REWRITE:รั ก นี้ ต้ อ ง -* Za *- ไ ว้ ก่ อ น. . .

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: First Impression

ณ โรงเรียนประถมSแห่งนี้ เป็นจุดเริ่มต้นของความรักสุดแสบซ่าของ
คนสองคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถมจน ณ บัดนี้


"ทำไมฉันต้องทำงานนี้ด้วย คนอื่นยังไม่เห็นต้องทำเลย" ฉันคิดไปบ่นไปอย่างเบื่อหน่าย แต่ในที่สุดฉันก็ทำงานนี้เสร็จจนได้

"ไปกินข้าวดีกว่า~ลัลลัลล้า~ข้าวเที่ยงของฉันกำลังรออยู่" ว่าแล้ว ฉันจึงลงไปกินข้าวที่โรงอาหารโรงเรียนประถม S แล้วได้เห็นเพื่อนสาวของฉันที่มีหน้าตาที่เรียกว่าน่ารักเหมือนนางฟ้าเลยที่เดียวก็ดูเธอสิ ผมยาวสีดำสะท้อนกับแสงอาทิตย์ซึ่งทำให้ดูเงางามมากยิ่งขึ้น แถมมีร่างกายบอบบางหน้าถนุถนอม และใบหน้าเรียวสวยและแก้มที่สีชมพูอ่อนกับสายตาสีน้ำตาลอ้อนหวานยังกับลูกพลับวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางเหมือนเกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าฟัง

"โบว์ !!มีคนมาแย่งที่นั่ง!!!O_o!" และเอ่ยด้วยท่าทีที่ตกใจพอควร

ฉันเลยเกิดอาการที่เรียกได้ว่าโกรธพอควรเพราะที่นั่งใครก็ที่นั่งมันสินั่งกันมาตั้งนานจะมาแย่งอะไรกันเวลานี้และเดินไปหากลุ่มที่มานั่งที่นั่งของโมกับฉัน

"ใครกล้าแย่งที่นั่งฉัน- -***" ฉันพูดไปโดยไม่สบอารมณ์กับสถานะการมากนัก เพราะในใจก็คิดว่าหิวก็หิวกินช้างได้ทั้งตัวแล้วมั้งเนี่ย

"ทำเป็นงกไปได้ แค่ที่นั่งเอง=_=V" เด็กผู้ชายทีมีสายตาคมสีดำผมยาวประบ่าสีผิวค่อนข้างคล้ำและใบหน้าที่ได้รูปกับจมูกที่โด่งไม่มากกับคิวที่เข็มพอควรพูดขึ้นโดยไม่สนใจในท่าทีของฉันเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ได้งก…"ฉันพูดไปอย่างเยือกเย็นแต่เด็กผู้ชายคนนั้นก็ยังส่งสายตาที่ดูหมิ่นแล้วในตาเขาฟ้องว่า 'ยัยนี้ถ้าจะบ้าแค่ทีนั่งทำมาเป็นเรื่องใหญ่ไปได้'
ฉันเห็นสายตาเช่นนั้นก็ทนไม่ไหวจึงได้คว้าชามก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ในมือนางฟ้าของฉัน และได้ราดใส่หัวเด็กผู้ชายคนนั้นโดยไม่คิดเพราะความโกรธที่ได้ขึ้นถึงจุดmaximumของฉันแล้ว แล้วใจฉันกลับตะโกนในใจ 'หิวก็หิว แถมข้าวยังไม่ได้กินยังต้องมาเจอนายคนบ้านี้อีก ไม่ทนเทินมันแล้ว ยังงี้ต้องตายไปสักข้าง' พอก๋วยเตี๋ยวที่โดนราดใส่เด็กผู้ชายคนนั้นได้ทำให้กลุ่มเพื่อนของเขาเหวอไปสักพักแล้วรู้สึกว่าเด็กที่นั่งข้างๆเเพื่อนของเด็กผู้ชายคนนั้นกล่าวขึ้นว่า

"เพึ่งเคยเห็นคนที่กล้ามีเรื่องกับแกครั้งแรกนี่แหละเอ็ม แถมเป็นผู้หญิงด้วย 5 5 5"
หมอนี้อะเหรอชื่อเอ็ม โธ่ก็แค่เอ็ม150เองแต่ฉันน่ะเอ็ม16นะย่ะ รู้จักฉันน้อยไปแล้ว เด็กที่มีชื่อว่าเอ็มยืนขึ้นด้วยความโกรธแล้วตะโกนออกมาดังลั่นทั่วโรงอาหาร

