แรกเกลียด..แต่หลังกลับรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ชั้นเป็นมาเฟีย..รู้ไว้ด้วย

ชั้นเป็นมาเฟีย..รู้ไว้ด้วย

[Writer]

"เฮ้อ!... ถึงสักที" เสียงของชายร่างบางถอนหายพร้อมกับบ่นที่นั่งรถมาไกลจากสนามบินถึงคอนโดที่จะมาพักที่เกาหลี
ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับชายร่างสูงซึ่งยืนอยู่ภายในลิฟต์
ชายร่างบางหอบสัมภาระที่นำมาเข้าไปในลิฟต์ และเดินสวนทางกับชายร่างสูงคนนั้นที่กำลังจะไปซื้ออาหารสำเร็จรูปมาไว้ทาน ซึ่งเขาเป็น ‘มาเฟีย(หรืออันธพาล - -')’ ซึ่งชายร่างบางที่เพิ่งมาที่เกาหลีได้ไม่ถึงวัน จึงไม่รู้ว่าชายร่างสูงนั้นเป็นอันธพาล(แต่ทำไมเมื่อกี้บอกว่าเป็นมาเฟีย)
“โอ้ยยย!... เจ็บนะ!  จะทำไรก็หัดระวังบ้างสิ” ชายร่างสูงโวยวายเมื่อชายร่างเล็กวางกระเป๋าทับเท้าชายร่างใหญ่
“นี่!... จะโวยวายไปทำไม กระเป๋ามันไม่หนักเท่าตัวนายหรอกน่า  ตัวใหญ่ซะเปล่า โดนแค่นี้ทำเป็นสำออย” ชายร่างเล็กเถียงกลับ
“แล้วใครบอกว่ากระเป๋านายมันเบามากเลยหรอ ฮ่ะ!!” ชายร่างใหญ่โกรธมากที่ถูกชายร่างบางว่าให้
“นี่!...นายเป็นผู้ชายนะ หัดอดทนบ้างดิ นายทึก” ชายร่างบางต่อว่าทันทีที่ชายร่างสูงพูดจบ(เรื่องนี้น่าจะฮานฮุนมากกว่าฮุนฮานนะ)
“นายตัวเล็ก ชิส์!” ชายร่างสูงสบถเสียงพร้อมกับเดินหนีชายร่างบางในทันที
“นี่!... นายทึก!! ชิส์!” ชายร่างบางก็สบถเสียงใส่ชายร่างสูงเช่นกัน แต่ชายร่างสูงก็ไม่ได้ยินเพราะเดินออกห่างไปไกล
ในเวลาต่อมา

[Sehun]

ผมกลับมาจากที่ไปซื้อของมาแล้วครับ ในระหว่างที่ผมกำลังรอลิฟต์เปิดอยู่นั้น ผมก็พบกับบางอย่าง ผมจึงเก็บมันไว้
“เฮ้อ!.... ถึงห้องสักที”  ผมได้ยินนายตัวเล็กบ่นอยู่ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่
“เอ๊ะ!... กุญแจ! กุญแจหายไปไหนเนี่ย”  เหอะ! คงจะรู้ตัวแล้วสินะ
ผมเดินตรงไปยังหน้าห้องของผม ซึ่งอยู่ติดกับนายตัวเล็ก แตเห้องผมจะใกลลิฟต์กว่า
“อ้าว!... หวัดดีนายตัวเล็ก” ผมเอ่ยทักทายเพื่อยั่วโทสะนายตัวเล็ก
“ทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ... รอไรอยู่” ผมพยายามพูดเพื่อให้เจ้าตัวรู้ว่ากำลังโดนแกล้ง
“นี่นาย!.. ชั้นชื่อลู่หาน ไม่ใช่นายตัวเล็กนะ” นายตัวเล็กโวยวายใส่ผมโดยที่ไม่กลัวว่าผมจะไปทำร้ายเขาเลยสักนิด มันน่าจัดหนักซะให้เข็ดนะเนี่ย (นี่เซฮุน.. เขาบอกว่าชื่อลู่หาน)
“ใครถามไม่ทราบ?” ก็ผมไม่ได้ถามหนิว่าชื่อไร เข้าไปนอนเล่นในห้องดีกว่า

[Luhan]

