ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พี่ชาย...
ในหน้าร้อนที่ทุกอย่างร้อนอบอ้าว ผม...ซิน กำลังอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆลำธาร ห่างจากหมู่บ้านของผมแค่500เมตร ระหว่างนั้น พี่ของผม..เอียนก็กำลังว่ายน้ำเล่นท่ามกลางแดดร้อนๆซึ่งผมก็ชักจะแปลกใจ พี่ผมไม่ร้อนมั่งเหรอ แล้วทำไมพี่ผมไม่ดำเท่าที่ควร
หลังจากนั้นผมก็อ่านหนังสือต่อไปโดยไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งผมรู้สึกว่า...ซ่า! พี่ผมสาดน้ำใส่ผม "เฮ้ย ไอ้พี่บ้า หนังสือเปียกแล้วเว้ย"
ผมด่ากลับพร้อมปาร้องเท้าใส่พี่ พี่ผมรีบดำน้ำลงไป ก่อนจะโผล่ขึ้นมาที่ริมฝั่ง แล้วก็เดินขึ้นมาหาผมช้าๆ โดยใส่แค่กางเกงตัวเดียว "ฮ่าๆๆ ไม่เอาหน่า รีบกลับกันดีกว่า เมื่อกี้แดดเปรี้ยงๆอยู่เลย ตอนนี้ทำไมฟ้ามันครึ้มๆแล้ว" พี่ผมพูดพร้อมกับเดินไปหยิบผ้ามาเช้ดตัว "เฮ้ย พี่ ไปหยิบรองเท้ามาให้หน่อยดิ อยู่โน่นอ่ะ" ผมชี้ไปที่รองเท้าที่ลอยอยู่กลางน้ำ พี่ผมไม่ได้พูดอะไร แต่ก็เดินไปที่ลำธาร พร้อมกับโดดลงไปหยิบรองเท้าและโยนมาที่พื้นข้างๆผม
ผมเก็บของและใส่รองเท้า กำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ฟ้ามันครึ้มๆ เหมือนฝนจะตก และมีเสียงครื้นๆมาจากฟ้า นั่นทำให้ผมกลังนิดหน่อย "พี่ รีบกลับเหอะ เหมือนฝนจะตก" "เออ" พี่ตอบกลับแล้วเดินทางไปที่หมู่บ้านที่ผมอยู่ ทั้งๆที่ไม่ได้ใส่เสื้อ ระหว่างทางก็เจอเพื่อนบ้านที่ชื่อว่า เวนย์ "ซิน เอียน" เวนย์ตะดกนเรียกพวกเราก่อนที่จะวิ่งมาใกล้ๆ "ฟ้ามืดน่ากลัวเนอะ"
"นั่นดิ" ผมตอบกลับ พร้อมกับมองดูพี่ผม เพราะผมรู้มาว่า ยัยเนี่ย แอบชอบพี่ผม เราเดินไปเรื่อยๆ โดยคุยกันไปเรื่อยเปื่อย จนถึงบ้าน ผมเข้าไปนอนเล่นบนโซฟา พร้อมหยิบคุ้กกี้มากิน พี่เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซักพักผมได้ยินเสียงฟ้าผ่าสนั่นดังเปรี้ยง ฝนตกหนัก บ้านเริ่มมืด ผมเลยเดินไปจุดตะเกียงทั่วบ้าน แล้วกลับมานอนต่อ ผมผล็อยหลับไปในเสียงฝน
เมืิ่อผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงประตูพัง ผมเห็นตัวอะไรสักอย่างที่หน้าตาหน้าเกลียด มีตาสีเขียวอ่อนๆเรืองแสงน่าขนลุก มือขวาของมันถือเคียวโซ่ ที่มีคราบเลือดติดอยู่ มือซ้ายของมันถือตะเกียงที่มีเสียงสีเขียวเมือนตาของมันและผมว่าผมได้ยินเสียงร้องโหยหวนมาจากตะเกียงนั่น
มันเงื้อมือหมายจะใช้เคียวนั่นฟันผม ผมกรีดร้องลั่น แต่พี่ผมกระโจนมาจากไหนไม่รู้ ใช้ดาบในมือฟันปัดเคียวนั่น ก่อนจะฟันมันอีกทีที่หัว มันหลบได้ก่อนจะตวัดโซ่มารัดตัวพี่ ดาบหลุดมือ