"อย่าคิดนะว่าไม่กล้าทำร้ายผู้หญิง!!" (เหลือเชื่อว่าพวกนี้คือเด็กประถม6 อย่างกับเด็กเทคนิคตีกับเด็กเทคโน:ผู้แต่ง)
'คิดว่าฉันจะกลัวหรือไง หา! โธ่แค่นี้ทำมาเป็นเก่ง 'แต่ใครว่าฉันจะตะโกนออกไปยังงี้ ฉันก็คงทำได้แค่ตะโกนในใจเพราะทำไมนะเหรอ ภาพลักษ์ฉันสิ ยังมีหน้ามีตาอยู่ด้วย ถึงหน้าตาฉันจะงั้นๆก็เถอะ ใบหน้าที่เรียวทรงไข่แล้วตาที่กลมโตเป็นประกายเหมือนดวงดาวแล้วผมที่มีสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยที่ถักเป็นเปี้ย 2 ข้าง และแก้มที่ออกจะชมพู่นิดๆก็เถอะ ยังไงก็มีหน้ามีตาละกัน แต่ระหว่างที่เหตุการณ์กำลังวุ่นวาย มีเด็กประถมกลุ่มหนึ่งเข้ามาแซวแล้วได้ทำให้ไฟในตาฉันลุกขึ้นมาอีกที่

"เฮ้ย !!พวกแกดูมันสิ เหมือนหมาทะเลาะกันเลยว่ะ" ฉันและนายเอ็มหันกลับไปที่ต้นเสียง ทำหน้าที่โกรธแค้นสุดขีดเพราะอะไรนะเหรอ มันบังอาจมาขวางกั้นการทะเราะของฉันกับตานี้อ่าดิ ยังไม่พอ มาด่าคนอย่างฉันว่าหมาอีก เป็นตายยังไงฉันก็ไม่ยอม ถึงตะกี้ฉันจะโกรธนายเอ็มมากแค่ในแต่คงสู้ที่ฉันโกรธตานี้ไม่ได้หรอก เพราะอย่างน้อยตาเอ็มยังมีดีที่ไม่เรียกฉันว่า 'หมา'
ตาเอ็มเดินเข้าไปพร้อมกับฉัน และกระชากคอตัวหัวหน้ากลุ่ม ส่วนฉันนะเหรอคว้านํ้าแดงของเพื่อนเอ็มที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารและราดใส่พวกป า ก เ สี ย รวมทั้งเอ็มด้วย พวกนั้นเหวออยู่พักหนึ่ง ส่วนเอ็มก็โวยวายถึงความซวยที่ต้องได้เจอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ที่นี้ แต่เหตุการณทุกอย่างได้หยุดลงเมื่ออาจารย์ป้าฝ่ายปกครองเดินเข้ามาแล้วตกใจกับสิ่งที่เห็นแล้วหันมาถาม แต่จะเรียกว่าถามก็ไมได้เพราะอาจารย์แก่เล่นตะโกนมากกว่าทำเอาทุกคนสะดุ้งกับเสียงของท่าน

" พวกเธอทำอะไรกัน!!!" ฉันซึ่งสายตาไวกว่าชาวบ้านเอาแก้วนํ้าแดงยัดใส่มือบอย เพื่อนของเอ็ม และกล่าวขึ้นว่า

"หนูก็ไม่รู้ค่ะ เห็นพวกนี้เค้าทะเลาะกัน หนูมาห้ามแล้วแต่เค้าก็ไม่เชื่อ^^" อาจารย์จึงเรียกเอ็ม บอย พวกที่เลอะนํ้าแดง และฉันเข้าไปในห้องฝ่ายปกครองและถามว่า




"เกิดอะไรขึ้น" นายเอ็มเริ่มโวยวายเรื่องนํ้าแดงและก๋วยเตี๋ยว

ฉันไม่ปล่อยให้ตานี้รอดพ้นจากอาจารย์หรอก เป็นตายยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ตานี้หลุดพ้นออกไปได้หรอก

"ครูคะ อย่างหนูไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่นอนค่ะ ครูก็รู้นี่คะว่าหนูตั้งใจเรียน ไม่เคยทำร้ายใคร ครูเชื่อเค้ามากกว่า
เชื่อหนูเหรอคะ T-T " อาจารย์ฝ่ายปกครองจึงเอ่ยว่า

"นายเอ็ม!! - -** อย่าไปกล่าวหาหนูโบว์เค้าอย่างงั้นสิ!!!!"
เป็นไปตามแผนที่ฉันว่างไว้เลย 5 5 5 นายเอ็มเอ๊ยเล่นกับใครไม่เล่น บังอาจมาเล่นกับคนอย่างฉัน

เอ็มโวยขึ้นว่า
"ผมโดนทั้งก๋วยเตี๋ยวทั้งนํ้าแดงอย่างนี้ครูยังไม่เชื่อผมอีกเหรอ ถ้าไม่เชื่อลองไปถามอีกกลุ่มดูสิ!!!" ฉันที่เห็นท่าไม่ดีรีบตัตบทไปก่อนเพราะไม่งั้นฉันอาจจะเป็นคนผิดก็ได้><

