ลำดับตอนที่ #1 : Depression - intro

อัปเดตล่าสุด 18 พ.ค. 58

[Depression - intro]

12-05-2015 แก้ไขบางส่วนค่ะ

ถ้าไม่มีเหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามปีก่อน คยองซูคงจะได้เปิดธุรกิจเล็กๆตามแบบที่ตัวเองชอบกับครอบครัวและพี่ชานยอลคนรักของเค้า ชานยอลได้รับความรักจากคนในครอบครัวคยองซูจนกลายมาเป็นครอบครัวเดียวกันของคยองซูโดยปริยาย แต่นั่นกลับไม่ใช่ความโชคดีเสมอไป .....

ด้วย อุบัติเหตุครั้งนั้น คยองซูได้สูญเสียพ่อและแม่ รวมทั้งชานยอลที่ต้องสูญเสียความรู้สึกครึ่งตัวท่อนล่างไปด้วย คยองซูได้เฝ้าดูแลคนรักคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชีวิตให้ดีที่สุด แม้ความรักของคยองซูที่มีให้ชานยอลจะเปี่ยมล้นหัวใจแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยที่จะผ่านเรื่องราวที่เลวร้ายนี้ไปได้ เวลาเกือบสามปีที่คยองซูจะต้องเข้มแข็งขนาดไหน ......

แต่วันดีคืนดีมีอีเมลตอบกลับมาจากตระกูลคิม เป็นเรื่องที่คยองซูเคยส่งประวัติตัวเองไปสมัครเป็นผู้ดูแลผู้ป่วย ด้วยค่าตอบแทนที่สูงมากเกินกว่าที่ผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึงจะหาได้ทั้งชาติ เลยไม่มีทางที่คยองซูจะปฏิเสธงานนี้แน่นอน

ข้อความใหม่ เมื่อสองวันที่แล้ว คลิก

[ฉันอนุญาตให้นายเข้ามาดูแลฉันได้!! ทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างก็พอ อย่างอื่นฉันไม่สน]

นี่เป็นคำตอบรับช่างน่าประทับใจที่สุดเท่าที่เค้าเคยเห็นมา

แม้คยองซูจะรู้สึกว่าคนที่ตอบกลับเค้ามาแบบนั้น ดูเหมือนคนไม่มีมารยาทซักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็น่าจะเป็นนายจ้างที่รวยมากๆ คนนึง ที่พอจะให้เงินเค้ามารักษาชานยอลต่อไป

"My pleasure." จึงเป็นคำตอบง่ายๆ ที่คยองซูเลือกจะส่งกลับไปแทนคำขอบคุณยืดยาว ..

แต่ไม่นานก็มีข้อความมาอีกหนึ่งฉบับ
[ฉัน ดีใจนะถ้าไอ้โรคบ้าๆ นั่น มันจะทำให้นายมีรายได้ไว้เลี้ยงตัวเองได้ตลอดปีตลอดชาติ แค่อย่าทำให้รำคาญ ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ สัญญาหกเดือนทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง รับเงินล่วงหน้าตั้งแต่วันแรกที่ทำงาน แค่นี้ทำได้มั้ย...]

คยองซูไม่ได้ตอบอะไรไป ถือว่าเป็นการรักษามารยาทโดยการเปิดอ่านเมลไปแล้ว

“นี่แน่ใจหรอว่าป่วยจริง” คยองซูได้แต่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ เพราะเค้าคิดมาตลอดว่าเค้าได้ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดได้แล้ว แค่เจอคนเห็นแก่ตัวเพิ่มมาในชีวิตอีกคนก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร

แทนที่เราโกรธเค้า เราน่าจะสงสารและเห็นใจเค้าดีกว่า คยองซูมักปลอบใจตัวเองทุกครั้งว่า ใจเย็นนะคยองซู แม้ว่าหลายๆ ครั้งเค้าจะพยายามข่มอารมณ์แค่ไหนก็ตาม

คยองซูกลายเป็นคนใจเย็นตั้งแต่ที่ชีวิตคยองซูเกือบ 70%ต้องมาดูแลชานยอล ด้วยร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของชานยอล ทำให้เค้าหงุดหงิดใส่คยองซูบ่อยครั้ง ชานยอลพยายามจะทำทุกอย่างด้วยตัวเองแม้จะทำได้ไม่ดีนัก..แต่ถึงยังไงตอนนี้ชานยอลจะเริ่มเดินได้โดยใช้ไม้เท้าแล้ว แต่สภาพภายในจิตใจของชานยอลกลับคิดแต่ว่าเค้าจะไม่ให้คยองซูไปไหนไกลสายตาเค้า

ชานยอลดื้อไม่ยอมฝึกเดินมาเป็นเวลาเกือบปีทั้งที่ร่างกายแข็งแรงดีขึ้นมาก จนวันนึงเค้าเริ่มเห็นใจคยองซูที่เห็นน้ำตาของความเหน็ดเหนื่อยมันไหลออกมา

ชานยอลรู้แต่เพียงว่าเค้าทำได้ดีก็แค่กอดคยองซูเอาไว้ทุกครั้งที่คยองซูคิดถึงพ่อแม่
"เหนื่อยมากมั้ยคยองซู ฉันไม่ได้เป็นภาระของนายใช่มั้ย นายจะไม่ทิ้งฉันไปไหนใช่มั้ย เรามีกันแค่สองคนใช่มั้ย" เป็นคำพูดที่ชานยอลพูดกรอกหูคยองซูทุกวัน และนั่นก็หมายถึงสัญญาใจที่สองคนตกลงกันไว้

              ข้อความใหม่ เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว คลิก

[อ่านข้อความแล้วช่วยตอบกลับฉันหน่อยซิว่าตอนนี้ฉันกำลังเป็นโรคอะไร นี่ฉันนั่งคิดชื่อโรคจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว ฉันปวดหัวไปหมด หวังว่าคำตอบคงจะถูกใจฉันนะ]


             กวนประสาท !! คยองซูได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าบอกออกไป

“พอทราบมาจากที่ออกประกาศคตามหาคนดูแลคุณน่ะหรอ คุณเป็นโรค Depression หรือ เรียกว่าโรคซึมเศร้า โรคซึมเศร้าอาจจะเกิดในคนที่มีการสูญเสีย หรือโรคซึมเศร้าอาจจะเกิดในคนที่มีโรคประจำตัวหรือเกิดในคนปกติทั่วๆไป ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะไม่ทราบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า และไม่ยอมรับการรักษา
โรคซึมเศร้าเป็นการป่วยทั้งร่างกาย จิตใจและความคิด มีอารมณ์เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ผมก็หาคำตอบมาคร่าวๆ แต่ผมรู้วิธีดูแลคุณอยู่แล้ว คุณไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ ผมจะพยายามทำงานให้คุ้มค่าจ้างอันแสนมหาศาลของคุณแล้วกัน ..... คุณลูกชายตระกูลคิม”

เอิ่ม .. อวดดีแบบนี้แหละฉันชอบ !!!

..............................