ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นของเรื่องราวครั้งใหม่
"......ในอดีต มีผู้คนเล่าขานกันมาว่า มีปีศาจแฝงกายอยู่ในกลุ่มของมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แต่สิ่งที่สามารถสังเกตได้ง่ายๆคือ ร่างกายและใบหน้าที่งดงามผิดแปลกไปจากคนทั่วไป ยามเช้า พวกนั้นจะปฏิบัติตัวเหมือนมนุษย์ธรรมดา แต่ในยามคำคืนนั้น ร่างกายของพวกมันก็จะแสดงออกมาให้เห็นได้ง่าย เช่น ใบหูที่ยาวออกมา เคี้ยวที่ยาวออกมาเหมือนแวมไพร์ และดวงตาที่คมกริบที่เหมือนจะสามารถทำลายสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ ตำนานยังบอกอีกว่า พวกมันมีชีวิตที่เป็นนิรันดร์ และมีร่างกายที่ไม่เหี่ยวแห้ง นั้นเป็นจุดสังเกตง่ายๆที่ผู้คนคิดว่านั่นคือปีศาจ และปีศาจแต่ล่ะตนยังมีนิสัยที่ต่างกันอย่างมาก ปีศาจตนแรก เป็นปีศาจที่ชอบใช้ความโกรธตัดสินเกือบทุกอย่าง ปีศาจตนที่สอง มีนิสัยที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตนมาก ใครที่ขัดสิ่งที่เขาต้องการมีสิ่งเดียวที่รอพวกเขาอยู่คือความเจ็บปวด ปีศาจตนที่สาม เป็นปีศาจที่ชื่นชอบในสิ่งที่ได้มาในโชคทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น เงินหรือชัยชนะ ปีศาจตนที่สี่ เป็นปีศาจที่ไม่ชอบที่จะทำอะไรสักอย่างยกเว้นสิ่งที่ตัวเองชอบ ปีศาจตนที่ห้า เป็นปีศาจชื่นชอบในตัณหา การผิดประเวณี การทำให้ผู้อื่นลุ้มหลงไปตามสิ่งที่ตนปราธนา ปีศาจตนที่หก เป็นปีศาจที่มีความริษยาอยู่ในตัว แม้ต่อหน้าจะดีแต่ลับหลังนั้นไม่มีใครรู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้น ปีศาจตนที่เจ็ด เป็นปีศาจชื่นชอบในการกินเป็นพิเศษ ด้วยการกินและดื่มที่ไม่สิ่นสุด จนลืมนึกถึงสิ่งรอบข้าง
ปีศาจทั้งเจ็ดนี้ เป็นสิ่งที่คอยเตือนในมนุษย์ไม่ให้เป็นไปดังปีศาจที่แสนน่าเกลียดชั่ง..."
"เดี๋ยวๆ คุโรโกะ พอก่อนๆ"เสียงนึงดังขึ้นมาขัดการอ่านของอีกคน
"อะไรกันครับ คางามิคุง นี่พึ่งจะเริ่มเองนะครับ"คุโรโกะพูดด้วยเสียงเรียบๆเหมือนกับหน้าตาของตน
"ก็เดี๋ยวก่อนสิฟร่ะ ไอ้ที่นายเล่ามาอ่ะ ฉันสรุปไม่ทันเฟ้ย"
"คางามิคุงครับ เรื่องนี้ผมว่ามันง่ายที่จะสรุปแล้วนะครับ"
"งันนายก็มาทำเองสิ!!"
"แล้วคางามิคุงอ่านภาษาญี่ปุ่นคล่องขนาดนั้นเชี่ยวหรอครับ?"คุโรโกะยิงคำถามไปจนคางามิหยุดชงัก
"...เว้ยยย! ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว"พูดจบก็วางสิ่งที่อยู่ในเมื่อของตนก่อนจะหยิบขนมที่อยู่ข้างกายมากินไม่สนใจคนตรงหน้า
"ถ้าไม่ทำ รายงานของคางามิคุงก็จะไม่เสร็จนะครับ แล้วก็นะครับ ผมอายุเยอะกว่าคางามิคุงอีกนะครับ"
"ช่างสิ ใครสนล่ะ แล้วก็ที่นายเล่ามาเมื่อกี้ ฉันว่ามันคุ้นๆอยู่นะ"
"...!!"เมื่อคางามิพูดจบสีหน้าของคุโรโกะก็เป็นเป็นใบหน้าที่ซีดเซียว แต่คางามิก็ไม่ได้สนอะไรจึงพูดต่อ
"คุ้นมากๆเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่นายบอกไอ้ปีศาจตนที่สี่อะไรนี่แหละ แล้วก็ตนที่หกน่ะ ฉันรู้สึกว่าเหมือนเคยรู้จักกับมันมาก่อนน่ะ.."