"เอ็ม อย่าปกป้องเพื่อนตัวเองเลย บอยเป็นคนทำแท้ๆ ทำไมเอ็มต้องปกป้องบอยด้วย" สีหน้ากับสายตาของบอยมันฟ้องว่าเขากำลังคิดในใจ (เกี่ยวไรกะตูเนี่ย ตูว่าตูอยู่เงียบสุดแล้วนะ)
ฉันก็สงสารตาบอยนี้น่ะ แต่ยังไงฉันไม่ยอมรับผิดหรอกย่ะ ><

"ผมเกี่ยวอะไรด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับTOT" ฉันจึงโกหกต่อไปเพื่อให้มันสมจริงเดียวอาจารย์เกิดไม่เชื่อฉัน ฉันคงจะหลุดจากตำแหน่งนักเรียนดีเด่นแน่ๆ><

"อ้าว ตอนแรกที่เธอทะเลาะกับเอ็มเธอคว้าก๋วยเตี๋ยวของเพื่อนฉันไปราดใส่หัวเอ็มไม่ใช่เหรอ แล้วพออีกกลุ่มมาว่าพวกนาย นายก็เอานํ้าแดงราดใส่พวกนั้น อาจารย์ก็เห็นนี่คะ ตอนอาจารย์เดินมา แก้วยังอยู่ในมือบอยอยู่เลย"

"เอ็ม เลิกเข้าข้างเพื่อนได้แล้ว ครูจะถือว่าเรื่องนี้เป็นแค่การทะเลาะวิวาทในโรงเรียน ครูจะลงโทษให้พวกเธอสองคนไปคัดลอกรายงานทั้งหมดและเอามาส่งครูภายในพรุ่งนี้" อาจารย์ดุนายเอ็มแต่ทว่า เอ็มทำท่าจะเถียง อาจารย์จึงรีบตัดบทไม่ให้ปัญหามันเรื่องใหญ่ไปกว่านี้

"ตาเอ็ม ถ้าเธอคิดจะกล่าวร้ายหนูโบว์อีกล่ะก็ ครูจะให้งานเธอเพิ่มไปอีกแผ่น" ฉันแอบเห็นอาการนายเอ็มที่ทำได้แต่บ่นเบาๆ และเดินออกจากห้องพร้อมอีกกลุ่มหนึ่ง เพราะยังงี้ทำให้ฉันจึงปล่อยหัวเราะเยาะแล้วพู้ดว่า

"คิดจะชนะฉันก็รอไปอีกชาตินึงเถอะ muahaha ^O^" แต่แน่นอนว่าอาจารย์ฝ่ายปกคลองไม่อยู่แล้ว ไม่งั้นแผนทั้งหมดที่ฉันทำมาก็ไม่มีความหมายสิ><

นายเอ็มทำท่าจะเดินไปหาฉัน แต่ตาบอยที่รู้ว่าฉันนันเหนือกว่าตาเอ็ม(หลงตัวเองสะไม่มีน่ะ: ผู้แต่ง )แล้วเห็นท่าไม่ดีจึงขวางไว้ก่อนเพราะกลัวว่าจะโดนรายงานเพิ่ม ตานั้นจึงยอมเดินจากไปกับบอยโดยดี ส่วนฉันและโมก็ได้แยกย้ายกลับห้องเรียน




หลังเลิกเรียน....
ระหว่างที่นักเรียนทุกคนกำลังรอรถอยู่ คนขับรถของฉันได้มารับตามเวลาปกติ เมื่อตาเอ็มได้บังเอิญเห็นจึงแซวไปออกมาอย่างจะเอาคืนฉันกับเหตุการณ์ที่ฉันได้ทำไว้กับนายนั้น

"โห่ ที่แท้ก็คุณหนูเอาแต่ใจ"
ฉันเลยหันไปบอกว่า "แล้วไง? ^=^" ขณะนั้น คนขับรถของเอ็มก็มาถึง
ฉันจึงไม่ปล่อยโอกาสที่จะพูดกวนนายเอ็มบ้าง

"โห่ ว่าแต่ชาวบ้าน ไม่ดูตัวเองเลยนะคุณหนูขา มีคนถือกระเป๋าให้ด้วย แหมๆ" เอ็มที่ได้ยินยังไงงันจึ้งรีบขึ้นรถเบนซ์ขันเดิมกลับบ้านไปโดยดี เพราะกลัวว่าคนอย่างฉัน จะมาหาเรื่องอีก




คืนนั้นเอง....

ขนาดที่ฉันนั่งอ่านหนังสือเพราะใกล้ถึงช่วงสอบปลายภาค ไม่รู้เพราะอะไรฉันถึงคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้และนั่งหัวเราะด้วยความสะใจในชัยชนะของฉันในวันนี้ แต่อีกด้านหนึ่ง เอ็มกำลังนั่งหัวเสียคิดถึงเหตุการณ์นั้นเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมาเจออะไรซวยๆอย่างนี้



2 สัปดาห์ผ่านไป....