Blood

ลำดับตอนที่ #1 : bloood ::1::

    " นายรู้ไหมวิหกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง  "                                   เคนถามวิหกซึ่งเป็นสัตว์นกของเขา ในขณะที่นั่งอยู่บนหลังคาของตัวปราสาทที่มีลักษณะเหมือนไม่เคยทำความสะอาดมานับ 10 ปี                                                          จิ๊บๆ จิ๊บๆ                                                                        " ตอนนี้นะ ฉันกำลังอยากจะได้ของเล่นชิ้นใหม่มากๆเลยล่ะ "                                                                                   เอี๊ยดดดดดดด .                                                 .         เคนละสายตาจากวิหกมองไปยังผู้มาเยือนรายใหม่ที่ทำให้เกิดเสียง .                                                                "  เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเราเลยนะ ส่ง " ของเล่น "  รายใหม่มาเร็วอย่างกับติดจรวจ หึหึ "    เคนพูดด้วยเสียงทุ้มๆที่ออกจะตื่นเต้นไม่น้อยกับผู้มาเยือน .     .                        นัยน์ตาสีนิลของเคนจับจ้องไปที่ผู้มาเยื่อนโดยไม่กระพิบสายตา ริมฝีปากสีเข้มยกขึ้นด้วยความพอใจเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนนั้นเป็นหญิงสาวที่หน้าตาดีไม่เบา จนเขาอดใจไม่ไหวที่จะไปทักทาย" กับเธอคนนั้น .                            "วิหกผมว่าผมจะลองไปทักทายเธอหน่อย"                                                                                                                                                                                                                                ::ลินดา::                                                                                                                                                                        โอ้ย! ฉันเป็นบ้าอะไรนะ ถึงมาอยู่ที่นี้ ทั้งรู้ว่าปราสาทนี้มันน่ากลัวแค่ไหน มันเป็นปราสาทที่ถูกทิ้งล้างมานับ 100 ปี ตัวปราสาทหันหน้าเข้าทิศตะวันตกซึ้งเป็นที่ฝังศพของคนตาย พูดแล้วยิ่งขนลุกเขาเล่าต่อๆกันมาว่า ปราสาทแห่งนี้นั่นเคยเป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง แต่แล้ววันนึง มีโจรมาปร่น แล้วฆ่าทุกคนในครอบครัว ศพของทุกคนในบ้านถูกจับแยกชิ้นส่วนไปไว้แต่ล่ะที่ๆ จนตอนนี้ก็ยังไม่สามารถพบชิ้นส่วนของศพเหล่านั่น .                                                                                        ตุ๊บบบบบบบบ                                                                                                                               ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปยังตัวปราสาทกลับมีเสียงของอะไรบางอย่างหล่นลงมาบนพื้นอย่างแรงแล้วตามด้วยเสียงฝีเท้า .                                                              " ฮายยย หวัดดีสาวน้อย"  เสียงทุ้มแสดงออกถึงว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นผู้ชายและเสียงของผู้พูดแสดงให้เห็นถึงความขี้เล่นของเจ้าของเสียง                                                                                  .                              .             " สะ...สะ...เสียงใครน่ะ ห่ะ ฉะ..ฉันถาม ว่าเสียงใคร  " ในขณะที่ฉันตะโกนถามออกไปว่าเจ้าของเสียง ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจที่เป่าลดต้นคอ .                                                  "หืมมม ถามฉันหรอ "  เจ้าของเสียงทุ้มออกแนวกวนๆตอบมาด้วยประโยคคำถาม .                                               " ชะ..ใช่น่ะสิ ฉันถามนะ..นาย " ฉันถามกลับไปพร้อมจับต้นคอตัวเองที่รู้สึกถึงลมหายใจที่เป่าลดต้นคอ ถึงแม้ฉันจะจับคอตัวเองอยู่แต่ไม่มีใครเลยที่อยู่รอบๆฉันในตอนนี้มีเพียงฉันคนเดียวเท่านั้น แล้วลมหายใจนั้นมันมาจากไหนกัน.   หรือมันมาจาก ...                                              " ทะ..ทำไม ฉันรู้สึกเหมือนนายเอาหน้านายมาวางบนไหล่ฉัน แต่ฉันไม่เห็นใครเลย ได้ยินเพียงเสียงของนาย"      "หึหึ มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ" . พอจบประโยคที่เขาพูดฉันรู้สึกถึงปรายลิ้นที่เลียบนไหล่ของฉันจนมาหยุดที่ต้นคอห่างจากริมฝีปากของฉันเพียงนิดเดียว สมองของฉันมันสั่งให้ฉันรีบวิ่งหนีออกจากที่นี้โดยด่วน แต่ร่างกายของฉันกับตอบสนองต่อสัมผัสที่เขาสร้างขั้นมันทั้งลุ่มหลงเหมือนตกอยู่เขาวงกรดที่มีเพีงเขาที่รู้ทางออก                                                                                     " นะ...นะ...นายทำอะไรกับร่างกายของฉัน " ทำไมกันนะทั้งที่ฉันพูดอน่างนั้นออกไป แต่ร่างกายกลับยินยอมที่เขากระทำอย่า                                                                  " หว่าา  กลับมาติดอ่างอีกแล้วหรอเนี่ย ลิ้นสาวน้อยเป็นอะไรหรือเปล่าให้ผมช่วยดีไหมครับ" เขาพูดทั้งที่ริมฝีปากของเขายังไม่ล่ะไปจากต้นคอของฉัน                                                                                                                " ยะ.....ยะ..หยุดนะ!!!! "                                                    " คุณบอกให้ผมหยุดทั้งที่ร่างกายคุณเรียกร้อง "              "ฉันไม่เคยพูดอย่างนั้นนะ.ร่างกายฉันไม่ได้เรียกร้องสัมผัสจากนาย สกปรก"         .                                           " ห่ะ สกปรกหรอ ผมไม่เชื่อหรอกนะ งั้นขอลองดูหน่อยสิ ว่าเป็นอย่างที่พูดหรือเปล่า" พอเขาพูดจบฉันรู้สึกเหมือนหลังฉันโดนกำแพง พร้อมกับมีมือใหญ่ที่แข็งกระด้างจับที่ต้นขาพร้อมกับไล่สูงขึ้นมาเรื่อยๆจนไม่กล้าที่จะคิด .                                                                                    " ฮึกๆ ฉะ....ฉันขอโทษได้โปรดหยุดได้แล้ว " ฉันเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดน้ำตาบ้าๆนี้ แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ฉันน่ะ อ่อนแอเกินไป                                                          " หยุด? หยุดอะไรหรอ? ให้ผมหยุดมือของผมที่อยู่ในเสื้อของคุณหรือหยุดปากของผมที่อยู่บะ..."                          "พอ พอได้แล้ว!!! หยุดทุกอย่างแล้วออกไปจากตัวของฉันซ่ะ นายนะ เป็นตัวอะไรฉันยังไม่รู้เลย ผีหรอ ให้ฉันกรวดน้ำไปให้ไหม ฮึก  "                                                       "ตัวเล็กอย่างนี้แต่ปากร้ายดีจังนะครับอย่าพูดแบบนั้นถ้าไม่อยากให้ผมโกรธ "                                                             "ห่ะ โกรธก็อยากจะรู้ว่าผีไม่มีศาลอย่างนายจะทำอะไรฉันได้" ไม่รู้ว่าฉันไปเอาความบ้าบิ่นมาจากไหนถึงกล้วพูดอย่างนั้นออกไป แต่ที่แน่ๆสะใจเป็นบ้า .              หลังจากสิ้นเสียงนั้น เสื้อผ้าของฉันเหมือนมันถูกมือนับสิบมือกระชากจนขาดเหลือเพียงอันเดอร์แวกับบราเซียร์ 2 ตัว                                                                                               " กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"