"หมายความว่ายังไงครับ!!! คุณจำอะไรหรอครับ!!!"จู่ๆคุโรโกะก็พุ่งตัวเอามาจับคางามิจนเจ้าตัวสดุ่งทำอะไรไม่ถูก
"อะ..อะไรของนายน่ะ คุโรโกะ ฉันแค่บอกว่ามันแค่คุ้นๆเองนะ"คางามิตกใจมากเมื่ออยู่ๆคนตรงหน้าที่เป็นคนนิ่งๆ กลับพุ่งตัวเข้ามาหาเขาแบบไม่ทันตั้งตัว
"อ่า...ขอโทษก็แล้วกันนะครับ งันผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ใกล้จะมืดแล้วด้วย"คุโรโกะพูดพลางเก็บของใช้ส่วนตัวของตนเข้ากระเป๋า
"คุโรโกะ หนังสือเล่นนั้นฉันขอยืมก่อนได้มั้..."
"ไม่ครับ!!"ก่อนที่คางามิจะพูดจบคุโรโกะก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่นเครือแบบที่ไม่เคยแสดงให้คางามิเห็นมาก่อน
"อ่ะ! ขอโทษนะครับ คางามิคุงที่ทำให้ตกใจ"เมื่อคุโรโกะตั้งสติได้จึงรวบรวมสมาธิของตนไม่ให้ระเบิดไปมากกว่านี้
"อ่า...ช่างมันเถอะ อ่ะ จริงด้วยสิคุโรโกะ ฉันลืมเอาของให้นายอย่างนึงน่ะ"พูดจบก็ลุกขึ้นไปที่ตู้เย็นที่ติดกับเคาเตอร์ ก็จะหยิบกล่องๆหนึ่งให้คุโรโกะ
"อะไรน่ะครับ คางามิคุง?"
"คุกกี้ไง เมื่อวานฉันทำกับพวกทัตสึยะน่ะ ก็เลยกะว่าจะเอาไปให้ที่บ้านนายตั้งแต่เมื่อวานแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่รู้ทางไปเลยให้วันนี้น่ะ"พูดจบก็ส่งยิ้มให้คุโรโกะ
"อ่า..ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะกินให้หมดเลยนะครับ"
"ขอให้จริงเถอะ"
"ผมทำแน่นอนครับ"
"ยังไงก็กลับบ้านดีๆล่ะ"
"ครับ กลับถึงเมื่อไหรผมจะโทร.บอกคางามิคุงนะครับ"
"อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"เช่นกันครับ"พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ก่อนที่ทั้งห้องนั้นจะเงียบสนิท
"เห้อ เอาล่ะ เตรียมอาหารให้พวกทัตสึยะดีกว่าแหะ ใกล้จะกลับมาแล้วนี้นะ"
"นี่ไฮซากิ ขับเร็วๆหน่อยสิ ฉันอยากกินกับข้าวฝีมือคางามิแล้วนะ"เสียงของทาคาโอะดังขึ้นทำให้คนที่มีสมาธิในการขับรถนั้นหันมาว๊ากใสทันที
"นายมาขับเองมั้ยล่ะ ไอ้บ้าตาเหี่ยว นี่ฉันก็ขับเร็วแล้วนะเฟ้ย ถ้าเร็วกว่านี้เดี๋ยวก็โดนฮิมูโระเขกกระโหลกพอดี"พูดจบก็หันหน้ามองกระจกหลังที่ฮิมูโระนั่งอยู่ตรงกลางพอดี
"นายควรจะมีสมาธิกับการขับรถนะไฮซากิ"คาซามัตสึพูดขึ้นเตือนสติอีกคนก่อนจะหันไปทางทาคาโอะท่กำลังกลั้นขำไม่ให้หลุดออกมา
"นายก็ด้วยนะทาคาโอะ เลิกกวนไฮซากิได้แล้ว"
"ครับๆ"
"เห้อ..จริงๆเลยสองคนที่เนี่ยะ"ฮิมูโระพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
ครืด~(เสียงโทรศัพท์สั่น - - )
"อ่ะ ทุกคน วันนี้คางามิทำอุด้งกับกุ้งเทมปุระนะ แล้วก็ให้ไปรับคุณโมโมอิด้วยแล้วก็บอกให้รีบๆกลับด้วยนะ"ฟุริฮาตะพูดขึ้นมาหลังจากอ่านเมลล์ที่คางามิส่งมา
"ไฮซากิ เร่งเครื่องได้เลย ไทกะบอกให้รีบกลับนะ"
"โอเค รับทราบ!"เมื่อพูดจบก็เร่งเครื่องให้เร็วตามที่ฮิมูโระบอก
