คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER I
อ่านตรงนี้ก่อน !! : Font ที่ใช้ในการแต่งฟิคเรื่องนี้คือ TH SarabunPSK นะคะ มันอาจจะอ่านยาก มองยากสักนิดนึง รีดเดอร์สามารถกดเพิ่มขนาดตัวอักษรได้ตรงปุ่มด้านบนขวามือเลยนะคะ :)
Channuneo, TaecKay, ??
I'M YOUR MAN CHAPTER I
Rate : คืออัลไลไม่รู้จัก แต่ไม่มี NC แน่นอน เพราะไม่ชอบเป็นการส่วนตัว ถถถถ
CHAPTER I
09:00 AM
"จุนโฮ เช็คให้แน่ใจนะว่าไม่ลืมอะไร กว่าจะกลับมาบ้านก็อีกตั้งนาน" เสียงของคิมมินจุนรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนบ้านกับอีจุนโฮมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ ได้พูดขึ้น
"ถ้าลืมของก็ยืมของพี่ก็ได้นี่" หลังจากพูดจบผู้เป็นรุ่นน้องก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะโดนฝ่ามือของผู้เป็นรุ่นพี่ป้าบเข้าให้ที่กบาล
"โอ้ย!" แล้วมินจุนก็บ่น
"ไอ้บ้า ถ้าแกไม่ลืมก็ไม่ต้องมาลำบากฉันไม่ใช่หรือไง แล้วอีกอย่าง ฉันให้แกยืมทุกอย่างไม่ได้หรอกนะโว้ย" จุนโฮลูบหัวตัวเองปอย ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
"รู้แล้วน่าพี่มินจุน ขี้บ่นจัง ปะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวผมไปไม่ทันรับน้องของมหาลัย"
จากนั้นมินจุนก็ทำเสียงบ่นจิ๊จ๊ะ ก่อนจะขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งคนขับของรถเก๋งสีขาวยี่ห้อตลาดธรรมดาคันหนึ่ง จุนโฮนั่งข้าง ๆ คนขับ ที่ ๆ พวกเขากำลังจะไปคือมหาวิทยาลัย ABC เป็นมหาลัยชื่อดังที่ใกล้บ้านของพวกเขามากที่สุด อะแฮ่ม! ขออนุญาตแนะนำตัวละครข้างต้นสักนิดนึง คิมมินจุนเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะศิลปกรรมศาสตร์เอกดนตรี เขามีเสียงที่ไพเราะมากรวมถึงเล่นดนตรีได้หลากหลายชนิด และเป็นที่ชื่นชอบในบรรดาสาว ๆ ในคณะอีกด้วย ส่วนตัวเขา อีจุนโฮเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1 เฟรชชี่เอ๊าะ ๆ คณะนิติศาสตร์ ถึงเขาไม่ค่อยชอบการท่องจำสักเท่าไร แต่เนื่องจากไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว (สอบไม่ติดที่อื่นเลย) ก็เลยต้องจำใจเรียนไป อีจุนโฮได้แต่หวังว่าตัวเขาจะชอบกฏหมายในอนาคตนะ
มินจุนและจุนโฮตกลงกันว่าจะเป็นรูมเมทหอในมหาวิทยาลัย เนื่องจากสมัยที่มินจุนอยู่ปี 1 เขาได้ถูกสุ่มให้เป็นรูมเมทกับเกย์ที่แอบชอบเขา ชีวิตเขาวุ่นวายมาตลอดที่อยู่กับเจ้าบ้านั่นเลย ครั้นจะไปคุยกับอ๊คแทคยอนผู้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาหอ อาจารย์แทคยอนก็ดันกวนฝ่าพระบาทโดยการบอกว่า 'ปีหน้าก็มานอนห้องผมสิ จะได้ไม่ต้องสุ่มเจอแบบนี้อีก' พลางหัวเราะเขาไปด้วย นึกแล้วน่าหงุดหงิดเสียจริง ๆ แต่เรื่องบ้า ๆ พวกนั้นก็ผ่านไปแล้ว ปีนี้เขาได้จุนโฮเป็นรูมเมทถือเป็นเรื่องที่ประเสริฐมาก เพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจนแทบเรียกได้ว่าเป็นพี่น้องที่รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว
ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน มินจุนและจุนโฮกำลังขับรถไปยังมหาวิทยาลัยที่พวกเขาทั้งสองกำลังศึกษาอยู่ ความจริงแล้วเหลือเวลาอีกตั้ง 1 เดือนกว่าทางมหาวิทยาลัยจะเปิดเทอม แต่เพราะจุนโฮเพิ่งเข้าปี 1 จึงต้องมาเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องเสียก่อน และมินจุนกลัวจะโดนสุ่มรูมเมทให้อีก จึงต้องมาเข้าหอพักพร้อมกัน
"รับน้องน่ากลัวมั้ย พี่มินจุน" จุนโฮถามขึ้น
"จะให้สปอยเลยเหรอ ? งี้จะไปสนุกอะไร" มินจุนยิ้มกวน
"สปอยมาเถอะพี่ คือผมได้ยินมาว่ารุ่นพี่เค้าจะยิงปืนใส่รุ่นน้อง แล้วให้วิ่งเข้าป่าหนีลูกปืนด้วย น่ากลัวชะมัดเลย" พูดเสร็จจุนโฮก็ทำหน้าหวาดผวา
"จะบ้าหรือเปล่า รับน้องมหาลัยนะเฟ้ยไม่ใช่ฝึกทหารไปรบ เพ้อเจ้อแล้ววววว"
"อ้าวเหรอ ถ้างั้นผมก็โดนเพื่อนต้มเหรอ ไอ้ควอนนะไอ้ควอน มาหลอกกันได้" จุนโฮเบ้ปาก ผู้เป็นพี่ทำหน้าเอือมน้องเล็กน้อยก่อนจะหันมามีสมาธิขับรถต่อ
12:00 AM
"ถึงซะที~ พี่มินจุน เราได้อยู่ห้องไหนอะ" จุนโฮถามมินจุนก่อนจะลงจากรถ
"ไม่รู้ว่ะ เค้าเปลี่ยนทุกปี เอางี้ อย่าเพิ่งขนของ แกไปถามห้องจากอาจารย์ก่อน" มินจุนผลักภาระไปให้จุนโฮ
"แต่ผมไม่รู้จักเขานี่ครับพี่ พาผมไปก็ยังดีน๊าา" ลูกอ้อนของเด็กน้อยจุนโฮได้ผลเสมอ มินจุนจึงจูงมือจุนโฮไปยังห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาประจำหอด้วยความไม่ค่อยเต็มใจ
'อ๊คแทคยอน'
ก็อก ก็อก ก็อก
อาจารย์หนุ่มอ๊คแทคยอนเปิดประตูออกมา พลางเลิกคิ้วสงสัยว่ามินจุนที่ชอบหงุดหงิดใส่เขาบ่อย ๆ จะมีธุระอะไรกับเขากันนะ
"ว่าไงมินจุน ?"
"ฉันยังไม่รู้เลขห้องใหม่ของตัวเองเลย ส่วนนี่ อีจุนโฮน้องชายฉัน จะมาเป็นรูมเมทปีนี้" มินจุนแนะนำรุ่นน้องของตัวเองให้อาจารย์หนุ่มได้รู้จักพลางคิดในใจ คงไม่กวนฝ่าพระบาทอีกใช่มั้ยวันนี้
"นี่กลัวจะได้รูมเมทสุดน่ารักคิ้วตี้คาวาอี้เดสแบบปีที่แล้วจนต้องลากรุ่นน้องมาเป็นรูมเมทแทนเลยเหรอ ? ก็บอกแล้วนอนกับฉั.." พูดยังไม่ทันจบคำ มินจุนก็กระแทกเท้าเหยียบเท้าคนตัวสูงทันที แทคยอนไม่แสดงอาการเจ็บ แถมยังทำหน้าเหลอหลาแก้มป่องแล้วเอามือจิ้มแก้มตัวเองอย่างแอ๊บแบ๊ว จากนั้นก็หัวเราะลั่น สร้างความหงุดหงิดให้กับมินจุนในระดับหนึ่ง
"นี่อาจารย์ ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องบ้านั่นหรือทำหน้าแบ๊วที่ไม่เข้ากับหน้านายอย่างแรงแล้วบอกเลขห้องฉันมา ฉันจะยึดห้องนายเป็นฐานทัพแทนแล้วนะ !" มินจุนคิ้วขมวดกันเป็นปมจนจุนโฮต้องแอบขำ
"โถ่ นี่หัดมีอารมณ์ขันบ้างนะ" แทคยอนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ "แล้วก็ถ้าจะแทนสรรพนามขนาดนี้เนี่ย ไม่ต้องเรียกฉันว่าอาจารย์ก็ได้นะ แต่จริง ๆ แล้วเราก็เกิดปีเดียวกันอยู่แล้วนี่ คิคิ" มินจุนเบ้ปากพลางสบถด่าแทคยอนเป็นภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจนอกจากเจ้าตัว
"หาาา !? อาจารย์น่ะเหรอครับเกิดปีเดียวกับพี่มินจุน เก่งจังเลยนะครับ ได้เป็นอาจารย์ทั้ง ๆ ที่อายุน้อยแบบนี้" จุนโฮดูจะออกหน้าออกตาชมแทคยอนด้วยความปลาบปลื้ม ยิ่งทำให้คนเป็นพี่หงุดหงิดมากกว่าเดิม และก่อนที่แทคยอนจะคุยโม้เรื่องความฉลาดของตัวเอง มินจุนก็แหวขัดขึ้นมา
"ย๊าาาห์ ! สรุปจะไม่บอกเลขห้องจริง ๆ ใช่มั้ยไอ้บ้านี่ !"
