- LOSER -

ลำดับตอนที่ #1 : - intro -

- INTRO -







 

 

คนขี้แพ้ คนโดดเดี่ยว 

คนขี้ขลาดที่ทำเป็นเข้มแข็ง

คนที่ทำแต่เรื่องร้ายๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ใบหน้าเปื้อนเลือดถูกหมัดหนักชกลงไปแบบไม่ยั้ง

แผ่นหลังหนากระแทกเข้ากำแพงอิฐอย่างจังจากการโดนเตะสุดแรงเข้าที่หน้าท้อง

คอเสื้อเชิ๊ตที่มีคราบเลือดเปรอะกรังอยู่ถูกกระชากให้ลอยสูงขึ้นด้วยโทสะ 

ขณะเดียวกันกับที่หมัดหนักครั้งสุดท้ายพุ่งใส่เขาอีกเต็มแรง

กูจุนฮเวนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ปากหนากร้านแตกยกยิ้มขึ้นอย่างขบขันในตัวเอง

ไม่มีเหตุผลอื่นที่เขาต้องมาเจ็บตัวซ้ำๆ มีแต่การพิสูจน์ตัวเองว่าเขาไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้ที่ไม่สามารถปกป้องความภูมิใจไว้ได้

แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงที่ความแพ้ เขาไม่สามารถปกป้องอะไรได้แม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเอง

 

 

 

 

ลมหายใจโรยริน และภาพที่เริ่มพร่ามัว ขอให้เขาได้หลับตา

และหวังว่าลืมตามา เขาจะพบกับความภูมิใจอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก็แค่ไอ้ขี้แพ้ คนโดดเดี่ยว

คนบัดซบที่เต็มไปด้วยแผลเป็น

ขยะสกปรก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยา"


 

 

"..."

 

"ยา"

 

 

เปลือกตาบวมช้ำลืมขึ้นได้ไม่สุดนัก เขามองเห็นภาพตรงหน้าแค่พอแยกสีและสิ่งของได้เท่านั้น

แม้จะพยายามจับจ้องไปที่คนตรงหน้า แต่ก็ไม่สามารถโฟกัสใบหน้านั้นได้เลย

ความเจ็บปวดจากบาดแผลแล่นจี๊ดขึ้นที่ศีรษะถึงใบหน้า

จุนฮเวปิดเปลือกตาลงอีกครั้งและขมวดคิ้วแน่น

"อยากตายเพราะแผลหรือตายเพราะหนาว"

พรึ่บ

สัมผัสหยาบจากเสื้อที่คุ้นเคยโดนโยนมาทับร่างของเจ้าของมันไว้

เขาถอดมันโยนทิ้งไปก่อนที่จะเริ่มปล่อยหมัดใส่คู่อริ คิดว่าน่าจะหายไปแล้ว แต่ก็โชคดีที่มันยังอยู่ดี

แม้จะไม่ได้ลืมตามองก็ไม่แปลกที่จะจำเสื้อโค้ทของตัวเองได้ 

มันมีแค่ไม่กี่ตัวบนโลก

เสียงฝีเท้าของผู้มาเยือนค่อยๆเบาลงและหายจากไป

เขาแค่นหัวเราะออกมากับตัวเอง ตลกที่ยังมีคนสนใจเอาโค้ทมาคลุมให้ไอ้ขี้แพ้คนนี้

สภาพของเขาไม่ต่างจากคนเร่ร่อน ตลกมากๆที่ไอ้บ้านั่นยังจะกล้าเข้ามาทัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉันไม่เคยคิดว่าบนโลกนี้มีที่สำหรับฉันเลย

ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยวเสมอ

ฉันลืมเรื่องเกี่ยวกับความรักไปนานแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไง ลืมตาได้แล้วเหรอ"

จุนฮเวลืมตาขึ้นอีกครั้งกับความเจ็บปวดที่ลดน้อยลง

สิ่งที่เขามองเห็นในตอนนี้ชัดเจนขึ้นกว่าครั้งแรก ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก ชั้นวางรองเท้าระเกะระกะ 

เสื้อผ้ากองทับกันกินเนื้อที่ไปสองมุมห้อง ห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ฟูกนอน กองกระดาษเละๆ และคนหน้าซื่อบื้ออีกหนึ่งคน

 

"มองทำไม"

 

คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งตอนถามก่อนจะย้ายตัวเองจากฟูกนอนไปที่มุมห้อง 

ถึงหน้าตาจะดูซื่อบื้อแต่คำพูดไม่เป็นไปตามนั้นเลย จุนฮเวมองตามแผ่นหลังนั้นไปโดยไม่เอ่ยปากตอบคำถามใดๆ 

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดันตัวเองขึ้นให้อยู่ในท่านั่ง หันหลังพิงให้กับกำแพง 

