คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GHOSTBOY (Prologue)
GHOST BOY _ Prologue
- Room 298 -
“พี่ฮยอกแจ~~~ จะย้ายหอจริงๆหรอ แล้วผมอ่ะ! ผมจะอยู่กับใคร” จงอินรุ่นน้องที่มหาลัยแต่อยู่กันคนละคณะดึงแขนรั้งตัวพี่ชายร่วมห้องเอาไว้ที่ถึงแม้จะพัฒนาไปถึงขั้นเป็นรูมเมทกันแล้วแต่ความสัมพันธ์แบบที่ไม่มีชื่อเรียกนี่ก็ทำเอาจงอินเองแอบอึดอัดอยู่เล็กน้อย มันแบบเรียกพี่ได้ไม่เต็มปากอ่ะ เข้าใจปะ..
“ก็หอมันไกลกับที่พี่ไปฝึกงานนี่ ก็เลยต้องย้าย” รุ่นพี่ตัวเล็กหันหน้ากลับมาพูดด้วยสีหน้าที่สื่อให้รู้ว่าจำเป็นต้องไป แบบนี้จงอินจะทำยังไงได้สายตาใสๆนั่นมันทำให้เขาหลงติดอยู่กับพี่ฮยอกแจมาสองปีเต็มๆแล้วนี่นา
จงอินอยู่ปีสองคณะเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน สาขามัลติมีเดีย ส่วนพี่ฮยอกแจอยู่ปีสี่คณะแพทย์ศาสตร์ ที่ต้องเรียนและฝึกงานไปพร้อมๆกับรุ่นพี่และอาจารย์เป็นเหตุให้รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่าเขาอยู่เยอะต้องมาย้ายหอไปกระทันหัน
“แล้วพี่จะกลับมารึเปล่า?”
“ไว้ว่างๆจะมาหานะ” ว่าไว้เท่านั้นก่อนจะส่งยิ้มจนตาหยีให้ตามสเต็ปคนน่ารักที่ชอบทำอะไรให้คนมองใจสั่นเล่นๆ
“ให้ผมไปส่งมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอกหน่า..ของพี่ไม่ได้เยอะสักหน่อย ทิ้งไว้ในห้องนายตั้งเยอะ”
“ดูแลตัวเองดีๆนะ กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย ผมไม่มีเวลาไปซื้อข้าวให้พี่กินถึงหอใหม่หรอกนะ”
“รู้แล้ว~ จงอินก็ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่ไปล่ะ..”
ร่างสูงมองพี่ชายคนสนิทขึ้นรถแท็กซี่ออกไปจนสุดสายตา ถอนหายใจให้กับวันแรกที่จะไม่มีคนตัวขาวที่เป็นอาหารตาอยู่ในห้องก่อนจะหันหลังกลับหอพักไหล่ตก
.
.
.
.
ทางด้านฮยอกแจ
สองขาเล็กที่ถ้ามองแค่ส่วนล่างคงต้องเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงแน่ๆก้าวลงจากรถพร้อมกับสัมภาระที่เป็นกระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่หนึ่งใบและโทรศัพท์มือถือที่ถือติดตัวอยู่ จากที่ได้คุยกับซองมินเพื่อนร่วมคณะเมื่อตอนนั่งอยู่บนรถฮยอกแจได้ความว่าห้องพักที่ฝากให้เพื่อนจองนั้น ซองมินได้จัดการให้เรียบร้อยแล้ว แค่ฮยอกแจเข้าไปถามพนักงานและบอกชื่อก็พร้อมเข้าอยู่ได้เลย
ร่างบางยิ้มให้กำลังใจตัวเองในการใช้ชีวิตอยู่หอพักคนเดียววันแรกหลังจากที่สองปีที่ผ่านมามีเด็กรุ่นน้องหน้าตาเหมือนหมีที่ชื่อจงอินอยู่เป็นเพื่อนมาโดยตลอด
‘Room 298 ชั้น 13 ตึก B’
ก้มมองคีย์การ์ดที่บอกที่อยู่ของห้องในมือก่อนจะออกแรงเคลื่อนฝีเท้าเข้าไปในลิฟต์ตรงไปยังจุดหมายนั่นคือชั้นที่13นั่นเอง
สองเท้าหยุดที่หน้าประตูห้องสีขาวบนประตูสลักป้ายชื่อเลขห้องเอาไว้ ก้มลงมองคีย์การ์ดอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้มาผิดห้อง ก่อนจะตัดสินใจแตะบัตรเข้ากับเครื่องสแกนที่ติดไว้กับทุกห้อง
แกร็ก...
