.

ลำดับตอนที่ #1 : .

1 secret

          “ฉันรู้แค่ว่าชื่อแจ็คสัน หวัง เป็นคนฮ่องกง”

            “แค่นี้?”

            “ก็รู้แค่นี้แหละน่า โอ๊ะ! เหมือนฉันจะเจอของดีเข้าแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”

            “เฮ้ย! ไอมาร์คกลับมาตอบคำถามกันก่อนสิเว้ย!”

            ตู๊ด  ตู๊ด  ตู๊ด

นอกจากจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการแล้วเจ้าหน้าที่สืบสวนคนเก่งยังต้องกุมขมับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ เสียงสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดบ่งบอกว่าปลายสายได้วางไปแล้ว และแน่นอน...เขาจำใจต้องข้ามขั้นตอนนี้ไปแม้จะอยากจับพยานปากเอกมาเขย่าๆเค้นคำตอบให้ตายคามือก็ตาม

เป็นครั้งแรกที่มาร์ค(ดูเหมือนจะ)กระตือรือร้นหาหลักฐานมากกว่าปกติจนลืมความสำคัญในการสอบปากคำไปเสียสนิท แล้วปาร์ค จินยองจะทำอะไรได้นอกจากหันกลับมาง้อผู้ต้องหาปากแข็งซ้ำยังไร้มารยาทที่นั่งเคาะโต๊ะเป็นจังหวะเพลงฮิปฮอปไม่หยุดในขณะที่เขาทำความรู้จักเจ้าตัวผ่านเอกสารแทน

“ความชั่วไม่มีความดีไม่ปรากฏ... ถามจริง สมัยไฮสคูลนายเป็นรูปปั้นหรือไงใบประพฤติถึงได้โล่งโจ้งแบบนี้”จินยองยกกระดาษสีขาวอมเหลืองพลิกไปมากลางอากาศประกอบคำพูดพยายามเรียกความสนใจจากคู่สนทนาติสท์แตกเป็นรอบที่สิบหลังจากไม่ประสบความสำเร็จในการยุติจังหวะชวนปวดหู(ที่ไม่ใช่แนวป๊อปแบบที่เขาชอบใจ) แน่นอนว่ามันไม่ได้ผลยังไงก็ยังคงไม่ได้ผลอย่างนั้น

สาบานได้เลยว่าต่อไปนี้การสอบสวนผู้ต้องหาสไตล์ฮิปฮอปจ๋าต้องไม่ใช่หน้าที่ของปาร์คจินยอง!

แจ็คสันไม่ได้ให้ความสนใจกับทุกๆคำถามแกมชวนคุย แม้จะมีจังหวะกระตุกบ้างแต่สุดท้ายก็ลงเอยที่การนั่งเคาะโต๊ะและโยกตัวตามจังหวะอยู่เหมือนเดิม ดูเขาชอบเพลงนี้มากเห็นได้จากแรงโยกหัวที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งเมื่อถึงช่วงที่คาดว่าจะเป็นบีทหนักๆ นั่นทำให้จินยองรู้สึกจะเป็นบ้าเหมือนอายุสั้นลงเพราะเสียงก๊องแก๊งของเล็บและโซ่กุญแจมือที่กระทบโต๊ะไปสักสิบปี

...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นป้ะวะครับ

ถ้าไม่ใช่หน้าที่บีบบังคับให้ใจเย็นและช่างสังเกตจนเห็นสายตาที่ลอบสำรวจตัวเขาอย่างเปิดเผย จินยองคงคิดว่าแจ็คสันแค่กวนประสาทให้รู้สึกเหมือนเส้นเลือดให้สมองจะแตกเล่นแล้วละทิ้งหน้าที่ปืนข้ามโต๊ะไปหวีดเสียงใส่ให้หูแตกตายฟังเพลงฮิปฮอปไม่ได้ตลอดชีวิตไปแล้ว

อดยอมรับไม่ได้ว่าวิธีการดึงเอาความสนใจไปอยู่ที่อย่างอื่นรวมถึงบั่นทอนจิตใจไปด้วยแบบนี้เป็นวิธีอันชาญฉลาดโดยไม่มีข้อโต้แย้งซึ่งหากเป็นไปได้เขาก็อยากจะมอบรางวัลแพ็กเกจอยู่ฟรีกินฟรีในคุกโดยไม่ต้องเข้ารับการสอบสวนไปเลยตลอดชีวิต ดูซิว่าจะยังรักในแนวฮิปฮอปอยู่ไหม

“กุญแจฉันไม่มี อาวุธฉันก็ไม่มี มีแต่ตัวกับบัตรเจ้าหน้าที่ นายคงไม่ได้จะเอาบัตรฉันไปปลดกุญแจมือหรอกใช่ไหม ถ้าใช่ก็เลิกหวังซะ”