ความเจ็บลักษณะเดิมแล่นริ้วผ่านแผ่นหลังมาจุกอยู่ตรงหน้าท้อง คงเป็นผลจากที่โดนเตะอัดใส่กำแพงในตอนต่อสู้

"แล้วชื่ออะไร"

 

เสียงตะโกนถามดังมาจากมุมห้อง น้ำเสียงเรียบเฉยจนเขาแทบจะไม่คิดว่านั่นคือประโยคคำถาม 

ปากหนาอ้าออกแต่ต้องเม้มกลับทันที สะเก็ดแผลแห้งกรังที่มุมปากฉีกออกจนได้กลิ่นคาวเลือดของตัวเอง

 

"ฉันคิมฮันบิน"

 

เจ้าของน้ำเสียงเฉยชาเดินกลับมาพร้อมถ้วยใส่มาม่าในมือสองข้าง 

ฮันบินวางถ้วยลงกับพื้นและทิ้งตัวลงตาม ก่อนจะจ้องมองมาที่เขาเหมือนคาดคั้นเอาคำตอบ

 

"กูจุนฮเว"

 

ฮันบินพยักหน้ารับ หยิบถ้วยมาม่ายื่นให้จุนฮเวแบบส่งๆ เขารับมาและพยายามกินมัน แต่ล้มเหลวไม่เป็นท่า 

ทันทีที่ความเผ็ดร้อนของเส้นแตะถึงริมฝีปาก ความแสบก็เข้ามาแทนที่รสชาติทันที

 

"กินไม่ได้เหรอ"

 

"อืม"

 

"ทำไงดีล่ะ"

 

คนตรงหน้าวางถ้วยมาม่าลงเช่นเดียวกับเขา 

นั่งมองกันสักพัก ก่อนฮันบินจะลุกไปค้นอะไรสักอย่างจากกล่องรองเท้า

 

"นึกว่าทำแผลให้หมดแล้วซะอีก"

 

ฮันบินกลับมานั่งตรงข้ามเขาพร้อมกับกล่องรองเท้าในมือ 

จุนฮเวแทบไม่ได้สังเกตเห็นว่าบาดแผลที่มีมากมายบนตัวเขาตอนนี้มีผ้าก็อตปิดไว้แล้วแทบทั้งหมด 

มีคราบยาแดง และกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆอยู่ทั่วทั้งตัว กล่องรองเท้าในมือนั่นคงเป็นกล่องยาของฮันบิน

 

"ตรงปากใช่ไหม"

 

"อืม"

 

"แปปนะ"

 

ขณะที่ฮันบินก้มงุดอยู่กับกล่องยาในมือ เขาคิดว่าคงวางตัวถูกกว่านี้ถ้ารู้ที่มาที่ไปของตัวเองว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร 

กำลังจะเบนสายตาเพื่อสำรวจห้อง ฮันบินก็โน้มตัวเข้ามาเอาปลายคัตตอนบัทกดลงที่แผลมุมปากอย่างพยามเบามือ 

จุนฮเวทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพักสายตาไว้ที่ใบหน้าของคนทำแผล 

 

นัยตาเฉยชาสีดำขลับไม่มีแววสั่นไหว สันจมูกโด่งได้รูปรับกับใบหน้าเรียว 

ผิวเนียนละเอียดตัดกับริมฝีปากสีอ่อนที่เจ่อออกเล็กน้อย กลุ่มผมดำขลับมีกลิ่นอ่อนจางๆออกมา 

 

คงไม่ใช่คนหน้าซื่อบื้ออีกต่อไป

 

หว่ายยยย 5555555555555555555
ตื่นเต้นจัง นี่ฟิคยาว(ได้แค่นี้)เรื่องแรกของเลา
ฝากติดตามด้วยนะคะ TvT
ตัวหนังสืออ่านยากกก็บอกนา เดี๋ยวแก้ให้ ถ้าทำเป็น
5555555555555555555555555555555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเด้อ
ไม่จบแค่นี้เด้อ
ตามฟิคกันด้วยเด้อ
ตามไอค่อนด้วยเด้อ
มาชง #junbin ด้วยกันเด้อ
ถ้าดองก็ไปด่ากันหน่อยเด้อ
ขอบคุณค่ะ <3

*****จะมาปรับปรุงเรื่องตัวหนังสือค่ะ แต่พระเจ้า โง่งมมาก ไม่รู้จะทำยังไง
ขอแก้ตัวตอนหน้านะคะ ขอโทษจริงๆนะคะ
คอมเรามันจอเล็กละไม่รู้จริงๆว่าคนอ่านจะเห็นออกมาจิ๋วเชียวล่ะ ฮอล
เดี๋ยวแก้ให้ตอนหน้านะคะ ขอบคุณคำแนะนำค่ะ จู้บ*****



 

 themy butter