คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ฝนที่ตกกระทบพื้อเสียงดังบ่งบอกได้ว่าฤดูฝนได้เข้ามาถึงแล้วถือว่าเป็นเรื่องโชคร้ายของนักเรียนโรงเรียนชายล้วนอินชอนเพราะวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของพวกเขานั่นเอง ภาพที่เห็นคือเด็กนักเรียนที่อยู่ในชุดกันฝนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าโรงเรียน แต่ก็ยังมีบางคนที่ถือเพียงร่มเดินเข้าโรงเรียนนั่นถือเป็นเรื่องที่เซ็งที่สุดของ 'โอเซฮุน' คนนี้ก็ว่าได้ ทั้งที่เช็คจากกรมอุตุแล้วแต่กลับพลาด เขารู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องเขา คงเพราะไอ่ร่มคิดตี้บ้านี่แหละ บอกป๋ากี่ทีแล้วว่าเขาไม่ชอบสีชมพู -____-
‘แต่ตอนเด็กๆป๋าเห็นเราชอบนิหน่า’ แต่ป๊าของเขาก็ตอบแบบนี้ทุกที เขาจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำความทรงจำวัยเด็กอะไรนั่น…
"เฮ้ยแกร้ นั่นน้องฮุนปร้ะ อร้าย ร่มแบ๊วสาสอ่า อยากเข้าไปหลบฝนด้วย><"
"เออช่าย ตอนเปียกนี่โครตเซ็กซี่เลยอ่ะ ผัวกูววคะผัวกูวว"
บทสนทนาของผู้ชาย(?)สองคนที่ทำให้เขาแทบเขวี้ยงร่มในมือทิ้งถ้าไม่นึกถึงหน้าพ่อที่บ้านหลังจากที่เห็นร่มพังซะก่อน เฮ้อ เขาส่ายหัวก่อนที่จะรีบเดินไปที่ห้องเนื่องจากฝนมีทีท่าจะหนักขึ้น
B5-1
โอเซฮุนเงยมองป้ายห้องเพื่อเช็คอีกที เขาไม่ใช่คนรอบครอบมากนักแต่ก็คงดีกว่าเขาห้องผิดเป็นไหนๆ สองขาก่าวเข้าไปก็พบกับ
เพื่อนร่วมห้องบางส่วนกำลังสนทนาถึงปิดเทอมที่ผ่านมา โดยไม่สนใจบุคคลที่เข้ามาใหม่ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกดีที่ไม่ตกเป็นเป้า
สายตาเพราะร่มลายฟรุ้งฟริ้งนี่ เขาจึงเลือกเดินเลี่ยงไปนั่งริมหน้าต่างท้ายห้องทันทีแล้วหยิบหูฟังคู่ใจ มาฟังรอครูเข้ามา เขาหันไป
พักสายตาโดยการมองสายฝนนอกหน้าต่างแทน
ตุบ!
"โอ้ย!ไอห่าเทา กูเจ็บนะเว้ย"เสียงอวดครวญของชายหนุ่มที่โดนเพื่อนรักโยนกระเป๋าซึ้งถูกเขาที่หัวเข้าอย่างจัง
"เฮ้ยๆ โทษทีวะ กำแพงบังกูจะเห็นได้ไง"
'ห่วงจื่อเทา'ซึ้งอยู่อีกฝั่งที่มีรั้งโรงเรียนกั้นตะโกนเข้ามาฟังไม่ผิดหรอกพวกเขากำลังปืนเข้าโรงเรียนกันอยู่ ใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีเทา
ก็ปืนมาหยุดตรงข้างๆเพื่อนตัวเล็กของเขาได้
"ถ้ามึงไม่ตื่นสาย กูก็คงไม่ต้องมาปีนป่ายเป็นทาซานแต่เช้าหรอกห่า"เทาได้แต่เงียบฟัง
'บยอน แบคฮยอน'บ่นขณะเดินไปห้องเรียน ไม่รู้ว่าชาติที่เเล้วแมร่งแดกนกหวีดหรือไงรำคาญชิบ ได้
แต่บ่นในใจเพราะกลัวไอ่เพื่อนที่ทำตัวเหมือนแม่มันด่าให้อีก
A6-1
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทั้งคู่ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงอาจารย์ข้างในกำลังสอนอยู่
"อาจารย์จงแด"ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน
"ชิบหายละ มึงก็รู้ว่าจารคนนี้โหดสัส เอาไงดี"แบคฮยอนหันมาปรึกษาเพื่อนสนิทที่สีหน้าเคร่งเครียด
ไม่เเพ้กัน
