คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 แรกเริ่มเบ้
แก๊ง เจเนอรัลเบ้
ฮันบิน
เด็กเอ๋อๆมึนๆจากเอกวิทยุและโทรทัศน์ หรือเรียกสั้นๆว่า เด็ก RT
แบมแบม
เด็กหน้าหวาน จากเอกภาพยนตร์และภาพนิ่ง หรือเรียกสั้นๆว่า เด็ก MP
ยองแจ
เด็กน่ารัก จากเอกภาพยนตร์และภาพนิ่ง หรือเรียกสั้นๆว่า เด็ก MP
Chapter 1 แรกเริ่มเบ้
เสียงอื้ออึงของคนหมู่มาก ดังไปทั่วบริเวณโถงของห้องประชุมใหญ่ นักศึกษาน้องใหม่ต่างพากันคุยหาสาเหตุว่าทำไมถึงมีการเรียกรวมตัวครั้งนี้ขึ้น
“น้องๆครับ รีบหาที่นั่งแล้วก็ช่วยเงียบเสียงด้วยนะครับ”
แม้จะสิ้นเสียงรองประธานปีสองสุดหล่อไปนานแล้ว แต่เสียงพูดคุยก็ไม่มีทางจะเบาลงเลย
ฉับพลันก็ปรากฏร่างสูง(?)ล่ำ(?)ของชายคนหนึ่ง เดินไปยืนที่หน้าไมค์กลางเวที
“เฮ้ย!!! จะเงียบกันได้ยัง? มัวแต่คุยแบบนี้แล้วเมื่อไรจะได้คุยกันให้รู้เรื่องสักทีวะ? แล้วไอ้สองคนนั้นเมื่อไรจะนั่ง รีบหาที่นั่งสักทีเซ่!!!”
จบคำตะโกนใส่ไมค์เสียงดังของประธานปีสอง เสียงอื้ออึงก็เงียบลงไป ราวกับมีใครสักคนไปสะดุดเตะปลั๊ก
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ! ไอ้บ็อบ! มาคุยให้เสร็จจะได้รีบกลับ!”
เมื่อเคลียร์สถานการณ์เรียบร้อย ร่างนั้นก็เดินลงจากเวทีไปช่วยเพื่อนคนอื่นๆคุมรุ่นน้อง ส่วนรองประธานที่โดนกล่าวถึงก็มารับหน้าที่ต่อ
“วันนี้ที่พวกพี่เรียกพวกน้องมา เพราะเรามีประเพณีของคณะที่ต้องทำอยู่นะครับ แต่พี่จะยังไม่บอกว่าคืออะไร โดยน้องต้องเดินขึ้นมาจับฉลากที่พวกพี่เตรียมไว้ จากนั้นก็กลับไปนั่งที่เดิมของน้องๆ ตามนี้ก่อนนะครับ น้องเริ่มลุกและเดินขึ้นมาเลยครับ”
.
.
.
.
.
“เขาจะให้เราจับฉลากไปทำอะไรวะแบม?”
ผมหันหน้าไปถามเพื่อนสนิทที่มาจากโรงเรียนเดียวกันอย่างนึกสงสัย
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ลองดูไปก่อนละกัน ถึงตาเราละ มึงรีบเดินไปเร็วๆ เดี๋ยวพี่แม่งจะงาบหัวเอา”
เพื่อนตัวดีผลักผมเดินไปข้างหน้า ผมเดินตามแรงผลักมาก่อนจะหยุดหน้ากล่อง และล้วงมือลงไปจับม้วนกระดาษขึ้นมาหนึ่งอัน แล้วก็รีบเดินลงเวทีไป เพราะพี่แจ็คสันเล่นมองเหมือนจะเอามีดมาแทงถ้าผมหยุดเดินตรงนี้
ผมเดินมานั่งที่เดิมของตัวเอง พร้อมกับแบมแบมที่เดินตามมาติดๆ
“พี่แจ็คสันแม่งหน้าโหดชิบหายเลยมึง”เมื่อได้นั่ง ไอ้นี่ก็เริ่มบ่นให้ฟังทันที
“กูนึกว่ากูโดนคนเดียว-__-“
“พี่ไอ้ยูกนี่แม่งโคตรกวนตีน ตั้งแต่ตอนรับน้องละ เจอหน้าพ่อจะเตะแม่งเลย”
แบมแบมเริ่มเอ่ยถึงเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน ซึ่งเป็นน้องของพี่แจ็คสัน
“เตะพี่แจ็คสัน?”ผมถามต่อ เพื่ออยากรู้ว่าแบมแบมมันจะเล่นมุกอะไร
“ป่าว เตะไอ้ยูกแหละ หมั่นไส้มัน”
“อ้าว แล้วมันเกี่ยวไรวะ? ทำไมไม่ไปเตะพี่แจ็คสันแทน”มันเจ้าพ่อมุกครับ ผมนี่ต้องคอยต่อมุกให้ตลอด
“ก็มันมีพี่กวนตีน แต่ นี่! ถ้ากูเตะเฮียแกแล้วรอดกลับมาได้ กูทำไปนานแล้วไอ้เพื่อนโง่ววว”
แล้วผมก็ดันขำไปกับมุกโง่ๆ ของมันซะด้วยนะ เอากับผมสิ 555555
“แล้วนี่เอาไง? แกะดูเลยป่าว?”
