เกมสื่อรัก นักแคชเกม (brf x hrk)

ลำดับตอนที่ #1 : เจอเธอที่รัก

เอกโว้ย!! อาบน้ำ มึงจะนอนเล่นโทรศัพท์อีกนานไหมห๊ะ!!"

"เออ บ่นอยู่ได้ มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่กูว่ะเนี้ย!!" เสียงที่ดังขึ้นในตอนแรกคือเสียงของเพื่อนผมอย่าง "เบส" เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยมจนตอนนี้ก็มหาลัยกันแล้ว ส่วนเสียงที่หล่อเหล่าดังขึ้นต่อเนื่องกันมาก็คือ เสียงของหนุ่มสุดหล่ออย่างผมเอง "เอก" หนุ่มที่สาวๆเห็นแล้วต้องละลายใจสลายกันเป็นแถว(ภูมิใจในความหล่อของตัวเองแปบ) ผมค่อยๆวางโทรศัพท์เครื่องหรูเคสสีเทาลงบนหมอนสีสวยอย่างนุ่มและเบามือที่สุด ทนุถนอมอย่างดีเลย ซื้อมาแพงนะจะบอกให้ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและเริ่มบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยจากการเล่นโทรศัพท์มานานกว่า 3 ชั่วโมงและเริ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย ผมเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่หัวเตียงและเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีม่วงอ่อนมาพาดบ่าและเดินเข้าห้องน้ำไป พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่จะมีงานอีเว้นท์ เค้าคนนั้นจะมาไหมนะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง อยากอยู่ใกล้ๆ อยากถ่ายรูปด้วย ถึงผมจะเป็นนักแคชเกมที่มีชื่อเสียง ใครๆก็รู้จัก แต่ผมก็เป็นติ่งนักแคชเกมเหมือนกันได้นะ ขนาดไอ้เบสมันยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นติ่งนักแคชเกมด้วยกัน ใครจะบอกเล่า ถึงผมจะรู้ว่าความลับมันไม่มีในโลกแต่ก็ขอปิดไว้แบบนี้สักพักนะ ยังไม่พร้อมที่จะบอกใครจริงๆ รีบอาบน้ำแล้วนอนดีกว่าจะได้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ "พี่เบย์"

.

.

.

.

.

.

.

.

ครืดดดด ครืดดดดด

เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่นานสองนานแล้วแต่ก็ยังไม่มีคนรับดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่เสียงที่น่ารำคาญในยามเช้านี้ก็ทำให้คนหล่อเริ่มอารมณ์เสีย มือหนาเอื้อมไปหยิบเจ้าไอโฟนเคสสีเทาตัวปัญหายามเช้ามากดรับและเริ่มพูดคุยกับปลายสายอย่างอารมณ์เสีย

"โทรมาทำไมว่ะเนี้ย!! คนยิ่งฝันดีอยู่ แม่ง!! ทำลายฝันกูหมด"

"เออ มึงอย่าเพิ่งเหวี่ยงดีว่ะ กูแค่โทรมาถามเฉยๆว่าเย็นนี้มึงว่างหรือเปล่า? แค่นั้นเอง" ผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งอย่างช้าๆและพูดตอบกลับไปด้วยเสียงที่เหมือนจะเอาเรื่องและติดจะงัวเงียเล็กน้อย

"ไม่เว้ย!! เย็นนี้กูมีธุระนิดหน่อย แล้วไม่ต้องโทรมานะไม่งั้นกูจะหักคอมึงตำน้ำพริก ทำลายความฝันกูหมด" พอบ่นเสร็จก็กดตัดสายโทรศัพท์ไปก่อนจะวางเอาไว้ที่ข้างๆโคมไฟและเริ่มคุมโปงนอนต่อ

"เอก ตื่นได้แล้ว มึงจะไปไหมเนี่ย!! มึงจะสายแล้วนะเว้ย" เสียงนุ่มละมุนดังก้องกังวานอยู่ในหูพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนขวาเบาๆ 

"กูจะนอน" ผมพูดออกไปทั้งๆที่ตาก็ยังปิดแล้วก็ยังไม่คิดจะโผล่หัวออกมาคุยกับไอ้ผมชมพู

"แล้วมึงจะไปไหม? งานอีเว้นท์ของมึงนะ มึงรอมานานแล้วไม่ใช่หรอ?" งานอีเว้นท์ งานอีเว้นท์หรอ? พรึ่บ!!

"งานอีเว้นท์!!!" ร่างกายของผมกระเด้งขึ้นมาอย่างอัตโนมัติพร้อมกับเสียงที่ดังไปทั่ว 7 ย่านน้ำ ร่างกายของผมทำงานอย่างบังคับไม่อยู่ ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว ต่างๆนาๆ ผมใช้เวลาไม่นานในการทำธุระส่วนตัวในห้องและกำลังจะไปงานอีเว้นในครั้งนี้ ผมวิ่งลงไปชั้นล่างของคอนโดอย่างรวดเร็วด้วยความรีบและเรียกแท๊กซี่สักคันก่อนจะไปงานอีเว้นท์นั้นด้วยความตื่นเต้น