"กูว่าไปตั้งหลักโรงอาหารเถอะ แล้วโทรบอกไอ่โฮด้วยถ้าเขาสอนเสร็จให้โทรตามเรา"ชื่อของบุคคลที่
สามที่ถูกพูดขึ้นมาคือ
ซูโฮ เพื่อนอีกคนที่พีคที่สุดในกลุ่มเพราะเป็นประธานนักเรียนแถมยังได้ที่หนึ่งของสายชั้นทุกเทอม ซึ่ง
หลายคนก็แอบสงสัยว่าพวกเขาคบกันไปได้ยังไง
"เออๆรีบไปเถอะมึง กูเสียวตูด" พวกเขาเดินตรงไปโรงอาหารทันที การเป็นเด็กดีคงไม่ใช่สไตล์ของสอง
คนนี้สักเท่าไหร่
B5-1
"นักเรียนทุกคนทำความเคารพ"
"สวัสดีครับ" ทุกคนโค้งอย่างสุภาพทำให้ครูถึงกับยิ้มออกมาแล้วยิ่งเป็นดีกรีห้องคิงอีกด้วย
"วันนี้ทุกคนก็ขึ้นมอห้ากันแล้วนะ ถือว่าโตขึ้นอีกปีจะทำอะไรครูก็ขอให้คิดถึงอนาคตมากๆนะ"
"ครับ"ทุกคนขานตอบพร้อมกันเว้นโอเซฮุนที่เอาแต่เหม่อกับสายฝนข้างนอก
"นี่เด็กใหม่ แนะนำตัวสิ" ครูหันไปบอกกับเด็กใหม่ที่ดูจะไม่ตื่นเต้นกับสังคมใหม่สักเท่าไหร่ดูจาก
สีหน้าที่ไม่เปลี่ยนตั้งแต่เขาห้องมา
"ปาร์คชานยอล ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กหนุ่มโค้งหัวพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะกลับไปหน้านิ่งเหมือนเดิม
"ชานยอลไปนั่งข้างเซฮุนละกัน"คนที่ถูกเรียกชื่อถึงกับสะดุ้งเขามองคนแปลกหน้าที่กำลังเดินมานั่ง
ข้างๆ ทั้งที่ที่ตรงนี้ไม่มีคนนั่งตั้งแต่เขาจำความได้แต่ทำเซฮุนถึงรู้สึกหวงที่ขึ้นมาก็ไม่รู้
"ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะเซฮุน"ครูหันมาพูดพร้อมยิ้มให้
"ครับ"
"พรุ่งนี้มีรับน้องทุกคนอย่าลืมเตรียมชุดสำรองมาละ"ทุกคนตื่นเต้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น โรง
เรียนนี้แปลกตรงที่มอสี่ไม่ให้มีพี่รหัสแต่ให้เริ่มมีตอนมอห้า เซฮุนเหลือบไปมองคนที่จ้องมาทางเขาอยู่
นาน ปาร์คชานยอลนั่นเองเขาไม่เข้าใจสายตาของคนข้างๆต้องการสื่ออะไรแต่เขารู้สึกไม่ชอบสายตา
แบบนี้เอาซะเลย
@โรงอาหาร
เสียงชุลมุนถือเป็นเรื่องปกติของโรงอาหารทุกโรงเรียนแต่โรงเรียนนี้กับยิ่งกว่าเพราะความเป็นโรงเรียน
ชายล้วน ชายหนุ่มเดินเข้าโรงอาหารด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขากวาดสายตามองรอบๆเพื่อหาเพื่อน
สองตัวที่ชอบสร้างปัญหา
นี่ขนาดเปิดเทอมวันแรกนะเนี่ย ทำไมพวกนี้ถึงไม่รู้จักโตกันสักที
พอคิดเรื่องนี่ทีไรเขาก็หัวเสียทันทีสายตาเขาหยุดไปที่โต๊ะตรงกลางโรงอาหาร ไม่ต้องรอให้พวกมันร้อง
เรียก เขารีบเดินเข้าไปจับหัวสองคนชนกันด้วยความหมั้นไส้
"โอ้ย!" ทั้งคู่ร้องพร้อมกัน
"เป็นเชี่ยไรของมึงวะไอ่โฮ ตกมันรึไง" เสียงเทาเปิดประเด็นด้วยคำพูดกวนตีนประจำของมันพร้อมกับ
ลูบหัวพรางๆ
"เออแมร่ง ดั้งกู ฮืออ"เสียงแบคฮยอนตามมาคงเป็นเพราะส่วนสูงทำให้เป็นดั้งแทนที่ไปกระแทก
คิดแล้วแบคฮยอนก็อยากโทษกรรมพันธุ์ของคนข้างๆจริงๆ
"พวกมึง"ซูโฮพูดเสียงเรียบทำให้ทั้งคู่จ้องตาแป๋วอย่างลูกหมาที่รอเจ้านายสั่งไม่ใช่เพราะอะไรหรอกแต่
พวกเขาต่างก็กลัวคนตรงหน้าโหมดนี้เหมือนกัน"กูโทรตามสิบรอบทำไมไม่มา"
"..."