แบมมันหันมาถามผมอย่างขอความคิดเห็น
“รอให้พ่อมึงมาแกะให้หรอครับ”
ป้าบ.
ผมรู้สึกแปล๊บๆที่หัวในบัดดล
“กวนตีนครับ”
555555 ผมกับแบมก็อย่างนี้แหละ สนิทกันมาก ต่างคนต่างชอบกวนตีนกันไปมา
ผมก้มหน้าลงมาแกะฉลากในมือออกดู
‘เนอ’
เนอ...? ชื่อคนป่ะ? หรืออะไรยังไง
“กูได้คำว่าเนอว่ะ มึงอ่ะแบม”
แบมแบมเลยส่งฉลากของมันมาให้ผมดู
‘รัล’
“มันคืออะไรวะมึง กูโคตรงง”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่คนข้างๆกูได้ฉลากเปล่าว่ะ เท่าที่กูรอบๆเราแม่งได้ฉลากเปล่าหมดเลย”
จบคำไอ้แบม ผมก็สอดสายตามองไปคนอื่นรอบๆตัว ก็จริงอย่างที่แบมมันบอก
“น้องๆเริ่มแกะฉลากออกได้เลยครับ จะมีแค่สามคนเท่านั้นที่จะเป็นผู้โชคดีในครั้งนี้ เพราะจะมีแค่สามอันที่มีข้อความอยู่ในฉลาก คือคำว่า เจ เนอ รัล ใครที่ได้ขอให้เดินขึ้นมาบนเวทีเลยนะครับ”
สิ้นเสียงพี่บ็อบบี้ผมกับแบมก็หันมาถามกันด้วยสายตาว่าควรจะลุกออกไปไหม สักพักสายตาผมก็หันไปเห็นใครคนหนึ่งลุกออกไป
“ฮันบิน เด็กอาร์ทีป่ะวะ” ผมหันไปสะกิดถามแบมแบม
*RTมาจากตัวย่อRTVซึ่งหมายถึง สาขาวิทยุและโทรทัศน์
“อือ ออกไปเลยเหอะ ก็มีแค่มึงกับกูแล้วก็ไอ้ฮันบินอีกคนแค่นั้นแหละสามคน”
“เออๆ”
เมื่อเห็นฮันบินลุกออกไปแล้ว อีกสองคนที่เหลือคงต้องเป็นผมกับแบมแบมแน่ พวกเราเลยพากันเดินไปบนเวที เขาจะเอาพวกผมสามคนไปทำอะไรเนี่ย รู้สึกถึงรางสังหรณ์แปลกๆพิกล -“-
.
.
.
.
.