"บอกก็ได้คร้าบบ บอกแล้ว ๆ" แทคยอนเดินยิ้มเข้าไปหยิบสมุดในห้องออกมาเปิดให้สองพี่น้องดู
"อีชางมิน ชเวมินโฮ ปาร์คจองซู อีซึงยอน.." อาจารย์หนุ่มพูดพลางมองหาชื่อของทั้งคู่ "คิมมินจุน อีจุนโฮ เจอละ ! พวกนายได้อยู่ห้อง 125 ชั้น 1 ข้างห้องของฉันเลยนี่นา"
"อยู่ติดกันก็อย่ามาสร้างความรำคาญให้ฉันกับน้องละกัน ไอ้บ้า !" มินจุนแว๊ดใส่แทคยอนอีกครั้งก่อนจะลากจุนโฮที่กำลังไหว้ขอบคุณแทคยอนอยู่มาขนเสื้อผ้าข้าวของเข้าห้อง
01:30 PM
"เสร็จสักที เหนื่อยชะมัด" มินจุนบ่นก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง "แล้วแกรับน้องกี่โมงล่ะวันนี้"
"บ่ายสองตรงครับ นี่ก็ใกล้แล้ว เดี๋ยวผมลงไปที่สนามกีฬากลางก่อนนะครับ วันนี้น่าจะเลิกดึก พี่มารับผมด้วยนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะโทรหา" จุนโฮโบกมือลามินจุนก่อนจะเดินลงยังสนามกีฬากลางซึ่งเป็นสถานที่รับน้อง
.
.
ที่จอดรถ ด้านหลังสนามกีฬากลาง
จุนโฮมาใช้ทางลัดที่มินจุนบอกมาในการเดินมาสนามกีฬากลาง เป็นทางที่ปลอดผู้คนอย่างน่าฉงน สงสัยนักศึกษาใหม่คงจะมาจากอีกทางที่มีบอกในแผนที่มหาวิทยาลัยกระมัง
"ตรงนี้คงจะเป็นรับน้องของมหาลัยสินะ อ่านในนี้แล้วจะมีรับน้องแยกของคณะนิติอีก กิจกรรมเยอะจัง" จุนโฮพูดกับตัวเองเบาๆ พลางอ่านกำหนดการรับน้องของวันนี้ที่ถืออยู่ในมือโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ว่ามีสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาได้พุ่งเข้าชนจุนโฮเต็มๆ ด้วยความเร็วและแรงมหาศาล ทำให้จุนโฮล้มก้นกระแทกพื้นปูนซีเมนต์ ความเจ็บปวดเข้าแทรกซึมก้นของเขาอย่างรุนแรง เกิดมายังไม่เคยมีใครชนเขาได้แรงขนาดนี้ นี่คนหรือหมีควายกันแน่
"เห้ย ! อย่ามาขวางทางได้มั้ย คนกำลังรีบ เดี๋ยวฉันไปเข้าแถวรับน้องไม่ทัน แล้วไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับพี่เลี้ยงคนสวยแล้วนายเจอดีแน่" เสียงจากสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่เพิ่งปะทะกันไป
จุนโฮรู้สึกจุกเพราะล้มกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจึงไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป ได้แต่ทำหน้าโอดครวญเนื่องจากความเจ็บปวดที่ก้นของเขา
"พูดด้วยแล้วทำหยิ่งไม่ตอบเหรอ ? หึ นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ? ฉันคือ 'ฮวางชานซอง' ลูกชายอธิการบดีของมหาลัยนี้เลยนะ ฉันบอกพ่อให้ไล่แกออกได้ง่าย ๆ ถ้าแกยังไม่ตอบอีกฉันจะ...."
บ่นแจ้
แต่งฟิคครั้งที่เท่าไรไม่รู้จำไม่ได้ แต่จำได้แค่ว่าครั้งที่ผ่าน ๆ มาไม่เคยแต่งสำเร็จเลย ttt.ttt
ภาวนาให้แต่งเรื่องนี้จบเถอะสาธุ
จะมีคนอ่านมั้ยเนี่ย 55555 ถ้าหลงเข้ามาอ่านก็รบกวนฝากฟิคกาก ๆ เรื่องนี้ด้วยเน้ออ
นี่นั่งจิ้มไอแพดกากแต่งเลยนะ เอาคอมกลับบ้านแม่แล้ว
ก็ถ้ามีคนอ่าน เราก็อยากได้คำแนะนำนะ >_< แต่ถ้าไม่มีไม่เป็นไร เก็บไว้ฟิน(?)เองละกัน ถถถถถ
ส่วนชื่อเรื่อง เอาจริงๆ ก็คิดพลอตไว้แล้วแต่ยังตั้งชื่อไม่ถูก
ส่วนเรื่องบล็อก พอดีเล่นในแพดกาก คงไม่ได้แต่งไปอีกนานเลย ลาก่อน 5555555 ทำไมมันง่อยงี้วะเนี่ย
Twitter : @Aisenpie
Facebook : facebook.com/fuwadaiji
Page : facebook.com/bluerangestudio
IG : aisenpie
บอกหมดไม่สนว่าใครจะอยากรู้มั้ย ถถถถถ
ความคิดเห็น