"..." ทั้งสองเงียบไปสักพักเพราะด้วยความขี้เกียจทำให้ไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ใครก็รู้ว่าถ้า
โดดเรียนต้องทำให้มันสุดสิ
"ก..ก็ไอ่เทามันท้องเสียเว้ย"แบคฮยอนแก้ตัวหลังจากที่เงียบคิดมาสักพัก เขารู้ว่าแมร่งไม่มีความเนียน
เลย นึกแล้วอยากจะเอามือตบปากตัวเองจริงๆ
"กูตลกหรอ"
"เออมึง นั่นซองไรวะ"เมื่อเทาเห็นว่าบรรยากาศเริ่มเเย่เขาจึงหาโอกาสเปลี่ยนเรื่องโดยหันไปสนใจซอง
สีขาวที่อยู่ในมือซูโฮ
"ของพวกมึง"พูดจบก็โยนให้สองคนข้างหน้าทันทีทั้งคู่รับมาพร้อมมองด้วยสายตาสงสัย
"ชื่อหน้าซองน้องรหัสพวกมึง"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเทาก็รีบสำรวจซองตรงหน้าทันที ถึงเขาไม่ชอบการมีน้องรหัสสักเท่าไหร่แต่ก็อด
ลุ้นไม่ได้ สายรหัสเขาก็คงเป็นพวกเด็กห้องคิงเหมือนกันสินะ ฟังไม่ผิดหรอกพวกเขาอยู่ห้องคิงกัน
เห็นโดด
เรียนแบบนี้ไอคิวเขาร้อยแปดสิบก็คงพอๆกับคนตัวเล็กข้างๆ ส่วนซูโฮไม่ต้องพูดถึงหมอนั่นมันเหนือ
มนุษย์
"ไหนๆมึงได้ใครวะ"แบคฮยอนยื่นหน้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
'โอเซฮุน'
"เฮ้ย!นั้นมันน้องโอนี่หว่า"เทาหันไปขมวดคิ้วเชิงถามเพราะงงกับอาการตกใจของคนข้างๆ
"ก็น้องที่ได้รับผมโหวตว่าเป็นเกย์ที่หน้าตาดีที่สุดในโรงเรียนไง"คำว่าเกย์ทำให้ช้อนในมือเขาแทบล่วง
"ผลโหวตเชี่ยไรมึงอย่ามาพูดมั่ว"เทาพยามพูดเถียงเพราะรับความจริงกับสิ่งที่ได้ยินไม่ได้
"เอ้าห่า!มึงนี่ไปหลบหลุมไหนมา แล้วข่าวลือล่าสุดคือน้องโอเขาอยู่กับผู้ชายแถมหุ่น
นี่นายแบบเลยนะมึง"
"ไอ้เหี้ยทำไมรู้ดีจังวะ"ทั้งที่ไอ้เตี้ยข้างๆมันตัวติดเขาตลอดเวลาที่อยู่โรงเรียนแท้ๆ
"ก็น้องกูเอฟซีนิครับ เปิดเพจให้กูดูทุกวันถ้ามึงไม่เชื่อกูก็กลับบ้านไปดูเพจไป"
“เออๆแมร่ง"เทาบ่นอย่างหัวเสีย
"ว่าแต่น้องรหัสประธานนักเรียนเป็นคนจัดนิหว่า"
"หึๆ"ทั้งคู่หันไปมองซูโฮที่หัวเราะกับชัยชนะที่ได้เอาคืน
"ไอ้@^@^#/&#&"เทารั่วคำด่าเป็นภาษาจีนบ้านเกิดออกมาใส่เพื่อนประธานนักเรียน เรียกเสียงหัวเราะ
ของเพื่อนสองคนได้เป็นอย่างดี ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในโลกนะหรอ เขาตอบภายในสามวิ
โดยไม่ต้องคิดเลยว่า
เกย์...