                    พบค่อยๆก้าวลงมาจากรถแท๊กซี่เมื่อถึงเป้าหมาย ขายาวเรียวค่อยๆเดินเข้าไปในงานอย่างสง่างาม ข้างในงานตกแต่งไปด้วยโปสเตอร์ของเกมต่างๆ มีชั้นหนังสือวางขาย เป็นหนังสือเกี่ยวกับเกม มีของนักแคชเกมอย่าง ออย คิว ด้วยนะ ผมค่อยๆเดินดูมาเรื่อยๆตามทางมีน้องๆมาขอลายเซ็นต์และถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกด้วยละ หล่อป่ะละ ผมมองซ้ายทีขวาทีด้วยความลนลาน ก็จะไม่ให้ลนลานได้ไงเล่า!! เดินมาจะรอบอีเว้นท์แล้วยังไม่เจอพี่เบย์ของผมเลย เค้าอยู่ไหนเนี่ย อ๊ะ!! เจอแล้ว ชายร่างสูงผมยาวประบ่าสีดำใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงลายทหารกำลังยืนคุยกับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่สูงกว่านิดหน่อย ใส่เสื้อสีดำเช่นกันมีโล้โก้ข้างหน้าคือรูปหัวกระโหลก กางเกงสีดำ นี้แหละ แต่งตัวแบบนี้แหละสไตล์ของเค้าหล่ะ ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อได้เจอกับสิ่งที่หามานาน ในที่สุดก็เจอสักที นึกว่าไม่มาซะแล้ว ขายาวไม่รีรออะไรรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงตรงหน้าก่อนที่จะคลาดสายตาไป

" สวัสดีครับ พี่เบย์ พี่ซี" ผมค่อยๆทักทายพี่ทั้งสองคนด้วยความสุภาพแต่ใจจริงแล้วอยากทักทายแค่พี่เบย์มากกว่า เมื่อพี่ๆทั้งสองเห็นผมที่ยืนยิ้มยิงฟันมาให้ก็รับคำทักทายของผมด้วยการยิ้มให้และคนที่ทักทายผมด้วยคำพูดคนแรกก็คือ...

"สวัสดี เอก นายโตขึ้นเยอะเลยนะ" พี่เบย์สุดหล่อของผมเนี้ยแหละ ฟินแปบ 

"ดี...นายเปลี่ยนไปอย่างที่ฉันคิดจริงๆด้วยแหะ" เสียงนี้ไม่ใช่ของใครหรอกครับ ของพี่ซีเจ้าของเสื้อหัวกระโหลกนั้นแหละครับ ผมยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท

"พวกพี่มากันแค่นี้หรอครับ? แล้วคนอื่นๆละครับ?" ผมทำเป็นว่ามองหาคนอื่นแต่จริงๆแล้วก็ตามมารยาทนั้นแหละ อยากเจอคนอื่นๆซะเมื่อไหร่ วุ่นวายมากแต่ละคน และพี่เบย์ก็เป็นฝ่ายตอบคำถามผมก่อน

"มันไม่อยากมานะ แต่ละคนมันขี้เกียจกันแบบนี้แหละ ชั่งเถอะ" ใช่ ชั่งเหอะ ผมก็ไม่ได้อยากรู้อะไร ผมเริ่มพูดคุยกับพวกพี่ๆเขาและมันก็นานอยู่พอสมควร เดินเล่นในงานอีเว้นท์ด้วยกัน กินอาหารโต๊ะเดียวกันนี้แหละ ความฝันของผมหล่ะแต่มันยังมีสิ่งที่ผมไม่ได้คาดฝันอยู่อย่างหนึ่ง คือการที่มีคุณพี่ซีมาเดินไปไหนมาไหนกับพวกเราด้วยเนี่ยแหละ พวกพี่เขาดูสนิทกันมากเลยอ่ะ อิจฉา!! ผมทำได้เพียงแค่อิจฉาตาร้อนพวกเขาในใจและยิ้มหน้าบานให้พวกพี่เขาเหมือนที่ทำมา ต้องฝืนยิ้มแม่งโคตรยากเลย 

ผมใช่เวลาทั้งวันที่ได้อยู่กับพวกพี่เขาทั้งสอง ความสุขนะมันมี แต่ก็รู้สึกแปลกๆในใจ ถึงจะคิดว่าพี่เขาสองคนเป็นเพื่อนกันแต่ใจลึกๆมันได้คิดแบบนั้นเลย ตอนนี้พี่เบย์เขากลับไปแล้วพร้อมกับพี่ซี พวกเขาต้องรีบกลับนะเพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากรู้ด้วย ผมค่อยๆเดินเข้ามาในงานอย่างเหี่ยวห่อและเริ่มนั่งลงบนม้าหินอ่อนเบาๆเหมือนคนไร้วิญญาณ แค่เจอกันวันแรกก็เจ็บขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าเจอกันวันต่อๆไปผมคงไม่ต้องมานั่งชักดิ้นชักง้อเป็นเด็กอยู่ที่พื้นเลยหรอ 

"เจ็บชะมัดเลย" หัวใจที่อยู่ด้านในมันเหมือนจะหยุดอยู่ลอมล่อไป ถ้าสักวันหนึ่งพี่ทั้งสองเขารักกันขึ้นมาจริงๆ ผมคงต้องเจ็บมากกว่านี้แน่ๆเลย แต่ถึงยังไงผมก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด ในเมื่อวันนั้นมันยังมาไม่ถึงก็อย่าเพิ่งไปคิดถึงมัน ถ้าอนาคตมันจะเป็นแบบที่ผมคิด 

ผมเนี่ยแหละ!! จะเปลี่ยนอนาคตให้ดู 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ถึงความหวังมันจะลิบหรี่ก็ตาม...

ขอโทษในความสั้นของเรื่องด้วยนะ ตอนนี้อาจจะสั้นแต่ตอนอื่นอาจไม่แน่ ขอให้อ่านกันสนุกนะ แล้วเจอกันตอนหน้า

บายยย...จุ๊บจุ๊บ