“ก็แค่คดีพยายามฆ่าธรรมดาๆแต่ถึงขั้นที่ซีไอเอต้องเข้ามายุ่งขนาดนี้แสดงว่ามาร์ค ต้วนเป็นคงของพวกคุณสินะ”

แน่ะ พอโดนจับได้ก็ดันเปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้นแถมดันเป็นประเภทพวกรู้ดีอีกต่างหาก

“อย่าหวังว่าจะได้อะไรจากปากฉันถ้านายยังไม่ตอบมาก่อนว่านายคือใคร ผลการเรียนกับความสามารถระดับนี้เป็นซีไอเอได้สบาย บางทีถ้ายอมสารภาพทางเราอาจจะยอมลดโทษแถมมอบตำแหน่งให้เป็นรางวัลก็ได้”ยกเอาผลประโยชน์และข้อแลกเปลี่ยนมาอ้างอาจเป็นกลยุทธที่น่ากลัวและได้ผลดีในเวลาเดียวกัน หากแต่แจ็คสันกลับไม่เป็นแบบคนอื่นๆที่ยอมพูดเพื่อให้ตัวเองรอด

ที่น่าตลกคือทฤษฏีนี้เขาใช้มันบ่อยพอๆกับที่อีกฝ่ายใช้เผลอๆอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะมองหรือพิจารณาทักษะของคนตรงหน้าสักกี่ครั้งแจ็คสันก็ยืนยันคำเดิมว่า....อ่อนหัด  รอยยิ้มเย้ยหยันกวนประสาทบอกกลายๆว่าไม่หลงกลทำเอาคนมั่นใจในตัวเองสูงอย่างจินยองคิ้วกระตุกและถึงกับเบิกตากว้างแทบถลนเมื่อได้รับการตอบสนองแสนแปลกประหลาดกลับมา

“ท่านที่กำลังมองการสอบสวนครั้งนี้จากกระจกอีกฝั่งอยู่คงรู้จักผมดีอยู่แล้ว มันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ที่จะให้เด็กคนนี้มาถามสิ่งที่พวกท่านรู้อยู่แก่ใจดี ยังไงก็แล้วแต่ในเมื่อผมถูกจับมาที่นี่เพื่อดำเนินคดีตามกฎหมาย ผมก็มีสิทธิเรียกร้องในฐานะผู้ต้องหา และผมจะขอใช้สิทธินั้นเข้าโปรแกรมเครื่องจับเท็จแล้วจะดีมากถ้ากรุณาเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ปาร์คออกจากคดีนี้”

“ผมขอค้านครับท่าน!”จินยองต่อต้านเสียงแข็งปนรนรานที่อยู่ๆตัวเองก็จะถูกเขี่ยทิ้งจากคดี เขาทนนั่งปวดประสาทกับแจ็คสัน หวังมานานเกินไปที่จะยอมถอนตัวออกไปง่ายๆ ยิ่งได้รับการดูถูกทางอ้อมแถมถูกลอบสืบข้อมูลจากบัตรเจ้าหน้าที่แบบนี้แล้วไม่ใครก็ใครมันต้องตายกันไปข้าง

“เจ้าหน้าที่ปาร์คออกมา”ความคิดที่จะเอาคืนกระจุยกระจายกันไปคนละทางทันทีที่ได้ยินคำสั่งผ่านลำโพงขนาดกลางซึ่งถูกติดตั้งไว้ เขาสะบัดหัวหันไปทางกระจกติดฟิล์มหนาทึบที่เดาได้ไม่ยากว่าใครจะอยู่อีกฝั่งอย่างไม่เชื่อหูตัวเองราวกับต้องการได้ยินคำสั่งว่าให้สืบสวนผู้ต้องหาต่อไปออกมาแทนเมื่อถูกย้ำอีกครั้ง

“ออกมา”

“แต่ท่านครับ...”

“ไม่มีแต่ ผมสั่งให้คุณออกมา เดี๋ยว-นี้”

“ครับท่าน”ได้แต่กัดฟันกรอดอย่างเลี่ยงในเมื่อคำสั่งชัดเจนเสียขนาดนั้นแล้วก็คงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปด้วยความขัดใจแต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตไปทางแจ็คสันที่ระเบิดหัวเราะลั่นใส่เขาเป็นการส่งท้าย

