
กลิ่นอาหารเช้าลอยฟุ้งกลางอากาศ จมูกเชิดนั้นจุดเล็กๆบนใบหน้าที่ไร้ดั้งขยับฟุดฟิด เดินย้ายร่างออกจากห้องแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนอนุบาลโคริน้อย เสื้อผ้าฝ้ายสีขาวแขนยาวด้านในถูกทับด้วยเอี๊ยมสีแดงสว่าง เข้ารับกับผิวขาวอมชมพูของเจ้าตัวเล็กได้เป็นอย่างดี มือป้อมกระชับหมวกสีเหลืองใบใหญ่ที่เกือบเท่าตัวเอง ลากไปตามพื้นกระเบื้องสีหินอ่อน ก่อนถึงตัวครัวกว้าง แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงไปราวกับอยู่ในเมืองคุณยักษ์
ตั้งแต่ย้ายมาไม่ว่าอะไรก็ดูกว้างขวางไปซะหมด
“เอ้า มาเอาแก้วน้ำไปด้วย” ชานยอลเหลือบเห็นสีแดงแรงฤทธิ์ยืนดมฟุดฟิดอยู่จึงเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำที่เพิ่งถอยมาใหม่เมื่อเย็นวาน เรียกเจ้าอ้วนมารับไปถือ
แก้วกระเบื้องสีชมพูอ่อนแสนน่ารักถูกเพ้นลงด้วยตัวอักษร ‘B’ ตัวใหญ่ ดวงตาเรียวเบิกกว้างพร้อมอ้าปากร้องโหด้วยความเวอร์วังอลังการงานสร้าง
“ของแบคเหรอ!” ถามเสียงใสก่อนคว้าหมับแล้วเต้นระบำแสดงความดีใจ จนชานยอลต้องใช้มือใหญ่จับหัวทุยๆให้หยุดนิ่ง “แบคอยากใส่น้ำ แบคใส่น้ำ จะยอลใส่น้ำ”
“รู้แล้ว ไปนั่งก่อนได้มั้ย เดี๋ยวแก้วหล่นแตกกูเตะแน่”
“โอะเคะ แก้วน้ำของแบค ใส่น้ำเลยๆ” พูดจบก็วิ่งไปนั่งประจำเก้าอี้เด็ก ทว่า... “โอ๊ะ จะยอล ทำไมแบคนั่งไม่ได้อ่ะ”
“ก็เพราะมึงอ้วนไง! เอานี่ ถือจานไปนั่งกินตรงโซฟา” ยื่นจานอาหารเช้าจานใหญ่ที่อุดมไปด้วยไขมันล้วนๆ แบบชาวยุโรป ทั้งไส้กรอกทอดสามชิ้น ไข่ดาวหนึ่งฟอง มันบด... มิน่าถึงอ้วนเอาอ้วนเอา...
“อื้อ แบคไปนะ”
◖|◔◡◉|◗
ชีวิตเล็กๆที่กำเนิดมาจากไหนสักที่ กำลังฮัมเพลงชูมือขึ้นแล้วหมุนๆที่โรงเรียนสอนมาเมื่อวานให้กับสารถีหนุ่มฟังแทนการเปิดเพลงสากลเพราะๆ เสียงใสแจ้วจากเจ้าตัวจ้อยนั้นแรกๆอาจจะยังไม่ชิน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเพราะซะอย่างนั้น
ไม่นานนักรถคันใหญ่สี่ประตูก็จอดเทียบหน้าประตูโรงเรียน โดยมีเหล่าผู้ปกครองพากันทยอยมาส่งลูกหลานเช่นทุกวัน แต่แล้วแบคฮยอนกลับร้องตะโกนขึ้นมาไม่ยอมลงจากรถ
“คาย๊องมาถึงก่อนแบคอีก” ชี้นิ้วสั้นๆไปยังร่างเล็กๆของเด็กผู้ชายตัวอวบเป็นก้อนน้อยอีกคนด้านนอก แบคฮยอนเบ้ปากบวมๆพร้อมครางหงิง
“ก็เพราะใคร บอกว่าให้รีบกินๆ” แต่ชานยอลหาได้สนใจไอ้ท่าลูกหมาอ้วนไม่ เขากลับคิดว่ามันน่าเสียเวลามาก
“แบคผิดเองแหละ เดี๋ยวแบคจะไปบอกคาย๊องว่าเพราะแบคได้แก้วใหม่ ไม่กล้ากิน” ยู่ปากจนหน้าอู้ก่อนตีขาไปมากลางอากาศ
เขาอยากให้จะยอลสนใจอะ...แต่ก็ต้องเจียมตัวด้วย
“เออแล้วแต่เหอะ ลงไปได้แล้ว จะไปทำงาน”
“งั้นไปนะจะยอล...จริงด้วย” วางกระเป๋าใบโตไว้ที่หน้าเค้าเตอร์รถ
“อะไรอีก!” ก่อนจะจู่โจมไม่ให้ตัวโตรู้ทัน!
จุ๊บ!
“บะบาย”
ก็แค่เด็กละนะ...
(´ε｀ )♡
เปิดอินโตแล้ว อย่าลืมกดติดตามแบ้กแล้วเม้นที่แท๊กนี้นะเด้อ!
#ชะบี๋ตลอดไป
ความคิดเห็น