ซ่า..
เสียงฝนตกกระทบพื้นเป็นสาเหตุที่ทำให้แบคฮยอนต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
จะตกอะไรหนักหนาวะ
ตอนนี้ที่ที่เขายืนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่ยืนรอรถเมล์กลับบ้าน ถ้าถามว่าเพื่อนอีกสองคนไปไหนนะ
หรอ ภาพเทาที่ตามอ้อนวอนซูโฮให้เปลี่ยนน้องรหัสให้ก็ผุดขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่ซูโฮจะ
เปลี่ยนใจและก็เป็นไปไม่ได้ที่เทาจะเลิกตื้อเขาจึงปลีกตัวกลับบ้านทันทีแต่ฝนกลับตกมาจนได้ แล้วที่
ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกก็คือคนข้างๆที่เริ่มดันเข้ามาเพราะอีกฝั่งเริ่มแน่นขึ้น
พรืด..
ชิบหายแล้ว..
แว๊บนึงเขาเกือบหยุดหายใจเพราะระหว่างที่โดนดันนั้น ขาได้ลื่นไปกับพื้นที่เปียกไปด้วยน้ำฝน
เขาทำได้เพียงหลับตาเตรียมรับความเจ็บและความอับอายแต่ทว่า
ทำไมถึงไม่เจ็บวะ
เมื่อรู้ว่าตัวเองยังอยู่รอดปลอดภัยเขารีบลืมตาทันทีแต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของคนแปลกหน้า นี่ถ้าเป็นละครคงเป็นฉากแรกที่พระนางพบกันแต่นี่เป็นเรื่องจริง แล้วไอ่นั้นมันก็เป็นผู้ชาย
"หนักครับ"ผู้ชายแปลกหน้าที่ดูจากปกเสื้อก็รู้ว่าเป็นรุ่นน้องพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็น
เช่นนั้นเขารีบพยุงตัวเองขึ้นทันที
"ขอบใจนะครับน้อง"แต่ถึงยังไงแบคฮยอนก็ยังรู้มารยาทถ้าเทียบกับเทาเด็กนี่อาจจะโดนด่าแถมต่อย
เป็นรางวัลไปแล้ว
"ไม่ต้องขอบคุณ เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วย"
เหมือนโดนตบ แบคฮยอนได้แต่อ้าปากพะงาบๆกับคำพูดแถมสรรพนามที่ใช้ยังไม่เคารพเขาซึ้งเป็นรุ่น
พี่อย่างเขาอีกด้วย คนตัวเล็กทำได้เพียงแค่ด่าไหล่หลังอีกคนโดยไม่สนใจใคร
"ไอ่เด็ก$^&#&@*(@!^@/"แต่ดูเหมือนอีกคนที่ได้ขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วไม่รู้สึกสะทกสะท้านแถม
เขายังใช้นิ้วเขียนข้อความบางอย่างตรงกระจกที่เปื้อนไปด้วยไอน้ำ ทำให้ร่างเล็กที่มองเหตุการณ์อยู่
ข้างล่างถึงกับต้องเขวี้ยงกระเป๋าออกไปใส่กระจกรถแต่ก็ไร้ปรงะโยชน์เพราะรถได้เคลื่อนออกไปแล้ว
'ป ย อ'
ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าเขาไม่ได้จัดการกับเด็กนี่อย่าเรียกเขาว่าแบคฮยอน !!!!
TBC
แล้วพบกันไหม <3
#ฟิคสายรหัส
ความคิดเห็น