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
"ยินดีต้อนรับกลับครับ ท่านคุโรโกะ"
"กลับมาแล้วครับ"
"ท่านโมโมอิมาครับ"
"อ่า..ครับ"คุโรโกะเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ก่อนจะสังเกตเห็นโมโมอิที่กำลังนั่งคุยกับอาโอมิเนะอยู่
"กลับมาแล้วครับทุกคน"เสียงของคุโรโกะดังขึ้นทำให้โมโมอิที่กำลังคุยกับอาโอมิเนะอยู่นั้นหันมาสนใจคุโรโกะทันที
"เท็ตสึคุงงงง วันนี้ฉันทำคุกกี้มาให้คุโรโกะคุงด้วยนะ"โมโมอิพูดแล้วก็หยิบถุงคุกกี้ให้คุโรโกะ
"ขอบคุณครับ แต่ผมมีของผมอยู่แล้วนะครับ"พูดจบก็ชูกล่องที่มีคุกกี้อยู่มากมายเต็มกล่อง
"หืม?"ทุกคนหันมาทันทีเพราะเจ้าตัวนั้นถึงจะมีคนมาให้แต่ก็ไม่เคยพูดถึงมันเท่าไหร
"คุกกี้! แถมน่ากินกว่าของโมโมจจิด้วยล่ะ คุโรโกจจิไปเอามาจากไหนหรอ?"คิเสะละสายตาจากมือถือของตนแล้วมาสนใจกล่องคุกกี้ที่คุโรโกะถืออยู่แทน
"คุโระจิน ฉันอยากกินอ่ะ"มุราซากิบาระเมื่อได้ยินว่ามีขนมอื่นอยู่ก็รีบมาดูทันที
"นี่คุโรโกะ นายไปรับมาจากใครอีกล่ะ เดี๋ยวก็เอาไปทิ้งอีกหรอก"นิจิมูระที่กำลังดูทีวีอยู่นั้นพูดขึ้นมา เพราะทุกครั้งที่คุโรโกะรับของแบบนี้มาจะแตะมันไม่กี่อย่าง ที่เหลือทิ้งทั่งนั้น
"มันไม่คอยดีนักหรอกนะคุโรโกะ นายไปรับทั้งที่เดี๋ยวนายก็ไม่กินน่ะ"มิโดริม่าที่นั่งเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกับอาคาชิพูดขึ้น
"ผมว่าก็อย่างที่ชินทาโร่พูดนั่นแหละเท็ตสึยะ"อาคาชิพูดต่อจากมิโดริม่า
"ใครบอกว่าผมจะทิ้งครับ อันนี้ผมจะกินครับ"เมื่อพูดจบทุกสายตาก็จ้องมาที่คุโรโกะทันที
"ทั้งหมดเลยหรอ เท็ตสึคุง"
"ครับ"
"เฮ้ เท็ตสึ นายไปรับมาจากสาวที่ไหนเนี่ยะ ถึงได้บอกแบบนั้นน่ะ"อาโอมิเนะที่เงียบมานานพูดขึ้นก่อนจเดินมาทางคุโรโกะ
"ไม่ใช่สาวที่ไหนหรอกครับ อ่ะ อาโอมิเนะคุงอย่าหยิบเองตามใจชอบสิครับ"คุโรโกะพูดว่าอาโอมิเนะ ที่กำลังหยิบคุกกี้ของตนเข้าปากโดยที่ไม่ขอเลย
"หืม อร่อยดีนี้หว่า เท็ตสึ"
"จริงหรอ ไดจัง อ่ะ! อร่อยจริงๆด้วย"
"งันผมกินบางนะคุโรโกจจิ~~ สุดยอด!! อร่อยสุดๆเลยล่ะ อาคาชิจจิ มิโดริมัจจิ คุณนิจิมูระรองมากินดูสิ อร่อยมากเลยนะ"ไม่รอคำขออนุญาตก็หยิบไปทันที แถมยังชวนคนอื่นมากินด้วยอีก
"งันฉันขอบางนะ คุโระจิน"
"ถ้าเรียวตะพูดแบบนั้นผมก็ไม่ขัดอะไรหรอกครับ"
"หึ สักหน่อยก็ไม่เสียหายนิ"เมื่อทุกคนยกเว้นนิจิมูระเดินเข้ามาหยิบคุกกี้ในกล่องคนล่ะหนึ่งชิ้นโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าตัวสักคำ แล้วนิจิมูระก็เดินเข้ามาแทรกระหว่างกลางก่อนจะหยิบคุกกี้ขึ้นมาหนึ่งชิ้นและกินเข้าไป
"อร่อยดีนิคุโรโกะ ผู้หญิงแบบนี้เป็นแม่ที่ดีได้เลยล่ะ"
"คุณนิจิมูระครับ เขาไม่ใช่ผู้หญิงหรอกนะครับ"
"อ้อ ไม่ใช่ผู้หญิ..ห่ะ! ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้นหรอคุโรโกะ!!"