“น้องๆเริ่มแกะฉลากออกได้เลยครับ จะมีแค่สามคนเท่านั้นที่จะเป็นผู้โชคดีในครั้งนี้ เพราะจะมีแค่สามอันที่มีข้อความอยู่ในฉลาก คือคำว่า เจ เนอ รัล ใครที่ได้ขอให้เดินขึ้นมาบนเวทีเลยนะครับ”
หลังจากที่ทุกคนแกะฉลากออกดูแล้ว ก็เริ่มมีคนลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปบนเวที คนแรกเป็นเด็กหนุ่มหน้าเอ๋อๆมึนๆ คนที่สองและสามเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก อีกคนตัวผอมๆเล็กๆ ส่วนอีกคนมีรูปร่างอวบนิดหน่อย
“สามคนนี้ช่วยแนะนำตัวหน่อยครับ เป็น ชื่อ เอก แล้วก็คำที่จับได้ในฉลากนะครับ”
ไมค์ถูกส่งมาที่เด็กหนุ่มคนแรก
“....ฮันบิน อาร์ที จับได้คำว่า เจน”
ฮันบินส่งไมค์มาที่เด็กหนุ่มใบหน้าหวานน่ารักคนข้างๆ
“แบมแบมครับผม อยู่เอ็มพีครับ แบมจับได้คำว่า รัล ครับ^^”
*MPมาจากตัวย่อMPVหมายถึงสาขาภาพยนตร์และภาพนิ่ง
แบมแบมส่งไมค์ให้เด็กหนุ่มน่ารักคนสุดท้าย
“ยองแจครับ เอ็มพีเหมือนกัน จับได้ เนอ”
“แหม..ปีนี้มีแต่คนน่ารักๆ หวังว่าพวกพี่ๆจะใจดีกับเด็กๆหน่อยนะ พี่จะเฉลยแล้ว ว่าประเพณีคณะคืออะไร”
เสียงที่คุยกันอย่างสงสัยว่าสามคนบนเวทีนั้นจะได้อะไรก็เงียบลง
“นั่นคือ..สามคนนี้จะได้เป็นตัวแทนปีหนึ่ง ไปทำหน้าที่เป็น เจ!!!!! เนอ!!!!! รัล!!!!! เบ้!!!!!!!ให้เหล่าพวกพี่ปีสองจิกหัว เอ้ยย ให้ช่วยงานเล็กๆน้อยๆของรุ่นพี่นั่นเองครับ^^”
เสียงของคนที่ไม่ต้องตกเป็นทาสของเกมนี้ดังขึ้นอย่างดีใจ แรกๆก็บ่นอย่างเสียดายว่าทำไมไม่ใช่ผู้โชคดี แต่พอรู้เป้าหมายที่แท้จริง ก็อดตะโกนดีใจกับเพื่อนอย่างไม่ได้
“ตอนนี้ก็จบกิจกรรมของเราแล้ว ขอให้น้องๆคนอื่นทยอยกลับบ้านได้เลยครับ เดินทางกลับกันดีๆนะ พี่ไปละ”
.
.
.
.
.
“เดี๋ยวน้องสามคนกรอกข้อมูลส่วนตัวไว้ให้พวกพี่คอยจิก เอ้ย ให้พวกพี่ไว้ติดต่อด้วยนะครับ”
พี่บ็อบคิดว่ามุกเมื่อกี้ตลกมากมั้ง ถึงจะบ่นในใจแต่ผมกับแบมก็เลี่ยงไม่ได้ เลยต้องกรอกข้อมูลทั้งหมดลงไป เมื่อผมกับแบมกรอกเสร็จแต่ฮันบินยังไม่เสร็จ ผมเลยเอาใบฝากฮันบินส่ง ก่อนจะพากันเดินออกมา แต่เมื่อเดินออกมาได้สักพัก พวกผมก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองอยู่ เลยพากันหันกลับไปมอง
...อื้อหือออ....
พี่ปีสองที่อยู่แถวนั้นทั้งหมดต่างจ้องมาที่พวกผมแล้วก็ยิ้มแปลกๆส่งมาให้
แบมหันมามองหน้าผมพลางส่งข้อความทางสายตาที่สื่อได้ว่า ‘งานโคตรยากเข้าละมึง’
พวกผมรีบหลบสายตาเหล่านั้นแล้วรีบเดินออกจากที่แห่งนั้นอย่างไว
.
.
.
.
.
“ป้าครับบบ กระเพราขาหมูไม่เผ็ดสองที่ครับ”
ผมตะโกนสั่งข้าวกับป้าร้านประจำหน้าหอ แล้วเดินไปเปิดโค้กมาหนึ่งขวดนั่งรอไอ้แบมที่เดินไปตักน้ำแข็ง
ปึก.
