คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทาสรับใช้(ของเธอ)ตลอกกาล
(วรเปิเพลเพื่อบรรยาาศ)
ท่านรับใ้
“....เธอือเ้าหิ
ส่วนันเป็นท่านรับใ้อเธอ....”
“ไ!ลินเป็นไบ้าสบายีไหม?ิน้าวรบทุมื้อหรือเปล่า?มีใรมาทำร้ายเธอหรือเปล่า?แ่็นะถ้ามีใรมาทำร้ายเธอผม็ไป่วยอะไรเธอเหมือนเมื่อ่อนไม่ไ้....ผมมันไร้ประโยน์ัเลยนะ หมายบับนี้ผมเียนมัน่อนวันที่โนับไปผมรู้อยู่แล้วละว่ามัน้อเิเหุาร์แบบนี้ผมอโทษนะที่่วยเธอไ้แ่นี้......
ผมื่อเลนผมมีฝาแฝรับเราเป็นฝาแฝายหิผมเป็นแฝน้อรับถึเราะเป็นฝาแฝแ่เรา้อโนผู้ให่บ้านในวัแยเราสอนออาันพี่สาวอผมเธอื่อลินเธอเป็นอ์หิหรือราินีผู้ปรอประเทศสีเหลือในสายาอประานในประเทศสีเหลือและาว่าเมือ่ามอว่าเธอโหเหี้ยมไร้วามเป็นธรรมเธอเป็นราวับปีศาแ่ในสายาอผมเธอเป็นสิ่สุท้ายในีวิที่ผมรัผมยอมทำทุอย่าที่เธอ้อารเพียเพื่อแลับรอยยิ้มอันสใสอเธอ เธอสใสราวับวะวันเธอบอบบาราวับลีบอไม้ ในเมื่อเธอเป็นอ์หิผม็ะอเป็นท่านรับใ้ผู้ื่อสัย์อเธอแม้ทุสิ่บนโละเป็นศัรูับเธอผม็เลือที่ะอยู่เีย้าเธอั่วีวิ ผม่อยรับใ้พี่สาวอผมอยู่ไม่ห่าหาทุสิ่ทุอย่าที่เธอ้อาร มีอยู่วันหนึ่ผมไ้ไปเที่ยวที่เมือเพื่อนบ้านอเราือประเทศสีเียวเมือที่เ็มไป้วยลิ่นหอมออไม้ผู้น่าเป็นนใีและเมือนี้ทำให้ผมพบับผู้หินหนึ่ที่เ็บหมวที่ปลิวไปอผมไ้เธอมาับายหนุ่มนหนึ่เธอนนี้มีผมยาวสีเียวผูผมทรทวินเทลใสุ่สีเียวเธอยิ้มสวยมีเสียอันไพเราะผมไ้เอเธอนนี้ทำให้ผมรู้สึเหมือนโลหยุหมุนไปั่วะผมหลุมรัเธอสินะ?แ่ผม็ทำไ้แ่เพียหลุมรัเธออย่าเียบๆเท่านั้นแหละเพราะูาผู้ายผมสีน้ำเิน้าๆเธอะรู้สึไม่่อยอบผมเาสอนเป็นู่รัันสินะผมว่าอนนี้ผมวรลับไปหาพี่สาวอผมัทีเียวไม่ทันเวลาอาหารว่าอพี่สาวผม ผมลับไปหาพี่สาวอผมที่วัผมเล่าเรื่อราวที่ผมเอมาวันนี้ผมบอว่าผมมีวามสุมาแ่พี่สาวอเธอลับไม่มีวามสุเหมือนผมเธอูทุ์ทรมารเพราะว่าู่หมั้นอพี่สาวผมอยเลิารหมั้นแล้วหนีไปหาหิสาวที่ผมหลุมรัพี่สาวผมทุ์ทรมารมาโลอผมหยุสใสทันทีเมื่อพี่สาวไม่ยิ้มหรือหัวเราะเธอ้อารให้ผู้หินนั้นหายไปาโลใบนี้ในเมื่อเป็นวาม้อารอพี่สาวอผม ผม็ะทำเพื่อพี่สาวพี่สาวผมะไ้ลับมายิ้มอีรั้โลอผมะไ้สใสอีรั้โยาร‘่า’หิสาวนนั้นนที่ผมหลุมรั ‘ผมอโทษ...’ผมพูำนี้่อหน้าศพอหิสาวผมเียวทำไมทั้ๆที่ผม่าเธอผม็สามารถทำให้พี่สาวอผมมีวามสุไ้ทำไมน้ำาผมไหลออมามามายแบบนี้ ใ่อนนี้ผม้อลับไปหาโลอันสใสอผมอนนี้เธอรอผมอยู่ เป็นริเหมือนที่ผมิพี่สาวรอผมอยู่ผมบอเธอเรื่อที่ผมทำลไปเธอยิ้มและหัวเราะออมาพร้อมพูว่า ‘เลนอบุนายมานะที่ทำให้ันนานี้ันรันายนะ’เหมือนโลผมลับมาสใสมีีวิอีรั้ ‘อุ้ย!