วูบ~
ร่างบางหลับตารับสัมผัสที่ลอยมาปะทะหน้า ดวงตาเรียวค่อยๆลืมตาขึ้นมามองข้างหน้า
มีเพียงห้องว่างๆ และความมืดสลัวๆ..
ผ้าม่านสีครีมที่ปิดไว้กับทุกหน้าต่าง
ฮยอกแจไม่ใช่คนกลัวผีถึงขนาดจะใจหายใจตกไปกับแรงของลมเมื่อสักครู่ แต่มันก็อดจะสงสัยไปไม่ได้ ลมจะพัดมาจากทางไหนในเมื่อหน้าต่างในทุกบานนั้นปิดสนิท..
แสงสว่างที่สาดมาจากด้านนอกของหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดไว้ช่วยให้มองเห็นสิ่งรอบๆตัวในห้องได้ไม่มาก บางที่ที่หลบมุมแสงเข้าไปไม่ถึงนั้นก็จะมืดสนิทมองไม่เห็นอะไร
ฮยอกแจเดินตรงไปวางสัมภาระที่โซฟาก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะเปิดม่านของหน้าต่างทุกบานออก ตอนนี้ยังกลางวันอยู่ ข้างนอกสว่างจ้าฮยอกแจยังไม่อยากจะเปิดไฟให้มันเปลืองค่าไฟบ้าน
สองมือแหวกผ้าม่านสีครีมออกไปแล้วรวบเกียวไว้ที่ข้างๆ ก่อนจะหันมองออกไปมองวิวข้างนอก แต่สิ่งที่ทำเอาใจกระตุกวูบเต้นรัวหมดแรงจะก้าวเดินไปเสียดื้อๆคือเงาที่สะท้อนอยู่ข้างหน้านี่ต่างหาก!
เงาของผู้ชายที่ดูดีไม่น้อยกำลังยืนส่งยิ้มให้อยู่ข้างหลังเขา..
ที่ฮยอกแจมั่นใจว่าเป็นแค่เงา เพราะห้องพักที่ฮยอกแจอยู่นั้นมันไม่มีระเบียง! เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนไปยืนอยู่ข้างนอก ที่สำคัญตอนนี้คือผู้ชายคนนั้นเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่.. ร่างบางตัดสินใจเงยหน้ามองหน้าต่างอีกครั้ง แต่น่าเสียดาย..ครั้งนี้ไม่มีผู้ชายคนนั้นปรากฏให้เห็นอีกแล้ว ถอนหายใจออกมาราวกับยกภูเขาออกจากอก ส่ายหน้าให้กับสายตาและความมโนของตนเองก่อนจะหันหลังกลับไปยังประตูหน้าห้อง
ตุ้บ!
“โอ๊ะ!!”
“นะ..นาย..นาย..เป็น..ใคร”
“ผมเป็นเจ้าของห้องเก่าที่คุณอยู่นี่แหละ”
“……….”
“แต่ว่าผมน่ะ....
ตายไปแล้วน่ะครับ..”
“!!!!!!”
__________________________________________________
ฝากกกก ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ไม่มีพล็อตวางไว้ ลองเสี่ยงแต่งดูว่ามันจะรอดมั้ย
ความคิดเห็น