"..!!!"
"จริงครับ"
"งันก็เป็นผู้ชายน่ะสิ!"คิเสะพูดด้วยท่าทีตกใจ ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
Rrrrrrrr
"สักครู่นะครับ...ฮัลโหลครับ"
["ไง ไหนบอกถึงบ้านแล้วจะโทร.บอกไง"]
"ขอโทษก็แล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมกลับถึงบ้านแล้วครับ"
["แล้วนายกินคุกกี้ที่ฉันให้ไปหรือยังล่ะ"]
"อ้อ กำลังจะ...พวกคุณครับ นั่นมันของผมนะครับ"
"น่าๆ นิดๆหน่อยๆเอง"นิจิมูระพูด
["อ่าว บ้านนายมีคนอยู่อีกหรอ ที่หลังก็หัดบอกกันบ้างสิ ฉันจะได้ทำไว้ให้เยอะๆ"]
"ขอโทษก็แล้วกันนะครับที่ไม่ได้บอก"
["อ่า ช่างเถอะ... คางามิ ห้องน้ำว่างแล้วนะ... อืม โอเค! แค่นี้นะคุโรโกะ บาย ฝันดี"]
"ครับ ฝันดีครับ"เมื่อพูดจบก็เก็บโทรศัพท์ของตนเข้ากระเป๋าของตน และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ทุกสายตาก็จ้องมาที่คุโรโกะทันที
"เท็ตสึ ไหนบอกว่าผู้ชายไง"
"ก็ผู้ชายจริงๆนี่ครับ แล้วก็ทุกคนครับ เลิกกินสักที่จะได้มั้ยครับ"
"ก็มันอร่อยนี่ คุโระจิน"
"ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะครับ"
"เฮ้ ซัตสึกิ นี่มันดึกมากแล้วนะ กลับบ้านได้ไปได้แล้ว"
"รู้แล้วน่า ฉันกลับบ้านก่อนนะเท็ตสึคุง อย่าลืมกินคุกกี้ของฉันด้วยล่ะ"
"ครับ แล้วให้ผมไปส่งมั้ยครับ"
"ว้าว ดีใจจัง เท็ตสึคุงจะไปส่งด้วย แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ เดี๋ยวคางามินก็บอกให้พวกคุณฮิมูโระมารับเองแหละ ไดจัง เจอกันพรุ่งนี้นะ"พูดจบก็เดินออกจากกลุ่มทันทีโดยที่ไม่ลืมส่งยิ้มตามปกติให้คุโรโกะ
"คร้าบๆ"อาโอมิเนะพูดเสียงเอื่อยๆ
"คา..งามิน?"คุโรโกะพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าโมโมอิเดินออกไปแล้ว
"มีอะไรหรอ คุโรโกจจิ?"
"อ้อ เปล่าครับ ทุกคนครับ เลิกกินได้แล้วครับ ผมยังไม่ได้กินเลยนะครับ"
"ก็มากินสิ ใครว่าอะไรล่ะ"อาโอมิเนะพูด
"เฮ้อ~"
"ถอนหายใจบ่อยๆเดี๋ยวก็แก่ไวหรอก คุโระจิน"
"พูดอย่างกับเราเป็นมนุษย์ธรรมดาเลยนะ อัตสึชิ"
"จะว่าไปก็ใช่นะ"
"ก็พวกเราอยู่กันมาตั้งหลายร้อยปีแล้ว ยังไม่เห็นจะแก่ซะที"
"นั่นสินะครับ"
♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆♤♡♢♧☆
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น