อย่างน้อยก็ได้จิกกัดผ่านสายตาบ้างแหละน่า

OUR OWN SECRET

มาร์คปฏิเสธการออกจากพื้นที่สืบสวนด้วยสาเหตุที่ว่าภายในบ้านมีเอกสารสำคัญมากมายเกินกว่าจะปล่อยทิ้งไปได้และเขาก็ยังอยู่ในช่วงขวัญอ่อนต้องการเพื่อนมาให้กำลังใจ แม้นายตำรวจ(ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม)จะตะขิดตะขวงใจกับเหตุผลไร้สาระ มองว่ามันเป็นเรื่องประหลาดที่ผู้ชายมาดนักธุรกิจอย่างเขาขวัญอ่อนเพียงเพราะถูกจ่อยิงระยะเผาขน แต่ก็นับเป็นเรื่องโชคดีที่ไม่ได้รับการไล่ตะเพิดให้ออกจากบ้านไป

หลังจากแจ็คสันถูกคุมตัวไป บ้านเดี่ยวขนาดกลางก็กลายเป็นพื้นที่สืบสวนไปโดยปริยาย เทปสีเหลืองที่พบเห็นได้ทั่วไปตามหนังสืบสวนพันล้อมรอบยุ่งเหยิงจนเจ้าของบ้านคิ้วกระตุก มันน่าหงุดหงิดที่อยู่ๆตำรวจประจำรัฐก็โผล่เข้ามาทำตัวกร่างพันเทปไปทั่วซ้ำยังสั่งให้พวกเขาวางมืออยู่เฉยๆ จากที่เป็นแค่เรื่องภายในก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ให้ชาวบ้านชาวช่องเขากระโตกกระตากกันไปหมด

 “เจออะไรน่าสงสัยบ้างหรือเปล่า”

“ใช้คำว่าไม่มีฉันยังรู้สึกผิดเลยว่ะ”

แม้จะมีเสียงจอกแจกจอแจไม่ต่างจากตลาดสดแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะจับใจความการสนทนาทั้งหมดไม่ได้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าประโยคสนทนาแฝงด้วยอารมณ์ขำขันของตำรวจหนุ่มสองนายเมื่อครู่ต้องไปสะกิดต่อมรักชาติของทั้งสามคนแหงๆ

ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าการทำงานของอีกฝ่ายมันแย่ ประสิทธิภาพไม่สมค่าภาษีประชาชนชนิดที่ว่าต่อให้ไม่มีตำรวจพวกนี้ก็ไม่ได้มีผลกระทบหรือเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรกับประเทศ หรือจะให้พูดง่ายๆก็คือไร้ประโยชน์ แต่ครั้นจะให้เอาตราไปโชว์แลกกับสิทธิในการตรวจสอบรูปคดีก็ดูจะไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เสียไปสักเท่าไหร่

มาร์คทำได้แค่ส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆใจเย็นด้วยสายตา  หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปสูบบุหรี่ข้างนอก ผู้ชายบางส่วนจับกลุ่มกันคุยเรื่องการแข่งขันรักบี้เมื่อคืน ส่วนโจเซฟคู่หูของเขาก็พึมพำกวีนิพนธ์เข้าใจยากเพื่อสงบสติอารมณ์

“เชื่อเถอะว่านายไม่อยากโดนยิงตายเพราะตำรวจรัฐเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อแล้วดันไปเข้าหูผู้ก่อการร้ายหรอกเจ้าหนู”มาร์คแสร้งทำเป็นคุยเรื่องสัพเพเหระกับเจ้าเด็กใหม่เจ้าของทรงผมสกรีนเฮดที่ไม่เข้าใจสถานการณ์เอาซะเลยด้วยใบหน้าตื่นตระหนกอย่างที่ควรจะเป็น ท่าทางเตรียมพร้อมที่จะดึงตรารูปเหยี่ยวออกมาข่มตลอดเวลาบอกได้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจร้อนแค่ไหน มันหมายความว่าเจ้านี่คงจะฉลาดและมีไหวพริบยอดเยี่ยมชนิดที่ว่านิสัยส่วนตัวติดลบแต่ก็ยังสามารถเข้ามาทำงานในหน่วยงานรัฐได้

ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดให้กับภาระก้อนโตที่ทางผู้ใหญ่สรรหามาให้ เขาจัดการริบซองหนังซึ่งภายในบรรจุสัญลักษณ์อันเป็นชะตากรรมของซีไอเอทั้งประเทศมาไว้กับตัวเพื่อป้องกันการเปิดเผยตัวโดยใช่เหตุ ถ้าหากตรานี้ถูกเปิดเผยออกไปไม่แน่ว่าบ้านแสนรักของเขาอาจจะถูกบึ้มจนกลายเป็นตอตะโกพร้อมกับกลุ่มก้อนเจ้าหน้าที่รัฐจำนวนหนึ่งห้องเรียนโดยไม่รู้ตัว