พี่ผมร้องครวญคราง ผมเห็นดังนั้นผมเลยรีบหยิบดาบมาฟันเจ้าตัวนั่น มันใช้ตะเกียงฟาดหน้าผม แรงจนผมคิดว่าตะเกียงนั่นควรจะแตกไปแล้ว แต่มันไม่เป็นไรเลย ผมรู้สึกว่าเลือดไหลมาจากหัวผมช้า แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องช่วยพี้ให้ได้ ผมกระโจนไปอีกครั้ง แทงดาบไปที่หน้าอกมัน มันเดินหลบอย่างง่ายๆ ก่อนที่จะต่อยไปที่ท้องผมอย่างแรง ผมจุกจนลุกไม่ขึ้น ผมหันไปมองพี่ที่กำลังดิ้นรนให้พ้นออกมาจากโซ่ของมัน มันเลิกสนใจผม เดินไปที่พี่่ช้าๆ
"เจ้าหนูนี่คงจะเก่งมากเลยสินะ ได้ แค่จะให้เจ้าดูพี่เจ้ากลายเป็นของข้าก่อนละกัน" มันพูดออกมาก มันวางโซ่ลง มือมันเรืองแสง ก่อนที่จะเอามือนั้นแทงไปที่หน้าอกของพีี่ผม ผมได้ยินพี่กรีดร้องลั่นก่อนที่ตัวจะเรืองแสงกลายเป็นลูกวิญญาณสีเขียว ตัวเล็กแค่ฝ่ามือ
ผมรู้สึกว่าน้ำตามันไหล แต่ผมไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นอีกแล้ว "คราวนี้ก็ตาเจ้าแล้ว..กลายเป็นของข้าซะ" สิ้นเสียงนั้น มีลูกธนูพุ่งมาปักอกมันจากด้านหลัง มันกรีดร้องลั่น "นักล่าปีศาจเหรอ เฮอะ" มันหันหลังไป เวนย์ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมกับหน้าไม้ที่อยู่ในมือ พร้อมกับธนูอีกดอกที่ยิงมาจากหน้าไม้นั่น "อ้าก" มันร้องก่อนจะวิ่งไปหยิบโซ่นั่น เวนย์ยิงธนูอีกดอกใส่มือมัน มันร้องลั่น มันมองที่เวนย์อย่างเคียดแค้น ก่อนจะกลายร้องไปเป็นแสงสีเขียวก่อนจะลอยหายไปจากหน้าต่างไป
ผมมองหาพี่ทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอ นอกจากลูกแก้ววิญญาณที่พื้น "ผมจะเอาพี่กลับมาให้ได้"
ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
หลังจากนั้นผมก็อ่านหนังสือต่อไปโดยไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งผมรู้สึกว่า...ซ่า! พี่ผมสาดน้ำใส่ผม "เฮ้ย ไอ้พี่บ้า หนังสือเปียกแล้วเว้ย"
ผมด่ากลับพร้อมปาร้องเท้าใส่พี่ พี่ผมรีบดำน้ำลงไป ก่อนจะโผล่ขึ้นมาที่ริมฝั่ง แล้วก็เดินขึ้นมาหาผมช้าๆ โดยใส่แค่กางเกงตัวเดียว "ฮ่าๆๆ ไม่เอาหน่า รีบกลับกันดีกว่า เมื่อกี้แดดเปรี้ยงๆอยู่เลย ตอนนี้ทำไมฟ้ามันครึ้มๆแล้ว" พี่ผมพูดพร้อมกับเดินไปหยิบผ้ามาเช้ดตัว "เฮ้ย พี่ ไปหยิบรองเท้ามาให้หน่อยดิ อยู่โน่นอ่ะ" ผมชี้ไปที่รองเท้าที่ลอยอยู่กลางน้ำ พี่ผมไม่ได้พูดอะไร แต่ก็เดินไปที่ลำธาร พร้อมกับโดดลงไปหยิบรองเท้าและโยนมาที่พื้นข้างๆผม
ผมเก็บของและใส่รองเท้า กำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ฟ้ามันครึ้มๆ เหมือนฝนจะตก และมีเสียงครื้นๆมาจากฟ้า นั่นทำให้ผมกลังนิดหน่อย "พี่ รีบกลับเหอะ เหมือนฝนจะตก" "เออ" พี่ตอบกลับแล้วเดินทางไปที่หมู่บ้านที่ผมอยู่ ทั้งๆที่ไม่ได้ใส่เสื้อ ระหว่างทางก็เจอเพื่อนบ้านที่ชื่อว่า เวนย์ "ซิน เอียน" เวนย์ตะดกนเรียกพวกเราก่อนที่จะวิ่งมาใกล้ๆ "ฟ้ามืดน่ากลัวเนอะ"