“ใครถามไม่ทราบ?”  แหม่ๆๆๆ ยั่วโทสะชั้นเหลือเกินนะนายทึก ชิส์!!
แอ๊ดดด...... เสียงประตูนี่น่า ดีเลย ไม่มีกุญแจก็เข้าไปได้ หึๆ
ผมเดินเข้าไปในห้องและเก็บของเสร็จแล้ว ผมเหนื่อยมากเลยเข้าไปอาบน้ำสักนิด
ผ่านไป 20 นาที (สักนิดของนายใช่มั้ย? ลู่)
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่ได้เปลือยท่อนบนนะครับ ผมใส่เสื้อคลุมนะครับ(เสื้อคลุมยาวๆนะ)
“เฮ้ยย!.... นายทึก นายเข้ามาได้ไงเนี่ย” ผมงงมากที่เข้ามาได้ทั้งๆที่ผมปิดประแล้ว ล็อคด้วย
“ก็นี่ไง... ฮ่าๆๆๆ” นายทึกนั้นพูดพร้อมกับชูกุญแจห้องผมขึ้น
“นี่นายขโมยกุญแจห้องชั้นไปใช่มั้ย? เอามานี่เลยนะ เอามา”  ผมพูดพลางวิ่งไปแย่งกุญจมาจากนายทึก

[Sehun]
“นี่นายขโมยกุญแจห้องชั้นไปใช่มั้ย? เอามานี่เลยนะ เอามา”  ใครจะยอมเอาให้ง่ายๆล่ะ นายตัวเล็ก(ลู่หานจ๊ะเซฮุน ไม่ใช่ตัวเล็ก)
“ขอโทษชั้นก่อนสิ.. แล้วชั้นจะคืนให้” ทำผมเจ็บแล้วจะไม่ขอโทษ มันก็ดูไม่ดีสิ จริงมั้ย
“ชิส์.. ถ้าชั้นไม่ขอโทษแล้วจะทำไม”  หึ! ก็ไม่ได้กุญแจคืนไง
“ชั้นก็จะจัดการนายให้เจ็บกว่าที่นายทำชั้นเจ็บไงล่ะ”  ก็ผมเป็นมาเฟีย เรื่องอย่างนี้อ่ะ ถนัดมาก
“หึ! คิดว่าชั้นกลัวนายหรอ?... ทำไมชั้นต้องกลัวนายด้วย ชิส์”  ปากดีนักใช่มั้ย เดี๋ยวจูบเอาปากเสียทิ้งซะเลย
“หึ!.. ก็ชั้นเป็นมาเฟียไง พรรคพวกชั้นก็เยอะ จะจัดการยังไงกับนายก็ได้หนิ... แม้กระทั่ง...”  ผมก็แค่หยอกเล่น ผมน่ะไม่นิยมไม้ป่าเดียวกันหรอกนะ
“อี๋... ไอ้บ้ากาม!!”ว่าผมยังงี้ มันน่าเอาคีย์(หมายถึงกุญแจน่ะ)คืนมั้ยเนี่ย
“จะเอามั้ยกุญแจน่ะ! ถ้าจะเอาก็ขอโทษชั้นสิ”  แค่ขอโทษมันยากมากนักหรอ นายตัวเล็ก
 “ขอโทษ”  ดูเหมือนนายตัวเล็กจำใจพูดนะ  แต่ก็สะใจดี ฮ่าๆๆ
“อะไรนะ!? พูดใหม่ใด้ชัดเจนหน่อยสิ”  ผมก็แกล้งๆไปงั้นแหละ จะได้เข็ดที่มาเล่นกับคนอย่างผม
“ขอ โทษ”   ถึงผมจะได้ยินแต่ก็ จะแกล้งให้สะใจอีกสักหน่อย
ฟึ่บ!!! 
“O_O!!!”  ผมดึงนายตัวเล็กเข้ามากอด

^………………………………………………………………………………^

อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!! เรื่องแรกของช้านนนนน  ตื่นเต้นเว่อร์ ฮ่าๆๆๆ
ไรท์เตอร์คนนี้ไม่ขอไรมาก จะไม่เม้น ไม่โหวต บลาๆๆ ก็ได้ ขอแค่มีคนอ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
หากไรท์เตอร์ทำอะไผิดพลาดก็ขออภัยด้ยนะจ๊ะ รีดเดอร์