“กูว่าแม่งต้องจิกหัวใช้ยิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ยแน่เลยว่ะ”
แบมแบมเสนอความคิดตัวเองออกมา ผมก็คิดแบบมันนะแต่นอกจากใช้แล้ว แม่งต้องเจอแกล้งแน่
“กูก็ไม่รู้ว่ะ มึงกับกูเลือกตัวเองแท้ๆเลย โทษใครไม่ได้ละงานนี้” เริ่มปลงกับชีวิต..
“เฮ้อออ...... เฮ้!! ฮันบิน ทางนี้ๆๆ”
ผมมองไปทางที่ไอ้แบมส่งเสียงทักก็เจอกับฮันบินเดินหน้ามุ่ยเข้ามา
“เป็นไรอ่ะ ทำไมหน้าบูดมาเลย”
ผมถามอย่างสงสัยก็เมื่อกี้ตอนผมไปฝากส่ง’ใบยืนยันความเป็นเบ้’ก็ยังเห็นปกติอยู่
“โดนแกล้งมาอ่ะดิ เซ็ง .. ป้า ข้าวผัดไข่ที่หนึ่งครับ!”
“แกล้งไงอ่ะ? นี่โดนรับน้องแล้วหรอวะ?”ไอ้เพื่อนที่แปลงร่างเป็นเด็กส่งน้ำแข็งถาม พลางส่งแก้วน้ำแข็งมาให้ผมเทโค้กให้ฮันบิน
“เดี๋ยวพวกแกก็รู้ แม่งไม่อยากจะพูดถึง”
มันว่า แล้วก็หยิบแก้วไปดูดน้ำแก้เซ็ง ผมกับแบมก็ทำได้แค่เฉยๆกับฮันบินไป มันไม่ยอมบอกผมจะไปถามอะไรได้ จริงๆ ผม แบมแบม ฮันบินก็ถือว่าสนิทกันในระดับหนึ่ง เพราะตอนรับน้องมีโอกาสได้ทำกิจกรรมกลุ่มเดียวกันบ่อยๆ เห็นฮันบินเหมือนเอ๋อๆมึนๆแบบนี้แต่ก็แสบใช่ย่อยนะครับ ความคิดมันน่ะ 5555555 พอๆกับไอ้แบมเลย
...พวกผมโซ้ยข้าวกันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นหอของแต่ละคนไป
หลังจากขึ้นห้องมาอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน ก่อนนอนก็ได้แต่หวัง หวังว่าพรุ่งนี้พวกพี่ๆคงไม่ใช้งานอะไรผมมากหรอกนะ เฮ้ออออออ
zzzzZZZZZZ
#ฟิคกาลครั้งหนึ่งสองสาม
IGRIANI
Talk::
เริ่มตอนแรกเป็นยังไงบ้างเนี่ยยย อย่าเพิ่งหวังอะไรกับเรานะ จะพยายามจะแต่งให้จบ
ตรงไหนแปลก หรือมีคำผิดก็มองมันผ่านๆไปเนอะ มือใหม่แกะกล่องเมื่อคืนเลย
ความรู้สึกแบบเห้ยย อยากแต่งฟิคว่ะ แล้วก็ด้นสดมา บอกได้คำเดียวว่าแต่งแบบดิบๆ
ไม่มีการวางแผนอะไรล่วงหน้าเลย ถถถถถถ ชะตากรรมฟิคเรื่องนี้จะเป็นยังไงเนี่ยย
พี่บียังไม่โผล่มาอีกก มี ดับเบิ้ลบีมาแจมด้วยย โดนเพื่อนไซโคเรื่องดับเบิ้ลบีทุกวันเลย
เรายังสติลกัซอยู่นะ
เม้นต์ไม่เม้นต์ ไม่ว่าน๊า แท็กไม่ติดก็ได้ แค่เข้ามาอ่านก็พอแล้วว
ปล.ชื่อฟิคมีการเปลี่ยนนิดนึง เพราะว่า กาลครั้งหนึ่งมีหลายเรื่องมาก
เลยเติมชื่อไปใหม่ เป็น กาลครั้งหนึ่งสองสาม สิ้นคิดมากยิ่งกว่าสั่งกระเพราไก่ไข่ดาวว
แฮชแท็กเลยเปลี่ยนไปตามชื่อฟิคอ่ะ ฮ่าๆๆ ดึกแล้วบ่นอะไรเยอะแยะเนี่ยย!!!!
ความคิดเห็น