คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : VOL. 01 : Fairy Tale Style
VOL. 01 : Fairy Tale Style
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่งอันประกอบด้วยพ่อ แม่ที่สุขภาพอ่อนแอและลูกสาวเล็กๆคนหนึ่ง ทั้งสามใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่งความสุขก็มลายหายไปเมื่อหญิงสาวผู้เป็นแม่ป่วยหนักและจากไปทิ้งให้เด็กหญิงอยู่กับผู้เป็นบิดา
หลังจากผู้เป็นแม่จากไปได้ไม่นานผู้เป็นพ่อก็แต่งงานใหม่กับหญิงแม่ม่ายลูกติด ในทุกวันหลังจากผู้เป็นพ่ออกจากบ้านไปเด็กหญิงก็ถูกใช้งานอย่างหนักไม่ต่างจากข้ารับใช้จากแม่เลี้ยงและพี่เลี้ยงทั้งสองทว่าเด็กหญิงก็ไม่ได้ปริปากบอกผู้เป็นพ่อด้วยเกรงว่าจะทำให้ผู้เป็นพ่อจะไม่สบายใจ
วันแล้ววันเล่า จนกระทั่งเด็กหญิงแปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาวรูปงามยิ่งกว่าใครๆ นั่นทำให้แม่เลี้ยงและพี่เลี้ยงทั้งสองริษยาในความงามของเด็กสาวยิ่งนักและนั่นทำให้เด็กสาวถูกกลั่นแกล้งมากขึ้นทุกวันหากทว่าเธอก็ทำได้เพียงร่ำไห้อยู่เพียงคนเดียวกับสุสานของแม่ที่จากไป
และแล้ววันที่จะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตของเด็กสาวให้ไปในทางที่แย่กว่าเดิมก็มาถึงเมื่อผู้เป็นพ่อป่วยเป็นโรคร้ายและจากไปตลอดกาลหลังจากนั้นไม่นาน ทิ้งให้เด็กสาวอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้ายและพี่เลี้ยงทั้งสอง
เมื่อไร้ผู้เป็นบิดาแม่เลี้ยงและพี่เลี้ยงทั้งสองก็ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดอีกต่อไป เด็กสาวเริ่มถูกใช้งานหนักมากขึ้นจนในที่สุดก็มาต่างอะไรจากคนรับใช้ เด็กสาวจำต้องทำทุกอย่างทั้งกวาดถูพื้นคฤหาสน์หรือแม้แต่กวาดเตาผิงซึ่งเต็มไปด้วยขี้เก้าตามคำสั่งของแม่เลี้ยงใจร้าย
วันแล้ววันเล่า
จนกระทั่งวันหนึ่งมีจดหมายส่งมายังบ้านของทั้งสี่จากพระราชวังถึงหญิงสาวทั้งราชอาณาจักรเพื่อเชิญไปร่วมงานเลี้ยงหาคู่ของเจ้าชาย นั่นทำให้แม่เลี้ยงและพี่สาวทั้งสองดีใจและพยามแต่งตัวให้สวยที่สุดเพื่อหวังว่าเจ้าชายจะสนใจพวกนาง หากทว่าแม้ว่าจดหมายจะเชิญหญิงสาวทั่วทั้งอาณาจักรแต่แม่เลี้ยงก็สั่งห้ามไม่ให้เด็กสาวไปร่วมงานเลี้ยงเต้นรำทั้งยังฉีกเสื้อผ้าของเด็กสาวทิ้งเพื่อให้เธอไม่มีชุดไปร่วมงาน
เด็กหญิงเสียใจเหลือจะกล่าว หากทว่าในระหว่างนั้นเองนางฟ้าแม่ทูนหัวก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อที่จะพาเธอไปร่วมงานเลี้ยง นางเสกรถม้าจากฟักทอง สารถีจากหนูในโรงครัวและคนขับรถม้าจากห่าน เสกชุดเต้นรำที่สวยงามยิ่งกว่าใครๆและรองเท้าแก้วใสให้กับเด็กสาวพร้อมทั้งเอ่ยว่าให้กลับมาก่อนเที่ยงคืนมิฉะนั้นเวทมนตร์จะหมดไป
