MyLordmylady - MarkBambam

ลำดับตอนที่ #1 : MyLordMyLady : 0 (INTRO)

INTRO

 
. . . . .


. . . .


. . .


. .


.


 

ความฝันเกิดขึ้น. . . เป็นเรื่องราวความทรงจำในอดีตของผม เป็นช่วงบ่ายคล้อยของวันหนึ่ง

ได้เริ่มต้นขึ้น. . .

เวลาบ่ายคล้อยที่แสงอาทิตย์เป็นสีเหลืองนวล ผมนั่งเล่นกับเจ้าหมาตัวโตอยู่ในสวนหลังวังที่แม่กำลังทำงานอยู่ก้นครัวและแน่นอนว่าผมโดนไล่ออกมาจากในครัวด้วยเหตุผลที่ว่า. . . เกะกะ ทุกคนไม่เข้าใจเลยว่าถึงผมจะเป็นแค่เจ้าเด็กอายุสิบเอ็ดปีหมาดๆก็ทำอาหารเป็นนะ และในขณะที่กำลังลูบหัวเจ้าหมาตัวโตแก้เบื่ออยู่ก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาทักทาย

‘ แบมแบม. . . เจ้าชื่อแบมแบมใช่หรือไม่ ’ ผมหันไปตามเสียงเรียกตั้งแต่ครั้งแรก คนที่เรียกผมเขาอยู่ในชุดชนชั้นสูงที่ช่างสง่างามดังบุตรจากสวรรค์ คงเป็นลูกขุนนางที่มาทำธุระในวังแห่งนี้ซึ่งแม่ผมก็ทำงานอยู่อีกนั่นแหละนะ

‘ ใช่แล้ว. . . ข้าคือแบมแบม ท่านเอ่อ . . ’ ผมตอบแล้วยิ้มให้ เพราะพี่ชายแปลกหน้าเองก็ยิ้มให้ผมเช่นกัน อันที่จริงพี่ชายในชุดเครื่องประดับมากมายดั่งมียศสูงศักดิ์นี่ก็หน้าคุ้นๆนะ แล้วผมที่ไม่ได้เรียนหนังสือก็ไม่รู้ว่าที่เดาไปน่ะถูกรึไม่ แต่ว่า

‘ มาร์ค. . . ชื่อมาร์ค ’ เสียงที่เริ่มแตกหนุ่มตอบมาแล้วยิ้มให้ผมอีกด้วยแต่เดี๋ยวก่อนชื่อมาร์คงั้นเหรอ. . .เหมือนกับท่านลอร์ดที่อยู่ทางตอนใต้เลย ผมพอเคยได้ยินมาอยู่บ้างแล้วผมก็นึกหน้าเขาออกแล้วเพราะเป็นลูกของดยุคอะไรซักอย่างทางใต้แล้วยังรับราชการทหารตั้งแต่อายุน้อยอีกผลงานก็ดีจนข่าวคึกโครมโด่งดังมากจนมาถึงทางเหนือเลย แล้วก็ได้เจอตัวจริงไม่ใช่ตามป้ายประกาศอีก. . พับผ่าสิ

‘  ห้ะ!ท่านลอร์ดมาร์ครึเปล่า . . .เอ่อคือ เรา เอ่อ กระผม เอ่อกระหม่อม. .อื้อ ’ และในขณะที่ผมกำลังลนลานทำตัวไม่ถูกด้วยความประหม่าที่ไม่มีความรู้ด้วยอีกมันยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นเข้าไปอีก แต่จู่ๆนิ้วเรียวอุ่นๆก็ทาบลงที่ริมฝีปากผมและมันก็ทำให้ผมจำต้องหยุดทุกการกระทำลง และมองพินิจใบหน้าหล่อดังพระเจ้าตั้งใจปั้นขึ้นมาอย่างนั้น ทั้งที่เมื่อก่อนเดวิด(?)ต่างหากที่หล่อที่สุดน่ะแม่ผมบอก

‘ ไม่ๆ เจ้าไม่ต้องกังวลไป ใช้คำธรรมดาเถอะและ. . . เรียกเราว่ามาร์ค ’ เสียงน่าฟังนั่นพูดเรียบๆพรางเอานิ้วมือออกจากที่ทาบปากผมไว้ ไม่พอเขายังยิ้มละมุนอย่างกับเจ้าชายในเทพนิยายที่เคยไปแอบอ่านมาอีก และมันทำให้ผมคล้อยตาม

‘ มาร์ค . . .เอ้ยไม่ได้ กระผมจะเรียกท่านลอร์ดเช่นนั้นได้ยังไงกัน เป็นแค่ลูกของนางก้นครัว ไม่ได้ๆ ’ ผมเอามือปิดปากทันที ก็กลัวว่าจะเผลอปากพูดไปอีก

‘ หึๆ งั้นก็ตามใจเจ้าเถอะแบมแบม ’ ท่านลอร์ดยิ้มให้ผม แต่เอ๊ะ

‘ แล้วๆ ทำไมท่านลอร์ดถึงได้. . .เอ่อ รู้ชื่อของข้า เอ้ย กระผมได้ล่ะ. .ขอรับ ’ ผมถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แม่เคยบอกว่าคนชั้นสูงนั้นแท้จริงแล้วจะไม่ชอบยุ่งกับคนชั้นต่ำอย่างเรา แล้วยิ่งลูกครึ่งเอเชียผิวเหลืองอย่างผมแล้วด้วย. . . ทำไมกันนะ

‘ เราก็ถามจากเมดของที่นี่น่ะสิ. . ว่าเด็กตัวเล็กๆที่เล่นอยู่กับสุนัขนั่นชื่ออะไรกัน แค่เห็นหน้าเราเมดพวกนั้นก็ตอบเราทันทีเลยล่ะ ว่าเจ้าน่ะ. . . ชื่อแบมแบม’ ผมฟังคำตอบที่ท่านลอร์ดตอบให้แบบตรงไปตรงมา และยังคงลอบมองหน้าหล่อๆนั่นด้วย ผมถือว่ามันเป็นความทรงจำวัยเด็กที่ผมจดจำเลย

 





เหมือนกับที่ผู้ใหญ่เขาเรียกกันว่า




. . . รักแรกพบ

อ๊ะๆ อย่าลืมติดแท็กดิครัช

#ฟิคท่านลอร์ด

TALK WITH ME. .

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคร้าบ เป็นผลงานมาร์คแบมอันที่สองล้าวอ่ะ(ปรบมื่อ!!) ฮี่ววว

อันนี้คือไรต์ยอมรับเลยว่ากระดากๆนิดนึงตอนแต่งอ่ะนะ เพราะจาก

ที่เคยแต่งแบบ #ฟิคมบลุงส่งน้ำแข็ง อ่ะนะก็แบบนั่นแหละ หยาบๆอันนั้นบ่องตงว่า

โคตรเป็นตัวของตัวเองอ่ะครัช ฮ่าๆ

แต่ด้วยความอยากได้คาแรคเตอร์เจ้าชายงิ ก็เลยลองดูดิ เป็นไงก็ฝาก ‘คอมเม้นต์’ ด้วยนะครับ และเหมือนเดิน มีไรพูดคุยติชมได้เลยที่ @ttttaosn9797 นะคร้าบบบ

บรั้ยส์