เจ้าหญิงของฉัน เจ้าชายของเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหญิงกลับมาแล้ว

'ในที่สุด เราก็ได้กลับมาที่นี่ ที่แห่งความทรงจำ ที่ที่มีเจ้าหญิง และ เจ้าชาย'
"ซูยอน มาช่วยแม่ตรวจดูของซิลูก ว่าของครบหรือเปล่า แม่จะได้จัดการเรื่องค่าใช้จ่าย" คนเป็นแม่พูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ค่ะ คุณแม่ ^^" ลูกสาวตอบพลางหันหลังตรงไปยังของที่ถูกวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ
"ขออนุญาติครับ คุณนาย ช่วยเซ็นชื่อตรงนี้ เพื่อรับรองความเรียบร้อยให้กับบริษัทรับขนย้ายของของเราด้วยครับ" พนักงานพูดอย่างสุภาพ พร้อมยื่นเอกสารให้กับคุณแม่ของซูยอน
"คะ? แต่ฉันยังไม่ได้จ่ายเงินทางบริษัทของคุณเลยนะคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ?" ผญ วัยกลางคนถามด้วยความงงงวย พร้อมกับรับเอกสารที่มีบิลค่าใช้จ่ายแนบมาด้วย พลางเช็คดูอย่างละเอียด
"ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง มีคนจ่ายให้เรียบร้อยแล้วนะครับ รบกวนช่วยเซ็นชื่อ ด้วยนะครับ" พนักงานชี้แจง เธอนิ่งไป ทั้งๆที่กำลังงงอยู่ แต่ก็ยอมเซ็นชื่อรับรอง พลางส่งเอกสารคืนให้พนักงาน
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณแม่ ^^" ซูยอนที่เช็คความเรียบร้อยเสร็จเดินมาถามคนเป็นแม่
"เปล่าจ้ะ สงสัยคุณป้ายึนจอง จะแอบจัดการทุกอย่างให้เราอีกแล้วสินะเนี่ย เฮ้อ สืบจนรู้เรื่องจนได้สิน่า ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ" คนเป็นแม่บ่น แต่ลูกสาวคนสวยกับอมยิ้ม
"คุณแม่น่าจะชินมากกว่านะคะ ^^" ซูยอนพูด ทำให้แม่ของเธอหยุดพูด หันมาตีลูกสาวเบาๆ หยอกๆ
"ลูกคงไม่ลืมนะ ว่าเรารีบกลับมาที่นี่ก่อนกำหนดเพราะอะไร?" แม่เริ่มเข้าเรื่องเตือนความจำของลูกสาว
"ค่ะ คุณแม่ หนูไม่เคยลืม ว่าที่เรามีวันนี้ได้ เพราะอะไร หนูจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือคุณป้ายึนจองทุกอย่างเต็มความสามารถของหนูค่ะคุณแม่ ^^" ซูยอนตอบ แม่ยิ้มอ่อนๆ ให้เธอพรุ่งนี้เช้า ซูยอนจะต้องออกจากบ้านตรงไปยังเมืองหลวง
เด็กสาวมองไปยังบ้านใหญ่โตข้างหน้าด้วยความคิดถึง กี่ปีแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่ เพราะปัญหาทางครอบครัวของเธอ แต่เธอไม่มีเวลาจะมานั่งคิดถึงความทรงจำ สิ่งที่เธอควรจะทำตอนนี้คือ เตรียมตัว เตรียมสมอง เตรียมใจไปช่วยงานสำคัญของเธอในเมืองหลวง

.........................................................................................................................................

"เช็คข้าวของเรียบร้อยแล้วแน่นะลูก?" คนเป็นแม่ถามย้ำ พลางพยายามจะเปิดกระเป๋าสัมภาระของลูกสาว
"ค่าแม่ อย่ารื้อเลยนะคะ คุณแม่รื้อ รอบที่ 3 แล้วนะคะ รับรองหนูไม่ลืมอะไรแน่นอนค่ะ นอกจาก ...." ลูกสาวตอบพลางเว้นช่วงไป
"อะไรหรอ? รีบบอกสิลูก แม่จะได้ให้มิยองจัดการให้" คนเป็นแม่ถามอย่างเป็นกังวล
"คุณแม่ไงคะ. . ." ลูกสาวตอบพลางยิ้มร่า กอดแม่ของเธออย่างอ้อนๆ
"โธ่ ซูยอน แม่ตกใจหมดเลย" คนเป็นแม่พูดพลางลูบหัวลูกสาว
"เมื่อแม่เสร็จธุระจะรีบตามไปนะลูก ขอแม่เคลียเรื่องกิจการของคุณพ่อเรียบร้อยก่อนนะจ๊ะ" คนเป็นแม่บอกลูกสาว ที่หน้าบึ้งขึ้นด้วยความไม่พอใจ
"ก็ได้ค่ะ คุณแม่ขา หนูไปนะคะ แล้วหนูจะหมั่นติดต่อมาหาคุณแม่ค่ะ"ซูยอนบอกคนเป็นแม่ เมื่อของชิ้นสุดท้ายของเธอถูกขนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
"คุณหนูคะ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ เราไปกันได้หรือยังคะ? ^^" สาวตาหวานคนสนิทที่ดูแลซูยอนและโตมาพร้อมกันตั้งแต่เด็กๆ พูดขึ้น
"ค่ะ พี่มิยอง งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ เหมือนว่าฝนจะตกแล้วด้วย" ซูยอนตอบมิยอง พลางหันไปหอมแก้มคนเป็นแม่อย่างอ้อยอิ่ง
"เดินทางดีดีนะลูก แม่รักลูกนะจ๊ะ" แม่บอกลาลูกสาวสุดที่รัก ที่ยิ้มให้แม่ของเธออย่างอ้อนๆ และยอมเดินขึ้นรถไป ที่ถึงแม้ประตูรถจะปิดไปแล้ว ก็ยังคงมองแม่สุดที่รักของเธอจนรถค่อยๆเคลื่อนไปไกลขึ้น จนลับตา. . .

...............................................................................................................................................

"คุณหนูคะ ตื่นเต้นไหมคะ?" มิยองสะกิดซูยอนที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
"หมายความว่ายังไงหรอ?" ซุยอนถาม มิยองพลางเอียงคอน้อยๆ
"จะได้เจอพี่ชายแล้วไม่ใช่หรอคะ ไม่ดีใจหรอ? นี่ไม่ได้เจอกันมากี่ปีละน้าาาา อืม ม ม ม 10ปี ได้ไหมคะ" มิยองพูดพลางเอานิ้วจิ้มที่คางตัวเองอย่างครุ่นคิด
"ประมาณนั้นมั้งคะ แต่เราจะเที่ยวเรียกพี่ชายแบบนั้นไม่ได้แล้วนะคะ พี่มิยอง เพราะ เขา กำลัง จะเป็นคนที่ดูแลบ้านเมืองนี้ คนใหม่ ในเร็ววันนี้แล้ว ซึ่งมีทั้งอำนาจ และควบคุมทุกอย่าง เราต้องรู้จักระมัดระวังคำพูดตั้งแต่ตอนนี้" ซูยอนพูดขึ้น ใช่แล้ว เธอต้องวางตัวตัวเองให้ดี ทุกอย่างในวัยเด็กมันผ่านมาแล้ว เธอต้องอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น ถึงแม้ในใจเธอจะเต้นตุบตับ ด้วยความตื่นเต้นมากขึ้นๆ เมื่อรถค่อยๆ เลื่อนเข้าใกล้เมืองหลวงมากขึ้นๆ ทุกที