เด็กสาวรับค่ำก่อนจะขึ้นรถม้าไปงานเต้นรำพร้อมกับความหวังที่จะได้เต้นรำกับเจ้าชาย และความหวังของเธอก็เป็นจริงเมื่อเจ้าชายทรงขอเธอเต้นรำตลอดงานเลี้ยง ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุข และนั่นทำให้เด็กสาวลืมสัญญาที่เอ่ยกับนางฟ้าไว้ว่าจะกลับจากวังก่อนเวลาเที่ยงคืน
หากทว่าความสุขก็หมดลงเมื่อนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน
เด็กสาวตกใจรีบสะบัดตัวออกจากเจ้าชายก่อนจะหนีไปทันที หากทว่าด้วยความเร่งรีบเด็กสาวจึงทำรองเท้าแก้วตกเอาไว้ข้างหนึ่งที่บันไดหน้าพระราชวัง
เวลาแห่งความฝันจบลงเมื่อเด็กสาวกลับถึงบ้าน ของทุกอย่างพลันสูญสลายเว้นแต่เพียงรองเท้าแก้วซึ่งเด็กสาวเก็บมันเอาไว้อย่างทะนุถนอมเพื่อเป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่งเธอเคยได้เต้นรำกับเจ้าชายในคืนที่เป็นเหมือนฝัน
หากทว่าเจ้าชายไม่ต้องการให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝันเช่นเดียวกับเด็กสาว หลังจากเก็บรองเท้าแก้วที่เด็กสาวทิ้งเอาไว้ได้พระองค์ก็รับสั่งให้มหาดเล็กหาหญิงสาวผู้ที่สามารถสวมรองเท้าแก้วนี้ได้พอดี
บ้านแล้วบ้านเล่า... จนกระทั่งมาถึงบ้านของเด็กสาว แม่เลี้ยงพาพี่เลี้ยงมาลองสวมรองเท้าโดยที่ขังเด็กสาวเอาไว้ภายในบ้านหากทว่าพี่เลี้ยงทั้งสองก็ไม่สามารถสวมรองเท้าแก้วนั้นได้
ในตอนนั้นเองที่เด็กสาวปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรองเท้าแก้วอีกข้างซึ่งเข้าคู่กับข้างที่อยู่กับเจ้าชายซึ่งสวมกับเท้าของเด็กสาวได้พอดี ทหารรีบนำเรื่องไปกราบทูลเจ้าชายให้ทราบว่าพบหญิงสาวซึ่งสามารถสวมรองเท้าได้พอดี เจ้าชายทรงดีใจยิ่งนักตรัสขอเด็กสาวแต่งงานโดยไม่สนว่าเด็กสาวจะมีฐานะเป็นข้ารับใช้ตามที่แม่เลี้ยงกล่าวหา
และแล้วในตอนจบของนิทานทั้งสองก็แต่งงานครองรักกันอย่างมีความสุขตราบนานเท่านาน
ชื่อของเด็กสาวคือเอลล่า หรือที่แม่เลี้ยงและพี่เลี้ยงเรียกขานว่า ซินเดอเรลล่า [เอลล่าเปื้อนขี้เถ้า]
— Fairy Tale End —
WRITTER TALK:
สวัสดีค่า~ ไรท์ใช้นามปากกาว่าเจ้าชายสีน้ำเงิน [Blue Prince] หรือจะเรียกว่าบลูก็ได้นะ วันนี้ไรท์ขอประเดิมเนื้อเรื่องด้วยเทพนิยายแบบ(เกือบจะ)คลาสสิคก่อนเลยนะ
ปล. อยากจะบอกว่าตอนพิมพ์แบบดั้งเดิมนี่ยากลำบากมาก คิดดูสิว่ามันมีกี่เวอร์ชั่น มีตั้งแต่เอลล่าเป็นลูกพ่อค้า เอลล่าเป็นลูกเศรษฐี เอลล่าพูดกับนกรู้เรื่อง เอลล่าอย่างนู้นเอลล่าล่าอย่างนี้ ไรท์นี่แทบจะคว่ำโต๊ะตอนพิมพ์
ปล. 2 ไรท์น่าจะมาอัพช่วงวันเสาร์-อาทิตย์นะถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเช่นถูกกระชากลงหลุมลึกของความขี้เกียจอะไรประมาณนั้น
EDIT 01 : แก้คำผิดย่อหน้าที่สามค่า~
ความคิดเห็น