"นั่นดิ" ผมตอบกลับ พร้อมกับมองดูพี่ผม เพราะผมรู้มาว่า ยัยเนี่ย แอบชอบพี่ผม เราเดินไปเรื่อยๆ โดยคุยกันไปเรื่อยเปื่อย จนถึงบ้าน ผมเข้าไปนอนเล่นบนโซฟา พร้อมหยิบคุ้กกี้มากิน พี่เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซักพักผมได้ยินเสียงฟ้าผ่าสนั่นดังเปรี้ยง ฝนตกหนัก บ้านเริ่มมืด ผมเลยเดินไปจุดตะเกียงทั่วบ้าน แล้วกลับมานอนต่อ ผมผล็อยหลับไปในเสียงฝน
เมืิ่อผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงประตูพัง ผมเห็นตัวอะไรสักอย่างที่หน้าตาหน้าเกลียด มีตาสีเขียวอ่อนๆเรืองแสงน่าขนลุก มือขวาของมันถือเคียวโซ่ ที่มีคราบเลือดติดอยู่ มือซ้ายของมันถือตะเกียงที่มีเสียงสีเขียวเมือนตาของมันและผมว่าผมได้ยินเสียงร้องโหยหวนมาจากตะเกียงนั่น
มันเงื้อมือหมายจะใช้เคียวนั่นฟันผม ผมกรีดร้องลั่น แต่พี่ผมกระโจนมาจากไหนไม่รู้ ใช้ดาบในมือฟันปัดเคียวนั่น ก่อนจะฟันมันอีกทีที่หัว มันหลบได้ก่อนจะตวัดโซ่มารัดตัวพี่ ดาบหลุดมือ
พี่ผมร้องครวญคราง ผมเห็นดังนั้นผมเลยรีบหยิบดาบมาฟันเจ้าตัวนั่น มันใช้ตะเกียงฟาดหน้าผม แรงจนผมคิดว่าตะเกียงนั่นควรจะแตกไปแล้ว แต่มันไม่เป็นไรเลย ผมรู้สึกว่าเลือดไหลมาจากหัวผมช้า แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องช่วยพี้ให้ได้ ผมกระโจนไปอีกครั้ง แทงดาบไปที่หน้าอกมัน มันเดินหลบอย่างง่ายๆ ก่อนที่จะต่อยไปที่ท้องผมอย่างแรง ผมจุกจนลุกไม่ขึ้น ผมหันไปมองพี่ที่กำลังดิ้นรนให้พ้นออกมาจากโซ่ของมัน มันเลิกสนใจผม เดินไปที่พี่่ช้าๆ
"เจ้าหนูนี่คงจะเก่งมากเลยสินะ ได้ แค่จะให้เจ้าดูพี่เจ้ากลายเป็นของข้าก่อนละกัน" มันพูดออกมาก มันวางโซ่ลง มือมันเรืองแสง ก่อนที่จะเอามือนั้นแทงไปที่หน้าอกของพีี่ผม ผมได้ยินพี่กรีดร้องลั่นก่อนที่ตัวจะเรืองแสงกลายเป็นลูกวิญญาณสีเขียว ตัวเล็กแค่ฝ่ามือ
ผมรู้สึกว่าน้ำตามันไหล แต่ผมไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นอีกแล้ว "คราวนี้ก็ตาเจ้าแล้ว..กลายเป็นของข้าซะ" สิ้นเสียงนั้น มีลูกธนูพุ่งมาปักอกมันจากด้านหลัง มันกรีดร้องลั่น "นักล่าปีศาจเหรอ เฮอะ" มันหันหลังไป เวนย์ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมกับหน้าไม้ที่อยู่ในมือ พร้อมกับธนูอีกดอกที่ยิงมาจากหน้าไม้นั่น "อ้าก" มันร้องก่อนจะวิ่งไปหยิบโซ่นั่น เวนย์ยิงธนูอีกดอกใส่มือมัน มันร้องลั่น มันมองที่เวนย์อย่างเคียดแค้น ก่อนจะกลายร้องไปเป็นแสงสีเขียวก่อนจะลอยหายไปจากหน้าต่างไป
ผมมองหาพี่ทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอ นอกจากลูกแก้ววิญญาณที่พื้น "ผมจะเอาพี่กลับมาให้ได้"
ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น