ถึเวลาอาหารว่าแล้วสิ’ผมพูประโยนี้ออมาพร้อมยถาอาหารว่ามันือนมหวานอโปรอลินพี่สาวอผม ผมอยาหยุ่วเวลานี้นานที่สุ่วเวลาที่เราสอนอยู่้วยันอย่ามีวามสุ่วเวลาที่พี่ยิ้มหัวเราะแ่่วเวลานี้มันอยู่ไม่ไ้นานหรอผมรู้เพราะมีนรู้ถึารายอหิผมเียวพวเาเหล่านั้นพร้อมประานที่เลียพี่สาวอผมำลัามล่าพี่สาวผมอยู่ผมรู้อยู่แล้วว่า้อเิเหุาร์แบบนี้แ่มีสิ่เียวที่ผมะทำให้เธอรอีวิไ้ือ ‘ลินนี้เสื้อผ้าอผมเอาไปเปลี่ยนแล้วรีบหนีไปะ’ ารเปลี่ยนัวัน ‘ไม่เป็นไรหรอ็เราเป็นฝาแฝันนี้นะ’ ผมพูพร้อมยื่นุอผมและหมายบับหนึ่ในเธอ เราสอนเปลี่ยนัวันเธอหนีไปแล้ว อนนี้ผมทำไ้เพียสวมบทบาทอ์หิลินอ์หิแห่ประเทศที่ไร้วามเป็นธรรมผมไม่ลัวหรอวามายผมลัวว่าลินะายมาว่า อืมผมวรไปปล่อยนน้อยที่ผมับมาให้ลินีว่าผมไม่อยู่แล้วใระให้อาหารมัน ‘ไปะเ้านน้อยไปสู่โลว้าเถอะ’ ผมปล่อยนน้อยไปพร้อมับารปราัวอบุลสอนที่เลียพี่สาวอผมอย่าสุึ้ นผมสั้นสีแผมำไ้เธอเป็นเพื่อนออ์หิเธอเลียอ์หิที่ทำให้พ่ออเธอายส่วนอีนือายหนุ่มผมสีน้ำเินนรัอหิผมเียว ผู้หิผมสั้นสีแเอาาบมา่อออผมพร้อมพูว่า ‘ถึเวลาายอเ้าแล้วอ์หิผู้ั่วร้าย’ ผมอบเธอไ้แ่ว่า ‘ิ!เ้านโอหั’
สอวันผ่านไป
ริ๊~~ ๊อ~~ เสียระับอว่าเวลาเที่ยรอวันประหารวันนี้ผม้อาพี่สาวอผมไปสินะ ผมเินึ้นไปบนแท่นประหารัหัว มีสอนที่เินามผมมาือสาวผมสั้นมีแับหนุมมผมสีน้ำเิน่อนผมะึ้นไปที่แท่นประหารผมหันไปหาพวเาทั้สอ ‘อบุมานะ’ นั้นือำพูสุท้ายที่ผมะไ้ผู้ับพวเา สาวผมแูใไม่น้อยะไม่ให้ใในเมื่อเธอพึ่มารู้วามริว่าผมือัวปลอมผมือฝาแฝอเพื่อนอเธอแ่มัน็สายเินไปแล้วในเมื่อผมเลือที่ะายแทน ‘่อนที่ันะายันอพูอะไรหน่อยสิ’ผมหันไปุยับเพา ‘อุ้ย!ไ้เวลาอาหารว่าแล้วสิ’ นี้ือสิ่สุท้ายที่ผมะพู ผมรู้ว่าพี่สาวอยู่รวมปะปนับฝูนที่มารอูารประหารีวิรั้นี้ ผมอยาให้เธอรู้ว่าผมไม่ไ้ายาเธอไปผมแ่ไปอยู่ในที่ที่สามารถมอูเธอไ้ลอเวลาผมอยาให้เธอรู้ว่ายัมีนรัเธออยู่เธอไม่ไ้ัวนเียวลา่อนรับพี่สาวอผม....
“ไ!ลินเป็นไบ้าสบายีไหม?ิน้าวรบทุมื้อหรือเปล่า?มีใรมาทำร้ายเธอหรือเปล่า?แ่็นะถ้ามีใรมาทำร้ายเธอผม็ไป่วยอะไรเธอเหมือนเมื่อ่อนไม่ไ้....ผมมันไร้ประโยน์ัเลยนะ หมายบับนี้ผมเียนมัน่อนวันที่โนับไปผมรู้อยู่แล้วละว่ามัน้อเิเหุาร์แบบนี้ผมอโทษนะที่่วยเธอไ้แ่นี้ถ้าเธอายไปผม็ะไม่มีีวิอยู่อี่อไปีวิอผมไร้วามหมาย ลา่อนนะผมไม่ผิสัาหรอผมะอยู่้าๆเธอลอไปแ่เธอไม่สามารถมอหรือับ้อัวผมไ้อี่อไป็เท่านั้น ลา่อนนะรับพี่สาว อุ้ย!ไ้เวลาอาหารว่าแล้วสิ”
เลน
ท่านรับใ้ผู้ื่อสัย์
“....ถ้าหาันเป็นเ้าหิ
///ุยับผู้แ่///
แรอบิวบิว นิยายสั้นพวนี้บิวบิวแ่มาาเพลที่ฟัมันเลยสั้นมาๆแ่ยั็็ออมเม้นให้
ำลัใเ้า้วยนะัวเอ
ป.ล.
เพล่าประเทศบิวบิว็แ่นะ
ความคิดเห็น